W dniu 12 września 2024 r. w Bibliotece Publicznej w Krynicy Zdroju odbyła się prelekcja o. Mariusza Balceraka SJ, vice-postulatora procesu beatyfikacyjnego o. Józefa Andrasza SJ. Tematem spotkania była postać o. Józefa Andrasza SJ – Syna Ziemi Sądeckiej oraz spowiednika św. Faustyny.

Ojciec Józef Andrasz (1891-1963) urodził się w Wielopolu koło Nowego Sącza. Po wstąpieniu do jezuitów w wieku 15 lat, przyjął święcenia prezbiteratu w 1919 r. Był redaktorem pism jezuickich („Nasze Wiadomości”, „Posłaniec Serca Jezusowego”), Sekretarzem Apostolstwa Modlitwy, przez rok dyrektorem Wydawnictwa Apostolstwa Modlitwy (Wydawnictwo WAM) oraz propagatorem kultu Miłosierdzia Bożego. Posługiwał jako spowiednik i kierownik duchowy m.in. św. Faustynie Kowalskiej. Odegrał kluczową rolę w powstaniu obrazu Jezusa Miłosiernego oraz wprowadzeniu nabożeństw ku czci Miłosierdzia Bożego.

Obecnie rozpoczął się etap przygotowawczy procesu beatyfikacyjnego o. Andrasza SJ.

Witryna poświęcona o. Józefowi Andraszowi SJ.

Więcej informacji i zdjęć: o. Józef Andrasz SJ – Syn Ziemi Sądeckiej, spowiednik św. Faustyny.

Źródło: zdj. i wideo – Józef Wieczorek

Встреча Папы Римского Франциска и иезуитов Российского Региона

В четверг, 15 сентября 2022 года, Папа Франциск во время своего апостольского визита в Казахстан встретился с 19 иезуитами, работающими в так называемом «российском регионе» Общества Иисуса. Начало встречи было запланировано на 9 утра в Апостольской Нунциатуре, но Папа пришёл уже в 8:45. Собравшиеся сели в круг, а настоятель о. Богуслав Стечек представил деятельность иезуитов Региона следующими словами:

«Святой Отец, мы – Ваши собратья из Российского Региона Общества Иисуса. Мы работаем в трёх странах: в России, Беларуси и Киргизии. Нас около 30, мы родом из 11 стран. В Беларуси мы живём там, где Общество пережило период своего упразднения в XVIII–XIX веках. Те иезуиты внесли большой вклад в возрождение Общества в 1814 году. Мы работаем в Витебске, там у нас есть приход. Епископ недавно освятил церковь во имя св. Игнатия. В России мы находимся в Москве, там у нас Институт дополнительного профессионального образования под именем св. Фомы. Там также выходит русское издание „La Civiltà Cattolica”. Настоятель и директор Института является также генеральным секретарём Конференции католических епископов России.

Мы занимаемся пастырским служением не только в Москве, но и за городом, включая приход, отдалённый на 1500 км. Мы также работаем в Кирове, который находится на расстоянии 1000 км, в направлении Урала. Недавно два иезуита, чилиец и поляк, начали служение в Высшей духовной семинарии в Санкт-Петербурге. В Сибири мы присутствуем в Новосибирске, где епископом является Иосиф Верт, наш собрат, которого 31 год назад Иоанн Павел II назначил епископом всей Сибири. Там же у нас есть культурно-духовный центр, который мы назвали «Иниго». С 1993 года мы отвечаем за специальную подготовительную программу для кандидатов в Высшую духовную семинарию в Санкт-Петербурге.

Мы также присутствуем в Томске, университетском городе, там у нас весьма динамичный и живой приход и католическая школа, единственная на всю Россию. Мы также приняли на себя ответственность за приход в Новокузнецке, где работаем как с католиками римского обряда, так и с греко-католиками.

Мы работаем в Киргизии. Апостольским администратором является о. Энтони Коркоран. Он собирается строить новый собор недалеко от центра города, поэтому он привёз сюда закладной камень весом в 30 кг, чтобы Вы освятили его. В столице, Бишкеке, мы несём ответственность за пастырское служение и за Каритас. В частности, мы помогаем малоимущим и детям, независимо от их вероисповедания. Мы также работаем на юге страны, в Джалал-Абаде и в Оше, втором по величине городе Киргизии.

Кажется, я перечислил все наши дела. В общем, мы трудимся на географических, культурных и религиозных границах. Поэтому, желая смело идти вперёд, мы испрашиваем Вашего апостольского благословения».

Папа ответил:

Большое вам спасибо за эту возможность. Эти встречи с иезуитами уже стали привычными в моих поездках. Задавайте вопросы, высказывайте комментарии, как хотите. Давайте проведём это совместное время с как можно большей пользой!

Святой Отец, как Вы? Как Вы себя чувствуете? Как Ваше здоровье?

Здоровье в порядке. У меня проблема с ногой, что обременительно, но со здоровьем в целом всё хорошо: с физическим… но и с психическим!

Как Вы воспринимаете ту геополитическую ситуацию, в которой мы живём?

Идёт война, и я думаю, что было бы ошибочно думать, что это такое кино про ковбоев, в котором есть хорошие и плохие. Ошибочно также полагать, что это война между Россией и Украиной, и всё тут. Нет, это мировая война.

Но, на Ваш взгляд, каковы причины того, что мы переживаем?

Жертвой этого конфликта является Украина. Я часто думаю о том, почему этой войны не удалось избежать. Война в некотором смысле похожа на брак. Чтобы разобраться, нужно исследовать динамику, которая привела к конфликту. Существуют международные факторы, которые способствовали возникновению войны. Я уже упоминал, что один глава государства в декабре прошлого года приходил ко мне, чтобы сказать, что он очень обеспокоен тем, что НАТО лает у ворот России, не понимая, что у той имперское мышление, и что она опасается угроз у своих границ. Он выразил опасение, что это спровоцирует войну, и через два месяца она действительно разразилась. Поэтому нельзя упрощённо рассуждать о причинах конфликта. Я замечаю присутствие империализмов в этом конфликте. А империализмы, когда они чувствуют угрозу и приближающийся упадок, реагируют, думая, что решение состоит в том, чтобы развязывать войну, чтобы наверстать упущенное, чтобы продавать и испытывать оружие. Некоторые, например, говорят, что гражданская война в Испании была задумана для подготовки ко Второй мировой войне. Не знаю, так ли это на самом деле, но вполне может быть. Однако я не сомневаюсь, что мы уже переживаем третью мировую войну. За последнее столетие мы видели три: одну между 1914 и 1918 годами, одну между 1939 и 1945 годами, а теперь у нас вот эта.

С февраля мы стараемся освобождать сердца от ненависти. Для нас это приоритетная пастырская обязанность. Мы говорим людям, что ненавидеть кого-либо – это не по-христиански. Но разделение – это наше бремя. Мы каждый день молимся на розарии о мире.

И это то, что нужно сделать: освободить сердца от ненависти. С первого дня войны и до сегодняшнего дня я постоянно говорю об этом конфликте и о страданиях Украины. В день независимости этой страны на площади святого Петра был поднят флаг, и я, конечно, обратил на это внимание в своей речи. После слов об Украине я решил коснуться темы страданий двух народов, украинского и русского. Потому что на войнах страдают обычные люди. Платят за войну, как всегда, бедняки. И это порождает ненависть. Те, кто ответственны за войну, забывают о человечности и не смотрят на жизнь конкретных людей, а ставят превыше всего свои корыстные интересы и власть. В каждом конфликте настоящими жертвами становятся обычные люди. Это они лично расплачиваются за безумства войны. Потом я также упомянул ту девушку, которая погибла в результате взрыва. И в тот момент всё, что я сказал до этого, было забыто. Всё внимание оказалось обращено только на это упоминание. Но я понимаю реакцию людей, потому что они очень страдают.

Я бы хотел вспомнить и о том, как на следующий день после начала войны я пошёл в российское посольство. Это был необычный жест: Папа Римский никогда не ходит в посольства. Он принимает послов лично только тогда, когда они вручают свои верительные грамоты, а потом по окончании их миссии, в рамках прощального визита. Я сказал послу, что хотел бы поговорить с президентом Путиным, потому что я хотел оставить хотя бы небольшое окно для диалога.

Я также встречался с послом Украины и дважды разговаривал по телефону с президентом Зеленским. Я послал в Украину кардиналов Черни и Краевского, чтобы они свидетельствовали о папской солидарности. Секретарь по связям с государствами, монсеньор Галлахер, посетил Украину. Присутствие Святого Престола в Украине является знаком реальной помощи и поддержки. Это способ выражения близости. Я и сам хотел бы поехать. Но мне кажется, что Божья воля не в том, чтобы я ехал туда в настоящий момент; впрочем, посмотрим позже.

Ко мне приезжали украинские посланники. Среди них был проректор Католического университета Украины в сопровождении советника президента по делам религий, евангелист. Мы разговаривали, дискутировали. Приезжал и военачальник, который занимается обменом пленными, снова с советником президента Зеленского по делам религий. На этот раз мне показали список из более чем 300 заключённых. Они попросили меня сделать что-то для возможности обмена пленными. Я немедленно позвонил российскому послу, чтобы узнать, можно ли что-то сделать, чтобы ускорить решение этого вопроса.

Когда в гости приехал украинский католический епископ, я передал ему папку с моими высказываниями на эту тему. Я определил вторжение в Украину как неприемлемую, бессмысленную, варварскую, кощунственную агрессию… Прочтите все высказывания! Их собрала пресс-служба. Но я хотел бы сказать вам, что меня волнует не то, чтобы вы защищали Папу, а то, чтобы люди чувствовали вашу любовь и нежность к ним, потому что вы – братья Папы. Папа не сердится, если его неправильно понимают… Потому что я хорошо знаю страдание, которое за этим скрывается.

Святой Отец, я убеждён, что у Вас есть своя роль в вопросе о том, если и когда наступит мир. И это будет очень значительный вклад. Смотрите, вот мы, группа иезуитов из разных стран. Какие шаги Вы как иезуит посоветовали бы нам предпринять? О чём Вы попросите нас? Что мы можем сделать?

Я считаю, что главное – это показывать близость. Это ключевое слово: быть рядом, помогать страждущим. Люди должны чувствовать, что их епископ, их приходской священник, Церковь – рядом. Это стиль Бога, как мы помним из книги Второзакония (4,7): «Ибо есть ли какой великий народ, к которому боги его были бы столь близки, как близок к нам Господь, Бог наш, когда ни призовём Его?». Стиль Бога – это близость.

Будучи провинциалом Аргентины, Вы жили во времена диктатуры. Как бы Вы описали Ваш опыт?

Правление диктаторов жестоко. Диктатура всегда отмечена жестокостью. В Аргентине людей хватали, сажали в самолёт и бросали в море. Сколько политиков, которых я знал, сидели в тюрьмах и подвергались пыткам! В таких ситуациях люди теряют не только права, но и человеческую чувствительность. Я видел это в то время. Я также часто слышал, как хорошие католики говорили: «Эти коммунисты заслужили то и это! Они сами напросились!». Это страшно, ужасно, когда политические идеи довлеют над религиозными ценностями. В Аргентине именно матери начали движение по борьбе с диктатурой и поиску своих детей. Это матери проявили храбрость в Аргентине.

У меня к Вам один вопрос и одна просьба: что у Вас на сердце? О чём Вы особенно молитесь сейчас? А просьба касается ребят в семинарии: какой-нибудь совет или пару слов…

Начну со второго. Моя просьба к семинаристам – чтобы они были нормальными, обычными парнями. Одна из проблем в некоторых семинариях заключается в том, что они не принимают нормальных людей. Обращайте внимание на странные религиозные практики или странное человеческое поведение. Я говорю семинаристам: будьте нормальными даже в молитве. Молись как сын обращается к отцу. Именно нормальность является настоящей серьёзностью. Вы спрашиваете, что я ношу в своём сердце и о чём молюсь? Молитва, которая получается у меня спонтанно, всегда является призыванием: «Воззри на народ Свой, Господи!». Ничто другое не приходит с такой лёгкостью. Это очень просто. Заступничество — это стучаться в сердце Господа. Это ходатайственная молитва. Не будем забывать, что молитва требует парресии, ясности, мужества. Прекрасный пример – образ Авраама, когда он молится: «да не прогневается Владыка, что я буду говорить…», а затем настойчиво просит. Мы должны молиться Богу, pulseando (здесь: с упорством), как мы говорим по-испански. Это мужественная молитва лицом к лицу. Не столько в поисках утешения, которое тоже, конечно, нужно искать. Но прежде всего просить, просить, просить… Мы думаем, что парресия – это лишь добродетель действия, но нет, это также и добродетель молитвы.

Когда Вы смотрите на состояние Общества Иисуса, в чём оно Вас утешает, а в чём беспокоит?

Недавно я присутствовал в Генеральной курии на встрече с собратьями-иезуитами со всего мира. Их было около сорока. Было очень утешительно слушать их. Меня утешает, когда иезуит молится и уповает на Господа. Я считаю, что в этом плане уровень в Обществе хороший. Но наоборот, меня не утешает, когда я вижу иезуита, который больше является «специалистом» в том или ином предмете, чем иезуитом. Есть кое-что, предшествующее специализации – это личная эмоциональная принадлежность к Обществу.

Святой отец, я бы только хотел добавить к утешениям этого года, что россиянин был рукоположен в священника, и у нас есть послушник из России, а два месяца назад в Киргизию приехали два иезуита из Вьетнама – профессор социологии и схоластик в формации. У нас есть брат-иезуит, который живёт в Киргизии и работает с апостольским администратором о. Коркораном. Церковь Киргизии очень маленькая. Все католики могли бы уместиться в этой комнате! Один отец семейства попросил меня сказать Вам, что в Киргизии тоже есть католики. Для нас очень важна поддержка Святого Престола, а значит, важна и поддержка нунциатуры.

И действительно, нунциатура – это longa manus (вытянутая рука) Святого Престола, помогающая поместным церквям, особенно маленьким. Но теперь я задам вам вопрос: каким вы видите Ватикан со стороны?

Порой он так далеко, что люди забывают о нём! Но для нас, будучи такой небольшой группой, очень важно чувство принадлежности вселенской Церкви. Благодаря этому и люди лучше понимают, что мы не какая-то маленькая секта, а часть вселенской Церкви. Иногда становится обидно, если складывается впечатление, что представители Церкви мало внимания уделяют жизни Церкви в маленьких странах. Иногда даже правительства спрашивают, почему Церковь мало заботится о нашем положении.

Ты прав! В такой ситуации очень важно кричать, чтобы быть услышанным! Пожалуйста, делайте всё для того, чтобы вас слышали. Церковь в центре занимается многими повседневными делами и может поддаться искушению забывать или не уделять должного внимания. Но если ребёнок плачет, плачет, плачет… в конце концов, мать даёт ему молоко! Церкви нужно, чтобы все голоса были услышаны, чтобы они могли выражать себя, и делать это… на своём диалекте!

Наши православные братья просили меня передать Папе, что они очень благодарны Вам за Вашу солидарность с людьми простыми и нуждающимися. Мы сотрудничаем с нашими православными братьями в сфере служения инвалидам. Они просили меня передать Вам, что они очень благодарны.

Я очень благодарен им. Я считаю, что есть динамика постепенного сближения католиков и православных. И я думаю, что это очень важно. Мы должны работать вместе, молиться друг о друге, преодолевать предрассудки и подозрения. Буквально вчера на встрече религиозных лидеров я принял четырёх архиереев Русской православной церкви. Я понимаю, что ещё существует озабоченность, связанная с униатством. Но я ответил, что это слово уже в прошлом. Они боятся, что мы будем как «тёща», что униатство вернётся. Они опасаются этих призраков прошлого. Нужно их успокаивать, и это помогает.

Отче, что Вы почувствовали, когда Вас избрали Папой?

Что, соглашаясь, я исполнил четвёртый обет послушания.

Встреча подходит к концу. Настоятель Региона просит Папу благословить большой камень, который станет закладным для строительства собора в Киргизии. В нём находится ещё один камень из Капернаума. Собор будет освящён во имя Доброго Пастыря. Франциск прикасается к нему и благословляет его. Затем настоятель преподносит другие небольшие подарки, говоря, что они маленькие и бедные. Папа комментирует:

Берегите бедность! Когда нет бедности, приходят большие беды. Нужно заботиться о бедности.

 Затем Папе вручили альбом с фотографиями, иллюстрирующими служение Общества Иисуса в Российском регионе, соломенную фигурку ангела, характерную для белорусского творчества, и, наконец, головной убор из Киргизии. После короткой молитвы «Радуйся, Мария» и благословения было сделано совместное фото. Перед уходом Папа лично попрощался с каждым из присутствующих иезуитов.

Антонио Спадаро SJ

Перевод: Михаил Ткалич SJ

19 мая 2022 г. «Добро пожаловать! Видите? У меня новый „папский трон” (sedia gestatoria)», – шутит Папа, имея в виду свою инвалидную коляску, которой он вынужден пользоваться из-за боли в колене. Франциск лично поприветствовал каждого из директоров европейских культурных и общественных журналов Общества Иисуса, собравшихся на аудиенции в частной библиотеке апостольского дворца.

«Я не подготовил речи, – начинает Папа, – так что, если хотите, задавайте вопросы. Если мы будем вести диалог, наша встреча станет богаче».

Святой Отец, спасибо за эту встречу. В чём значение и миссия журналов Общества Иисуса? Есть ли у Вас миссия для нас?

Однозначный и точный ответ дать непросто. В целом, конечно, я считаю, что миссия культурного или общественного журнала – коммуникативная. Тем не менее, я бы добавил, что нужно вести максимально «воплощённый» диалог: в личной форме, не теряя связи с реальностью и людьми, «лицом к лицу». Я имею в виду, что мало просто сообщать идеи. Этого недостаточно. Нужно передавать мысли, которые рождаются из опыта. Это для меня очень важно. Идеи должны исходить из опыта.

Возьмём пример ересей, богословских или человеческих, потому что есть и человеческие ереси. По моему мнению, ересь возникает, когда идея оторвана от человеческой действительности. Отсюда фраза, которую когда-то сказал, если я не ошибаюсь, Честертон, что «ересь – это сумасшедшая идея». Она сошла с ума, потому что потеряла свои человеческие корни.

Общество Иисуса не должно заниматься распространением абстрактных идей. Вместо этого оно заинтересовано в передаче человеческого опыта через идеи и рассуждения – то есть, в передаче опыта. Идеи обсуждаются. Обсуждение – это хорошо, но для меня этого недостаточно. Только человеческую действительность можно распознавать. Распознавание – вот что действительно важно. Миссия иезуитского издания не может сводиться к дискуссии: она прежде всего в том, чтобы помогать распознаванию, ведущему к действию.

А иногда, чтобы распознавать, нужно «бросить камень»! Если бросишь камень, вода придёт в движение, всё движется, и ты можешь распознавать. Но если вместо того, чтобы «бросать камень», Вы бросите… математическое уравнение, теорему, то движения не будет, а значит, не будет и распознавания.

Обратите внимание, это явление абстрактных представлений о человеке весьма древнее. Этим отличалась, например, декадентская схоластика, богословие чистых идей, очень далёкое от реальности спасения, заключающейся во встрече с Иисусом Христом. Вот почему культурный журнал должен заниматься реальностью: она всегда выше идеи. Тем более, когда реальность возмутительна.

Например, недавно я познакомился с «Группой Святой Марты», которая занимается возмутительной реальностью торговли людьми. Это беспокоит нас, вдохновляет к действию и заставляет идти вперёд. Напротив, абстрактные размышления о рабстве никого не беспокоят. Нашей отправной точкой должен быть опыт и его история.

Вот принцип, которым бы я хотел поделиться с вами, рекомендовать вам: реальность важнее идеи, поэтому вы должны предоставлять идеи и размышления, которые вырастают из реальности.

Когда человек входит в мир самих идей и уходит от реальности, это выглядит нелепо. Идеи нужно обсуждать, а реальность – распознавать. Распознавание – это харизма Общества. На мой взгляд, это главная харизма Общества, и это то, на чём Общество должно и дальше сосредотачивать свою деятельность, в том числе и в том, что касается культурных журналов. Они должны быть изданиями, которые помогают и продвигают распознавание.

Общество присутствует в Украине, это часть моей провинции. Мы переживаем агрессивную войну. Мы пишем об этом в наших изданиях. Что Вы посоветовали бы нам на тему того, как информировать в ситуации, в которой мы находимся? Как мы можем внести свой вклад в заботу о мирном будущем?

Чтобы ответить на этот вопрос, мы должны отойти от привычного шаблона «Красной шапочки»: Красная шапочка была хорошей, а волк – плохим. Здесь нет метафизических добра и зла, с абстрактной точки зрения. Рождается что-то глобальное, элементы которого очень сильно переплетены. За пару месяцев до начала войны я встретил главу одного государства, мудрого человека, который мало говорит, но действительно очень мудрого. И после разговора о вещах, о которых он хотел поговорить, он сказал мне, что очень обеспокоен тем, как действует НАТО. Я спросил его, почему, и он ответил: «Они лают у ворот России. И они не понимают имперских настроений русских, которые не подпускают к себе никакой иностранной державы». Он заключил: «Ситуация может привести к войне». Это было его мнение. Война началась 24 февраля. Этот глава государства смог прочесть знаки того, что происходило.

То, что мы видим, – это жестокость и свирепость, с которыми действуют войска, в основном наёмники, используемые Россией в этой войне. А россияне, на самом деле, предпочитают посылать вперёд чеченцев, сирийцев, наёмников. Но опасность в том, что мы замечаем только то, что чудовищно, и не видим всей драмы, которая разворачивается за этой войной, которая, быть может, либо была чем-то спровоцирована, либо не была предотвращена. Я также вижу заинтересованность в испытаниях и продаже оружия. Это очень печально, но это тоже важный аспект того, что происходит.

Кто-то может сказать мне в этот момент: «так Вы за Путина»! Нет, я не за него. Это было бы упрощением, было бы ошибкой говорить такое. Я просто против того, чтобы сводить сложные ситуации к различению между добром и злом, не думая о корнях и интересах, которые очень запутаны. Когда мы видим свирепость и жестокость российских войск, мы не можем забывать о других проблемах, мы должны пытаться решить их.

Верно и то, что россияне думали, что всё закончится через неделю. Но они просчитались. Их встретил храбрый народ, который борется за выживание, и у которого в истории есть традиция борьбы.

Должен также добавить, что мы так относимся к тому, что сейчас происходит на Украине, потому что это рядом с нами и сильнее затрагивает наши чувства. Но есть и другие, далёкие страны: вспомните районы Африки, на севере Нигерии, на севере Конго, где до сих пор идёт война, а всем наплевать. Вспомните Руанду 25 лет назад. Подумайте о Мьянме и о народности рохинджа. Мир находится в состоянии войны. Несколько лет назад я подумал о том, что мы переживаем Третью мировую войну по частям. И вот, по-моему, Третья мировая уже объявлена. А это должно заставить нас задуматься. Что происходит с человечеством, пережившим три мировые войны за одно столетие? Лично для меня Первая мировая – это воспоминания дедушки у реки Пьявы. Потом вторая, теперь вот третья. Это плохо для человечества, это беда. Нужно помнить, что за столетие последовали одна за другой три мировые войны, а с ними и вся торговля оружием!

Несколько лет назад отмечалось 75-летие высадки в Нормандии. Победу праздновали многие главы государств и правительств. Никто не вспомнил о тысячах молодых людей, погибших тогда на пляже. Когда в 2014 году я был в Редипулье на столетие начала Первой мировой войны, признаюсь, я расплакался, когда увидел возраст павших солдат. Через несколько лет 2 ноября (каждое 2 ноября я посещаю кладбище) я поехал в Анцио, я и там заплакал, увидев возраст этих павших воинов. В прошлом году я был на французском кладбище и на могилах мальчишек, христиан и мусульман, потому что французы посылали воевать и солдат из Северной Африки; и я снова видел их возраст: 20, 22, 24 года.

Почему я говорю вам всё это? Потому что я бы хотел, чтобы ваши издания освещали человеческую сторону войны. Я хотел бы, чтобы ваши издания помогали увидеть человеческую драму войны. Совершенно нормально делать геополитические расчёты и досконально изучать происходящее. Вы должны это делать, потому что это ваша работа. Но постарайтесь также передать человеческую драму войны. Человеческую драму тех кладбищ, человеческую драму пляжей Нормандии или Анцио, человеческую драму женщины, когда в её дверь стучится почтальон и вручает ей письмо с благодарностью за то, что она подарила сына родине, и теперь он герой родины… И она остаётся одна. Размышление над этим очень помогло бы человечеству и Церкви. Делайте свои социально-политические размышления, не пренебрегая, однако, человеческими размышлениями о войне.

Вернёмся к Украине. Все открывают своё сердце беженцам, украинским изгнанникам, как правило, женщинам и детям. Мужчины остались сражаться. На прошлой неделе ко мне на аудиенцию пришли две жены тех украинских солдат, которые находились на металлургическом комбинате «Азовсталь», и попросили меня ходатайствовать об их спасении. Мы все очень чувствительны к таким драматическим ситуациям. Это женщины с детьми, их мужья там сражаются. Молодые и красивые женщины. Но я спрашиваю себя: что будет, когда пройдёт этот энтузиазм, с которым мы помогаем им сейчас? Потому что ситуация успокаивается. Кто позаботится об этих женщинах? Мы должны смотреть дальше, чем сиюминутная необходимость конкретных действий, и видеть, как мы будем поддерживать их, чтобы они не стали жертвами торговли людьми, чтобы кто-то не воспользовался их ситуацией, ведь стервятники уже кружат над головами.

Украина является экспертом в вопросах рабства и войны. Это богатая страна, которую всегда терзали, раздирали по воле тех, кто хотел завладеть ею ради эксплуатации. Как будто сама история предназначила Украине быть героической страной. Вид этого героизма трогает наши сердца. Героизм в сочетании с нежностью! Ведь когда прибыли первые молодые русские солдаты – уже потом прислали наёмников – посланные для проведения «военной операции», как они говорили, не зная, что они пойдут на войну, о них позаботились сами украинки, когда они сдались. Огромная человечность, огромная нежность. Храбрые женщины. Смелые люди. Народ, который не боится воевать. Трудолюбивый народ, который в то же время гордится своей землёй. Давайте помнить об украинской идентичности в этот момент. Вот что нас трогает: видеть такой героизм. Я бы очень хотел подчеркнуть этот момент, героизм украинского народа. Мы являемся свидетелями мировой войны, глобальных интересов, продажи оружия и геополитического присвоения, которое ведёт героический народ к мученичеству.

Я бы хотел добавить ещё одно. У меня была сорокаминутная беседа с Патриархом Кириллом. В первой части он прочитал мне заявление, в котором приводил доводы в оправдание войны. Когда он закончил, я вмешался и сказал: «Брат, мы не государственные клирики, мы пастыри для людей». Я должен был встретиться с ним 14 июня в Иерусалиме, поговорить о наших делах. В связи с войной, по обоюдному согласию, мы решили перенести встречу на более поздний срок, чтобы наш диалог не был неверно истолкован. Я надеюсь, что смогу встретиться с ним на генеральной ассамблее в Казахстане в сентябре. И надеюсь, что смогу поприветствовать его и немного поговорить с ним как с пастырем.

Какие признаки духовного обновления Вы видите в Церкви? Видите ли их вообще? Есть ли признаки новой, свежей жизни?

Очень трудно увидеть духовное обновление, пользуясь старомодными схемами. Нам нужно обновить то, как мы видим реальность и оцениваем её. В Церкви в Европе я вижу больше обновления в стихийно зарождающихся элементах: движения, группы, новые епископы, которые помнят, что за ними стоит Собор. Потому что некоторые пастыри больше всего помнят Тридентский собор. И то, что я говорю, не ерунда.

Реставрационизм расцвёл, чтобы заглушить Собор. Количество групп реставрационистов – например, в США их очень много – впечатляет. Один аргентинский епископ рассказал мне, что его попросили управлять епархией, попавшей в руки этих реставрационистов. Они никогда не принимали Собор. Есть идеи, поведение, которые проистекают из реставрационизма, принципиально не принявшего Собор. Проблема именно в этом: в некоторых контекстах Собор ещё не принят. Верно также и то, что для того, чтобы Собор укоренился, требуется столетие. Значит, у нас есть ещё сорок лет, чтобы сделать это!

Знаками обновления являются также группы, которые своей социальной или пастырской деятельностью придают новое лицо Церкви. Французы очень изобретательны в этом.

Вы ещё тогда не родились, но я в 1974 году был свидетелем бичевания генерального настоятеля отца Педро Аррупе на XXXII Генеральной конгрегации. В то время действовала консервативная реакция, чтобы заблокировать пророческий голос Аррупе! Сегодня он для нас святой, но ему пришлось пережить немало атак. Он был храбр, потому что осмелился сделать этот шаг. Аррупе был человеком истинного послушания Папе. И Павел VI это понимал. Лучшая речь, когда-либо произнесённая Папой перед Обществом Иисуса, – это речь Павла VI 3 декабря 1974 года. Он писал её от руки. Есть оригиналы. У пророка Павла VI было право написать её. С другой стороны, люди, связанные с Курией, каким-то образом поощряли группу испанских иезуитов, считавших себя истинными «правоверными» и выступавших против Аррупе. Павел VI никогда не вступал в эту игру. Аррупе сочетал способность видеть волю Божию с детской простотой в приверженности Папе. Помню, однажды, когда мы в небольшой компании пили кофе, он прошёл мимо и сказал: «Пойдём, пойдём! Папа сейчас пройдёт, пойдём поприветствуем его!». Он был как мальчик! С этой спонтанной любовью!

Один иезуит из провинции Лойолы был особенно яростным противником о. Аррупе, давайте вспомним об этом. Его отправляли в разные места и даже в Аргентину, и он всегда доставлял неприятности. Однажды он сказал мне: «Ты из тех, кто ничего не понимает. Но на самом деле во всём виноваты о. Аррупе и о. Кальвес. Самый счастливый день моей жизни наступит тогда, когда я увижу их повешенными на виселице на площади святого Петра». Почему я рассказываю вам эту историю? Чтобы вы поняли, каким было время после Собора. И это происходит снова, особенно с традиционалистами. Вот почему важно спасти тех деятелей, которые защищали Собор и свою верность Папе. Мы должны вернуться к Аррупе: это свет того периода, который освещает всех нас. И именно он вновь открыл для себя Духовные упражнения как источник, освободившись от жёстких формулировок Epitome Instituti, выражений закрывшейся, непреклонной мысли, скорее поучительно-аскетической, чем мистической. (Здесь Папа имеет в виду своего рода практический компендиум, сформулированный и используемый Обществом Иисуса в XX веке. Его воспринимали как замену Конституциям. Этот текст на протяжении некоторого времени до такой степени определял образование иезуитов, что никто вообще не читал Конституций, которые на самом деле являются основополагающим текстом. По мнению Папы, в этот период в Обществе существовал риск того, что правила могли задавить дух).

Нельзя сказать, что в нашей Европе, как и в моей Швеции, существует сильная религиозная традиция. Как нести Евангелие в культуре, в которой нет религиозной традиции?

Мне нелегко ответить на этот вопрос. Я встретился со Шведской академией, которая присуждает Нобелевскую премию по литературе. Они привезли мне в подарок образ святого Игнатия, купленный в антикварной лавке. Это картина XVIII века с изображением святого Игнатия. И я подумал: «Группа шведов привозит мне святого Игнатия. Он им поможет!». Я не знаю, как ответить на этот вопрос, если честно. Потому что только те, кто живут там, в том контексте, могут понять и найти верные пути. Однако я хотел бы указать на человека, который может послужить примером – кардинал Андерс Арборелиус. Он ничего не боится. Разговаривает со всеми и не идёт против кого бы то ни было. Всегда ищет позитив. Я верю, что такой человек, как он, может указать правильный путь.

У нас в Германии есть синодальный путь, который некоторые считают еретическим, но на самом деле он очень близок к реальной жизни. Многие уходят из Церкви, потому что больше не верят ей. Особый случай – кёльнская епархия. Что Вы об этом думаете?

Президенту конференции немецких епископов, монс. Бэтцингу, я сказал следующее: «В Германии уже есть одна очень хорошая Евангелическая церковь. Вторая нам не нужна». Проблема возникает, когда синодальный путь исходит от интеллектуальной, богословской элиты и находится под сильным влиянием внешнего давления. Есть епархии, в которых синодальный путь осуществляется вместе с верующими, с народом, постепенно.

Я захотел написать письмо о вашем синодальном пути. И написал его сам, а на его написание у меня ушёл месяц. Я не хотел привлекать Курию. Я сделал это сам. Оригинал на испанском, а немецкоязычная версия – это перевод. Там я написал то, что думаю.

Теперь к вопросу о кёльнской епархии. Когда ситуация была очень беспокойной, я попросил архиепископа уехать на полгода, чтобы всё успокоилось, а я мог обрести ясность. Потому что в бурлящей воде трудно понять, что происходит. Когда он вернулся, я попросил его написать прошение об отставке. Он сделал это и отдал его мне. И написал письмо с извинениями в епархию. Я оставил его на том же месте, чтобы посмотреть, как будет развиваться ситуация, но его прошение об отставке – у меня на руках.

Дело в том, что там много групп влияния, а под давлением невозможно распознавать. Кроме того, там есть ещё и экономические вопросы, из-за которых я думаю снарядить туда финансовую комиссию. Я жду, когда всякое давление успокоится, чтобы можно было распознавать. Хорошо, что есть разные точки зрения. Проблема в том, что есть попытки давления на ситуацию. Это не помогает. Однако я не думаю, что Кёльн – единственная в мире епархия с конфликтами. И я отношусь к ней так же, как и к любой другой епархии, которая переживает конфликт, в любой точке мира. Мне приходит в голову ещё одна епархия с непреодолённым конфликтом: Аресибо в Пуэрто-Рико. Он длится уже на протяжении многих лет. Таких епархий много.

Святой Отец, мы цифровой журнал, и мы также обращаемся к молодым людям на задворках Церкви. Молодые люди хотят таких мнений и информации, которые распространяются быстро, сразу. Как познакомить их с процессами распознавания?

Нельзя стоять на месте. Работая с молодёжью, вы всегда должны показывать перспективу в движении, а не статически. Мы должны просить у Господа благодати и мудрости, чтобы помочь нам сделать правильные шаги. В моё время работа с молодёжью сводилась к образовательным встречам. Теперь это больше так не работает. Мы должны заставлять их двигаться вперёд, давая конкретные идеалы, дела, пути. Молодые люди обретают смысл своего существования в пути, а не оставаясь на одном месте. Кто-то беспокоится, видя молодых людей без веры, мол, они не в благодати Божией. Но пусть об этом позаботится Бог! Ваша задача – поставить их на путь. Я думаю, это лучшее, что мы можем сделать.

***

Ладно! Извините, если я слишком разговорился, но я хотел подчеркнуть послесоборные вопросы и личность Аррупе, потому что нынешняя проблема Церкви как раз и состоит в непринятии Собора.

На встрече присутствовали 10 гостей: о. Штефан Кихле из Stimmen der Zeit (Германия), Люсьенн Биттар из Choisir (Швейцария), о. Ульф Йонссон из Signum (Швеция), о. Хайме Татай из Razón y fe (Испания), о. Жозе Фразао Коррейя из Brotéria (Португалия), о. Павел Косиньский из DEON.pl (Польша), о. Арпад Ховарт из A Szív (Венгрия), Роберт Месарос из Viera a život (Словакия), Фрэнсис Мёрфи из Thinking Faith (Великобритания) и о. Антонио Спадаро из La Civiltà Cattolica (Италия). Трое из редакторов были мирянами, в том числе две женщины (из швейцарского и английского журналов), а остальные – иезуиты.

Встреча с понтификом была организована в начале их трёхдневной ежегодной встречи. (В ней также участвовал о. Франсуа Эв, главный редактор французского издания Études, который не смог прибыть в Рим ко времени аудиенции. Кроме того, в этому году отсутствовали Дермот Роантри, главный редактор ирландского журнала Studies, и Ирини Кутелаки, главный редактор греческого журнала Ανοιχτοί Ορίζοντες). В аудиенции также принял участие Генеральный настоятель Общества Иисуса отец Артуро Соса.

Встреча завершилась общей фотографией. Папа ещё раз поприветствовал каждого из участников по очереди, вручив одному за другим чётки для розария и несколько книг, изданных на их родных языках.

Перевод: Михаил Ткалич SJ

Jacek Hubicki SJ urodził się 24 maja 1966 r. w Poroninie. Uczęszczał do Technikum Elektrycznego w Nowym Sączu, które ukończył maturą w 1986 r.

Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił 18 sierpnia 1986 r. w Starej Wsi, a po dwuletnim nowicjacie złożył pierwsze śluby 21 sierpnia 1988 r. w Starej Wsi, które przyjął o. Rektor Fryderyk Młynarczyk SJ.

W latach 1988-92 r. studiował filozofię w Krakowie, następnie w ramach magisterki był katechetą i opiekunem ministrantów w Gliwicach (1992-94), a potem studiował teologię na Bobolanum w Warszawie (1994-98) oraz pedagogikę na UJ w Krakowie (1998-2000).

Święcenia prezbiteratu otrzymał 29 czerwca 1999 r. w Krakowie z rąk ks. kard. Franciszka Macharskiego. Trzecią probację odbył w Los Angeles (2007), gdzie instruktorem był o. William Wood SJ.

O. Jacek Hubicki SJ w czasie studiów teologii i pedagogiki w Krakowie posługiwał jako kapelan szpitala (1998-2000). Następnie był dyrektorem bursy w Nowym Sączu (2000-2002). Później był duszpasterzem i katechetą w Gliwicach (2002-2003). Podobną posługę pełnił we Wrocławiu na Stysia (2003-2006).

Od 2006 r. przebywał w USA. Najpierw przez rok uczył się j. angielskiego w Cincinnati, by po Trzeciej Probacji w Kalifornii, powrócić do Cincinnati i tam podjąć studia z resocjalizacji na Xavier University (2007-2009).

Po powrocie do Polski został skierowany do Gliwic, gdzie był duszpasterzem akademickim i operariuszem (2009-2012). W Nowym Sączu na Zygmuntowskiej posługiwał jako operariusz i katecheta (2012-2014). W latach 2014-18 pracował w Zakopanem udzielając się w Duszpasterstwie Trzeźwości oraz pomagając kapelanowi szpitala. Przez dwa lata zaangażowany był przy kościele św. Barbary na Małym Rynku w Krakowie (2018-2020). Od sierpnia 2020 r. aż do tragicznej śmierci posługiwał w Kłodzku jako operariusz i pisarz historii domu.

O. Jacek był kapłanem mającym łatwość nawiązywania duszpasterskiego kontaktu z osobami przeżywającymi trudności i doświadczonymi przez życie na różne sposoby. Odnajdywał się również w posługiwaniu i obecności wśród artystów. Był zapalonym motocyklistą.

W Centrum Duchowości w Częstochowie spotkali się przedstawiciele PME, aby wybrać delegata i jego zastępcę na Kongregację Prokuratorów, która odbędzie się w Loyoli w 2023 r.

W pierwszym dniu o. Prowincjał Jarosław Paszyński SJ przedstawił raport o stanie prowincji.

W drugim dniu odbyła się dyskusja nad tym raportem. Popołudniowa zaś sesja rozpoczęta Mszą św. rozpoczęła najważniejszy etap Kongregacji Prowincji, a mianowicie wybór delegata i jego zastępcy.

Delegatem na Kongregację Prokuratorów został wybrany o. Jerzy Sermak SJ, a zastępcą o. Krzysztof Biel SJ.

W sobotę, ostatni dzień Kongregacji odbędzie się dyskusja na temat zaproponowany przez o. Generała a następnie omówione zostaną bieżące sprawy Prowincji.

O. Piotr Jerzy Badura SJ urodził się 6 stycznia 1954 r. w Bytomiu.

Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił 4 listopada 1971 r. w Starej Wsi, a po nowicjacie złożył pierwsze śluby 11 sierpnia 1974 r. W latach 1977-79 studiował filozofię w Krakowie. Następnie studiował teologię na Bobolanum w Warszawie (1979-84). Święcenia prezbiteratu otrzymał 31 lipca 1983 r. w Nowym Sączu z rąk ks. bpa Piotra Bednarczyka. Trzecią probację odbył w Berlinie (1988-1989) pod kierunkiem o. Pieta van Breemena SJ, a uroczystą profesję zakonną złożył 22 czerwca 2001 r. we Wrocławiu (Stysia).

O. Piotr Jerzy Badura SJ po studiach teologicznych w Warszawie studiował historię Kościoła na ATK w Warszawie. W 1985 r. został skierowany do Krakowa jako kapelan kliniki. W tym czasie ujawniła się choroba nowotworowa. W 1986 roku w celu leczenia wyjechał do Monachium gdzie pełnił posługę kapelana Sióstr poddając się jednocześnie leczeniu. Powrócił do Polski w 1991 roku zamieszkawszy w Krakowie na Przegorzałach. Podejmuje tu wykłady z historii pedagogiki na Wydziale Filozoficznym. Rok później został również zaangażowany jako archiwariusz w Archiwum Prowincji. Od 1996 r. pełnił posługę spowiednika Ojców Kamedułów na Bielanach. W 1999 r. był wysłany do Czeskiego Cieszyna, gdzie posługiwał jako duszpasterz polonijny i katecheta. Tam działał również na polu ekumenicznym pełniąc funkcję prezesa w Ekumenicznym Stowarzyszeniu Chrześcijan. Do Polski wrócił w 2006 r. zamieszkując w Czechowicach-Dziedzicach i pracując w tamtejszej parafii św. Andrzeja Boboli. Od 2010 do 2014 r. mieszkał w Wilkowicach k. Bielska-Białej i posługiwał jako kapelan w Zgromadzeniu Córek Bożej Miłości. Następnie został wysłany do posługi w parafii Matki Bożej Pocieszenia w Gliwicach (2014-2019). W 2019 r. trafił do starowiejskiej infirmerii, gdzie oddawał się modlitwie za Kościół i za Towarzystwo Jezusowe. W ostatnich dniach życia, do schorzeń z którymi się zmagał wiele lat, doszła choroba koronawirusa, z powodu której zmarł w Sanoku 23 września 2021 r.

O. Piotr żywo uczestniczył w gremiach, które dbały o wzajemne relacje. Wyrazem tego był jego zaangażowanie ekumeniczne oraz międzynarodowe – przez lata był członkiem Komisji ds. Stosunków Polsko-Czeskich i Polsko-Słowackich przy Polskiej Akademii Nauk.

Pogrzeb o. Piotra Badury odbędzie się w sobotę, 2 października br., o godz. 11:00 w bazylice Wniebowzięcia NMP w Starej Wsi k. Brzozowa

26 VIII 2021 roku, w Uroczystość Matki Bożej Częstochowskiej, w Krakowie odbył się pogrzeb br. Henryka Prilla SJ.

Msza św. pogrzebowa została odprawiona w Bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa. Przewodniczył jej o. Prowincjał Jarosław Paszyński. W ścisłej koncelebrze był o. Wacław Królikowski, rektor krakowskiego Kolegium, do której to wspólnoty ostatnio należał śp. brat Henryk oraz o. Henryk Pietras, który wygłosił kazanie.

Mszę św. koncelebrowało wielu kapłanów współbraci z różnych wspólnot Prowincji. Obecnych było też wielu braci zakonnych. We Mszy św. uczestniczyła najbliższa rodzina śp. brata Henryka, przyjaciele i znajomi z Czechowic-Dziedzic, skąd pochodził, a także wielu pracowników WAM-u, gdzie ostatnio pracował.

Kondukt pogrzebowy od bramy Cmentarza Rakowickiego poprowadził o. Prowincjał. Śp. Brat Henryk Prill SJ spoczął w grobowcu jezuitów przy głównej alei krakowskiej nekropolii.

Henryk Prill SJ urodził się 11 kwietnia 1955 r. w Czechowicach-Dziedzicach jako syn Jerzego i Danuty z domu Malcharek.

Po ukończeniu Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Katowicach-Piotrowicach pracował w Rafinerii Nafty w Czechowicach-Dziedzicach. Jednocześnie uczęszczał do Technikum Mechanicznego dla pracujących w Katowicach-Piotrowicach.

Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił 4 sierpnia 1976 r. w Starej Wsi jako kandydat na brata zakonnego. Po dwuletnim nowicjacie, 3 września 1978 r., złożył pierwsze śluby, które przyjął o. Wojciech Kubacki SJ, Rektor Kolegium starowiejskiego.

Trzecią probację odbył w Detroit (10 września 1991 – 30 maja 1992) pod kierunkiem o. Hawarda Gray’a SJ, a ostatnie śluby złożył w Zambii, 22 kwietnia 1996 r., w Święto Najświętszej Maryi Panny Matki Towarzystwa Jezusowego.

Br. Henryk Prill SJ po ukończeniu nowicjatu podejmował różne prace w Kolegium krakowskim i w Wydawnictwie WAM (1978-81). Następnie był Sekretarzem o. Prowincjała i współpracownikiem w redakcji „Posłańca Serca Jezusowego” (1981-84). Potem, przygotowując się do pracy misyjnej uczył się języka angielskiego w Dublinie (1984-85). W latach (1985-2002) pracował na misjach w Zambii w ramach Prowincji Zambijskiej, do której w pełni należał od 1996 do 2009 r. W Lusace pełnił posługę Ministra (1985-91) i podejmował inne prace (1992-94). W Kabwe był Ministrem (1994-95) i pomagał w pracach duszpasterskich (1995-2002). Po roku sabatycznym w Krakowie (2002-03) pracował w Choma w Zambii (2003-06). Od 2006 r. mieszkał i leczył się w Kolegium krakowskim, pracując zarazem w Wydawnictwie WAM.

W czerwcu 2021 r. z objawami udaru został zabrany do szpitala w Krakowie. Następnie został przewieziony do sanatorium w Limanowej. Tam okazało się, że potrzebuje leczenia szpitalnego z racji zapalenia płuc. Zmarł w szpitalu w Limanowej 21 sierpnia 2021 r.

Był serdecznym człowiekiem i życzliwym współbratem.

Chile, ostatnie państwo świata – jak zwykli mówić Chilijczycy – długie na prawie 4 tysiące kilometrów i niezbyt szerokie, zwężające się miejscami do niecałych 100 kilometrów. Z jednej strony ogrodzone Oceanem Spokojnym, z drugiej Andami.

W Chile krąży historia, że gdy Pan Bóg stwarzał ziemię, to jako ostatnie państwo stworzył Chile i obdarował ten kraj wszystkim, co występuje na ziemi. I coś w tym jest: od północnych piaszczystych terenów i pustyni Atacama, po południowe zielone i wulkaniczne krajobrazy oraz słynną Ziemię Ognistą. W stolicy tego kraju – Santiago de Chile przez 3 lata odbywałem swoją magisterkę, tzn. próbę duszpasterską, pracując w fundacji Dom Chrystusa (Hogar de Cristo). Fundacja została założona przez jezuitę św. Alberto Hurtado, którego chciałbym przedstawić.

Kim był Alberto Hurtado?

Alberto Hurtado urodził się 22 stycznia 1901 r. w Vina del Mar. Do czwartego roku życia mieszkał w Casablance ze swoimi rodzicami i bratem. Po śmierci ojca rodzina była zmuszona do sprzedania swojej posiadłości i przeniesienia się do Santiago. Zamieszkali u bliskich. Alberto ukończył szkołę podstawową i liceum im. św. Ignacego, prowadzone przez Towarzystwo Jezusowe. Kształcił się nie tylko intelektualnie, ale i duchowo. Angażował się w życie społeczne szkoły, wizytował pracowników kopalni, którzy w czasie kryzysu wydobywczego przybyli do Santiago z północy kraju. Bezpośrednie doświadczenie rzeczywistości ubóstwa jeszcze bardziej zbliżyło go do najbardziej potrzebujących. Chile w czasie młodości Alberto naznaczone było kryzysem ekonomicznym, któremu towarzyszyły bieda i bezrobocie. W tym kontekście dochodziło do wielu strajków i manifestacji. Była to epoka niepokoju i wielu burzliwych przemian społecznych. W ostatnich latach szkolnych Hurtado coraz bardziej odczuwał, że Pan Bóg powołuje go do zakonu i kapłaństwa. Po skończeniu szkoły postanowił jednak studiować prawo i podjął pracę, aby pomóc swojej rodzinie. W trakcie studiów pogłębiał swoje doświadczenia społeczne i na koniec napisał dwie prace: Regulamin pracy dzieci oraz Praca w domu.

(fot. św. Albert Hurtado SJ)

Życie zakonne rozpoczął po procesie, w którym jego matka wygrała rekompensatę za dawne ziemie rodzinne. Dzięki pomyślności sprawy Alberto ze spokojem pozostawił bliskich i wstąpił do zakonu. Dwa lata nowicjatu odbył w Chillán, a potem kontynuował studia w Argentynie i Hiszpanii. Teologię studiował w Belgii i tam został wyświęcony w 1933 r. Do swojej ojczyzny, po długiej nieobecności, powrócił w roku 1936. W Chile panowała wtedy duża bieda i zamknięcie klasowe. Niesprawiedliwość społeczna i prawna nakłoniła młodego kapłana do napisania książki Chile jest krajem katolickim?

Praca kapłańska z dnia na dzień nabierała tempa, towarzyszyła jej intensywna modlitwa naznaczona duchowością ignacjańską – kontemplacją w działaniu. Alberto pracował dużo z młodzieżą, został doradcą w młodzieżowej Akcji Katolickiej. Zakochany w Chrystusie chciał myśleć i pracować jak On. Chciał przekazać Chrystusa najuboższym, aby ci najbardziej potrzebujący mieli w Nim oparcie. Ten aktywny styl działania rodził jednak konflikty w relacjach z hierarchią kościelną i ostatecznie Hurtado zrezygnował z pracy z młodzieżą w Akcji Katolickiej.

Alberto przez 16 lat pracował jako kapłan: w Akcji Katolickiej z młodzieżą, jako nauczyciel w szkole i na uniwersytecie, wygłaszał konferencje, towarzyszył ludziom, był budowniczym. W tych pracach odznaczał się miłością do Jezusa i oddaniem dla ludzi, z którymi przebywał. W ostatnich 8 latach swojego życia utworzył trzy dzieła oparte na fundamencie sprawiedliwości i miłości drugiego człowieka: w roku 1944 ufundował Dom Chrystusa, w 1947 r. katolickie związki zawodowe oraz w roku 1951 miesięcznik katolicki „Mensaje” (Przesłanie), podejmujący problemy wiary we współczesnym świecie.

Alberto zmarł w 1952 r. Podczas pobytu w szpitalu po przebytym zawale wykryto u niego raka trzustki. Przyjmował wielu odwiedzających go przyjaciół i ludzi, z którymi współpracował. Jak nie być szczęśliwym, jak nie być wdzięczny Bogu! Zamiast śmierci gwałtownej Bóg daje mi długą chorobę, abym mógł się przygotować; nie dał mi bólów; mam przyjemność widzieć tylu przyjaciół, widzieć was wszystkich. Naprawdę, Bóg jest dla mnie kochającym ojcem, najlepszym z ojców – pisał.

18 sierpnia umarł w opinii świętości.

Papież Jan Paweł II beatyfikował o. Alberto Hurtado SJ 16 października 1994 r., a w 2005 r. Benedykt XVI ogłosił go świętym.

Modlitwa do ojca Alberto Hurtado SJ

Ojcze Alberto Hurtado, Apostole Jezusa Chrystusa,
sługo ubogich, przyjacielu dzieci i nauczycielu młodzieży,
błogosławimy naszego Boga za twój czas między nami.
Wiedziałeś jak kochać i służyć.
Byłeś prorokiem sprawiedliwości i ucieczką najbardziej potrzebujących.
Ty zbudowałeś z miłością dom dla pomocy Chrystusowi.
Jako prawdziwy Ojciec Ty nas wzywasz do życia wiarą zobowiązaną,
konsekwentną i solidarną.
Ty nas uczysz z entuzjazmem drogi naśladowania Mistrza.
Ty prowadzisz nas do Zbawiciela, jakiego nasz świat potrzebuje.
Pomagaj nam żyć zawsze w radości, nawet pomiędzy trudnościami.
Pomagaj nam zwyciężać egoizm i oddawać nasze życie dla braci.
Ojcze Hurtado, synu Maryi i Kościoła, przyjacielu Boga i ludzi, módl się za nami.

Amen.

Tekst autorstwa Krzysztofa Jelenia SJ ukazał się pierwotnie na stronie Apostolstwa Modlitwy

Dom Seniora Krasowy Dwór w Mysłowicach rozpoczyna działalność. Oficjalne otwarcie z władzami samorządowymi nastąpi w późniejszym terminie. W niedzielę, 1 sierpnia, przy okazji zmiany superiora we wspólnocie mysłowickiej, o. Prowincjał wraz z kilkoma zaproszonymi gośćmi, zapoznał się ze stanem gotowości dzieła, które rozpoczyna aktywność z pierwszą grupą seniorów już od poniedziałku, 2 sierpnia.

Obiekt przy ul. Plebiscytowej w Mysłowicach-Krasowy stanowi część patrymonium Górnośląskiej Wyższej Szkoły Pedagogicznej, którą otrzymaliśmy w darowiźnie 7 lat temu od p. Urszuli Kontny, naszej mysłowickiej Dobrodziejki. Dom Seniora, nowe dzieło społeczne w Prowincji, zapewni osobom w wieku 60+ możliwość spędzenia czasu w atrakcyjny i aktywny sposób, dostosowany do indywidualnych potrzeb każdego, zapewniając opiekę na najwyższym poziomie.

Seniorzy będą mogli skorzystać z szerokiej oferty zajęć edukacyjnych, prozdrowotnych, kulturalno–oświatowych, sportowo–rekreacyjnych, klubowych i aktywizujących społecznie. Dom będzie czynny od poniedziałku do piątku, w godzinach od 7 do 16.

Ponadto uczestnicy będą brać udział w terapii zajęciowej i treningu dnia codziennego.

Dom Seniora w Mysłowicach przeznaczony jest dla mieszkańców miasta i gminy Mysłowice oraz miejscowości ościennych. Stworzony został z myślą o osobach powyżej 60. roku życia, nieaktywnych i biernych zawodowo, które wymagają częściowej opieki lub wsparcia.

Więcej można się dowiedzieć na stronie Domu Seniora Krasowy Dwór.

W sobotę, 26 czerwca br., w ramach obchodów Jubileuszowego Roku Ignacjańskiego, podczas Eucharystii sprawowanej w Bazylice NSPJ w Krakowie trzech Naszych Współbraci otrzymało święcenia prezbiteratu z rąk Bp Andrzeja Jeża, ordynariusza diecezji tarnowskiej:

o. Mateusz Kowalcze SJ,

o. Tomasz Matyka SJ,

o. Piotr Stanowski SJ.

O. MATEUSZ KOWALCZE SJ urodził się 3 listopada 1988 r. w Zakopanem. Do Towarzystwa wstąpił 18 sierpnia 2010 r. Filozofię studiował w Krakowie. Magisterkę odbywał w Publicznym Gimnazjum Jezuitów im. św. Stanisława KOSTKI w Krakowie. W tym samym czasie ukończył studia magisterskie z chemii. Teologię studiował w Warszawie na Bobolanum, łącząc ten czas ze studiami z chemii na AGH w Krakowie uwieńczonymi doktoratem. Obecnie odbywa studia doktoranckie z bioetyki w Akademii Ignatianum w Krakowie oraz pracuje w Laboratorium Kryminalistycznym Komendy Wojewódzkiej Policji w Krakowie. Od sierpnia zamieszka na Małym Rynku obejmując obowiązki ekonoma domu.

O. TOMASZ MATYKA SJ urodził się 31 lipca 1990 r. w Katowicach. Do Towarzystwa wstąpił 18 sierpnia 2009 r. Po nowicjacie w Starej Wsi studiował filozofię w Krakowie. Magisterkę odbywał w Palermo we Włoszech oraz w Radiu Watykańskim. Następnie powrócił do Warszawy gdzie studiował teologię na Bobolanum. Obecnie odbywa studia licencjackie z teologii na Uniwersytecie św. Józefa w Bejrucie w Libanie.

O. PIOTR STANOWSKI SJ urodził się 14 listopada 1985 r. w Sosnowcu. Do Towarzystwa wstąpił 18 sierpnia 2010 r. Po nowicjacie w Starej Wsi studiował filozofię w Krakowie. Magisterkę odbył w Preston w Anglii pomagając w parafii. Po powrocie do kraju studiował teologię na Bobolanum w Warszawie. Od roku podejmuje studia licencjackie z teologii biblijnej w Boston College w USA.

Józef Bugajski SJ urodził się 4 lipca 1930 r. w miejscowości Jabłonka Orawska k. Nowego Targu, jako syn Alojzego i Kunegundy z domu Dziubek.

Po ukończeniu Szkoły Podstawowej pracował w gospodarstwie domowym oraz odbył służbę wojskową (1954 r.) w Końskich.

Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił 14 sierpnia 1958 r. w Starej Wsi, a po dwuletnim nowicjacie złożył pierwsze śluby 15 sierpnia 1960 r., które przyjął Magister Nowicjatu o. Wojciech Krupa SJ.

Trzecią probację odbył w Czechowicach (wrzesień-grudzień 1967) pod kierunkiem o. Edwarda Bulandy SJ, a ostatnie śluby złożył w Święto Ofiarowania Pańskiego 2 lutego 1969 r. w bazylice Wniebowzięcia NMP w Starej Wsi, które przyjął o. Rektor Karol Miziniak SJ.

Br. Józef Bugajski SJ po ukończeniu nowicjatu przez dwa lata pracował jako ogrodnik w Kolegium krakowskim (1960-62). Później podobną pracę wykonywał w Kłodzku (1962-66). W latach 1966-78, z krótką przerwą na probację w Czechowicach w 1967 r., pracował w Częstochowie najpierw jako furtian i domowy, a następnie jako kucharz. Od 1978 r. pełnił posługę zakrystiana w Kłodzku, skąd w 1987 trafił do Wambierzyc, by opiekować się znaną przy tamtejszym sanktuarium szopką. W 1990 przybył do Gliwic, gdzie pomagał przy budowie kościoła i domu zakonnego, od 1992 r. był zakrystianem. W 1997 r. został również ogrodnikiem.

11 czerwca 2021 r. z powodu słabnącego zdrowia został z Gliwic przeniesiony do Starej Wsi, gdzie zmarł kilka dni później, w niedzielę 20 czerwca.

Przez współbraci i parafian zostanie zapamiętany jako wyjątkowy człowiek, dobry i niezwykle sumienny, bardzo obowiązkowy w podejściu do zadań. Określany jako dobry duch wspólnoty, szczególnie przez jego otwartość, duże poczucie humoru i dystans do siebie. Był biegły w j. słowackim, którego przez 5 lat uczył się w szkole podstawowej, a już jako jezuita przez dwa lata uczył się j. niemieckiego oraz trochę angielskiego.

Pogrzeb odbył się 21 czerwca 2021 r. w Starej Wsi i na tamtejszym cmentarzu br. Józef Bugajski SJ został pochowany.

O najnowszej historii kościoła w Białymstoku na Syberii opowiada o. Wojciech Ziółek SJ, proboszcz parafii w Tomsku, do której syberyjska polska osada należy:

– Stary kościół spalił się 19 IV 2017 r. W 2018 roku na pogorzelisku została odprawiona Msza 13 czerwca w odpust parafialny św. Antoniego. Rok później, także 13 czerwca została odprawiona Msza św. i rozpoczęto budowę.

– Pierwsza Msza św. w nowym kościele została odprawiona na Boże Narodzenie 2019 r. Miał być poświęcony rok temu na św. Antoniego, ale z powodu pandemii nie było to możliwe, więc zostało to dokonane teraz.

Dzisiejszym uroczystościom przewodniczył bp Joseph Werth SJ, ordynariusz diecezji z Nowosybirska, który dokonał poświęcenia. Byli obecni: Regionalny Przełożony jezuitów, o. Bogusław Steczek SJ oraz Konsul Rzeczypospolitej Polskiej z Irkucka p. Krzysztof Świderek, jezuici i inni katoliccy księża z okolicznych parafii, przedstawiciele miejscowych władz i miejscowi parafianie, bo to dla nich ten kościół został wybudowany.

– Dostaliśmy – dodaje o. Wojciech – bardzo ciepłe, gratulacyjne listy od biskupa prawosławnego, z diecezji, na terenie której znajduje się ten kościół i z Muzeum Pamięci Sybiru w Białymstoku, w Polsce – bardzo wzruszający list po rosyjsku.

Celebracja rozpoczęła się przy pomniku ofiar represji, które zginęły w 1938 roku, bo tam rozegrała się tzw. Tragedia Białostocka. Zostało w niej rozstrzelanych ponad 60 mężczyzn. Tam było wprowadzenie, modlitwa za zmarłych. Tam też była mowa o tym, że jak pojawili się w Białymstoku na Syberii pierwsi osadnicy to przynieśli ze sobą dwa skarby: miłość do ojczyzny i miłość do wiary. Te skarby przechowali do tej pory o czym świadczy pomnik, na którym jest krzyż, świadectwo zachowanej wiary i nasze godło narodowe z napisem: „Polska pamięta”.

Zebrani w uroczystej procesji przeszli do stopni kościoła. Tam były podziękowania oraz słowo o historii powstawania świątyni. Biskup otworzył drzwi kościoła i zebrani weszli do środka. W procesji została przyniesiona wielka, bardzo piękna kopia obrazu Jasnogórskiego w oryginalnych rozmiarach, namalowana przez Br. Bronisława Podsiadłego SJ. Obraz Matki Bożej został zawieszony obok wizerunków św. Antoniego oraz Pana Jezusa Miłosiernego i rozpoczęło się poświęcenie. Kazanie wygłosił bp Werth.

Na koniec Mszy św. przemawiali: biskup, główny budowniczy kościoła o. Krzysztof Korolczuk SJ, pan konsul, proboszcz z Tomska, o. Wojciech Ziółek SJ, przedstawiciele Polonii i pochodzący stamtąd historyk Wasilij Haniewicz, który na temat historii katolików i Polaków w Obwodzie Tomskim wie wszystko i napisał na ten temat wiele książek, również książkę zatytułowaną „Tragedia Białostocka”.

Spotkanie zakończyło się uroczystą agapą. Jak dopowiada o. Wojciech:

– po całej uroczystości wszyscy zostali zaproszeni na obiad, przygotowany przez nasze parafianki i przywieziony z Tomska. Ciepły obiad, kompot, słodkości i na koniec lody ofiarowane wszystkim przez o. Korolczuka.

W uroczystości wzięło udział ok. 150 osób, z czego 80 przyjechało z Tomska.

• zdjęcia: Andrzej Rybacki, wł. parafii w Tomsku

5 marca 2021 roku, w pierwszy piątek miesiąca, dziesięciu naszych współbraci z Polski i Czech przyjęło z rąk o. Jarosława Paszyńskiego SJ, przełożonego Prowincji Polski Południowej, posługi lektoratu i akolitatu. Są to:

Lektorzy:

• Jan Głąba SJ
• Sebastian Gensina SJ

Akolici:

• Karol Klimaszyk SJ
• Vladislav Simak SJ
• Tomasz Mazgaj SJ
• Paweł Tutaj SJ
• Andrzej Pietrzyk SJ
• Sebastian Dulian SJ
• Maciej Gruca SJ
• Krzysztof Stafin SJ

Uroczystość nieprzypadkowo przypominała obrzęd udzielenia święceń prezbiteratu. Składając na ręce przełożonych prośbę o ustanowienie w posłudze, scholastycy potwierdzili gotowość do dalszego podążania drogą powołania kapłańskiego.

Od teraz nowo ustanowieni akolici mogą pomagać prezbiterom w rozdawaniu Komunii. Mogą Ją także zanosić chorym oraz w wyjątkowych sytuacjach wystawiać Najświętszy Sakrament do adoracji.

Lektorzy również otrzymali odpowiedzialne zadania. Będą czytać Słowo Boże podczas liturgii oraz błogosławić pokarmy na stół wielkanocny i – gdy zajdzie taka potrzeba – maszyny rolnicze.

Prosimy o modlitwę za nowo ustanowionych lektorów i akolitów. Będą potrzebowali dużo siły do wiernego wypełniania udzielonych im posług.

Notatka i zdjęcia: Filip Bęben SJ

Józef Baraniok urodził się 19 listopada 1937 w Lipinach Śląskich w rodzinie Pawła i Małgorzaty z d. Mołdrzyk. Do nowicjatu jezuitów wstąpił 30 lipca 1959 w Starej Wsi. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1971 w Bytomiu. Został skierowany do pomocy o. Stanisławowi Czapiewskiemu SJ, prokuratorowi misji, w chicagowskim Lusaka Mission Service i współpracował z nim od 1971 roku. Później pracował jako duszpasterz polonijny i działacz harcerski w Chicago. Troszczył się o dobre funkcjonowanie domu i pracował w duszpasterstwie polonijnym. Uczył katechizmu w sobotnich szkołach polonijnych, był kapelanem harcerzy. W 1991 roku powrócił do Polski i pracował w duszpasterstwie. Zmarł w Starej Wsi 9 marca 2021 r.

W niedzielę, 21 lutego br., która jest pierwszą niedzielą Wielkiego Postu, a zarazem liturgicznym wspomnieniem św. Roberta Southwella SJ, gorliwego duszpasterza w czasach prześladowań katolików w Anglii w XVI w., poety i męczennika, o. Paweł Witon SJ złożył uroczystą profesję zakonną na ręce o. Prowincjała Jarosława Paszyńskiego SJ.

Paweł Witon do Towarzystwa Jezusowego wstąpił w 1997 r., podobnie jak i odbierający śluby o. Prowincjał Jarosław Paszyński SJ. Święcenia kapłańskie przyjął w 2011 r., posługiwał we Wrocławiu na Stysia jako duszpasterz akademicki, w Chicago wśród Polonii, a od 2019 r. pracuje jako Wikariusz i duszpasterz młodzieży w Starej Wsi k. Brzozowa. Trzecią Probację odbył w Nairobi (Kenia), mając w tym czasie również doświadczenie pracy na Madagaskarze.

Profesja o. Pawła odbyła w Opolu, w jezuickim kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa, w parafii, z której pochodzi o. Paweł. Kazanie podczas Mszy Św. wygłosił o. Paweł Pasierbek SJ, w przeszłości wieloletni duszpasterz, proboszcz i przełożony opolskiej wspólnoty. W nawiązaniu do czytań kaznodzieja wskazywał na Boga, który pełen miłości zawiera przymierze z ludźmi, z konkretnym człowiekiem. Śluby zakonne to odpowiedź człowieka na miłość Bożą. Bóg je przyjmuje, ale też i sprawdza człowieka składającego śluby, choć sprawdza z miłością, tzn. umacniając i podnosząc z upadków człowieka niedoskonałego.

Życzymy Ojcu Pawłowi wszelkich łask na drodze wypełniania złożonych ślubów, wytrwałości i radości w codziennym jezuickim posługiwaniu, by każdy powierzony mu człowiek mógł doświadczyć spotkania z Bogiem pełnym miłości.

„Jeśli chcecie jakąś radę, po 53 latach życia w Towarzystwie i po 16 latach sprawowania urzędu generała, mogę wam powiedzieć, że w tym nabożeństwie do Serca Chrystusa ukryta jest ogromna siła. Każdy powinien ją odkryć, jeżeli tego jeszcze nie uczynił, pogłębić ją i zastosować do swojego osobistego życia, w sposób jaki Pan mu to ukaże i udzieli. Chodzi o nadzwyczajną łaskę, którą Bóg nam ofiaruje.” Fragment tekstu „Zakorzenieni i ugruntowani w miłości” O. Pedro Arrupe SJ, Przełożonego Generalnego Towarzystwa Jezusowego, wygłoszony 6 lutego 1981 r.

(fot. shutterstock.com)

Doszedłszy do tego punktu i widząc, że miłość jest najgłębszym rysem chrześcijańskiej duchowości, a więc i duchowości ignacjańskiej, czuję się w pewien sposób zobowiązany przedłożyć ostatnie rozważanie.

To, co dotychczas powiedziałem, można streścić w następujących punktach:

1) Miłość (służba) ku braciom, ku Chrystusowi i ku Ojcu stanowi jedyny i niepodzielny przedmiot naszej miłości.

2) Miłość rozwiązuje dychotomie i napięcia, które mogą ujawnić się w duchowości ignacjańskiej ujętej w sposób niedoskonały. Na przykład:

– napięcie między wiarą i sprawiedliwością rozwiązuje się w miłości. Wiara powinna być kształtowana, przeniknięta miłością („fides informata caritate”). Podobnie i sprawiedliwość, która staje się w ten sposób wyższą sprawiedliwością. To miłość domaga się sprawiedliwości;

– napięcie między doskonałością osobistą a doskonałością innych. Obydwie powinny stanowić doskonałość tej samej miłości, która zawsze zmierza do wzrostu, ujawniającego się zarówno w intensywności jak i w postępie i doskonałości naszego bliźniego;

– napięcie między modlitwą a aktywną pracą apostolską znajduje swe rozwiązanie w postawie „contemplativus in actione”, w szukaniu Boga we wszystkim (kontemplacja Ad Amorem);

– napięcie między trzema ślubami zakonnymi zanika, kiedy ich fundament i życie według ślubów inspirowane są przez miłość (to samo można powiedzieć o czwartym ślubie);

– napięcie między rozeznaniem a posłuszeństwem. Miłość powinna być początkiem i celem rozeznania. Obecność ,,agape” pozwoli rozpoznać wolę Bożą (por. Rz 12,2), jest intuicją miłości (Ef 3,18-19, Kol 2,2). Posłuszeństwo, ze swej strony, jest wyrazem tej samej woli Bożej. Zarówno przełożony jak i podwładny powinni być kształtowani przez miłość, ożywieni duchem intuicji właściwej miłości (Terrien, Le discernment dans Les Ecrits Pauliniens, s. 179).

Serce Jezusa – Księga otwarta włócznią (fot. nanny snowflake/flickr.com)

3) Miłość jest rozwiązaniem problemów apostolskich, u podstaw których leżą współczesne formy zła („anomia”).

4) Miłość tworzy podstawy i nadaje jedność osobowości i dziełu Jezusa Chrystusa.

5) Miłość leży również u podstaw naszego życia i naszego działania, jako że między Jezusem Chrystusem i nami jest ten sam duch (Osoba, która jest miłością), który sprawia, że wołamy jak Chrystus: Abba, Ojcze!

Dlatego też miłość, pojęta w całej swej głębi i szerokości (miłość i miłosierdzie) jest syntezą całego życia Jezusa Chrystusa i powinna być syntezą całego życia jezuity.

Symbolem naturalnym miłości jest serce. Dlatego Serce Chrystusa jest naturalnym symbolem reprezentującym i inspirującym naszą duchowość osobistą i instytucjonalną, prowadząc nas do źródła i głębi miłości ludzko-boskiej Jezusa Chrystusa.

Dlatego, kończąc te strony, chcę powiedzieć Towarzystwu to, czego nie powinienem zamilczeć.

Od samego nowicjatu, zawsze byłem przekonany, że „Nabożeństwo do Serca Jezusowego” zawiera w sobie symboliczny wyraz tego, co stanowi podstawę ignacjańskiego ducha i odznacza się nadzwyczajną skutecznością – „ultra quam speraverint”- czy to w zakresie osobistej doskonałości czy też w pracach apostolskich. Do tego czasu zachowałem to przekonanie. Może wydawać się komuś dziwne, że w czasie sprawowania urzędu generała mówiłem o tym stosunkowo niewiele. Jest w tym pewna racja, którą moglibyśmy nazwać duszpasterską. W ostatnich dziesięcioleciach samo wyrażenie „Najświętsze Serce” wzbudzało w niektórych stronach emocjonalne i alergiczne reakcje. Być może były to częściowo reakcje na sposoby przedstawiania i terminologię związaną ze stylem przeszłych epok. Dlatego wydawało mi się słuszne zaczekać, aż minie trochę czasu, wiedząc, że takie postawy, bardziej emocjonalne niż racjonalne, nieco złagodzą się.

Byłem i nadal jestem przekonany, że zostanie ukazana na nowo ogromna wartość tej duchowości tak głębokiej, o której papieże wyrażali się jako o najwyższej (Leon XIII Annum Sacrum, 1899; Pius XI Miserentissimus Redemptor, 1928; Pius XII Haurietis Aquas, 1956; Paweł VI Investigabiles Divitias Christi, 1965), która posługuje się biblijnym symbolem (Ef 1,18) tak bardzo powszechnym i tak bardzo ludzkim, i słowem „serce”, będącym autentycznym słowem-źródłem (Urwort).

Z tego powodu, chociaż ubolewając, mówiłem i pisałem o tym stosunkowo niewiele. Za to często poruszałem tę sprawę w osobistych rozmowach. W tym nabożeństwie upatruję jedno z najgłębszych źródeł mojego życia wewnętrznego.

Kończąc ten cykl konferencji na temat ignacjańskiego charyzmatu, nie mogłem nie wytłumaczyć Towarzystwu tego milczenia, które mam nadzieję zostanie zrozumiane. Jednocześnie, nie mogę zamilczeć mojego głębokiego przekonania, że wszyscy jako Towarzystwo Jezusowe, musimy przeprowadzić refleksję

i rozeznać wobec Chrystusa ukrzyżowanego, co nabożeństwo do Serca Jezusowego znaczyło i co ma oznaczać dla Towarzystwa, szczególnie dziś. W aktualnych okolicznościach świat stawia nam wyzwanie i stwarza sytuacje, na które można znaleźć pełne rozwiązanie tylko poprzez siłę miłości Jezusa Chrystusa.

Takie jest posłannictwo, które chciałem wam przekazać. Nie chodzi o robienie czegoś na siłę ani o wydawanie rozporządzeń w sferze, w centrum której jest miłość. Jednak mówię:

„Pomyślcie, i rozważcie to, co się wam nasunie” (ĆD 53). Istotnie, byłoby rzeczą smutną, posiadając tak wielki skarb w naszej duchowości, w dodatku instytucjonalnej, pozostawić go z powodów niezbyt jasnych do przyjęcia. Jeśli chcecie jakąś radę, po 53 latach życia w Towarzystwie i po 16 latach sprawowania urzędu generała, mogę wam powiedzieć, że w tym nabożeństwie do Serca Chrystusa ukryta jest ogromna siła. Każdy powinien ją odkryć, jeżeli tego jeszcze nie uczynił, pogłębić ją i zastosować do swojego osobistego życia, w sposób jaki Pan mu to ukaże i udzieli. Chodzi o nadzwyczajną łaskę, którą Bóg nam ofiaruje.

Towarzystwo potrzebuje ,,dynamis” – mocy zawartej w tym symbolu i w rzeczywistości, którą nam ukazuje – miłości Serca Chrystusa. Może brak nam postawy pokory w duchu Kościoła, aby przyjąć to, co Namiestnicy Chrystusa, Kongregacje Generalne i Generałowie Towarzystwa stale powtarzali. Pomimo to jestem przekonany, że niewiele przykładów odnowy duchowej Towarzystwa mogłoby być tak przejrzystych, jak żywe i powszechne nabożeństwo do Serca Jezusowego. Zaczerpniemy z niego odwagę i nie będziemy musieli długo czekać na owoce, zarówno w naszym życiu osobistym jak i w naszych pracach apostolskich.

Nie uważajmy się za ludzi wysokich, stojących ponad nabożeństwem, które wyraża się w symbolu lub graficznym przedstawieniu tego symbolu. Nie przyłączajmy się do „mądrych i roztropnych tego świata”, przed którymi Ojciec ukrywa swoją tajemniczą rzeczywistość, podczas gdy objawia ją przed tymi, którzy są lub czynią się ,,maluczkimi” (Łk 11:21, Mt 11:25). Zachowujmy prostotę serca, która jest pierwszym warunkiem głębokiego nawrócenia: „Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci…” (Mt 18,3). Są to słowa Chrystusa, które można tak przetłumaczyć: „Jeśli chcecie osobiście i jako Towarzystwo wejść do skarbca Królestwa i przyczynić się do budowania go z nadzwyczajną skutecznością, stańcie się jak ubodzy, którym chcecie służyć. Wielokrotnie powtarzacie, że ubodzy nauczyli was więcej, niż liczne książki. Nauczcie się od ubogich lekcji tak bardzo prostej – rozpoznajcie moją miłość w moim Sercu”.

Tłumaczenie: o. Bogusław Steczek SJ

W poniedziałek, 8 lutego 2021 r. w krakowskiej Bazylice Serca Pana Jezusa odprawiona została Msza św. pogrzebowa o. Tadeusza Chromika SJ. Przewodniczył jej o. Prowincjał Jarosław Paszyński SJ. Kazanie wygłosił o. Stanisław Groń SJ, wieloletni współpracownik o. Tadeusza i jego następca jako Krajowy Sekretarz Apostolstwa Modlitwy. We Mszy św. uczestniczyli ojcowie z krakowskich domów i przedstawiciele z Prowincji, księża goście oraz liczne grono sióstr zakonnych i wiernych świeckich.

O. Stanisław Groń w homilii przedstawił dzieje rodzinne o. Tadeusza, lata zsyłki na Sybir, powrót do wolnej Polski, wstąpienie do zakonu, lata formacji i owocnej pracy duszpasterskiej aż po ostatnie dni spędzone w krakowskiej infirmerii. Przebieg Mszy św. wraz z kazaniem można prześledzić na filmie na kanale YouTube:

Uroczystościom pogrzebowym na cmentarzu przewodniczył o. Prowincjał Jarosław Paszyński SJ.

W poniedziałek, 14 XII 2020, we wspomnienie św. Jana od Krzyża, o godz. 12:30 pożegnaliśmy we Wrocławiu przy Alei Pracy śp. o. Jana Ożoga SJ (1934 – 2020). Mszy świętej koncelebrowanej przez współbraci jezuitów przewodniczył ojciec prowincjał Jarosław Paszyński SJ, a kazanie wygłosił ojciec Jacek Maciaszek SJ przedostatni superior zmarłego o. Jana.

W swoim słowie kaznodzieja odnosząc się do Ewangelii o Dobrym Pasterzu, nawiązał do zeszłorocznego jubileuszu o. Ożoga (70 lat życia zakonnego i 60 kapłańskiego), na który wydał obrazek z hasłem z Drugiej Księgi Samuela: „Zabrałem Cię z pastwiska”. Ojciec Maciaszek SJ przywołując historię z dzieciństwa zmarłego kapłana pasącego w rodzinnej Trzebosi krowy, dał świadectwo prawdziwości tego cytatu nie tylko w tym dosłownym wymiarze, lecz także w gorliwym życiu o. Jana, które realizował przez posługę ludziom młodym i starszym w kierownictwie duchowym, sakramencie pojednania, czy zwyczajnym towarzyszeniu w radościach i trudach parafian z Wrocławia. Potwierdzeniem tej bliskości z wiernymi, była ich obecność na uroczystościach wraz z asystą liturgiczną ministrantów, posługą słowa świeckich i obecnością młodzieży z grupy MAGIS. Kaznodzieja zacytował także fragment maila jednej z parafianek do jezuitów tuż po śmierci najstarszego współbrata: „bez ojca Jana to już nie będzie ta sama parafia”. Rozwijając tę myśl zauważył, że to „coś” – często nienazwane – co wnosił ojciec Jan, to było jego otwarte serce na drugiego, jego troska i zapał do pomocy. Głoszący przypomniał także wiele innych miejsc, gdzie o. Jan posługiwał na większą chwałę Bożą i za tę posługę mu podziękował.

Ojciec Jacek wspomniał także pełen serdeczności gawędziarski styl o. Ożoga przytaczając anegdotę z dziecięcych lat, gdy mały wówczas Jaś chciał karabinem zrobionym z patyka pogonić Niemców, ale nie zdołał i zdekonspirowany wraz ze swym ciotecznym bratem (który także był później jezuitą) dostał lanie od miejscowego sołtysa. Znający lepiej ojca Jana z sentymentem uśmiechnęli się i przetarli łzę wzruszenia.

Kończąc, kaznodzieja porównał nagłe odejście ojca Jana do lubianego przez niego obrazu pędzla Leona Wyczółkowskiego „Wiosna”. Podzielił się swoją refleksją, mianowicie, że Dziadek – jak wielu z sympatią nazywało o. Jana – spaceruje teraz w nowej wiośnie po ogrodzie niebieskim – podobnie jak wcześniej spacerował z różańcem po naszym ogrodzie parafialnym, życzliwie wstawiając się teraz u swego Pana, do którego tak bardzo tęsknił, za tymi wszystkimi, którym obiecał swoją modlitwę.

Po mszy świętej współbracia i parafianie odprowadzili prochy o. Jana Ożoga do jezuickiego grobowca na Cmentarzu Grabiszyńskim i wspólną modlitwą uwielbili Pana Boga za życie tego wielkodusznego kapłana i zakonnika wezwanego z pastwiska.

Jan Głąba SJ

Wydawnictwo KONTRAST we współpracy z Collegium Bobolanum opublikowało ostatnio książkę Gianniego La Belli „Jezuici. Od Vaticanum II do papieża Franciszka. Epoka burzliwych procesów – wyzwanie dla Kościoła„. Przetłumaczył ją na język polski o. Andrzej Koprowski SJ. Książkę można zakupić klikając TUTAJ.

Książka ukazuje rolę jezuitów w przemianach, jakie odbywały się i odbywają w posoborowym Kościele. Synowie Ignacego Loyoli podjęli wyzwanie, jakie stanęło przed Kościołem w latach sześćdziesiątych i nie szczędząc trudu oraz nie licząc kosztów wspierali kolejnych papieży w powrocie do wiary opartej na Ewangelii. Jezuici, pod przewodnictwem charyzmatycznego generała o. Pedro Arrupe, zaczęli promować wiarę, której nie da się oddzielić od troski o sprawiedliwość i która musi obejmować całego człowieka z jego wszystkimi troskami tak duchowymi jak i materialnymi, z jego kontekstem kulturowym, społecznym i politycznym.

Z tej historycznej pozycji, napisanej przez dziennikarza a zarazem politologa, teologa i filozofa, dowiemy się wiele o wewnątrzkościelnych konfliktach, o ścieraniu się różnych poglądów, o entuzjastach posoborowych przemian i ich przeciwnikach. To obowiązkowa lektura dla każdego, kto chciałby lepiej zrozumieć czym jest misja jezuity dzisiaj. Więcej…

Gianni La Bella (ur. 1955) – włoski politolog, teolog i filozof, wykładowca ekonomii, stosunków międzynarodowych i historii współczesnej specjalizujący się w zagadnieniach chrześcijaństwa latynoamerykańskiego XX wieku. Zaangażowany w działalność Kościoła katolickiego jako członek Papieskiej Komisji „Iustitia et Pax” (1985-1993). Autor wielu publikacji na temat współczesnej historii Kościoła.

Jan Ożóg SJ urodził się 12 marca 1934 r. w miejscowości Trzeboś w powiecie kolbuszowskim jako syn Antoniego i Marii z d. Kurasińskiej.

Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił 30 lipca 1949 r., a po dwuletnim nowicjacie złożył pierwsze śluby 31 lipca 1951 r. w Starej Wsi, które przyjął o. Józef Piecuch, rektor kolegium starowiejskiego.

Uczęszczał do Małego  Seminarium w Nowym Sączu, gdzie ukończył 9 klas. W latach 1953-1956 studiował filozofię w Krakowie, a następnie teologię w Warszawie (1956-60). Studiował również filologię klasyczną na Uniwersytecie Wrocławskim (1961-66) gdzie uzyskał magisterium. Sam wspomina o tym żartobliwie w tekście dla „potomności i Czytelników PSJ”: We wrześniu zatem 1961 roku wybrałem się z uroczego Krakowa do leżącego jeszcze w gruzach Wrocławia, tam zdałem znakomicie egzamin wstępny na filologię klasyczną na tamtejszym uniwersytecie, noszącym wtedy dumną nazwę Bolesława Bieruta (nawet pojęcia nie miałem, że założyli go przed laty wieloma jezuici) i rozpocząłem odważnie drogę ku sławie bardzo wielkiego uczonego.

Święcenia prezbiteratu otrzymał 29 czerwca 1959 r. w Warszawie z rąk ks. bpa Jerzego Modzelewskiego. Trzecią probację odbył w Czechowicach (1967-68) pod kierunkiem o. Edwarda Bulandy SJ. Uroczystą profesję złożył 15 sierpnia 1970 r. we Wrocławiu.

Jan Ożóg SJ po studiach na Uniwersytecie we Wrocławiu przez rok uczył łaciny w Starej Wsi (1966/67). Po odbyciu probacji został skierowany do Wrocławia na Aleję Pracy, gdzie posługiwał jako operariusz i katecheta (1968-70). Następnie wraca do Starej Wsi, by ponownie tam nauczać nowicjuszy i scholastyków łaciny oraz języka polskiego (1970-74). W 1974 r. został redaktorem naczelnym w WAM-ie, gdzie pracuje do 1979 r. Pisał o tym sam z niemałą dozą autoironii: ówczesny dyrektor Wydawnictwa Apostolstwa Modlitwy, ksiądz Eugeniusz Ożóg SI (który wcale nie był moim bratem, broń Boże!), dowiedział się od ludzi Chloe, a może także od kogoś innego, że naprawdę wiem, kiedy się przed i stawia przecinek, a kiedy się opuszcza, i trochę dla mnie niespodziewanie powołał mnie łaskawie na redaktora naczelnego wydawnictw książkowych, czyli takiego wielkiego mędrca, który sprawdza, czy autorzy bardzo ważnych dla dziejów świata książek ustawili przecinki tam, gdzie być powinny. Ponadto uczył łaciny na Wydziale Filozoficznym w Krakowie oraz Patrologii w Wydziale Teologicznym w Warszawie (1978-79). Był w tym czasie kapelanem św. Zyty (dzisiejszy DPS przy ul. Radziwiłłowskiej).

Przez krótki okres pracował w Chicago jako pomocnik redakcji „Posłańca” i stacji radiowej, prowadząc rekolekcje i posługując wśród Polonii (1979-80). Po powrocie ze Stanów Zjednoczonych zamieszkał na Małym Rynku (1980-87) jako operariusz i pracownik WAM-u oraz redaktor „Posłańca”, którego w 1988 r. przestał redagować. W 1987 r. przeprowadził się do krakowskiego Domu Pisarzy. Następnie został przeniesiony do Wrocławia na Stysia, gdzie był operariuszem, spowiednikiem Sióstr oraz piszącym historię parafii (1995-98). Później trafił do Zakopanego (1998-2004) podejmując obowiązki operariusza, bibliotekarza, kapelana w Duszpasterstwie Trzeźwości oraz od 2000 r. ministra wspólnoty. Stamtąd w 2004 r. ponownie został skierowany do Wrocławia, tym razem na Aleję Pracy, gdzie posługiwał aż do śmierci, będąc tam operariuszem, duchownym domu, piszącym historię domu.

Zmarł w szpitalu gdzie trafił z powodu zarażenia się koronawirusem. Jan Ożóg SJ znał dobrze kilka języków, oprócz łaciny i greki m.in. niemiecki, włoski, francuski i angielski, z czego obficie korzystał dokonując przekładów wielu tekstów i książek na język polski, jak np. Ćwiczenia Duchowe św. Ignacego Loyoli czy O naśladowaniu Chrystusa Tomasza a Kempisa. Współbraci ubogacał i rozweselał barwnymi opisami życia wspólnotowego pisanymi regularnie do wewnątrzzakonnych periodyków.

O. Marian Kępka SJ zmarł w szpitalu w Brzozowie w sobotę, 21 listopada 2020 r., w 85. roku życia, 69. roku życia zakonnego i 59. roku kapłaństwa.

Marian Kępka urodził się 31 V 1936 r. w Krakowie. Był synem Ludwika i Ludwiki z d. Szynalik. Wstąpił 30 VII 1952 r. w Starej Wsi. Filozofię studiował w Krakowie a Teologię w Warszawie. Święcenia kapłańskie przyjął 5 VIII 1962 r. w Warszawie.

Był operariuszem i katechetą w Nowym Sączu w latach 1963-68 i 1969-75. Potem superiorem w Rudzie Śl. w latach 1975-82, ministrem i katechetą w Gliwicach od 1982 do 1986. W Czechowicach był proboszczem w latach 1986-93, a od 1988-93 budował nowy kościół. W Starej Wsi był od 1993 r. Jego staraniem m.in. odremontowano i rozbudowano willę, udostępniając ją dla wielu różnych grup duszpasterskich. O. Marian był wieloletnim opiekunem Wspólnot Ruchu Światło-Życie.

Msza święta pogrzebowa zostanie odprawiona w Bazylice Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Starej Wsi, we wtorek  24 listopada, o godz. 10.00.
Uroczystości na cmentarzu rozpoczną się od bramy głównej cmentarza parafialnego kwadrans po zakończeniu Mszy św.

Pogrzeb o. Stefana Filipowicza SJ, zmarłego w czwartek, we wspomnienie liturgiczne św. Jana Pawła II, odbył się dzisiaj, 26 października,  w Krakowie. Ze względu na wprowadzone ograniczenia związane z pandemią, zarówno liturgia w Bazylice jak i pochówek na cmentarzu Rakowickim musiały być do nich dostosowane.

Mszy św. przewodniczył o. Prowincjał, Jarosław Paszyński. Koncelebrowali: o. Socjusz, Damian Mazurkiewicz, Rektor Kolegium, o. Wacław Królikowski, proboszcz parafii św. Mikołaja, ks. Józef Gubała oraz wielu współbraci jezuitów z domów krakowskich i z kilku domów w Prowincji. Kazanie, wspomnienie o o. Stefanie wygłosił o. Paweł Kosiński.

We mszy św. uczestniczyli scholastycy z Kolegium, siostry zakonne, przyjaciele o. Stefana, a także jego najbliższa rodzina, siostra z mężem i kilkoro z siostrzeńców.

Na początku liturgii został odczytany list kondolencyjny od kard. Stanisława Dziwisza.

W kazaniu została ukazana droga życia śp. o. Stefana, obejmująca m.in. 11 lat spędzonych w Rzymie, w Radiu Watykańskim, 23 lata spędzone w „wietrznym mieście”, w Chicago i jego rolę w powstaniu Jezuickiego Ośrodka Milenijnego, a także ostatnich 17 lat, które spędził w Krakowie. Zostało podkreślone, że „miał długie, dobre, spełnione życie. Był twórczy, zaangażowany i oddany w pracy z ludźmi, których potrafił zjednywać. Nie był bez wad, miał trudny charakter. Błądził, jak każdy, miał pewnie niejedno na sumieniu, ale… dziś dziękujemy Bogu za ślad, jaki o. Stefan zostawił w życiu każdego z nas”.

W ostatniej drodze na cmentarzu, z racji restrykcji COVID-owych, mogli wziąć udział tylko nieliczni przedstawiciele wspólnoty jezuickiej i kilka osób z rodziny.

Jak informuje Kuria Prowincji PME:

O. Prowincjał Jarosław Paszyński SJ, w dniu dzisiejszym, 2 października 2020, odwołał obowiązujący od stycznia br. zakaz działalności medialnej dla o. Grzegorza Kramera SJ.

Decyzja ta została podjęta mając na względzie przyjęcie i przeżywanie zakazu przez o. Grzegorza w duchu posłuszeństwa oraz ufając, że ten czas pomógł mu w nabraniu większej roztropności.

Módlmy się za o. Grzegorza i za wszystkich jezuitów działających w sieci, by przez swą cenną i potrzebną aktywność przyczyniali się zawsze do większej chwały Bożej!

W styczniu tego roku rozpoczęliśmy przypominanie wydarzeń z historii zakonu jezuitów w formie miesięcznego kalendarza, również w tym miesiącu zachęcamy do sprawdzenia co wydarzyło się konkretnego dnia w różnych częściach świata.

Październik

1 październik 1960: zmarł o. Garesche SJ, założyciel czasopisma Quins Work i Catholic Medical Mission Board, którymi kierował od 1929 do 1960 roku.
2 październik 1633: o. Izaak Jogues, jako pierwszy po dwóch miesiącach podróży stanął na terenie Nowego Świata.
3 październik 1588: śmierć nowicjusza Pompeio Capuano z arystokratycznej rodziny włoskiej. Na wieść o tym, że chce wstąpić do Towarzystwa jego ojciec zamknął go w ciemnym pokoju i traktował jak umysłowo chorego.
4 październik 1597: w Londynie udana ucieczka o. Johna Gerarda SJ i p. Ardena, którzy z Tower of London z pomoc Johna Lilly i Richarda Fulwood (obaj zostali później braćmi w Towarzystwie) spuścili się na linie z wieży na drugą stronę fosy.
5 październik 1582: wszedł w życie Kalendarz Gregoriański opracowany przez o. Krzysztofa Claviusa SJ. Jednak dopiero w XX wieku wszystkie kraje przyjęły go jako swój świecki kalendarz.
5 października 1964: zmarł w Rzymie generał jezuitów o. Jan Chrzciciel Janssens.
6 październik 1773: w Londynie J. Talbot, Wikariusz Apostolski promulgował breve ogłaszające kasatę Towarzystwa i wysłał jego kopie do Maryland i Pensylwanii.
7 październik 1571: ośmiu jezuitów wzięło udział w bitwie morskiej pod Lepanto. Przebywali na okrętach w charakterze kapelanów.
8 październik 1969: śmierć o. Louisa Twomeya, adwokata występującego w sprawach konfliktów rasowych oraz warunków pracy.
9 październik 1820: rozpoczęła się XX Kongregacja Generalna, pierwsza po odrodzeniu Towarzystwa.
10 październik 1806: otwarcie pierwszego nowicjatu w Meryland Mission. Rozpoczęło się od Wielkich Rekolekcji dla 10 nowicjuszy pod kierunkiem o. Francis Neale, też nowicjusza, który wstąpił do Towarzystwa w tym właśnie dniu.
11 październik 1688: król Ludwik XIV zakazał jezuitom francuskim kontaktować się listownie z generałem Towarzystwa ojcem T. Gonzalezem, z pochodzenia Hiszpanem.
12 październik 1976: w Brazylii śmierć o. Joao Bosco Burniera, zastrzelonego przez żołnierzy, gdy stanął w obronie dwóch torturowanych przez nich kobiet.
13 październik 1537: w Wenecji, Nuncjusz papieski opublikował pisemny werdykt, w którym stwierdzono, że wszystkie oskarżenia wniesione przeciw Ignacemu Loyoli przez jego przeciwników są fałszywe.
14 październik 1774: w Chinach francuski jezuita w epitafium poświęconym jezuickim misjom w tym kraju na wieść o kasacie Towarzystwa napisał: „Idź przechodniu, idź swoją drogą. Pozdrawiaj umarłych, płacz nad żywymi, módl się za wszystkich. Dziw się i milcz”.
15 październik 1582: tego dnia, w pierwszym dniu nowego, gregoriańskiego kalendarza, zmarła św. Teresa z Avila. Zawsze tam gdzie przebywała, starała się spowiadać u jezuity.
16 październik 1873: w dwa tygodnie po wizycie Wiktora Emmanuela w Berlinie i długich rozmowach z Bismarckiem, do Włoch dotarły sygnały, że zagrożone jest istnienie jezuickich domów w Rzymie.
17 październik 1578: szesnastoletni Robert Bellarmin rozpoczął nowicjat przy kościele San Andrea w Rzymie.
18 październik 1553: w kolegium jezuitów Lizbonie rozpoczął działalność wydział teologiczny. Na pierwszy rok przyjęto od razu 400 studentów.
19 październik 1588: w Munster, w Westfalii otwarcie naszego kolegium pomimo ostrych protestów ze strony lokalnej społeczności protestanckiej.
20 październik 1763: w liście pasterskim odczytanym we wszystkich kościołach, arcybiskup Paryża, wyraził wielki żal z powodu kasaty Towarzystwa we Francji, określając kasatę dosłownie jako prawdziwą klęskę dla kraju.
21 październik 1568: o. Robert Parsons został wybrany na członka Balliol College, Oxford. Zrezygnował z członkostwa w 1574 r.
22 październik 1870: we Francji, Garibaldi i jego ludzie usunęli jezuitów z kolegiów Dole i Mont Roland.
23 październik 1767: jezuici przetrzymywani przez dwa miesiące, jako więźniowie we własnym kolegium w Santiago (Chile) zostali skazani na wygnanie. W sumie jako wygnańców wysłano statkami do Europy 360 jezuitów.
24 październik 1759: 133 jezuitów wypędzonych z Portugalii zostało wysadzonych na brzegu w Civittavecchia (Włochy), gdzie zostali bardzo życzliwie przyjęci przez Klemensa XIII oraz przez różne rodziny zakonne, w tym przez dominikanów.
25 październik 1567: św. Stanisław Kostka przybył do Rzymu i został przyjęty do nowicjatu przez o. Franciszka Borgiasza.
26 październik 1546: została utworzona Prowincja Portugalska. Była to pierwsza prowincja Towarzystwa. Jej przełożonym został o. Simao Rodriguez.
27 październik 1610: przybycie jezuitów do Kanady. Misja w Kanadzie została zlecona jezuitom przez Henryka IV.
28 październik 1958: śmierć Wilfrida Parsonsa, założyciela czasopisma Thought i wydawcy pisma Amerika w latach 1925-1936.
29 październik 1645: w czasie Kapituły Generalnej benedyktynów w Portugalii zdecydowanie odrzucono twierdzenie, jakoby św. Ignacy zapożyczy treść Ćwiczeń Duchownych od jednego z autorów benedyktyńskich.
30 październik 1638: w tym dniu John Milton, wielki poeta angielski, był gościem ojców i studentów na obiedzie w Kolegium Angielskim w Rzymie.
31 październik 1602: w Cork, męczeństwo brata Dominika Collinsa, Irlandczyka.

Na zdjęciu: Bitwa pod Lepanto, fragment XIX wiecznego gobelinu, Museum Kijk-je kerk-kunst, Gennep, Niderlandy (wikimedia).

„Spotkaj się na rozmowie z Panem Jezusem” nie zawsze oznacza „przyjdź na adorację” i posiedź w ławce rozważając tajemnice wiary. Spotkanie z Panem Jezusem może odbywać się również w rozmowie z księdzem. Do tego jednak trzeba mieć serce i czas. Spotkania pod hasłem „Porozmawiaj z księdzem” odbywają się przez cały wakacyjny sezon w Jastrzębiej Górze, a ponadto można przyjść o każdej porze i „opalać duszę” przed Jezusem wystawionym na ołtarzu. W przyszłym roku też ma tak być.

Gdański dodatek Gościa Niedzielnego pisze o wakacyjnej inicjatywach proboszcza z Jastrzębiej Góry – jezuity, ojca Tomasza Klina SJ.

Zobacz artykuł ks. Rafała Starkowicza „Bałtyckie morze miłosierdzia”.

Foto: youtube

Od połowy marca 2020 r., kiedy z powodu pandemii wszystko stanęło, przedstawiciele apostolskiej grupy „Misje i ubodzy” Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego, działającej przy Jezuickim Ośrodku Milenijnym w Chicago, przez następne cztery miesiące, co wtorek udawali się do bezdomnych zawożąc im żywność, ciepłe ubrania i wspierając ich swoją bliskością.

Dlaczego? Przeświadczenie, że bezdomni potrzebują obecności i pomocy teraz, zmotywowało Anię, Ulę i o. Jerzego do działania. Z pomocą przyjaciół i ze wsparciem dobroczyńców mogli przyjść z pomocą tym, którzy byli wtedy bardziej potrzebujący.

Zobacz i posłuchaj ich świadectwa z tej posługi:

Nieoczekiwanym, a jednocześnie wymownym znakiem bliskości i służby było np. strzyżenie jednego z bezdomnych, Stevena.

W tych bezdomnych widać było nie tylko „twarz Chrystusa”, ale i obraz „dziecka Bożego”. Bezdomni okazali się ludźmi prostymi, szczerymi i głęboko wierzącymi. Każdy wyjazd dla ekipy był nauką wiary.

W czasie tych kilku miesięcy miały też miejsce dramatyczne wydarzenia: powódź, w której zginęło kilku bezdomnych oraz protesty i zamieszki, jakie wybuchły w wielu miastach Stanów Zjednoczonych w związku ze śmiercią George’a Floyda.

Wyjazdy z darami dla bezdomnych były też okazją do doświadczenia Bożej opatrzności. Z początku ludzie myśleli, że to szaleństwo tak się narażać, narażać swoje rodziny, ale potem zaczynali pomagać, czy to w robieniu zakupów czy w przygotowaniu wyjazdów. Widać Bogu się to podobało, skoro towarzyszył dziełu swoją łaską.

Józef Żukowicz SJ urodził się 7 lutego 1935 r. w miejscowości Folwarki w powiecie lubaczowskim jako syn Jana i Anny z d. Ciepła.

Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił 30 lipca 1949 r., a po dwuletnim nowicjacie złożył pierwsze śluby 8 lutego 1952 r. w Starej Wsi, które przyjął o. Józef Piecuch, rektor kolegium starowiejskiego.

Maturę uzyskał w 1953 r. w Starej Wsi. W latach 1953-1956 studiował filozofię w Krakowie, a następnie teologię w Warszawie (1956-60).

Święcenia prezbiteratu otrzymał 29 czerwca 1959 r. w Warszawie z rąk ks. bpa Jerzego Modzelewskiego. Trzecią probację odbył w Czechowicach-Dziedzicach (1960-61) pod kierunkiem o. Edwarda Bulandy SJ. Ostatnie śluby złożył w Święto Ofiarowania Pańskiego 2 lutego 1965 r. w Zakopanem na ręce o. Józefa Chromika SJ.

Józef Żukowicz SJ po probacji został posłany do krakowskiego kolegium posługując w bazylice oraz pomagając w organizowaniu Centrum katechetycznego w Warszawie. Potem pracował w Nowym Sączu (Zygmuntowska) jako katecheta (1962-66). Przez rok pełnił funkcję prokuratora w WAM-ie (1966/67). Następnie z przyczyn zdrowotnych trafił do Zakopanego. Przez trzy miesiące był Socjuszem Magistra Nowicjatu w Starej Wsi (IX-XI 1968). W 1968 roku ponownie wrócił do kolegium krakowskiego pracując jako prokurator WAM-u. Następnie został superiorem i dyrektorem WAM-u (1978-81). Po zakończeniu posługi superiorskiej nadal pracował w WAM-ie. Od 1991 r. był referentem do spraw zakonnych w krakowskiej Kurii Metropolitalnej, gdzie zatrudniony był do 2015 r. Od 1988 r. zamieszkał w nowopowstałym budynku Domu Pisarzy w Krakowie, gdzie pozostał członkiem wspólnoty pełniąc posługę duchownego domu i admonitora aż do śmierci 11 czerwca 2020r.

O Józef był wieloletnim redaktorem „Kalendarza liturgicznego Polskich Prowincji Towarzystwa Jezusowego”, popularnych modlitewników: „Przyjdź królestwo Twoje” oraz „Módlmy się”. „W Wydawnictwie dbał o właściwy dobór książek do druku, zabiegał o estetyczny wygląd publikacji, nadzorował korekty i utrzymywał kontakty z drukarniami” (Encyklopedia wiedzy o jezuitach, s. 802). W kurii metropolitalnej pełnił również rolę cenzora ksiąg oraz druków. Przez lata był również kapelanem sióstr zakonnych.

Msza święta żałobna zostanie odprawiona we wtorek, 16 czerwca, o godzinie 10:00 w Bazylice NSPJ przy ul. Kopernika 26 w Krakowie.

Kondukt pogrzebowy od bramy głównej Cmentarza Rakowickiego wyruszy o godzinie 12:00.

Pierwotnie jubileuszowe obchody 100. rocznicy urodzin Karola Wojtyły miały być uczczone w Chicago m.in. poprzez koncert polonijnego zespołu The Lira Ensemble, w którymś z polskich kościołów wietrznego miasta. Pandemia koronawirusa zmieniła jednak wiele i te plany musiały ulec zmianie.

Dlatego zespół The Lira razem z polskimi jezuitami, działającymi w Jezuickim Ośrodku Milenijnym, z Modlitwą w drodze poprzez portal i radio internetowe a także we współpracy z Konsulatem Generalnym RP w Chicago organizują koncert online na kanale Youtube Ośrodka oraz na antenie Radia MWD.

TRANSMISJA W RADIU MWD (czas polski):

Pod koniec Tygodnia Powołań ojciec Jakub z Gdyni i ojciec Robert z Gdańska postanowili podzielić się swoją radością z tego, że Bóg wybrał ich i posłał do zakonu jezuitów, a także powiedzieć czym jest powołanie i do czego ma ono nas prowadzić.

Pan Bóg patrzy na nasze pragnienia i tam, gdzie Jego pragnienia i nasze się spotykają tam rodzi się powołanie. Trzeba je regularnie wspomagać modlitwą i pamiętać, że powołanie nie jest tylko dla mnie, lecz dla dobra całej Wspólnoty. Zachęcamy do posłuchania co mają nam do powiedzenia jezuici z naszych placówek na Wybrzeżu.

Ojciec Generał, Arturo Sosa SJ, mianował nowego Socjusza Prowincjała dla Prowincji Polski Południowej. Został nim o. Damian Mazurkiewicz SJ.

Obecnie o. Damian przebywa w Irlandii, gdzie przed kilkoma dniami zakończył trzecią probację. Do Polski wróci jak to tylko będzie możliwe, po otwarciu granic zamkniętych z powodu pandemii. Zamieszka w domu przy Małym Rynku w Krakowie.

Nowe obowiązki obejmie z początkiem czerwca. Oprócz funkcji Socjusza, o. Damian Mazurkiewicz będzie też nowym konsultorem Prowincji.

Dnia 8 kwietnia 2020 r. o. Generał Arturo Sosa SJ mianował o. Jarosława Paszyńskiego SJ nowym Prowincjałem Prowincji Polski Południowej Towarzystwa Jezusowego.

Zmiana na urzędzie Prowincjała nastąpi 31 lipca 2020 r., w jezuicką uroczystość św. Ignacego Loyoli.

Jarosław Paszyński SJ urodził się 29 kwietnia 1970 r. w Wodzisławiu Śląskim. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Laskowej i Liceum Ogólnokształcącego w Limanowej studiował filozofię (1989-94) i polonistykę (1991-96) na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a potem uczył filozofii na Wydziale Filozofii KUL (1994-97). W 1996 r. uzyskał stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie filozofii. W 1997 r. wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Po dwuletnim nowicjacie w Starej Wsi uczył filozofii (1999-01) w Wyższej Szkole Filozoficzno-Pedagogicznej Ignatianum w Krakowie (obecnie Akademii Ignatianum w Krakowie). Teologię studiował w Wyższej Szkole Filozoficzno-Teologicznej Sankt Georgen we Frankfurcie nad Menem (2001-04) i na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie (2004-06), gdzie uzyskał licencjat kościelny w zakresie teologii patrystycznej i historii teologii. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 2005 r. w Krakowie. Trzecią probację odbył w Dublinie (2011-12), a uroczystą profesję zakonną złożył w 2013 r. w Krakowie. Był wykładowcą filozofii w Akademii Ignatianum w Krakowie (2006-19), ekonomem Kolegium krakowskiego (2009-11) i duchownym scholastyków (jezuickich kleryków) w Kolegium krakowskim (2012-2014). Od 2014 r. pełni funkcję socjusza o. Prowincjała.

ŚP. KS. PROF. DR HAB. LUDWIK GRZEBIEŃ SJ

30 marca 2020 roku zmarł w krakowskim kolegium Towarzystwa Jezusowego przy ul. Kopernika 26 ks. prof. dr hab Ludwik Grzebień SJ. Odszedł do Pana w 81. roku życia, 64. powołania zakonnego i 53. kapłaństwa. W infirmerii w kolegium, gdzie spędził ostatnie dni, był otoczony pielęgnacyjną opieką, życzliwością oraz modlitwą współbraci zakonnych.

Ks. Ludwik Jan Grzebień urodził się w rodzinie rolniczej Józefa i Anieli z d. Cyran 15 sierpnia 1939 roku w Tułkowicach k. Strzyżowa (woj. Podkarpackie). Sakrament chrztu oraz bierzmowania przyjął w swojej parafii pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Dobrzechowie. Tam też ukończył siedem klas szkoły podstawowej, a następnie przez dwa lata uczył się w liceum w Czudcu (1954-1956), gdzie – dzięki dyrektorowi szkoły Władysławowi Woroszyńskiemu, który pożyczał mu przedwojenne książki, czasopisma, kalendarze – zaczęła się największa ze świeckich pasji: książki i stare papiery.

18 sierpnia 1956 roku wstąpił do Prowincji Małopolskiej Towarzystwa Jezusowego. Dwuletni nowicjat odprawił w Starej Wsi k. Brzozowa pod kierunkiem byłego prowincjała o. magistra Wojciecha Krupy SJ. Na zakończenie nowicjatu, 19 sierpnia 1958 roku w Starej Wsi, złożył pierwsze śluby zakonne. Po nowicjacie pozostał w kolegium starowiejskim i pod okiem wybitnych jezuitów, z których niektórzy uczyli jeszcze przed II wojną światową w słynnym Zakładzie Naukowo-Wychowawczym w Chyrowie oraz konspiracyjnie podczas II wojny światowej w Starej Wsi, kontynuował naukę w zakresie szkoły średniej. Ostatnią maturalną klasę ukończył w Kaliszu, gdzie 13 czerwca 1961 roku zdał egzamin dojrzałości.

Studia filozoficzne odbył na Wydziale Filozoficznym Towarzystwa Jezusowego w Krakowie (1961-1964). Pod kierunkiem ks. prof. Jana Popiela SJ napisał pracę licencjacką Filozofia Jana Bohomolca SJ. Następnie studiował teologię na Wydziale Teologicznym Bobolanum w Warszawie (1964-1968). Studia te zwieńczył pracą licencjacką Nieznane Estreicherom polonica w Bibliotece Teologicznej „Bobolanum”, której promotorem był ks. prof. dr Marian Żurowski SJ. W Bobolanum pomagał w porządkowaniu biblioteki i wkrótce stał się wysokiej klasy bibliotekoznawcą. Święcenia kapłańskie przyjął 17 czerwca 1967 roku w Warszawie z rąk sługi Bożego, Prymasa Polski, ks. kard. Stefana Wyszyńskiego.

Ostatni okres formacji zakonnej, zwany trzecią probacją i przewidziany przez św. Ignacego Loyolę przed złożeniem ostatnich ślubów, odprawił pod kierunkiem instruktora ks. Paula Kennedy’ego SJ w St. Beauno’s College w Tremeirchion w północnej Walii (1 X 1973-24 V 1974). W czasie trzeciej probacji m.in. pracował wśród chorych oraz udzielił kilka serii rekolekcji dla Polonii. Podtrzymywał zapał naukowy i w wolnych chwilach odwiedzał archiwa angielskie. Uroczystą profesję zakonną złożył na ręce o. asystenta Asystencji Słowiańskiej Petara Galaunera SJ 22 kwietnia 1977 roku w Starej Wsi k. Brzozowa.

We wrześniu 1968 roku został skierowany przez o. prowincjała Stanisława Nawrockiego SJ na studia specjalistyczne do Lublina. Studia z historii Kościoła (nauki pomocnicze historii) odbył w Instytucie Historii Kościoła Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (1968-1971). Szybko dał się poznać jako zdolny, pracowity i rokujący duże nadzieje na przyszłość student. Jednak on sam – jak podkreślał m.in. w liście do o. prowincjała S. Nawrockiego – wiązał swoją przyszłość nie z KUL, ale z pracą naukową w bibliotekach i archiwum zakonnym w Krakowie. W 1970 roku powrócił z Lublina do Krakowa i w kolegium pełnił m.in. obowiązki prefekta kleryków, zajmował się biblioteką prowincji, udzielał się duszpastersko w Bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa, pisał m.in. hasła do Encyklopedii Katolickiej KUL i artykuły naukowe, a także przygotowywał doktorat. W 1971 roku obronił pracę magisterską pt. Biblioteka biskupa Hieronima Rozrażewskiego (1542-1600), którą napisał na seminarium ks. prof. dr. hab. Stanisława Librowskiego (1913-2002). Zaledwie rok później uzyskał doktorat na podstawie rozprawy pt. Organizacja bibliotek jezuickich w Polsce od XVI do XVIII w., którą napisał tudzież pod kierunkiem ks. prof. S. Librowskiego. Recenzentami rozprawy doktorskiej byli ks. prof. dr hab. Bolesław Kumor z KUL i dr hab. Leszek Hajdukiewicz z Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zmarły czuł się związany z KUL i z wdzięcznością zwykł mawiać, że solidną formację naukową zawdzięczał zarówno zakonowi jak i Katolickiemu Uniwersytetowi Lubelskiemu.

Przez całe życie pracował z niezwykłym zapałem nad dziejami Towarzystwa Jezusowego i jego wkładem do nauki i kultury Rzeczypospolitej Obojga Narodów. W ten sposób nie tylko błyskawicznie rosła jego bibliografia prac, ale także szybko osiągał kolejne stopnie kariery naukowej. W 1978 roku habilitował się na podstawie rozprawy pt. Pionierski trud misjonarzy słowiańskich 1881-1969 (Kraków 1978) w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Na ATK proponowano mu katedrę po o. prof. Hieronimie E. Wyczawskim OFM (1918-1993), ale propozycję odrzucił. Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał z nominacji kościelnej w 1990 roku, a państwowy tytuł profesora zwyczajnego w 1999 roku.

Nie stronił od działalności dydaktycznej, ale najbardziej cenił sobie pisarstwo i powiększanie bibliotecznych i archiwalnych zbiorów. Już w okresie studiów w zakonie podjął współpracę z wybitnym historykiem zakonu ks. Bronisławem Natońskim SJ (1914-1989). Pieczołowicie gromadził materiały dotyczące dziejów jezuitów polskich oraz zaczął publikować artykuły. Początkowo odwiedzał krajowe archiwa i biblioteki, a potem także zagraniczne. W sierpniu 1968 roku udał się na kilka tygodni do Szwecji. Podczas pobytu w Uppsali zapoznał się z rękopisami jezuickimi (m.in. korespondencją jezuitów z Braniewa i Poznania), które zrabowane z polskich kolegiów jezuickich trafiły do Szwecji oraz sprowadził do Krakowa szereg mikrofilmów poloników jezuickich. W 1975 roku przebywał przez jakiś czas w celach naukowych w rezydencji jezuitów w Chicago (USA). Ponownie udał się tam w 1986 roku i przez kilka tygodni pracował w tamtejszej bibliotece. Rezultatem jego naukowych wyjazdów do USA jest książka Burzliwe lata Polonii amerykańskiej. Wspomnienia i listy misjonarzy jezuickich 1864-1913 (Kraków 1983). W sumie w celach naukowych był w Szwecji sześć razy (1968, 1970-1975), trzy razy odwiedził USA, raz Zambię (1974-1975), Australię (1979) i Litwę (2004). Przynajmniej dwukrotnie po kilka tygodni pracował w centralnym archiwum zakonnym w Rzymie (ARSI). Podczas pobytu za granicą nie tylko prowadził kwerendę naukową, poszukiwał nowe źródła do dziejów jezuickich w Polsce, ale także sprowadzał je w postaci mikrofilmów lub fotokopii, opracowywał, a następnie udostępniał badaczom.

Zrósł się ze środowiskiem akademickim, chociaż preferował prawdziwie benedyktyńską pracę nad archiwaliami. Pracował jako asystent na KUL (Instytut Historii, 1972-1973), jako wykładowca w ATK w Warszawie (1979-1982), Wydziale Filozoficznym Towarzystwa Jezusowego w Krakowie (1985-1999) oraz Papieskiej Akademii Teologicznej (obecnie Uniwersytet Papieski Jana Pawła II) w Krakowie (1989-2004). Powierzano mu odpowiedzialne urzędy. Był dziekanem Wydziału Filozoficznego Towarzystwa Jezusowego w Krakowie (1988-1994). Jako dziekan zabiegał o rozwój uczelni, która w czasach komunistycznych stanowiła studium domesticum zakonu, a po zmianach zainicjowanych przez NSZZ „Solidarność” i wyborach z 4 czerwca 1989 roku została otwarta także dla osób świeckich. M.in. dzięki jego staraniom 19 grudnia 1990 roku rzymska Kongregacja do spraw Kształcenia Katolickiego zatwierdziła definitywnie statuty Wydziału Filozoficznego, dostosowane do państwowej Ustawy o tytule naukowym i stopniach naukowych z 12 września 1990 roku. Przez dwie kadencje pełnił obowiązki rektora Wyższej Szkoły Filozoficzno-Pedagogicznej „Ignatianum” w Krakowie (obecnie Akademia Ignatianum w Krakowie) (2004-2010). W tym czasie jezuicka uczelnia uzyskała m.in. prawa do doktoryzowania dla Wydziału Pedagogicznego oraz dofinansowanie ze strony państwa. Otwarto nowe kierunki i specjalności oraz poszerzono grono profesorów i wykładowców. Podjęto także prace zmierzające do dalszej rozbudowy bazy materialnej. Zmarły łączył liczne obowiązki rektorskie z działalnością dydaktyczno-naukową i pisarską.

Wiele jego publikacji ukazało się drukiem w krakowskim Wydawnictwie Apostolstwa Modlitwy. W latach 1981-1985 pełnił obowiązki dyrektora WAM i walnie przyczynił się do jego rozwoju w niełatwym okresie stanu wojennego i napiętych relacji Kościół-państwo. Podejmował wysiłki u władz komunistycznych zmierzające do otrzymania pozwoleń na druk książek i czasopism oraz zabiegał o koncesję na zakład poligraficzny (drukarnię). Z jego inicjatywy i w dużej mierze dzięki jego usilnym zabiegom prowadzonym u władz zakonnych i państwowych, doszło do budowy domu wspólnoty zakonnej (tzw. Dom Pisarzy), w którym znalazły siedzibę także biura i drukarnia WAM oraz Biblioteka Naukowa.

W latach 1988-2002 wypełniał obowiązki dyrektora Biblioteki Naukowej Księży Jezuitów w Krakowie. Biblioteka posiada m.in. fotokopie i mikrofilmy z dokumentacją archiwalną i biblioteczną dotyczącą dziejów jezuitów w Polsce, gromadzone od przeszło 80 lat. Wiele z nich znalazło swoje miejsce w Bibliotece dzięki zabiegom ks. L. Grzebienia. Był też dyrektorem Archiwum Prowincji Polski Południowej Towarzystwa Jezusowego w Krakowie (1988-2010), którego zasoby archiwalne znał jak mało kto.

Jak już wspomniano w celach naukowych oraz wzbogacenia zasobów Archiwum Prowincji Polski Południowej w Krakowie wielokrotnie udawał się do centralnego archiwum zakonnego w Rzymie. Wyniki wieloletnich badań zawarł m.in. w publikacji zbiorowej Polonica w Archiwum Rzymskim Towarzystwa Jezusowego (t. 1-5, Kraków 2002-2008, seria: „Źródła do dziejów kultury”). Cenne jest jego opracowanie pt. Podstawowa bibliografia do dziejów Towarzystwa Jezusowego w Polsce (t. 1-2, Kraków 2009). Zainicjował też ważne dla dziejów zakonu w Rzeczypospolitej serie wydawnicze: „Studia i materiały do dziejów jezuitów polskich” (od 1998 roku) oraz „Klasycy jezuickiej historiografii” (od 2002 roku).

Jednym z wymownych dowodów jego umiejętności współpracy z różnymi środowiskami naukowymi w Polsce jest m.in. dzieło Wkład jezuitów do nauki i kultury Rzeczypospolitej Obojga Narodów i pod zaborami, pod red. I. Stasiewicz-Jasiukowej (Kraków-Warszawa 2004). Publikacja powstała we współpracy Komitetu Historii Nauki i Techniki Polskiej Akademii Nauk oraz Wyższej Szkoły Filozoficzno-Pedagogicznej Ignatianum i – jak podkreśliła we słowie od redaktora naukowego pani prof. I. Stasiewicz-Jasiukowa – „ma ona istotne znaczenie poznawcze i upowszechniające, gdyż nie było dotąd w historiografii polskiej tak wielostronnego spojrzenia na naukowy dorobek członków Towarzystwa Jezusowego”.

Od 1972 roku współpracował z redakcją Polskiego Słownika Biograficznego, a od 1973 roku z redakcją Encyklopedii Katolickiej KUL.  Owocem tej współpracy jest wiele haseł jezuitów polskich. Był również redaktorem i współredaktorem Słownika polskich teologów katolickich, t. 5-7, Warszawa 1983. Uznanie środowiska naukowego przyniosła mu Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy 1564-1995, Kraków 1996, którą opracował przy współpracy zespołu jezuitów. Można powiedzieć, że ks. L. Grzebień stał się mistrzem w tworzeniu słowników biograficznych i publikacji encyklopedycznych, które stały się jego ulubioną formą pisarską oraz świadectwem jego niewiarygodnej wprost pracowitości.

Wziął udział w wielu sympozjach i kongresach historycznych w kraju i za granicą. Należał do kilku towarzystw naukowych: Towarzystwa Naukowego KUL (od 1978 roku), Institutum Historicum Societatis Iesu w Rzymie (od 1985 roku), Komitetu Historii Nauki i Techniki Polskiej Akademii Nauk (od 2003 roku), Polskiego Towarzystwa Historyków Edukacji (od 2004 roku). Od 2004 roku był członkiem Rady Naukowej Konferencji Episkopatu Polski. Był członkiem Rady Programowej Fundacji im. Kardynała Adama Kozłowieckiego SJ „Serce bez granic”. 26 listopada 2014 otrzymał nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla nauczycieli akademickich za całokształt dorobku, za osiągnięcia naukowe lub dydaktyczne oraz za osiągnięcia organizacyjne 2014.

Śp. ks. prof. dr hab. Ludwik Grzebień SJ opublikował ponad 1300 publikacji, w tym 30 książek, dotyczących głównie szeroko pojętej archiwistyki i biografistyki, dziejów kultury i szkolnictwa jezuickiego, dziejów bibliotek, w końcu dziejów emigracji polskiej i misji katolickich. Był promotorem 7 rozpraw doktorskich i kilkudziesięciu prac magisterskich i licencjackich, a także recenzentem rozpraw doktorskich i habilitacyjnych. Jego dorobek naukowy czyni go jednym z najwybitniejszych znawców dziejów Towarzystwa Jezusowego na ziemiach Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

Trudno będzie zastąpić ks. prof. dr hab. L. Grzebienia SJ. Środowisko akademickie Ignatianum straciło wspaniałego i wybitnego profesora, wychowawcę wielu pokoleń, wyjątkowego i aktywnego wykładowcę, a także wspaniałego człowieka, który swoim skromnym i pracowitym życiem ukazywał oddanie się nauce oraz umiłowanie życia.

Uroczystości pogrzebowe śp. ks. prof. dr hab. L. Grzebienia SJ, wyłącznie w gronie najbliższej rodziny zakonnej, odbędą się w piątek 3 kwietnia 2020 roku. O godz. 11:30 w Bazylice NSPJ w Krakowie zostanie odprawiona Msza św., a po niej trumna zostanie złożona w jezuickim grobowcu na Cmentarzu Rakowickim. R.I.P.

o. Stanisław Cieślak SJ

Idąc szlakiem pomyślałam, że to nasze górskie wędrowanie w pewien sposób jest całym życiem w pigułce. Przecież na co dzień też trzeba przedzierać się przez zaspy różnych trudności, też czasem nie widać przed sobą drogi, nie ma pewności kolejnego kroku, brakuje tchu…, ale to wszystko naprawdę nie jest takie straszne, gdy obok jest drugi człowiek, gdy obok jest Bóg. Mając doświadczenie spotkania i towarzyszenia (kiedy ty jesteś towarzyszem lub kiedy ktoś towarzyszy tobie, oba te stany są życiodajne) można nabrać nowego, pokrzepiającego spojrzenia na rzeczywistość.

Hej ku górom!

To już tradycja. Od wielu lat popołudnie drugiego dnia świąt Bożego Narodzenia mija nam na kończeniu pakowania górskich plecaków i wyruszaniu w drogę. Ostatnie dni starego roku i początek nowego spędzamy w gronie naszego Duszpasterstwa Akademickiego Winnica gdzieś w górach. W tym roku, aby móc przedzierać się przez szlaki Gorców i Tatr, postanowiliśmy na te kilka dni zamieszkać w Nowym Targu.

Pogoda, którą pożegnał nas Gdańsk, gdy z niego wyjeżdżaliśmy zupełnie nie zapowiadała tego, że na miejscu przywita nas biała, przepiękna sceneria i góry pokryte grubą warstwą śniegu. Wtedy, jeszcze w Gdańsku, przeczuwając jedynie piękno przygód, których oczekiwaliśmy wsiedliśmy do pociągu i wyruszyliśmy ku górom.

Bóg przychodzi w codzienności.

Dni mijały szybko. Codziennie szlak, góry, śnieg, czasem walka z niesprzyjającą pogodą, czasem zachwyt nad otaczającym nas krajobrazem. To wszystko było ważne i piękne. Doświadczenie wędrówki, ciszy, która nigdzie indziej nie jest tak majestatyczna jak wśród górskich szczytów oraz odkrywanie tego, co dotychczas nie było przez nas poznane kształtowało nas wszystkich. Te kilka dni górskich wypraw naprawdę wpłynęło na to kim dziś jesteśmy – w nowy rok weszliśmy jako inni, lepsi ludzie. Jednak to nie te czynniki, które do tej pory wymieniłam miały na nas największy wpływ. Z perspektywy tych kilku dni mogę powiedzieć, że nasz wyjazd, góry, wspólne wędrowanie były tak cenne i ważne, bo stworzyły przestrzeń do rozmowy, poznania i bycia ze sobą. W codziennym zabieganiu, pośród masy obowiązków, czasem mamy tylko chwilę na ,,cześć, co słychać’’, a potem znowu trzeba biec dalej, bo kolokwium, bo praca, bo jeszcze tyle na głowie. Na górskim szlaku mieliśmy czas, aby kontemplować nasze relacje. W otaczającej nas ciszy, w głębi serca, mogliśmy zadawać sobie najistotniejsze dla nas pytania. W majestacie otaczającego nas stworzenia mogliśmy szukać Boga. To dlatego ten czas był tak życiodajny.

Duszpasterstwo – bezpieczna baza.

Kiedy jesteś dzieckiem lub nastolatkiem potrzebujesz bezpiecznej bazy. Takiego miejsca, do którego zawsze możesz wrócić, takich ludzi, na których zawsze możesz liczyć. Potem wchodzisz w dorosłe życie. Obowiązki, którym musisz podołać są coraz bardziej poważne, decyzje, które musisz podjąć wpływają już nie tylko na ciebie, ale też na innych, coraz bardziej poznajesz siebie, mnożą się pytania, przybywa wątpliwości… Odkrywasz wtedy, że przecież tak jak za dzieciaka tak i teraz potrzebujesz tej bezpiecznej bazy. Miejsca, w którym znajdziesz odpoczynek, ludzi, którzy zechcą cię wysłuchać.

Po powrocie z naszego wyjazdu wiem, że nasze Duszpasterstwo, nasza Winnica jest dla nas taką bezpieczną bazą. Miałam wiele okazji do rozmów, słuchałam, sama otwierałam swoje serce, wysłuchiwałam też poruszających homilii naszego Duszpasterza oraz świadectw osób z mojego Duszpasterstwa. Stąd wiem, że stworzyliśmy rodzinę bliskich sobie osób, zgraną ekipę przyjaciół, którzy dbają o siebie nawzajem, którzy (dosłownie i w przenośni) wędrują razem.

Wszystkie te wydarzenia nauczyły mnie jak ważne jest, by odróżnić środek od celu. Tutaj łatwo było to pomylić. Skoro jedziemy w góry, to wydawać by się mogło, że zdobywanie szczytów i przedzieranie się przez gigantyczne zaspy będzie głównym celem. Tymczasem najważniejsze było spotkanie (siebie, drugiego człowieka i Boga) oraz celebracja i kontemplacja tego właśnie spotkania. To, co tu i teraz potrafi zaskoczyć swoim bogactwem, obfitością i hojnością. Trzeba to tylko chcieć dostrzec.

Magdalena Witkowska

Zdjęcia: Paweł Kowalski SJ; Adzixon; Arek C; Marta – DA „Winnica”

W ostatnim czasie do ekipy jezuickiej przy Specola Vaticana dołączył polski jezuita o. Robert Janusz SJ (na zdjęciu). „Jesteśmy jedną wielką rodziną, niezależnie, gdzie pracujemy– mówi o astronomach ze śmiechem dyrektor Obserwatorium Watykańskiego brat Consolmagno – Tym co nas łączy, jest to, że wszyscy patrzymy w niebo”. 

Po zajęciu przez państwo włoskie dwóch istniejących obserwatoriów astronomicznych: papieskiego na Campidoglio i tego, które było w jezuickim Collegio Romano (odpowiednio w 1827 i 1878), papież Leon XIII zatwierdził w 1891 roku, odnowioną instytucję badawczą znaną dziś jako Specola Vaticana (Obserwatorium Watykańskie), powierzając jej prowadzenie Jezuitom. Ci, z badaniami astronomicznymi byli związani od czasów prac nad kalendarzem znanym dziś jako gregoriański.

W latach 1577-1582 na polecenie papieża Grzegorza XIII, jezuicki naukowiec Krzysztof Clavius podjął się reformy kalendarza juliańskiego. Był „pierwszym matematykiem” powołanej w tym celu papieskiej komisji, która zbierała się prawdopodobnie w istniejącej do dziś Torre dei Venti (Wieża Wiatrów) inaczej zwana także Torre Osservatorio Gregoriano (Wieża Obserwatorium Gregoriańskiego), gdzie jedna z sal, Sala della Meridiana, nadal bywa nazywana „del Calendario” (Sala Kalendarza). Clavius wyliczenia opierał m.in. na pracach Mikołaja Kopernika. Dziś jeden z kraterów na księżycu nosi jego nazwisko. W 1878 r. zmarł w Rzymie włoski jezuita Angelo Secchi, astronom, meteorolog, archeolog i geodeta. Wsławił się zastosowaniem spektrometrii w badaniach astronomicznych.

W latach 30. obserwacje z racji na lepsze warunki przeniesiono do Castel Gandolfo, a potem do Tucson w Arizonie.

Aktualnie dyrektorem Obserwatorium jest jezuita, brat Guy Joseph Consolmagno. W rozmowach podkreśla, że obserwatorium było, i nadal jest, miejscem dialogu pomiędzy wiarą a nauką. Dialogu, który jest prowadzony niezależnie od tego, jakie orientacje dominują w świecie polityki. O to też chodziło papieżowi Leonowi, gdy na nowo zdecydował stworzyć Obserwatorium. Chciał pokazać, że wiara i wiedza nie wykluczają się, co więcej, nawzajem się potrzebują.

Patrzymy na świat, który, jak mówi Biblia został stworzony przez Boga, a jednocześnie jest stwarzany (doskonale tę prawdę ujął św. Ignacy Loyola w tzw. Fundamencie Ćwiczeń Duchownych). Patrząc w kosmos staramy się odczytać co on nam przekazuje o swoim początku, ale równocześnie odkrywamy, jak jest nieustannie stwarzany. Stworzenie, jak mówią Anglicy, to „work in progres” („rzecz, która się dzieje”).

Watykańska placówka współpracuje z podobnymi placówkami tego typu na świecie, korzystając z najnowocześniejszych dostępnych urządzeń przy realizacji konkretnych projektów badawczych. Nikt jednak nie zastąpi najdoskonalszego instrumentu badawczego, którym jest inteligentny badacz.

W Polsce jezuici także mieli duże tradycje w dziedzinie astronomii. W Kaliszu działał w latach 1613-1618 Karol Malapert, astronom o europejskiej sławie, który wraz z kaliszaninem Szymonem Peroviusem i Aleksym Sylwjusem, prowadził obserwacje nieba i plam na słońcu, przy zastosowaniu, po raz pierwszy na świecie, paralaktycznego montażu lunety. Wawrzyniec Susliga, Mikołaj Smogulecki, Tomasz Żebrowski i Marcin Poczobut to inni jezuici zaangażowani w badania kosmosu. Ostatnie obserwatorium prowadził w Chyrowie do wybuchu wojny ojciec Jan Dorda SJ, który zajmował się kosmologią także po wojnie.

Zobacz całą ekipę pracującą w Obserwatorium Watykańskim

Autor zdjęcia: Adam Walanus, zdjęcie pochodzi ze strony: www.adamwalanus.pl 

Chcąc zapoznać Czytelników naszego portalu z historią jezuitów, rozpoczynamy publikowanie kalendarza historycznego, który będzie co miesiąc przygotowywany w Rzymie przez Rektora Papieskiego Instytutu Studiów Kościelnych – ojca Henryka Droździela SJ. Poniżej kalendarz na styczeń.

Styczeń

1 stycznia 1590: święto Bożej Rodzicielki Maryi i Nadania Imienia Jezus. Papież Grzegorz XIV zakończył dyskusje wzniecane przez oponentów Towarzystwa co do nazwy zakonu, nakazując, by nazwa Societas Iesu została zachowana na zawsze.
2 stycznia 1726: Śmierć Dominika Zippoli SJ, muzyka i kompozytora, działającego w Redukcjach paragwajskich. Zmarł na raka krwi jako scholastyk, ponieważ nie było w pobliżu biskupa, który mógłby go wyświecić.
3 stycznia 1816: O. Generał Tadeusz Brzozowski SJ i 25 innych jezuitów eskortowanych przez żołnierzy, wyruszyło z St. Petersburga na wygnanie…
4 stycznia 1619: Misja Angielska została podniesiona do rangi Prowincji.
5 stycznia 1548: Franciszek Suarez SJ, jeden z największych teologów Kościoła, urodził się w Grenadzie.
6 stycznia 1829: Publikacja Reskryptu Lona XII ogłaszającego (kanoniczne) odrodzenie się Towarzystwa w Anglii.
7 stycznia 1566: Kardynał Ghislieri został wybrany papieżem. Przyjął imię Piusa V. Pod tym imieniem został kanonizowany. Wielki przyjaciel Franciszka Borgiasza SJ. Mianował ojców Salmerona i Toletusa papieskimi kaznodziejami w Watykanie. Pragnął i nawet zarządził, aby w Towarzystwie odmawiano brewiarz w chórze.
8 stycznia 1601: Urodził się Balthasar Gracian (y Morales), hiszpański jezuita, pisarz i filozof, autor wielu rozpraw.
9 stycznia 1574: Neapol. śmierć Jaspera Haywooda SJ, przełożonego Misji Angielskiej. Zrezygnował z doskonale rozwijającej się kariery w Oksfordzie. Wstąpił do Towarzystwa w 1570 r. Zasłynął jako znawca hebrajskiego i teolog. Przez dwa lata wykładał w Kolegium Rzymskim.
10 stycznia 1581: Dekret królowej Elżbiety nakładający surowe kary materialne i więzienia m. in. na tych, którzy będą ukrywać jezuitów…
11 stycznia 1582: Kardynał Gustavillani wmurował kamień węgielny pod nowy budynek, który potem stał się siedzibą Collegium Romanum.
12 stycznia 1585: Ryga. Demonstracje protestantów skierowane przeciw Towarzystwu.
13 stycznia 1552: Rzym. Grupa zazdrosnych o sukcesy pierwszej jezuickiej szkoły nauczycieli z miasta wtargnęła do szkoły zakłócając zajęcia.
14 stycznia 1703: Od tego dnia aż do 2 lutego trwały w samym Rzymie oraz okolicach trzęsienia ziemi. Na zlecenie papieża jezuici podjęli pracę w 17 kościołach miasta i przeprowadzili ok 30 misji.
15 stycznia 1551: Franciszek Borgiasz SJ napisał list do cesarza Karola V, w którym informuje go o swoim zamiarze wstąpienia do Towarzystwa i prosi o pozwolenie zrzeczenia się swojego książęcego tytułu na rzecz najstarszego syna.
16 stycznia 1860: Kalkuta. Jezuici belgijscy otworzyli St. Francis Xavier College.
17 stycznia 1706: Początek XV Kongregacji Generalnej. Dwa tygodnie później generałem jezuitów został wybrany Ojciec Michelangelo Tamburini SJ.
18 stycznia 1892: Fiesole. Śmierć Ojca Antona Anderledy’ego SJ, 23. Przełożonego Generalnego Towarzystwa.
19 stycznia 1565: Rzym. Śmierć Ojca Diego Layneza SJ, drugiego Generała Towarzystwa i papieskiego delegata na Sobór Trydencki.
20 stycznia 1606: Makao. Śmierć Aleksandra Valignano SJ, przełożonego wszystkich misji jezuickich na Dalekim Wschodzie. Twórca planu apostolskiego odnośnie tego regionu.
21 stycznia 1705: Umiera Claude-François Ménestrier SJ, znawca i autor historii baletu, a także twórcy baletu dla Ludwika XIX.
22 stycznia 1614: Śmierć Marcina Costensa SJ.
23 stycznia 1656: Publikacja pierwszego z listów-paszkwili Pascala. Kolejne ukazywały się co pewien czas. Jakkolwiek, potępione w Rzymie i spalone na polecenie króla Francji, wywarły niekorzystny wpływ, ukazując Towarzystwo w fałszywym świetle.
24 stycznia 1679: Londyn. Męczeńska śmierć Williama Irelanda SJ, fałszywie oskarżonego o spisek na życie króla.
25 stycznia 1540: W tym dniu urodził się Edmund Campion SJ.
26 stycznia 1975: Śmierć Josefa Jungmanna SJ, badacza historii liturgii. Jego badania przyczyniły się do reformy liturgii.
27 stycznia 1829: Śmierć O. Luigiego Fortisa SJ, 20. Generała Towarzystwa, który kierował odradzającym się po kasacie Towarzystwem.
28 stycznia 1683: Śmierć Juliana Maunoira SJ, znanego jako Apostoł Bretanii.
29 stycznia 1688: Śmierć Ferdynanda Verbiesta SJ, następcy A. Schalla SJ, na stanowisku cesarskiego profesora matematyki na dworze cesarza Chin w Pekinie oraz przełożonego jezuitów Chinach.
30 stycznia 1551: List Ojca Ignacego adresowany do jezuitów z propozycję rezygnacji z pełnienia funkcji Generała ze względu na zły stan zdrowia.
31 stycznia 1615: Śmierć O. Klaudiusza Aquavivy SJ, 5. Generała Towarzystwa, najdłużej sprawującego swój urząd z dotychczasowych Generałów, bo aż 34 lata. W tym dniu w 1597 r. we Francji urodził się Jan Franciszek Regis SJ.

Na zdjęciu głównym: Popiersie Franciszka Suareza na drzwiach Wydziału Prawa Uniwersytetu w Sewilli (foto: Wikipedia Commons/CarlosVdeHabsburgo)

Józef Ożóg urodził się 4 marca 1932 r. w miejscowości Trzeboś k. Kolbuszowej, jako syn Bartłomieja i Karoliny z domu Drozd.

Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił 18 sierpnia 1955 r. w Starej Wsi, a po dwuletnim nowicjacie złożył pierwsze śluby 19 sierpnia 1957 r., które przyjął o. Magister Wojciech Krupa SJ.

Trzecią probację odbył w Czechowicach-Dziedzicach (X-XII 1965) pod kierunkiem o. Edwarda Bulandy SJ, a ostatnie śluby złożył w Święto Ofiarowania Pańskiego 2 lutego 1966 r. w Starej Wsi, które przyjął o. Prowincjał Antoni Kuśmierz SJ.

Br. Józef Ożóg SJ był pobożnym, solidnym i pracowitym zakonnikiem.

Po ukończeniu nowicjatu pracował w ogrodzie w Starej Wsi (1957-60). W latach 1960-61 posługiwał jako domowy w Kłodzku. Następnie pełnił posługę zakrystiana i ogrodnika w Gliwicach (1961-62). Potem pracował jako domowy i ogrodnik w Czechowicach-Dziedzicach (1962-69). W latach 1969-91 był ogrodnikiem, domowym (z przerwą 1979-83), odpowiedzialnym za kaplicę (do 1983), a także ministrem i konsultorem (1979-83) w Częstochowie. Ponownie został posłany do Czechowic-Dziedzic (1991-2019), gdzie pracował jako domowy, ogrodnik (do 1992) i zakrystian (1992-93). Od 2019 r. leczył się w Starej Wsi, modląc się za Kościół i Towarzystwo Jezusowe.

Zmarł 4 stycznia 2020 r. w szpitalu w Brzozowie zaopatrzony świętymi sakramentami.

W Gliwicach, w Sanktuarium Matki Boskiej Kochawińskiej, odbył się pogrzeb śp. o. Janusza Cechowego SJ.

Janusz Cechowy urodził się w 1964 r. w Gliwicach. Tam też spędził ostatnie lata, zmagając się z chorobą nowotworową.

W pogrzebie uczestniczyło 50 kapłanów, jezuitów i księży diecezjalnych gości, kilku braci jezuitów, a także wielu gliwickich parafian oraz wiernych z miejsc, gdzie o. Janusz posługiwał w swoim prawie 25-letnim życiu kapłańskim. W pogrzebie brała udział najbliższa rodzina o. Cechowego: mama, brat i siostra, a także przyjaciele i bliscy.

Homilię pogrzebową wygłosił o. Paweł Pasierbek SJ. Odwołując się do ewangelicznej perykopy o talentach ukazał sylwetkę przedwcześnie zmarłego o. Janusza i zmagania z chorobą, jakie naznaczyły ostatnie prawie 10 lat jego życia.

O. Janusz Cechowy zmarł 30 grudnia 2019 r. W ostatniej drodze na cmentarzu św. Wojciecha towarzyszyli mu współbracia oraz liczne grono parafian, przyjaciół i bliskich.

Janusz Cechowy SJ urodził się 7 marca 1964 r. w Gliwicach.

Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił 19 sierpnia 1985 r. w Starej Wsi, a po dwuletnim nowicjacie złożył tam pierwsze śluby zakonne 30 sierpnia 1987 r.

W latach 1987-90 studiował filozofię w Krakowie, następnie w ramach magisterki pełnił posługę subministra w krakowskiej Wspólnocie na Przegorzałach (1990-91). Potem studiował teologię na Bobolanum w Warszawie (1991-94), na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie (1994-96) i na ATK, gdzie zrobił licencjat kościelny z teologii (1997-98).

Święcenia prezbiteratu otrzymał 29 czerwca 1995 r. w Krakowie z rąk ks. kard. Franciszka Macharskiego. Trzecią probację odbył w Jastrzębiej Górze (2000-2001) pod kierunkiem o. Czesława Kozłowskiego SJ, a uroczystą profesję zakonną złożył 22 kwietnia 2004 r. w Opolu, którą przyjął o. Władysław Kubik SJ.

Janusz Cechowy SJ był gorliwym kapłanem i serdecznym współbratem. Najpierw pracował jako katecheta w Nowym Sączu przy ul. Zygmuntowskiej (1994-95). Potem był prefektem scholastyków w Kolegium krakowskim (1995-97). Następnie pełnił posługę ministra domu, wikarego i katechety w Czechowicach-Dziedzicach (1997-98). W latach 1998-2000 ponownie pracował jako wikary i katecheta w Nowym Sączu przy ul. Zygmuntowskiej. Po trzeciej probacji został posłany do Niezależnego Regionu Rosyjskiego i pracował duszpastersko w Indura na Białorusi (2001-04). Po powrocie do Prowincji pracował w Opolu jako duszpasterz, katecheta, kapelan szpitalny i spowiednik sióstr, a od 2009 do 2010 również jako minister domu (2004-11). Następnie był operariuszem we Wrocławiu przy ul. W. Stysia, poddając się zarazem leczeniu, w związku z wykrytą chorobą nowotworową (2011-14). Od 8 grudnia 2014 r. leczył się w Gliwicach i do ostatnich dni pracował duszpastersko, jak tylko mógł. Chorobę znosił z wielką cierpliwością, budując wszystkich swoją wiarą i pogodą ducha.

Zmarł w Gliwicach 30 grudnia 2019 r. w godzinach popołudniowych.

Ojciec Józef Matyjek SJ, pracujący od wielu lat w Zambii, został zaproszony do Mozambiku, aby wesprzeć Mistrza Nowicjatu podczas 30-dniowych rekolekcji, jakie odprawiają tam nowicjusze z ośmiu krajów. Wszyscy wstępujący do zakonu jezuitów odbywają taką samą formację na całym świecie, a wspólnoty i podejmowane przez zakonników inicjatywy stają się coraz bardziej międzynarodowe.

Dwuletni nowicjat Towarzystwa Jezusowego dla krajów południowej Afryki mieści się na stałe w Lusace (Zambia) i na pierwszym roku jest w nim 18 nowicjuszy:

z Zambii (6),
z Mozambiku (4),
z Lesotho (2),
z Malawi (2),
z Kenii (1),
z Tanzanii (1),
z Ugandy (1),
i z Zimbabwe (1).

W krajach Afryki wciąż są powołania. Nie można też narzekać na ich brak w innych krajach, także w Europie i Stanach Zjednoczonych. Nie wspominając o Wietnamie, gdzie jest ponad 130 nowicjuszy i wielu oczekuje na przyjęcie. W Polsce okres dwuletniego nowicjatu odbywa 18 mężczyzn i drugie tyle przygotowuje się do wstąpienia.

Za pośrednictwem naszej Redakcji ojciec Józef Matyjek SJ przesyła z Mozambiku pozdrowienia wraz ze zdjęciami, które poniżej można obejrzeć.

Nowicjat Towarzystwa Jezusowego (Mozambik, listopad 2019)

Stanisław Mrozek SJ urodził się 15 października 1936 r. w Jasienicy Rosielnej k. Brzozowa. Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił 30 lipca 1952 r. w Starej Wsi. Po uzupełnieniu średniego wykształcenia i po dwuletnim nowicjacie złożył pierwsze śluby 6 stycznia 1955 r. w Starej Wsi.

Filozofię studiował w Krakowie (1956-59), a teologię w Warszawie na Bobolanum (1959-63). Święcenia prezbiteratu otrzymał 5 sierpnia 1962 r. w Warszawie z rąk ks. kard. Stefana Wyszyńskiego. Trzecią probację odbył w Czechowicach-Dziedzicach pod kierunkiem o. Edwarda Bulandy SJ (1964-65). Uroczystą profesję zakonną złożył 2 lutego 1981 r. we Wrocławiu, którą przyjął o. Prowincjał Eugeniusz Ożóg SJ.

O. Stanisław Mrozek SJ był gorliwym duszpasterzem i wielkim czcicielem Matki Bożej. Po skończonych studiach teologicznych pracował przez rok jako misjonarz ludowy, przynależąc do Wspólnoty Kolegium krakowskiego (1963-64). Po trzeciej probacji posługiwał we Wrocławiu (pl. Bpa Nankiera) jako duszpasterz, katecheta, rekolekcjonista a od 1968 r. również jako duszpasterz akademicki (1965-84). Następnie był superiorem i rekolekcjonistą w Częstochowie, gdzie bardzo dobrze wywiązał się z zadania całkowitego odzyskania i wyremontowania domu rekolekcyjnego (1984-91). Potem pracował w Nowym Sączu (ul. ks. Piotra Skargi) jako misjonarz ludowy i duszpasterz (1991-94). Dalej posługiwał w Krakowie (Mały Rynek) najpierw jako kapelan w Krakowie-Łagiewnikach (do 1995), a później jako misjonarz ludowy i duszpasterz (1994-98). Następnie został posłany do Gliwic, gdzie pracował jako duszpasterz, a od roku 2000 również jako duchowny domu (1998-2001). W latach 2001-04 był proboszczem w Krakowie (ul. Zaskale) oraz duchownym domu. Na kolejnej placówce w Opolu posługiwał jako duszpasterz i dyrektor apostolstwa modlitwy do 2011 r. (2004-17). W 2017 r. został przeniesiony do infirmerii w Starej Wsi, gdzie miał zapewnioną opiekę lekarską. Do ostatnich dni udzielał się duszpastersko, jak tylko mógł.

Jest autorem szeregu książek: „Sprawiedliwość nie wystarczy”, „Ostateczny los człowieka”, „Patroni od spraw trudnych i beznadziejnych”, „Niezwykły modlitewnik dla chorych”, „Święty Stanisław Kostka”, „Aniołowie w Bożej Opatrzności”, „Rekolekcje w domu ze św. Ignacym Loyolą”, „Jak się modlić?”, „Dlaczego z Maryją przez życie?”, „O trudnościach życia i wiary”, „Jak żyć?”

Zmarł 11 listopada 2019 r. w szpitalu w Brzozowie.

Drogi Współbracie:

Dziękuję za Twój list z 17 stycznia i za rozmowę, którą w tej sprawie odbyliśmy.

Podjęty przez Towarzystwo proces zmierzający do określenia uniwersalnych preferencji apostolskich na najbliższe lata był drogą, jaką odbyliście, by dokonać wyboru spośród różnych możliwości apostolskich. Taki sposób dynamicznego rozeznawania cieszy mnie, gdyż nie został wzięty z biblioteki czy z laboratorium, co nie byłoby realnym rozeznaniem.

Poza tym cztery wybrane preferencje są zgodne z aktualnymi priorytetami apostolskimi Kościoła, wyrażanymi poprzez zwyczajne nauczanie Papieża, Synodów i Konferencji Episkopatów, przede wszystkim wychodząc od Evangelii gaudium.

Pierwsza preferencja ma zasadnicze znaczenie, ponieważ zakłada jako podstawowy warunek relację jezuity z Panem, osobiste i wspólnotowe życie modlitwy i rozeznanie. Zalecam Ci, abyś jako Przełożony Generalny kładł na to nacisk. Bez tej modlitewnej postawy reszta nie funkcjonuje.

Dziękuję za tę pracę, którą aprobuję i potwierdzam jako misję. Proszę, abyś nie przestawał się modlić za mnie. Ja modlę się za Ciebie i Towarzystwo.

Niech Jezus Ci błogosławi i Święta Maryja niech Cię ochrania.

Z braterskim pozdrowieniem

Franciszek

2019/6

DO CAŁEGO TOWARZYSTWA

Drodzy Przyjaciele w Panu,

Uniwersalne Preferencje Apostolskie, które ogłaszam niniejszym listem, są owocem wyboru. Został dokonany wybór między różnymi możliwościami, a wszystkie one były dobre. Chcieliśmy znaleźć najlepszy sposób współpracy w misji Pana, najbardziej odpowiedni w służbie Kościołowi w tym momencie, którą możemy najlepiej realizować z tym, kim jesteśmy i co posiadamy, starając się czynić to, co będzie odpowiednie dla większej służby Bożej i dobra powszechnego.

Na końcu trwającego szesnaście miesięcy procesu na różnych szczeblach Towarzystwa, przedstawiłem Ojcu Świętemu cztery uniwersalne preferencje apostolskie:

1. Wskazywać drogę do Boga przez Ćwiczenia duchowne i rozeznanie.
2. Kroczyć razem z ubogimi, odrzuconymi w świecie, zranionymi w swej godności, w misji pojednania i sprawiedliwości.
3. Towarzyszyć młodym w kreowaniu przyszłości pełnej nadziei.
4. Współpracować w trosce o Wspólny Dom.

W swoim liście zatwierdzającym z 6 lutego 2019 roku, Papież Franciszek zauważa, że „podjęty przez Towarzystwo proces zmierzający do określenia uniwersalnych preferencji apostolskich […] stanowił rzeczywiste rozeznanie”. Twierdzi dalej, że proponowane preferencje „są zgodne z aktualnymi priorytetami apostolskimi Kościoła, wyrażanymi przez zwyczajne nauczanie Papieża, Synodów i Konferencji Episkopatów, przede wszystkim wychodząc od Evangelii gaudium”.

Ojciec Święty podkreśla, że „pierwsza preferencja ma zasadnicze znaczenie, ponieważ zakłada jako podstawowy warunek relację jezuity z Panem, osobiste i wspólnotowe życie modlitwy i rozeznanie”. Dodaje: „Bez tej modlitewnej postawy reszta nie funkcjonuje”.

I. Uniwersalne Preferencje Apostolskie 2019-2029

Dzięki uniwersalnym preferencjom apostolskim określonym przez O. Petera-Hansa Kolvenbacha, a kierowaliśmy się nimi przez ponad piętnaście lat, rozpoczęły się procesy, które należy kontynuować. Są nimi znacząca obecność w Afryce i Chinach, odpowiedzialność całego Towarzystwa za międzyprowincjalne dzieła w Rzymie, powierzone nam przez Papieży, znaczenie intelektualnego apostolatu oraz służba uchodźcom i migrantom. W najbliższych dziesięciu latach następujące preferencje będą nami kierować w realizowaniu, we wszystkich naszych posługach apostolskich, misji pojednania i sprawiedliwości, do której wraz z innymi zostaliśmy przeznaczeni.

A: Wskazywać drogę do Boga przez Ćwiczenia duchowne i rozeznanie

Ćwiczenia duchowne św. Ignacego Loyoli stanowią uprzywilejowane narzędzie w zapewnianiu obecności Pana Jezusa, Jego życia i dzieła, w wielorakich społecznych kontekstach dzisiejszego świata. Dlatego pragniemy przeżywać głębiej Ćwiczenia duchowne w taki sposób, by nas prowadziły do osobistego i wspólnotowego spotkania z Chrystusem i by nas przemieniały[1].

Jednocześnie jesteśmy gotowi proponować Ćwiczenia duchowne we wszystkich możliwych formach, umożliwiając wielu osobom, zwłaszcza młodym, możliwość skorzystania z nich do rozpoczęcia lub kontynuowania naśladowania Chrystusa. Przeżywanie Ćwiczeń duchownych i wywodzącej się z nich duchowości stanowi nasz preferencyjny sposób wskazywania drogi do Boga przez zaangażowanie w odkupieńczą misję Jezusa Chrystusa w dziejach.

Angażujemy się również w promocję rozeznania jako zwyczajnego sposobu postępowania tych, którzy dokonują wyboru pójścia za Chrystusem. Towarzystwo Jezusowe chce praktykować i szerzyć duchowe rozeznanie, osobiste i wspólnotowe, jako zwyczajny sposób podejmowania decyzji inspirowanych przez Ducha Świętego w naszym życiu, w dziełach apostolskich i we wspólnocie kościelnej. Jest to opcja na rzecz szukania i znajdywania woli Bożej, zawsze pozwalając się prowadzić Duchowi Świętemu. Przez wspólne rozeznanie apostolskich preferencji doświadczyliśmy odnowy w naszym sposobie postępowania. Dlatego chcemy posługiwać się regularnie rozmową duchową oraz rozeznawaniem we wprowadzaniu w życie naszych preferencji na wszystkich poziomach życia i misji Towarzystwa[2].

Pragniemy dzielić się z innymi najbardziej fundamentalnym odkryciem naszego życia, mianowicie tym, jak rozeznawanie i Ćwiczenia duchowne świętego Ignacego wskazują drogę do Boga. Ponieważ potrzebujemy tego, chcemy iść za wezwaniem do głębszego poznania i doświadczenia duchowości ignacjańskiej. Chcemy to czynić w kontekście żywej, konkretnej i głębokiej wiary, umacnianej zażyłością z Bogiem, będącą owocem życia modlitwy. Wiary w dialog z innymi religiami i ze wszystkimi kulturami. Nasza wiara urzeczywistnia się w dziełach sprawiedliwości i pojednania, ponieważ pochodzi od Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego i prowadzi nas do bycia ukrzyżowanymi tego świata, by być zwiastunami nadziei nowego życia, jakie nam ofiaruje Pan. Przeżywamy naszą wiarę we wspólnocie, stającej się świadkiem Nadziei.

B: Kroczyć razem z ubogimi, odrzuconymi w świecie, zranionymi w swej godności, w misji pojednania i sprawiedliwości

 Posłani jako towarzysze w misji pojednania i sprawiedliwości, postanawiamy kroczyć z osobami i wspólnotami zranionymi, wykluczonymi, marginalizowanymi, po ludzku zubożonymi, ofiarami wykorzystywania władzy, sumienia lub wykorzystania seksualnego. Postanawiamy kroczyć z odrzuconymi przez ten świat, z tymi wszystkimi, których tradycja biblijna zna jako ubogich tego świata, na wołanie których odpowiada Pan swym przynoszącym wyzwolenie wcieleniem.

Niezbędnym warunkiem do tego, byśmy stali się towarzyszami drogi w stylu Jezusa, w bliskości z ubogimi, jest „głoszenie Jego Ewangelii nadziei niezliczonej rzeszy ubogich zamieszkujących dzisiaj nasz świat”[3]. Zbliżenie nas do ubogich oznacza skierowanie się do ludzkich peryferii i marginesów społeczeństwa, przyjmując styl życia i pracy stosowny do tej sytuacji, aby nasze towarzyszenie było wiarygodne. Aby osiągnąć ten cel, angażujemy się na wszystkich szczeblach Towarzystwa w rozeznanie tego, kim są najbardziej zranieni i wykluczeni wokół nas i w znalezienie sposobu kroczenia blisko nich[4].

 Droga, którą chcemy przebyć z ubogimi oznacza promowanie sprawiedliwości społecznej i zmianę struktur ekonomicznych, politycznych i społecznych rodzących niesprawiedliwość; droga ta stanowi niezbędny wymiar pojednania ludzi, ludów i ich kultur między sobą, z naturą i z Bogiem. Troska o tubylcze ludy, ich kultury i fundamentalne prawa zajmuje szczególne miejsce w naszym zaangażowaniu się w pojednanie i sprawiedliwość we wszystkich ich wymiarach.

Potwierdzamy nasze zaangażowanie w otaczanie troską migrantów, przesiedlonych, uchodźców, ofiar wojen i handlu osobami; chcemy bronić kultury i godnego życia ludów tubylczych. Chcemy nadal wnosić wkład w tworzenie warunków gościnności dla nich, towarzyszenie im w procesie integracji w społeczeństwie i promowanie obrony ich praw.

Przez formację obywatelską, zwłaszcza tworzących bazę piramidy społecznej, pragniemy wnieść wkład w umacnianie demokracji społecznej. Promując organizacje społeczne zaangażowane w poszukiwanie Dobra Wspólnego, chcemy pomagać w ograniczaniu fatalnych konsekwencji różnych form „neoliberalizmu”, fundamentalizmu i populizmu.

Angażujemy się we wniesienie wkładu w eliminowanie różnych form wykorzystywania w obrębie Kościoła i poza Kościołem, starając się zapewnić wysłuchanie i właściwą uwagę okazaną ofiarom, starając się zapewnić sprawiedliwość i naprawić wyrządzone szkody. To zaangażowanie zawiera w sobie również przyjęcie jasnych zasad prewencji przed wykorzystywaniem, stałą formację uczestniczących w misji oraz podejmowanie wysiłków, by dotrzeć do społecznych korzeni, w których rodzi się wykorzystywanie, promując skutecznie kulturę ochrony wszystkich osób podatnych na zranienie, szczególnie nieletnich.

Z wieloma innymi osobami i instytucjami chcemy promować kulturę gościnności[5] oraz ochronę praw nieletnich i osób podatnych na zranienie, jako owoc zmiany struktur społecznych[6].

Towarzyszenie zubożonym zobowiązuje nas do ulepszenia naszych studiów, analiz i refleksji, by dogłębnie zrozumieć ekonomiczne, polityczne i społeczne procesy rodzące tyle niesprawiedliwości i wnieść wkład w tworzenie alternatywnych wzorców. Chcemy sprzyjać procesowi globalizacji, w którym uznaje się wielokulturowość jako ludzkie bogactwo, ochrania się kulturową różnorodność i promuje się wymianę międzykulturową.

Towarzyszymy ubogim inspirowani naszą wiarą w Boga Ojca miłosierdzia, wzywającego nas do pojednania jako fundamentu nowej ludzkości.

C: Towarzyszyć młodym w kreowaniu przyszłości pełnej nadziei

 Synod 2018 uznaje młodych oraz ich sytuację jako miejsce, z którego Kościół stara się dostrzec i rozeznać działanie Ducha Świętego w tym momencie ludzkich dziejów. Ubodzy i młodzi dopełniają się i krzyżują w locus theologicus. Młodzi w większości są ubogimi, stają przed olbrzymimi wyzwaniami w naszej obecnej sytuacji społecznej, takimi jak mniejsze możliwości pracy będącej źródłem stabilności finansowej, wzrost przemocy politycznej, wielorakie formy dyskryminacji, stopniowa degradacja środowiska i inne problemy, a wszystkie one utrudniają im odnalezienie sensu życia jako ludzkich istot i zbliżenie się do Boga.

Młodość to etap ludzkiego życia, na którym każdy człowiek podejmuje fundamentalne decyzje, dzięki którym włącza się w społeczeństwo, stara się nadać sens swemu życiu i zrealizować swoje marzenia. Towarzyszenie młodym w tym procesie, uczenie ich rozeznawania i dzielenie się z nimi Dobrą Nowiną Jezusa Chrystusa stanowi możliwość wskazywania drogi do Boga, która łączy się z solidarnością z ludźmi i budowaniem świata bardziej sprawiedliwego.

Młodzi nadal się otwierają na przyszłość z nadzieją zbudowania godnego życia w świecie pojednanym, a także w harmonii z naturalnym środowiskiem. To młodzi, z ich perspektywą, mogą pomóc nam zrozumieć epokową zmianę, jaką przeżywamy i jej nowość pełną nadziei. Dzisiaj młodzi są głównymi protagonistami antropologicznej transformacji, która się dokonuje dzięki cyfrowej kulturze naszych czasów i która otwiera ludzkość na nową historyczną epokę. Przeżywamy epokową zmianę, z której wyłania się nowy człowiek i nowa forma tworzenia struktury życia w jego wymiarze osobistym i społecznym. Młodzi są przedstawicielami tej nowej formy ludzkiego życia, które w doświadczeniu spotkania z Panem Jezusem może uzyskać światło rozjaśniające drogę zmierzającą do sprawiedliwości, pojednania i pokoju.

Stwarzanie i utrzymanie otwartych przestrzeni dla młodych w społeczeństwie i Kościele stanowi wkład, jaki mogą wnosić apostolskie dzieła Towarzystwa Jezusowego. Starają się one być otwartymi przestrzeniami dla młodzieńczej kreatywności, sprzyjającymi spotkaniu z Bogiem życia, objawionym przez Jezusa, i sprzyjającymi pogłębianiu wiary chrześcijańskiej; starają się być przestrzeniami, w których promowane jest rozeznanie drogi, na której każdy człowiek może osiągnąć szczęście, przyczyniając się do dobrobytu całej ludzkości.

Młodzi przeżywają napięcie między tendencjami do kulturowej jednolitości i wyłanianiem się międzykulturowego społeczeństwa ludzkiego szanującego i ubogacającego się różnorodnością. Logika ekonomii rynkowej prowadzi do jednolitości. Młodzież aspiruje raczej do różnorodności odpowiadającej doświadczaniu wolności i otwierającej twórcze przestrzenie, sprzyjające wyłanianiu się ludzkiego społeczeństwa międzykulturowego. W tym kontekście młodzi mogą angażować się w budowanie kultury ochrony i bezpieczeństwa, gwarantującej zdrowe środowisko dla dzieci i młodych, stwarzając warunki do tego, by mogli rozwijać cały swój potencjał jako ludzkie istoty.

Towarzyszenie młodym wymaga z naszej strony autentycznego życia, głębi duchowej, otwarcia na dzielenie się życiem i misją, w czym odnajdujemy sens tego, kim jesteśmy i co robimy. Wtedy możemy uczyć się razem z nimi spotykania Boga we wszystkim oraz – z tym, co możemy ofiarować w naszych posługach i apostolatach – wnosić wkład do głębokiego przeżywania tego etapu życia. Towarzyszenie młodym wprowadza nas na drogę osobistego, wspólnotowego i instytucjonalnego nawrócenia.

D: Współpracować w trosce o Wspólny Dom

W encyklice Laudato si’ Papież Franciszek przypomina nam o wspólnej odpowiedzialności wszystkich ludzi w zakresie troski o stworzenie, uważane przez wiele ludów za „matkę ziemię”. „Ta siostra protestuje z powodu zła, jakie jej wyrządzamy nieodpowiedzialnym wykorzystywaniem i rabunkową eksploatacją dóbr, które Bóg w niej umieścił. […] Z tego względu wśród najbardziej zaniedbanych i źle traktowanych znajduje się nasza uciskana i zdewastowana ziemia, która «jęczy i wzdycha w bólach rodzenia» (Rz 8, 22)”[7].

Szkoda wyrządzona ziemi jest równocześnie szkodą wyrządzoną najbardziej podatnym na zranienie, jakimi są tubylcze ludy, zmuszone do emigrowania, wieśniacy oraz mieszkańcy miejskich peryferii. Zniszczenie środowiska, jakie się dokonuje w panującym systemie ekonomicznym, wyrządza międzypokoleniową szkodę, ponieważ dotyka nie tylko mieszkańców ziemi – w sposób szczególny młodych – ale warunkuje również i wystawia na ryzyko życie przyszłych pokoleń.

Biorąc pod uwagę to, kim jesteśmy i jakimi dysponujemy środkami, chcemy współpracować z innymi w budowaniu alternatywnych wzorców życia opierających się na poszanowaniu stworzenia i na zrównoważonym postępie zdolnym do wytwarzania dóbr, które sprawiedliwie rozdzielane zapewnią godne życie wszystkim ludziom na naszej planecie. Ponadczasowe zachowanie warunków życia planety związane jest z ludzką odpowiedzialnością o ogromnym etycznym i duchowym znaczeniu. Nasza współpraca obejmuje uczestnictwo w dogłębnych badaniach i analizach oraz wspieranie refleksji i rozeznania prowadzących do podejmowania odpowiednich decyzji zdolnych do uzdrowienia już zadanych ran ekologicznej równowadze. Obejmujemy szczególną troską takie decydujące obszary dla zachowania równowagi natury czyniącej możliwym życie, jakimi są Amazonia, dorzecza Konga, Indie i Indonezja, podobnie jak wielkie obszary morskie. Podjęcie się tego jest formą oddawania autentycznego kultu stwórczemu dziełu Boga. Potrzeba odważnych decyzji, które doprowadzą do uniknięcia dalszych szkód i dadzą początek zmianie stylu życia koniecznej dla korzystania z dóbr stworzenia z korzyścią dla wszystkich. Chcemy być czynnie obecnymi w tym procesie.

 Laudato si’ przypomina, że „zasadnicza postawa autotranscendencji, przełamująca izolację i autoreferencyjność, jest źródłem umożliwiającym wszelką troskę o innych i o środowisko. Jest także tym, co umożliwia zrodzenie się reakcji moralnej niezbędnej do oceny skutku każdego działania i każdej osobistej decyzji wykraczającej poza nas”[8]. Logiczna jest więc konkluzja, że chrześcijanom „brakuje zatem nawrócenia ekologicznego, które wiąże się z rozwijaniem wszystkich konsekwencji ich spotkania z Jezusem w relacjach z otaczającym ich światem. Życie powołaniem, by być obrońcami dzieła Bożego, jest istotną częścią życia uczciwego”[9].

Dlatego jest rzeczą konieczną wyjść z siebie i dbać troskliwie o to wszystko, co jest dobre dla innych. Model ludzkiego życia pojednanego ze stworzeniem nie będzie możliwy, jeśli nie będziemy zdolni do wyjścia z indywidualizmu i bezczynności.

Dla nas jezuitów i dla naszych współpracowników w misji, nawrócenie zaczyna się od zmiany życiowych przyzwyczajeń proponowanych przez ekonomiczne i kulturowe struktury opierające się na konsumpcji irracjonalnie produkowanych dóbr. Słowo Papieża Franciszka zachęca nas do pójścia w tym kierunku: „Bardzo szlachetne jest podjęcie obowiązku troski o środowisko poprzez małe codzienne działania. Wspaniałe jest i to, że edukacja potrafi je zmotywować i ukształtować pewien styl życia”[10].

II. Prowadzeni przez Ducha

Proces, w jakim uczestniczyliśmy, ma swoje źródło w powiewach odnowy kościelnej, jakie wzbudził Duch Święty w Soborze Watykańskim II, obecnych i działających również dzisiaj w Kościele. Ten sam Duch działał w Kongregacjach Generalnych od 31 do 36, prowadząc Towarzystwo do wymagającego procesu odnowy duchowej i apostolskiej. Inspirując się obrazem naszych pierwszych towarzyszy w Wenecji (1537), którzy zastanawiali się, dokąd prowadzi ich Duch[11], Kongregacja Generalna 36 wysłała nas jako towarzyszy w misji pojednania i sprawiedliwości[12].

Zainspirowana słowami Papieża Franciszka, KG 36 czuła potrzebę powrotu z większą ufnością do naszych źródeł i do wspólnego rozeznawania. Dzieląc się naszym doświadczeniem w tych miesiącach, zdaliśmy sobie sprawę z łaski, jaką stanowił sam proces wspólnego rozeznawania, przeżywanego na wszystkich szczeblach ciała Towarzystwa. Dla niektórych było to ponowne odkrycie niektórych wymiarów duchowości ignacjańskiej, odnowienie praktyki duchowej rozmowy we wspólnym szukaniu drogi Jezusa i doświadczenie wspólnego rozeznawania jako sposobu znalezienia woli Bożej w naszym życiu i misji. Doświadczyliśmy łaski czucia się jednym ciałem, wzrastania w obojętności i dyspozycyjności, by stawać się wspólnotą rozeznawania z otwartymi horyzontami[13]. Z obecnymi apostolskimi preferencjami podejmujemy się kroczyć dalej drogą, którą teraz rozpoczęliśmy, przyswajając sobie ten fundamentalny wymiar naszego życia i misji.

Przeżywaliśmy proces, w którym krok po kroku rodził się konsensus i uważamy, że ten proces prowadzony był przez Ducha. Zaczynaliśmy go z wieloma wątpliwościami i niepokojami, nie znając dobrze drogi, starając się przezwyciężyć sceptycyzm. Podobnie jak pierwsi towarzysze, również i my wywodzimy się z różnych krajów i kultur i odznaczamy się różnymi sposobami dostrzegania i pojmowania rzeczy. Również my doszliśmy do jedności pragnień, wspólnej pasji służenia Jezusowi niosącemu swój krzyż do najdalszych zakątków świata. Powoli uczyliśmy się wierzyć i ufać. Moglibyśmy powiedzieć, że Pan prowadził nas za rękę, podobnie jak Ignacego w Manresie, tak jak nauczyciel w szkole[14]. Żywotnym punktem wyjścia był wkład wspólnot, dzieł apostolskich, regionów i prowincji oraz jezuitów w trakcie formacji.

Wkład sześciu Konferencji Wyższych Przełożonych okazał się zaskakująco zbieżny. Podobnie jak pierwsi uczniowie, wypływając na morską głębię i znajdując się pośrodku burzy, zdumieliśmy się doświadczając, jak Pan przyszedł do nas. To On, wcielony, ukrzyżowany i zmartwychwstały Pan, pokazujący nam swoje rany, zapraszający nas, by przyłączyć się do Niego w poszukiwaniu sprawiedliwości; by udać się na nowe granice, towarzysząc tym, których społeczeństwo odrzuciło; by głosić Dobrą Nowinę wszystkim ludziom, aby mogła ich przemienić miłość naszego Boga. Nasze zatwardziałe serca również zmieniają się z dnia na dzień, napełniając się miłością i współczuciem.

Proces ten nauczył nas, że uniwersalne preferencje apostolskie stanowią środek, byśmy nadal byli prowadzeni przez Ducha. Co więcej, preferencje są narzędziem umacniającym styl życia i misji wskazany przez KG 36, gdy zachęca nas ona do odnowy duchowej i apostolskiej, włączając w nasze codzienne życie rozeznanie, współpracę z innymi oraz pracę w sieci dzieł.

Jesteśmy głęboko przeświadczeni, że preferencje pomogą apostolskiemu ciału Towarzystwa, jeśli jasno zachowają jedność między życiem i misją; jeśli będziemy je rozumieć jako orientacje, które wykraczają poza „robienie czegoś” i uzdolnią nas do przemiany jako osób, jako wspólnot zakonnych oraz jako dzieł i instytucji apostolskich, w których współpracujemy z innymi. Dlatego każda z preferencji nie tylko wskazuje nam na pewien kluczowy punkt naszego apostolatu, ale zachęca nas do odnowy naszego życia, by nasza praca była wiarygodna i skuteczna.

Preferencje starają się odpowiedzieć konkretnie na przyjętą misję jako odpowiedź Pana, słuchającego wołania zranionego świata. Jest to odpowiedź na wołanie najbardziej narażonych na zranienie, którzy zostali przesiedleni i zmarginalizowani; odpowiedź na skutki retoryki, która dzieli i burzy nasze kultury; odpowiedź na wzrastający dystans między bogatymi i ubogimi. Jest to odpowiedź na wołanie młodych poszukujących nadziei i sensu; jest to odpowiedź na wołanie ziemi i jej ludów, zdegradowanych do tego stopnia, że zagrożone jest ich istnienie. Preferencje starają się odpowiedzieć światu, w którym całe pokolenia nigdy nie słyszały o Jezusie i Jego Ewangelii.

Nasz Kościół został zraniony przez grzech jego członków i całe cierpienie, które się z tym wiąże. Nasz Kościół żegluje pośród wielkich burz. W Towarzystwie staliśmy się świadomi, z bólem i w pokorze, naszych własnych zranień i naszego grzechu. Czujemy wstyd i zmieszanie, gdy stajemy przed Panem i prosimy Go, by nam przebaczył, by nas uleczył i by okazał nam swą miłosierną miłość. Tylko jako grzesznicy doznający przebaczenia i miłości możemy iść naprzód. Tylko wtedy możemy nieść Jego współczucie innym, jeśli my sami, osobiście i jako grupa, doświadczyliśmy tego współczucia. Istotnie, dzięki naszemu doświadczeniu, że jesteśmy kochani i zbawieni, nasze pragnienie podjęcia misji nabiera głębi i energii. Właśnie pośród wyzwań naszego zranionego świata oraz naszych własnych zranień słyszymy łagodne, ale przynaglające wezwanie Pana.

Uniwersalne preferencje apostolskie starają się pogłębić tego rodzaju procesy osobistego, wspólnotowego i instytucjonalnego nawrócenia. Są to orientacje dla ulepszenia pracy apostolskiej całego ciała Towarzystwa i sposobu, w jaki realizujemy nasze posługi, w których preferencje znajdują swój wyraz. Jednocześnie chcą one pomóc jezuitom i ich współpracownikom w misji, by ich życie apostolskie stało się drogą do Boga. Pragniemy zachęcić wszystkich ludzi do pójścia drogą otwartą przez Jezusa z Nazaretu, którą my sami kroczymy, idąc za Nim, umacniani przez Ducha.

Te preferencje nie są nasze. Szliśmy za Duchem Świętym, który nas prowadził i inspirował. Otrzymaliśmy je potwierdzone przez Papieża, ufając, podobnie jak Ignacy i pierwsi towarzysze, że to on ma najlepszą wizję potrzeb świata i Kościoła. Uniwersalne preferencje apostolskie pomagają nam przezwyciężyć wszelkie formy skupiania się na sobie lub korporacjonizmu. W ten sposób pomagają nam stawać się autentycznymi współpracownikami w misji Pana, którą dzielimy z tak wieloma osobami w Kościele i poza nim. Preferencje stanowią okazję, byśmy się poczuli jako najmniejsze Towarzystwo współpracujące z innymi.

III. Konieczne osobiste, wspólnotowe i instytucjonalne nawrócenie

Kontemplacja pomocna do uzyskania miłości[15] rozpoczyna się od uwagi wydającej się wyrażać powszechną opinię, ale o której należy nieustannie przypominać: „Miłość winno się zakładać więcej na czynach niż na słowach”. Proces rozeznania uniwersalnych preferencji apostolskich zrodził w uczestnikach głęboką wdzięczność za obfitość otrzymanych łask. W tym samym czasie doświadczyliśmy silnego wezwania do osobistego, wspólnotowego i instytucjonalnego nawrócenia.

Przyjąć preferencje oznacza zacząć niezwłocznie wprowadzać je w czyn, zmieniając style życia i pracy stanowiące przeszkodę do odnowy osób, wspólnot oraz dzieł związanych z misją. Inspiruje nas odpowiedź pierwszych apostołów, którzy niezwłocznie pozostawili swoje sieci i życie rybaków, aby rozpocząć drogę jako uczniowie Jezusa i podążając za Nim[16]. W ślad za ogłoszeniem preferencji zostaną oddane do dyspozycji wszystkich jednostek apostolskich Towarzystwa środki pomocne w planowaniu ich realizacji[17]. Niezbędnym wymiarem naszego nawrócenia jest odpowiedzialność za poszukiwanie i właściwe zarządzanie środkami ekonomicznymi i finansowymi w celu wspierania realizacji posługi apostolskiej inspirowanej przez uniwersalne preferencje apostolskie[18].

Wezwanie dotyczy uczestnictwa w życiu i misji Jezusa Chrystusa. Źródłem posłania jest miłość Trój-Jedynego Boga, który nie pozostaje sparaliżowany w obliczu sytuacji, w jakiej znajduje się świat, lecz posyła Jezusa, by przyjął nasze człowieczeństwo i oddał swe życie, aby otworzyć bramy do boskiego życia i miłości wszystkim ludziom. Umierając, Jezus daje dowód największej miłości zwyciężającej śmierć. Przyjąć to wezwanie oznacza oddać własne życie za miłość wyrażoną w dziełach pojednania i sprawiedliwości; oznacza przemienienie się w autentycznego naśladowcę Chrystusa, aktywnego członka Kościoła oraz Towarzystwa służącego misji we współpracy z tak wieloma osobami. Nawrócenie uzdalnia nas do uczestnictwa w misji. Jest to nawrócenie do wiary w Dobrą Nowinę i bliskość Królestwa Bożego, nawrócenie do żywej wiary, wyrażającej się w dziełach, umożliwiających spełnienie Bożych obietnic w ludzkich dziejach.

Podtrzymując żywą pamięć o doświadczeniu pierwszych towarzyszy w Wenecji, KG 36 zachęca nas do powrotu do naszych korzeni. Z naszymi pierwszymi towarzyszami w Wenecji utwierdzamy się w tym, czego oni „doświadczyli jako źródła życia: dzielenia wspólnego życia jako przyjaciół w Panu, przebywania blisko ubogich oraz głoszenia z radością Ewangelii”[19]. Uczynienie z naszych wspólnot przestrzeni wspólnotowego rozeznawania, ożywiających życie modlitwy, uczestnictwo w Eucharystii i praktykowanie rozmowy duchowej uzdalnia nas do dzielenia się darem rozeznania jako sposobu poddania się kierownictwu Ducha w dziełach apostolskich i we wszystkich posługach. Prostota życia bliskiego ubogim rodzi kreatywność, której potrzebujemy, by czynić więcej mając mniej[20] i czyni bardziej wiarygodną naszą pracę podejmowaną bezinteresownie.

Jednocześnie, aby odpowiedzieć na wyzwanie zawarte w uniwersalnych preferencjach apostolskich, musimy jeszcze bardziej niż kiedykolwiek dbać o głębię intelektualną, jakiej domaga się nasz fundacyjny charyzmat i tradycja, i która towarzyszy niezbędnej głębi duchowej. Towarzystwo zaangażowane jest w apostolat intelektualny, ponieważ głębia intelektualna charakteryzuje wszystkie formy apostolatu Towarzystwa Jezusowego. Chcemy nadal służyć Kościołowi przez apostolat intelektualny, to znaczy wyrażając wiarę z intelektualną głębią. Dlatego każdy członek tego ciała apostolskiego jest wezwany do kontynuowania swojej formacji przez całe życie. Głębia intelektualna wymaga nawyków myślenia i zobowiązuje nas, byśmy nie zaniedbywali stałej formacji. Bez spełnienia tego warunku wkład Towarzystwa Jezusowego w misję Kościoła nie będzie odpowiadał wymogom ignacjańskiego magis.

Odnowa apostolska Towarzystwa Jezusowego, wiążąca się z wprowadzeniem w czyn uniwersalnych preferencji apostolskich, zakłada jako warunek pogłębienie współpracy między jezuitami, naszymi współpracownikami w misji, podobnie jak między dziełami i jednostkami apostolskimi, innymi jednostkami Kościoła oraz wieloma osobami i instytucjami wnoszącymi wkład do nierozdzielnych wymiarów pojednania między ludźmi, ze stworzeniem i z Bogiem. „Nasza misja staje się bardziej głęboka, a nasza posługa szersza dzięki współpracy ze wszystkimi, z którymi pracujemy” – zauważa KG 36, potwierdzając orientacje KKGG 34 i 35[21].

Doświadczenie, jakie stało się naszym udziałem podczas wspólnego rozeznawania preferencji potwierdza to, co dostrzegła KG 36: „Chociaż zauważamy znaczny postęp w zakresie współpracy w całym Towarzystwie, to jednak nie brak i przeszkód. […] Potrzebujemy pełnego rozeznania i stałego planowania oraz przeprowadzania oceny naszych wysiłków, by pokonywać przeszkody oraz umocnić uczestnictwo naszych współpracowników w misji na różnych szczeblach działalności apostolskiej i rządów Towarzystwa”[22]. Pełne włączenie wymiaru współpracy w naszą misję i życie stanowi warunek, bez spełnienia którego pragnienia większej służby w misji Pana narażone są na ryzyko, że nie zostaną zrealizowane.

Przez uniwersalne preferencje apostolskie pragniemy skoncentrować i skonkretyzować życiowe i apostolskie energie w najbliższych dziesięciu latach 2019-2029. Przyjmujemy je jako misję Kościoła przekazaną przez Ojca Świętego Franciszka, które je zatwierdził, potwierdzając wspólne rozeznanie przeprowadzone przez ciało apostolskie. Do nas, jako do ciała posłusznego Duchowi Świętemu, należy planowanie wprowadzenia ich w czyn we wszystkich wymiarach naszej misji i życia. Preferencje zamierzają uruchomić proces apostolskiego ożywienia i kreatywności, by uczynić nas lepszymi sługami pojednania i sprawiedliwości. Podejmujemy ten proces, planując go i określając, co do osób, czasu i miejsca, w świetle orientacji Kościoła i przewodnictwa Ducha.

Oby Nasza Pani, Matka Towarzystwa Jezusowego, uzyskała nam u swego Syna łaskę spójności życia, abyśmy głosząc to, co nam pozwala poznać Pana i czyniąc to, co głosimy, byli świadkami miłości Bożej rozlanej na ludzkość, a poddając się natchnieniom Ducha współpracowali skutecznie w pojednaniu wszystkiego w Chrystusie.

Artur Sosa SJ
Przełożony Generalny
Rzym, 19 lutego 2019 r.

List Papieża Franciszka do O. Artura Sosy

Arturo Sosa, S.J.
Przełożony Generalny Towarzystwa Jezusowego

Drogi Współbracie:

Dziękuję za Twój list z 17 stycznia i za rozmowę, którą w tej sprawie odbyliśmy.

Podjęty przez Towarzystwo proces zmierzający do określenia uniwersalnych preferencji apostolskich na najbliższe lata był drogą, jaką odbyliście, by dokonać wyboru spośród różnych możliwości apostolskich. Taki sposób dynamicznego rozeznawania cieszy mnie, gdyż nie został wzięty z biblioteki czy z laboratorium, co nie byłoby realnym rozeznaniem.

Poza tym cztery wybrane preferencje są zgodne z aktualnymi priorytetami apostolskimi Kościoła, wyrażanymi poprzez zwyczajne nauczanie Papieża, Synodów i Konferencji Episkopatów, przede wszystkim wychodząc od Evangelii gaudium.

Pierwsza preferencja ma zasadnicze znaczenie, ponieważ zakłada jako podstawowy warunek relację jezuity z Panem, osobiste i wspólnotowe życie modlitwy i rozeznanie. Zalecam Ci, abyś jako Przełożony Generalny kładł na to nacisk. Bez tej modlitewnej postawy reszta nie funkcjonuje.

Dziękuję za tę pracę, którą aprobuję i potwierdzam jako misję. Proszę, abyś nie przestawał się modlić za mnie. Ja modlę się za Ciebie i Towarzystwo.

Niech Jezus Ci błogosławi i Święta Maryja niech Cię ochrania.

Z braterskim pozdrowieniem

Franciszek

[1] Por. KG 36, d. 1, n. 18.

[2] Por. Papież Franciszek, Gaudete et exsultate, 167 i 169.

[3] Por. KG 35, d. 2, n. 13.

[4] Por. KG 36, d. 1, n. 15.

[5] Por. KG 36, d. 1, n. 16.

[6] Por. KG 36, Sprawy powierzone Ojcu Generałowi.

[7] Laudato si’, 2.

[8] Tamże, 208.

[9] Tamże, 217.

[10] Tamże, 211.

[11] Por. Autobiografia Ignacego Loyoli, 93-95.

[12] „Pojednanie jest zawsze dziełem sprawiedliwości […]. W centrum dzieła Bożego pojednania znajduje się zawsze krzyż Chrystusa oraz nasze w nim uczestnictwo” (KG 36, d. 1, n. 21).

[13] Por. KG 36, d. 1, nn. 7-16.

[14] Por. Autobiografia Ignacego Loyoli, 27.

[15] Ćwiczenia duchowne [230-237]. Por. 1 J 3, 8.

[16] Por. Mk 1, 14-20.

[17] Na przykład strona web: https://jesuits.global/uap

[18] „KG 36 potwierdza, że mając na względzie nasze zaangażowanie w kwestii ubóstwa, trzeba brać pod uwagę różne strategie finansowe, możliwości i implikacje w planowaniu apostolskim i podejmowaniu decyzji na wszystkich szczeblach rządów Towarzystwa. Ekonom oraz inne osoby kompetentne powinny towarzyszyć tym procesom” (d. 2, n. 18).

[19] KG 36, d. 1. N. 4.

[20] Por. KG 36, d. 1, 11-16.

[21] KG 36, d. 2, n. 6.  Por. KG 35, d. 6, n. 30; KG 34, dd. 13 i 14.

[22] KG 36, d. 2, n. 7.

Wczoraj, dnia 15 lutego 2019 roku, we wspomnienie św. Klaudiusza De La Colombiere, o. Piotr Aszyk SJ złożył na ręce Przełożonego Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej Towarzystwa Jezusowego, uroczystą profesję zakonną 4 ślubów. Tym samym został definitywnie włączony do Towarzystwa Jezusowego. Uroczystość odbyła się w Jastrzębiej Górze i rozpoczęła się Mszą świętą o godz. 18.00, której przewodniczył Ojciec Prowincjał Tomasz Ortmann SJ, a okolicznościowe kazanie wygłosił Rektor warszawskiego Kolegium Jezuitów o. Robert Bujak SJ.

Kaznodzieja przypomniał jak przed ponad trzydziestu laty Piotr zapukał do nowicjatu jezuitów. Długowłosy młodzieniec z żeglarskim workiem przerzuconym przez ramię nie zapowiadał przyszłego rektora jezuickiej uczelni. Po skończonym nowicjacie, składając w 1990 roku wieczyste śluby, Piotr przyrzekł, że wstąpi do Towarzystwa Jezusowego. Dzisiaj zakon odpowiedział mu: TAK, chcemy cię pośród synów Ignacego Loyoli, gotowych pójść wszędzie tam, gdzie Ojciec Święty zechce nas posłać.

Piotr będzie żył tak, jakby go nie było. Umarł dla świata, by żył w nim Chrystus i by to On posługując się Piotrem kochał, dotykał, przepowiadał, pouczał. Umarł, by mieć w sobie więcej życia.

Po złożeniu uroczystej profesji, ojciec Piotr przeszedł ze współbraćmi do zakonnej kaplicy, gdzie ukląkł przed Prowincjałem, który w imieniu Generała jezuitów przyjął od niego pięć dodatkowych ślubów, które mają uwrażliwiać członka zakonu na ubogie życie i ustrzec go przed pokusą kariery.

Zakon jezuitów dopuszcza do ostatnich ślubów jedynie wypróbowanych przez wiele lat pracy kapłanów i braci. Zwykle po 20-30 latach spędzonych w zakonie. Cieszymy się, że o. Piotr, profesor i doktor habilitowany, rektor Papieskiego Wydziału Teologicznego „Collegium Bobolanum” w Warszawie, dołączył do grona profesów mając za sobą długie doświadczenie pracy, zarówno w Polsce jak i poza jej granicami.

Zdjęcia z uroczystej profesji o. Piotra Aszyka SJ

Dzisiaj, o godz. 20.30, ojciec Zdzisław Pałubicki SJ – niestrudzony misjonarz ludowy i promotor kultu Bożego Miłosierdzia – odszedł do domu Miłosiernego Ojca. Zmarł w Kaliszu, we wspomnienie bł. ks. Michała Sopoćko, w 84 roku życia, 59 roku życia zakonnego i 60 roku kapłaństwa.

Moja matka zmarła, gdy miałem trzy lata. Po święceniach kapłańskich dowiaduję się od ciotek: twoja matka, gdy nosiła cię pod sercem modliła się, abyś był misjonarzem. Spełniło się… – czytamy na stronie internetowej ojca Zdzisława Pałubickiego SJ poświęconej Bożemu Miłosierdziu

Ściągnij nekrolog w formacie pdf

o. Zdzisław PAŁUBICKI SJ

Urodził się 11 maja 1935 r. w Liniewie, pow. Kościerzyna, w wielodzietnej rodzinie Józefa i Gertrudy z domu Kulas. Posiadał liczne rodzeństwo. Bratem zakonnym w Towarzystwie Jezusowym był jego młodszy o rok brat Tadeusz Pałubicki, zmarły w 2012 roku.

Po ukończeniu szkoły podstawowej w 1949 roku rozpoczął naukę w Liceum Pedagogicznym w Kościerzynie. Po przeprowadzce z rodzicami do Nakła nad Notecią, kontynuował naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Nakle. Po zdaniu matury w 1953 roku wstąpił do Archidiecezjalnego Seminarium Duchownego w Gnieźnie i tam dnia 23 maja 1959 roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk ks. Prymasa Stefana Wyszyńskiego. Po rocznej pracy w parafii został przyjęty do Towarzystwa Jezusowego przez ówczesnego prowincjała ojca Stanisława Wawryna SJ.

Nowicjat w Kaliszu rozpoczął 3 października 1960 roku pod kierunkiem o. Stefana Miecznikowskiego SJ. Podczas drugiego roku nowicjatu (1961-1962) pełnił obowiązki odpowiedzialnego za Niższe Seminarium Duchowne, które w ukryciu prowadzili jezuici. W latach 1962-1964 uzupełniał studia z zakresu filozofii w Krakowie i tam dnia 11 października 1962 roku, podczas Mszy św. celebrowanej przez ówczesnego rektora kolegium o. Stanisława Leśniaka SJ, złożył swoje pierwsze śluby zakonne. W latach 1964-1965 studiował w Warszawie teologię mieszkając w kolegium przy ul. Rakowieckiej, a jednocześnie był promotorem powołań. W latach 1965-1966 przynależał do wspólnoty w Gdyni i w tamtejszej parafii uczył religii oraz pełnił obowiązki promotora powołań. W tym czasie był także misjonarzem ludowym. W kolejnych latach (1966-1970) kontynuował prowadzenie misji ludowych i odpowiadał za promocję powołań mieszkając w Warszawie we wspólnocie przy ul. Świętojańskiej.

Trzecią probację odbył w latach 1970-1971 w Czechowicach Dziedzicach pod kierunkiem o. Edwarda Bulandy SJ. Po jej ukończeniu powrócił do Warszawy na ul. Świętojańską jako promotor powołań, spowiednik i misjonarz ludowy. W 1972 roku przeprowadził się do Poznania pracując jako misjonarz ludowy, promotor powołań i rekolekcjonista. W latach 1980-1981 przynależał do wspólnoty w Łodzi przy ul. Sienkiewicza, a w latach 1981-1982 ponownie mieszkał w Poznaniu, by w krótkim czasie osiąść na dłużej w Warszawie, w latach 1982-1986 we wspólnocie przy ul. Świętojańskiej, a w latach 1986-1992 we wspólnocie przy ul. Narbutta, gdzie obok pracy misyjnej pomagał w parafii św. Szczepana.

Od 1992 r. przynależał do wspólnoty w Kaliszu. Pracował tam w naszym Sanktuarium Miłosierdzia Bożego, wyjeżdżał z misjami ludowymi oraz zajmował się szerzeniem kultu św. Andrzeja Boboli i kultu Miłosierdzia Bożego. W roku 2006, decyzją przełożonych zaprzestał wędrówek misyjnych i zajął się głównie promocją w internecie kultu Miłosierdzia Bożego.

Przez ponad 40 lat podróży misyjnych, zarówno na terenie Polski jak i poza jej granicami, dał się poznać jako dynamiczny kaznodzieja i rekolekcjonista docierający zarówno do najstarszych jak i do najmłodszych słuchaczy jego kazań. Swoją pracą misyjną wniósł duży wkład w rozwój nabożeństwa do Najświętszego Serca Pana Jezusa, spopularyzował sylwetkę św. Andrzeja Boboli oraz rozwinął kult Miłosierdzia Bożego w wielu parafiach. Był Honorowym Obywatelem Miasta Nakło nad Notecią.

Zmarł w Kaliszu dnia 15 lutego 2019 roku we wspomnienie bł. ks. Michała Sopoćko.

Przeczytaj jak zrodziło się jego powołanie i obejrzyj filmik o ojcu Zdzisławie spieszącym do chorej.

Jezuita musi być zawsze ubogi w duchu i w swoim sercu musi zawsze tęsknić za ubogim życiem.

Fragmenty wciąż aktualnego listu ojca Pedro Arrupe skierowanego do ojca Vincenta D’Souza, przełożonego Prowincji Goa-Poona w Indiach dnia 8 stycznia 1973. Słowa śp. Generała jezuitów, kandydata na ołtarze, pokazują jak ważny jest w zakonie jezuitów ślub ubóstwa. 

Drogi Ojcze Prowincjale, prosiłeś mnie, bym przelał na papier myśli na temat Ubóstwa, o jakich rozmawialiśmy podczas naszego ostatniego spotkania. (…)

Nie ma co do tego wątpliwości, że niektórzy z Nas dają wyjątkowy przykład ubóstwa i w niektórych miejscach podejmują wspaniałe próby prawdziwie ubogiego życia. Ale z drugiej strony, jakże często szukamy usprawiedliwień dla naszych działań i postaw, które są całkowicie przeciwne duchowi ubóstwa! Spójrzmy na nasz poziom życia, który, ujmując to delikatnie, nie jest z pewnością świadectwem ubóstwa! Spójrzmy na fenomen prywatnych wydatków, autoryzowanych i nie tylko. Spójrzmy na wizerunek jezuity, jaki sobą prezentujemy – nie różni się on od wizerunku dobrze sytuowanej osoby świeckiej. A tymczasem żyjemy w okresie historii, w którym świat, pomimo swojej sekularyzacji i braku wiary, jest głęboko zatroskany o sprawiedliwość społeczną, biedę ludzi żyjących w Trzecim Świecie i marginalizowanych. Czy te znaki czasu nie wskazują na to, że Duch Święty zachęca świat i Kościół, by zmierzał w kierunku przeciwnym do naszego konsumpcyjnego społeczeństwa i naszego współczesnego hedonizmu? Czy to nie On budzi w sercach, szczególnie w sercach ludzi młodych, którzy są częścią jutrzejszego świata, szczególne uznanie dla świadectwa tych, którzy prowadzą życie ubogie? (…)

Ubóstwo jest konstytutywnym elementem ignacjańskiego charyzmatu. Dla Ignacego nasz charyzmat jest zakorzeniony w miłości do osoby Jezusa Chrystusa, w miłości prowadzącej do upodobnienia się do ubogiego Chrystusa, do naśladowania Go i podążania za Nim (por. ĆD 167). Zmierzać do Ojca poprzez ubogiego i posłusznego Chrystusa to nasz jezuicki charyzmat. Ewangeliczne ubóstwo jest tajemnicą dla ludzkiego umysłu i sam rozum jest bezsilny, by je wytłumaczyć lub usprawiedliwić. Jest tylko jeden sposób, by człowiek mógł pojąć znaczenie i bogactwo tej tajemnicy: musi sam doświadczyć rzeczywistego ubóstwa – nie wystarczy samo pragnienie bycia ubogim. (…)

Mówiąc o moim własnym doświadczeniu, to nasz Pan pozwolił mi skosztować rzeczywistego ubóstwa trzykrotnie. Po raz pierwszy w Marneffe, w Belgii, podczas kilku kolejnych tygodni, gdy wydalono nas z Hiszpanii; po raz drugi, gdy zostałem osadzony w wojskowym więzieniu w Yamaguchi; i po raz trzeci w Hiroszimie po wybuchu bomby atomowej. Cóż za radość i jedność serc panowała w naszych wspólnotach w Marneffe i Hiroszimie! Nigdy nie widziałem większego poczucia jedności i szczęścia w żadnej innej wspólnocie ani nie doświadczyłem większej wewnętrznej wolności i radości. W tych trzech okresach mojego życia nauczyłem się jak niewiele człowiek potrzebuje, by prowadzić radosne życie. Często zastanawiam się, czy w naszych wspólnotach nie byłoby więcej jedności i radości, gdybyśmy byli mniej zamożni i bardziej praktykowali ubóstwo.

Słowo o naszym apostolacie: ubóstwo nadaje prawie-sakramentalną wartość naszej pracy apostolskiej, nie tylko dlatego, że przygotowuje apostoła do pracy, ale również dlatego, że jest „znakiem” Jezusa Chrystusa kreślącym szczególne Boże błogosławieństwo zarówno nad apostołem jak i nad duszami, dla których pracuje.

Jezuita musi być zawsze ubogi w duchu i w swoim sercu musi zawsze tęsknić za ubogim życiem; nie żyć w nędzy, ale w ubóstwie, innymi słowy posiadać i używać tylko to, co jest niezbędne do życia i pracy, rezygnując z nadmiaru. (…) W naszym codziennym życiu powinniśmy wszyscy doświadczyć przynajmniej niektórych konsekwencji ubóstwa, albowiem byłoby niedorzecznym mówić, że jesteśmy ubodzy, a jednocześnie nie doświadczać niedostatków ludzi ubogich. Jeśli więc ktokolwiek w swoim codziennym życiu nie odczuwa konsekwencji ubóstwa, powinien zacząć wątpić w to, czy jest rzeczywiście ubogi, zarówno w duchu jak i w pragnieniu; pomimo, że uważa się za „ubogiego w Chrystusie ubogim”, jakim każdy jezuita musi zasadniczo być, to jest w rzeczywistości bogatym człowiekiem, który powinien być ubogi a nie jest.

To co mówię o każdym jezuicie, dotyczy także jezuickiej wspólnoty. Nie mamy czym się chlubić porównując siebie do osób świeckich dysponujących skromnymi środkami jeśli jedynym niedostatkiem, jaki cierpimy są niedostatki przeciętnego świeckiego, który nie żyje wystawnie.

Nieposiadanie niczego „de iure” jest radykalną formą ubóstwa, która jest wielce chwalebna, ale nie może być ona kompensowana takim posiadaniem rzeczy i korzystaniem z przywilejów „de facto”, które są poza normalnym zasięgiem „ludzi skromnego stanu” (KG 31, d. 18, n. 7). (…)

Jeśli z jednej strony nasze ubóstwo jest tylko „normalnym” ubóstwem świeckiej osoby żyjącej skromnie, to dodając do tego wsparcie potężnej instytucji, jaką jest Towarzystwo Jezusowe, a także liczne przywileje i uprzejmości wyświadczane nam w tak wielu krajach (zaproszenia, darmową opiekę medyczną ze strony najlepszych klinik, lekarzy i sióstr zakonnych będących naszymi przyjaciółmi; pomoc i wpływy naszych absolwentów, naszych rodzin, benefaktorów, itp.), słusznie moglibyśmy siebie zapytać, gdzie nasze rzeczywiste ubóstwo jest, a nie mówić o naszym świadectwie ubóstwa. (…)

Twój oddany w Chrystusie
Pedro Arrupe SJ
……………………………………………
Z angielskiego oryginału przełożył Wojciech Żmudziński SJ

Foto: Ojciec Pedro Arrupe SJ z wizytą w Warszawie w 1969 roku (Archiwum Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej Towarzystwa Jezusowego)

W dniach 28-31 stycznia spotkali się w Kaliszu bracia zakonni Towarzystwa Jezusowego należący do Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej. Spotkanie miało charakter formacyjno-rekreacyjny. Rozważając przed Bogiem drogę duchową Ignacego Loyoli dzielili się radością powołania.

Mimo smutku spowodowanego odejściem do Pana dwóch najstarszych braci, których żegnaliśmy w tym miesiącu, jedenastu jezuitów, w różnym wieku, spoglądało z nadzieją w przyszłość modląc się o nowe powołania.

Naszym braciom posługiwał doświadczony rekolekcjonista o. Ryszard Friedrich SJ pomagając skonfrontować duchowość założyciela zakonu z duchowym doświadczeniem braci pracujących w Warszawie, Kaliszu, Gdyni i Gdańsku. Czy w moim życiu doświadczyłem takiego czasu, który mógłbym porównać z doświadczeniem św. Ignacego w grocie w Manrezie? To jedno z kluczowych pytań, na jakie odpowiadali sobie uczestnicy spotkania w Kaliszu. Kiedyś to pytanie sprawiło, że wybrali zakon jezuitów. Dzisiaj ten wybór potwierdzili i dziękowali Bogu, że mogą Mu służyć tak, jak kiedyś służył Mu nawrócony rycerz Ignacy i jego towarzysze.

Parafia pod wezwaniem św. Szczepana Męczennika na warszawskim Mokotowie obchodzi dzisiaj swoje 70-lecie istnienia. Ponad 400 osób uczestniczyło we Mszy św. o godz. 12:30, której przewodniczył Jego Eminencja ks. kard. Kazimierz Nycz. W 1949 roku erygował parafię arcybiskup Stefan Wyszyński. Przez pierwsze 50 lat wierni spotykali się na Liturgii w kaplicy przy ul. Narbutta 21 i dopiero w roku 2000 przeniesiono się do kościoła wybudowanego w dawnym Ogrodzie Lubomirskich. Przy parafii, oprócz jezuitów, pracują także Siostry Felicjanki oraz osoby świeckie.

Obok Księdza Kardynała, widzieliśmy przy ołtarzu Ojca Prowincjała oraz byłych proboszczów. Oprócz umacniającej homilii, poczucia jedności przy Stole Eucharystycznym i tworzącej podniosłą atmosferę oprawy muzycznej, byliśmy świadkami poświęcenia ikony św. Szczepana podarowanej przez artystów skupionych wokół jezuickiej inicjatywy „Droga Ikony”.

Zobacz zdjęcia na stronie Archidiecezji Warszawskiej.