Modlitwa „Zabierz, Panie, i przyjmij” stanowi modlitewne uświadomienie sobie i przyjęcie miłości Boga, który dla mojego dobra działa w całej rzeczywistości. Jednocześnie wyraża odpowiedź na tę miłość, czyli pragnienie zaangażowania się w misję Boga pracującego w świecie dla dobra innych.

Piosenka ta została napisana podczas rekolekcji ignacjańskich w Loyoli w 500. rocznicę początków nawrócenia św. Ignacego.

Piotr Jabłoński SJ: Modlitwę „Zabierz Panie i przyjmij” można nazwać wielkim finałem Ćwiczeń Duchowych św. Ignacego Loyoli. Czym jednak jest ta modlitwa dla Ciebie, czyli jezuity w 10-tym roku powołania zakonnego?

Dominik Dubiel SJ: Na to pytanie nie sposób odpowiedzieć jednym zdaniem, ponieważ ten „wielki finał” jest też podsumowaniem całego doświadczenie miesięcznych rekolekcji w milczeniu. Ignacy zaprasza, aby wrócić do początku Ćwiczeń z nową perspektywą. Odnowione widzenie bierze się najpierw z odkrycia  bezwarunkowej miłości Boga do człowieka, która przyjmuje mnie z tym co we mnie dobre, ale też w całej mojej grzeszności. Później jest towarzyszenie Jezusowi w całym Jego życiu od ubogiego przyjścia na świat w betlejemskiej grocie, przez całe nauczanie w Ziemi Świętej, aż po intymne towarzyszenie w męce, śmierci i chwalebnym zmartwychwstaniu. Na koniec wracamy do tego początkowego doświadczenia miłości, by dostrzec intensywną obecność Boga trudzącego się dla mnie w całym stworzeniu. I to dosłownie we wszystkim: w blaskach i cieniach rzeczywistości, w radościach i cierpieniach całego świata. W tym właśnie wieńczącym doświadczeniu Ignacy poleca zadać sobie pytanie o moją odpowiedź na taką obecność Boga. Przypomina równocześnie, że miłość to czyny, a nie słowa oraz że w miłości chodzi o obopólne obdarowywanie się, w którym możliwość przyjmowania miesza się z pragnieniem dawania.

PJ: Dużo jak na jedną krótką modlitwę.

DD: Być może tak to brzmi, ale w dynamice milczenia rekolekcyjnego nie czuje się tego w ten sposób. Staję przed realnym wyborem. Nie muszę przyjmować tego co daje mi Pan Bóg, ale chcę, ponieważ doświadczyłem tego wszystkiego w mojej modlitwie. Pozwalam wcielić się temu wszystkiemu w całość mojego życia. Pozwalam, by Boża dobroć zamieszkała w mojej codzienności, a przeze mnie w świecie.

PJ: Jakie są zatem okoliczności powstania wersji polskiej, która ma dziś premierę?

Jest to historia moich 8-dniowych rekolekcji z wrześniu tego roku. Wiesz jak to jest zazwyczaj z naszymi dorocznymi rekolekcjami. O 15-tej kończysz pracę, a o 19-tej zaczynasz 8 dni w milczeniu. Szok jest zazwyczaj tak duży, że przez pierwsze 3 dni uczysz się milczeć, by potem wejść w głębię spotkania z Bogiem. Tym razem nie było u mnie takiego ostrego hamowania. Moje rekolekcje wypadły pod koniec miesiąca kapłańskiego w Hiszpanii. Przed święceniami diakonatu jezuita bierze udział w takim miesięcznym skupieniu, które jest wchodzeniem w głąb siebie, w swoje motywacje i pragnienia oraz pytaniem dlaczego chce się być księdzem w Towarzystwie Jezusowym. Po 3 tygodniach wykładów i warsztatów w temacie zaczęły się moje rekolekcje, więc byłem już mocno wyciszony. Trzeba przyznać, że zaczynałem z ogromnym pocieszeniem. Mój towarzysz duchowy powiedział do mnie: „Dominik, pisz piosenkę. Pocieszenie duchowe trzeba w jakiś sposób wyrazić”. No więc włączyłem komputer w trakcie rekolekcji i zacząłem komponować. Od początku było we mnie dużo nieśmiałości i respektu, bo wielokrotnie próbowałem w moim życiu jezuickim żyć modlitwą „Zabierz Panie i przyjmij” i wiem jak z tą gotowością różnie bywa – czasem jest słodko, a czasem gorzko.

W każdym razie szybko skończyłem pisać, a potem przyszło strapienie. Wielkie strapienie. Pierwszy raz w życiu miałem takie doświadczenie, że zupełnie nie umiałem się modlić. Może to zabrzmi trochę dziwnie, albo i zuchwale, ale widzę w tym doświadczeniu pewne podobieństwa do stanu duchowego Ignacego w Manrezie. W tym roku świętujemy 500-lecie nawrócenia Ignacego i często powtarzamy, że to kula armatnia była tym kluczowym punktem zwrotnym w nawróceniu Inigo. A to nie do końca jest prawda. Owszem, Ignacy z rycerza na dworze królewskim stał się wojownikiem dla Boga. Jednak nadal był zapatrzony w swoje wyobrażenie i własny pomysł na życie. Dopiero w Manrezie doświadczył, że nie da się zapracować na miłość Boga własnym wysiłkiem. Jedyne co można zrobić to przyjmować ją bez pozorowania własnej doskonałości. To zrozumiałem mocno podczas moich rekolekcji: że moja modlitwa to jest takie chodzenie ze swoimi wyobrażeniami i pomysłami, a nie z tym, co Pan Bóg chce mi pokazać. Przez tyle lat wydawało mi się, że wszystko jest w porządku (super akcje ewangelizacyjne, towarzyszenie innym w rekolekcjach, itp.). Zobaczyłem, że w tym wszystkim (z moją modlitwą osobistą włącznie) zawsze było dużo więcej mnie, niż Pana Boga. No i zaczęło się strapienie.

PJ: Brzmi groźnie!

DD: Tak też się czułem. Nie byłem w stanie się modlić. Wiem, że to brzmi mega pretensjonalnie, ale tak po prostu było. Całe pocieszenie z początku rekolekcji rozpłynęło się jak poranna mgła. Jedyne co trzymało mnie w tych rekolekcjach to przeświadczenie, że Pan Bóg zamieszkuje jakiś fragment mojego serca, nawet jeśli sam Go nie czuję. Tego się uchwyciłem i starałem się trwać przy tej malutkiej nadziei, mimo totalnej ciemności.

PJ: A światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła?

DD: Jak najbardziej! Ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu w tym miejscu urodziła się nowa modlitwa, jakiej dotąd nie znałem. W ciszy, mroku i wątłym pragnieniu, by szukać Boga, a nie siebie. Nie było żadnego ponownego wybuchu duchowych fajerwerków, ale spokojne wychodzenie do świata, któremu towarzyszy zwyczajne siedzenie i trzymanie się nadziei na obecność Boga mimo wszystko. W pewnym momencie uświadomiłem sobie, że jedyną modlitwą, jaką jestem w stanie wypowiedzieć, jest śpiewanie napisanego kilka dni wcześniej „Zabierz Panie i przyjmij”. Czyli pokorna prośba, żeby Pan Bóg przyjął to, co moje – takie małe, słabe, nieidealne, jakie jest w rzeczywistości, a nie w mojej idei bycia super-jezuitą, robiącym nie wiadomo jakie rzeczy dla Niego. Jeśli mimo wszystko Pan Bóg to przyjmuje to chcę, żeby tym się posługiwał. Wyszedłem z rekolekcji z modlitwą, która wyrosła ze mnie, choć nie była tak naprawdę moim pomysłem. Piosenka zaczęła modlić się sama.

PJ: A więc po 5ciu latach komponujesz muzykę do tekstu, od którego tak naprawdę zacząłeś swoją drogę jezuity-muzykanta. Można powiedzieć, że historia zatacza koło właśnie na tej modlitwie Ignacego. Tylko tym razem po polsku, a nie w wersji angielskiej.

DD: Na angielskiej wersji się nie skończyło, bo przez te 5 lat powstała jeszcze wersja hiszpańska i włoska. Polska wersja jest najmłodsza.

Fajnie jest porównać te kawałki, bo za każdym razem byłem w innym momencie życia i to można łatwo usłyszeć. „Take and receive” to było doświadczenie moich wielkich rekolekcji w nowicjacie – wielki entuzjazm, który wyrywał się z mojego serca i chciał jak najszybciej doczekać się realizacji w codzienności. Ciągnęło mnie mocno do świata, by opowiedzieć o Bożej miłości. Można powiedzieć, że ta energia mnie pchała do działania.

”Todo”, czyli wersja hiszpańska, to tak naprawdę cover mojej „Take and receive” stworzony przez chilijskiego jezuitę, kompozytora i wokalistę Cristóbala Fonesa SJ. On podjął temat radości jeszcze mocniej nadając pierwotnej około-jazzowej wersji brzmienie typowo pop-rockowe. Bardzo mi się to podoba.

Wreszcie włoska aranżacja to zupełnie inny klimat. Rok temu przyjechałem do Rzymu studiować teologię i już drugiego dnia okazało się, że mój współbrat nakręcił film o ostatnich chwilach z życia Ignacego i potrzebna jest muzyka. Byłem wtedy w zupełnie innym momencie – mój drugi dzień za granicą, duże wyzwanie związane ze studiowaniem w obcym języku, nastrój raczej bojowy. To wszystko w jakiś sposób przełożyło się na tę interpretację.

Premierowa wersja polska to już głębokie doświadczenie kolejnego etapu mojego nawracania się na ostatnich rekolekcjach. Jest dużo spokojniej i w pewnym sensie bardziej nieśmiało, bo wiem jak bardzo różni się moja codzienna odpowiedź na miłość od tego pragnienia, które wyniosłem 9 lat temu z miesięcznych Ćwiczeń Duchowych.

PJ: Jak to zrobiłeś, że mieszkając w Rzymie zdołałeś nagrać piosenkę z polskimi muzykami?

DD: To jest zawsze dla mnie zaskakujące jak łatwo można zrobić skomplikowane projekty kiedy ma się przyjaciół. Nigdy nie jestem sam w tym co robię. Nie jestem w stanie zrobić dobrej muzyki bez wsparcia i opinii innych. Zapraszam ludzi, którzy są wrażliwi i nie tylko podobnie czują muzykę, ale też rozumieją mnie, bo po prostu są mi bliscy.

Gdy pisałem tę piosenkę to miałem w głowie konkretną osobę, którą chciałem usłyszeć jako solistę – Rafała Maciejewskiego, mojego bliskiego przyjaciela z którym w ogromnej mierze dzielimy zarówno wrażliwość muzyczną jak i duchowe rozumienie świata. Miałem w głowie głos Rafała i to mnie ukierunkowywało od strony kompozycyjnej. A znając jego wrażliwość oraz sposób patrzenia na świat wiedziałem, że w jego interpretacji będzie obecne doświadczenie duchowe, z którego zrodziła się ta piosenka.

Reszta składu to rezultat organicznego zasięgu przyjaźni – ludzie do których nie tylko mam zaufanie, jako do muzyków, ale przede wszystkim moi przyjaciele, z którymi lubię spędzać czas. Od momentu gdy dostałem pierwsze nagranie z próby po prostu czułem, że „to się modli”; że w ich muzykowaniu jest moja modlitwa – ta z wrześniowych rekolekcji w hiszpańskiej Loyoli.

O. Marek Wójtowicz, w rozmowie z red. Franciszkiem Mrozem, mówił o bł. o. Janie Beyzymie w wieczornej audycji Radia Maryja „Głos z Krakowa”. Rozmowa miała miejsce 6 października 2021 r. w krakowskim kolegium przy ul. Kopernika, choć była przeprowadzona w perspektywie Dnia Misyjnego i misyjnej posługi bł. o. Jana. Można jej posłuchać pod poniższym linkiem:

24.06.2017 przez posługę biskupów Michała Janochy i Adama Wodarczyka święcenia prezbiteratu przyjęli Adrian Rafał Helik SJ, Bartłomiej Hućko SJ, Grzegorz Lojtek SJ, Krzysztof Michalski SJ, Kamil Mrówka SJ, Szczepan Urbaniak SJ.

Święcenia prezbiteratu w Warszawie: powołani by słuchać

Święcenia prezbiteratu w Krakowie: wskazywać Chrystusa jak Jan Chrzciciel

„Próba żebracza” jest jedną z sześciu prób w nowicjacie jezuitów i to właśnie ona wzbudza najwięcej emocji. Dzięki filmowi „Próba”, nakręconemu przez nowicjuszy jezuickich, widzowie mają niebywałą okazję zobaczenia tej próby od wewnątrz! Najbliższe pokazy filmu odbędą się w Warszawie 18 i 19 czerwca, następnie w Łodzi i w Gorlicach.

Próba ta, tak jak pozostałe, ma na celu „wypróbowanie” powołania nowicjusza. Od prawie 500 lat jest obecna w formacji jezuitów, choć nie w każdym naszym nowicjacie jest obecnie praktykowana.

Początki „próby żebraczej” (zwanej też „próbą pielgrzymią”) sięgają XVI w. i dziejów św. Ignacego z Loyoli. Nasz założyciel po nawróceniu szukał swojej drogi życia i wówczas wiele pielgrzymował. A ponieważ wcześniej rozdał swój majątek, to podróżował o żebraczym chlebie ufając, że Bóg się o niego zatroszczy. Najpierw pokonał pieszo Hiszpanię, a potem dostał się do Rzymu, dalej do Jerozolimy i z powrotem do wiecznego miasta. Bardzo cenił sobie te żebracze pielgrzymki i zachęcał też do nich swoich współbraci. Chciał również, by kandydaci na jezuitów już na początku formacji mogli mieć podobne doświadczenie (co wyraźnie zapisał w Konstytucjach Towarzystwa Jezusowego). Można się zapytać, dlaczego te żebracze pielgrzymki były tak ważne dla Ignacego? Jaki był ich cel? Właśnie w Konstytucjach znajdujemy odpowiedź: (…) aby się mogli przyzwyczaić do niewygód w jedzeniu i spaniu i to do tego stopnia, żeby odrzuciwszy wszelką nadzieję, jaką mogliby pokładać w pieniądzach i innych rzeczach stworzonych, złożyli ją całkowicie, z prawdziwą wiarą i żarliwą miłością w swym Stwórcy i Panu (nr 67). A więc ta próba miała doprowadził do jeszcze większego przylgnięcia do Pana.

Chciałbym podzielić się wrażeniem z własnej próby. 18 maja 2015 r. wyruszyłem z dwoma współbraćmi ze starowiejskiego nowicjatu na Jasną Górę. Bez pieniędzy, z butelką wody i kanapką na drugie śniadanie. A po drugim śniadaniu zaczęło się żebranie. Przed nami było do pokonania ponad 300 km i 11 dni podróży. Podczas drogi oczywiście nie przyznawaliśmy się, że jesteśmy nowicjuszami. Pamiętam to dziwne uczucie, gdy po raz pierwszy przełamałem się i poprosiłem o jedzenie. Dumę musiałem schować do kieszeni i całkiem zależny od drugiego, byłem zdany na jego łaskę.

Przygody podczas drogi układały się w kształcie sinusoidy. Raz spotkaliśmy się z wielką gościnnością i podejściem „gość w dom, Bóg w dom”, a kolejnym razem z odepchnięciem, niezrozumieniem i odmowami od drzwi do drzwi. Jednego dnia spaliśmy u pary byłych więźniów, którzy bardzo hojnie nas ugościli i wyprawili na drogę jak własne dzieci. A kolejnego, gdy prosiliśmy choćby o suchą bułkę, spotkaliśmy się w całej wiosce z samymi odmowami. Innym razem odmówiła nam jedzenia rodzina, która właśnie świętowała I Komunię Świętą swego syna. A z kolei inna, bardzo uboga rodzina, mieszkającą w rozlatującej się chałupie zaprosiła nas na dwudaniowy obiad (rezygnując prawdopodobnie z własnego jedzenia), choć prosiliśmy tylko o bułkę. Serce nam się nieraz krajało doświadczając takiej hojności od nieznajomych osób, szczególnie, gdy były to osoby, które same niewiele miały. Walczyliśmy z sobą, bo chętnie byśmy im jakoś pomogli, a tymczasem to my braliśmy od nich. Była to niełatwa nauka. Odwdzięczaliśmy się im w modlitwie i trudach ofiarowanych w ich intencjach. Szczególnie wierzący gospodarze przyjmowali nas bez cienia zawahania i z radością. Cieszyli się, mogąc gościć pod dachem pielgrzymów.

Przede wszystkim jednak ta próba była nauką zaufania Bogu. Zostawiliśmy wszystkie zabezpieczenia i daliśmy Mu dużo miejsca, by działał tak jak sam chce. Bez oczekiwań, ale w wolności przyglądaliśmy się jak nas prowadzi, jak dopuszcza różne doświadczenia i troszczy się o nas na różne sposoby. Co dokładnie przeżyliśmy, widać na filmie.

Nie mieliśmy ze sobą jedzenia, ale mieliśmy kamerę i ukryty mikrofon. Dzięki czemu nagraliśmy wiele z tych przygód i przeżyć na żywo, co znaczy, że teraz każdy może zobaczyć tę próbę od wewnątrz! Film nosi tytuł „Próba”. Zapraszam zatem do wyruszenia wraz z nami – do pielgrzymki pełnej otwartości na niespodzianki, które przygotował Pan.

Pokazy filmu:

Warszawa:
– 18 czerwca 17.30 – Collegium Bobolanum, Aula Wielka, ul. Rakowiecka 61
– 19 czerwca 12.30 – kino Atlantic, ul. Chmielna 33
– 29 czerwca – w trakcie ustalania
– 30 czerwca – w trakcie ustalania

Łódź:
– 24 czerwca 18.00 – Sala Widowiskowa Mocni w Duchu, ul. Sienkiewicza 60

Gorlice:
– 26 czerwca 19.00 – Sala Teatralna pod kościołem św. Jadwigi, ul. Ariańska 4

Na wszystkie pokazy WSTĘP WOLNY!

Polub fanpage’a filmu, aby otrzymywać na bieżąco informacje o pokazach! www.facebook.com/filmproba/

A wszystkich mężczyzn zapraszamy do wzięcia udziału w „próbie żebraczej” wraz z jezuitami! www.drogaabrahama.jezuici.pl

Pobierz plakat filmu

W połowie maja katolicki świat świętował setną rocznicę objawień z Fatimy. Oblegane przez pielgrzymów portugalskie miasteczko odwiedził w tych dniach także papież Franciszek. To wydarzenie oraz swoją drogę do Matki Boskiej Fatimskiej uwiecznił w formie krótkich filmów polski jezuita, o. Zygmunt Kwiatkowski.

Jak przekonuje autor, głównym powodem podzielenia się sekwencjami jest chęć zaproszenia do duchowego współudziału w pielgrzymce – oprócz pielgrzymów „oficjalnych”, będących ze mną w samolocie, autobusie czy podczas etapów pieszych, chciałem aby mogli nam towarzyszyć inni.

O. Kwiatkowski przyznaje, że filmy nie mają szczególnego formalnego lub tematycznego porządku, powstawały raczej w wyniku inspiracji, poruszeń – Po prostu od czasu do czasu sięgałem po kamerę, aby zarejestrować kilka słów. Do słowa-klucza trzeba się niejako „dokopać”. I dodaje, że na tym polega cała przygoda.

Unikałem filmowania scen intymnych, a do takich zaliczam sakramentalne spotkania z Chrystusem, dlatego podczas Mszy sw. chowałem do kieszeni mojego smartphona. Staralem sie jednak pamietać, że jestem pielgrzymem a nie komentatorem. – pisze autor. I podsumowuje: To wszystko, co teraz piszę, to „opakowanie”. Zapraszam do siegnięcia po filmową „zawartość „… może pomoże wziąć udzial w pielgrzymce.

Chrystus zmartwychwstał!

A z tej okazji nie może zabraknąć monumentalnego „Mesjasza” Georga Friedricha Händela. Poleca Dominik Dubiel SJ​ w ostatnim odcinku Triduum Muzycznego

Odsłucha całego dzieła:
YouTube ➡️ https://www.youtube.com/watch?v=iTMJVvld9ok
Spotify ➡️ https://open.spotify.com/album/70Qakvnp3j7LpOlW4RVlhs
Tidal ➡️ https://tidal.com/album/33803943

Kontynuujemy #TriduumMuzyczne z Dominikiem Dubielem SJ​ 🎧🎧🎧

Na Wielką Sobotę „Stabat Mater” Arvo Pärta.

Linki do całości utworu:
YouTube ➡️ https://www.youtube.com/watch?v=oFbnC_2OOJE
Spotify ➡️ https://open.spotify.com/album/39ClqCwqBeqR9hQUeUO9cd

Kontynuujemy #TriduumMuzyczne z Dominikiem Dubielem SJ​ 🎧🎧🎧

Na Wielki Piątek „Pasja św. Łukasza” Krzysztofa Penderecki​ego. Przez kolejne dni Dominik zaproponuje kolejne utwory, które wprowadzą nas w medytację o wydarzeniach pasyjnych.

Linki do całości utworu:
YouTube ➡️ https://www.youtube.com/watch?v=SNWs-F9-f_M
Spotify ➡️ https://open.spotify.com/album/7iK1wXklCQWaBR6paDo8Kb
Tidal ➡️ https://tidal.com/album/4400232

Wraz z Dominikiem Dubielem SJ rozpoczynamy #TriduumMuzyczne.

W Wielki Czwartek pierwsza propozycja – „Requiem dla mojego przyjaciela” Zbigniewa Preisnera. Przez kolejne dni Dominik zaproponuje kolejne utwory, które wprowadzą nas w medytację o wydarzeniach pasyjnych.

Linki do całości utworu:
YouTube ➡️ https://www.youtube.com/watch?v=Qwz20nsGaeI
Spotify ➡️ https://open.spotify.com/album/4EAVyY8jI5sqLWuWS7RY7V
Tidal ➡️ https://tidal.com/album/49690399

Podczas gdy na szczeblu politycznym ważą się losy przyjmowania uchodźców z ogarniętej wojną Syrii, na poziomie międzyludzkim pełno jest gestów dobrej woli i przyjaźni między narodami. Przykładem takiego gestu mogą być życzenia świąteczne, które wymienili między sobą uczniowie dwóch jezuickich szkół – w Damaszku i Gdyni.

W kolejnym odcinku jezuici.pl/wideo zapraszamy na krótką historię Joanny Austriackiej, jedynej jezuitki.

Papieskie intencje modlitewne na październik 2016 r.:

„Często zastanawiam się, jak środki społecznego przekazu można oddać na służbę kultury spotkania? Potrzebujemy informacji, która będzie prowadziła do zaangażowania dla dobra ludzkości i całej planety. Złączcie się ze mną w tej prośbie. Aby dziennikarze w swojej pracy zawodowej kierowali się zawsze szacunkiem dla prawdy i silnym poczuciem etyki.”

Jak co miesiąc, modlimy się w dwóch papieskich intencjach, ogólnej i ewangelizacyjnej. Zobacz, o co szczególnie prosi papież Franciszek we wrześniu.

W pierwszej z nich, „aby każdy wnosił wkład we wspólne dobro i w budowę społeczeństwa, które stawia w centrum osobę ludzką”. Papież nieraz podejmuje tę problematykę. Spotykając się 27 lutego br. z pracodawcami i przemysłowcami z Powszechnej Konfederacji Włoskiego Przemysłu Confindustria zwrócił on uwagę, że „w centrum każdego przedsiębiorstwa winien być człowiek, i to nie abstrakcyjny, idealny, teoretyczny, ale konkretny, ze swoimi marzeniami, potrzebami, nadziejami i trudami”.

„Przedsiębiorstwo, które reprezentujecie, niech będzie zawsze otwarte na ten «głębszy sens życia», który pozwoli mu «służyć naprawdę dobru wspólnemu, dzięki podejmowanym wysiłkom pomnażania i lepszego udostępniania wszystkim dóbr tego świata” („Evangelii gaudium”, 203). Niech właśnie dobro wspólne będzie busolą ukierunkowującą działalność produkcyjną, aby wzrastała ekonomia wszystkich i dla wszystkich, która nie byłaby nieczuła na spojrzenie potrzebujących (por. Syr 4, 1). Jest ona naprawdę możliwa, pod warunkiem, żeby zwyczajne głoszenie wolności ekonomicznej nie przeważyło nad konkretną wolnością człowieka i jego prawami, a rynek nie był absolutem, tylko respektował wymogi sprawiedliwości i w ostatecznym rozrachunku godności osoby”.

Ojciec Święty poleca nam też intencję ewangelizacyjną na każdy miesiąc. We wrześniu mamy się modlić, „aby chrześcijanie, przystępując do sakramentów i rozważając Pismo Święte, stawali się coraz bardziej świadomi swojej misji ewangelizacyjnej”. Franciszek często zwraca uwagę, że do tej misji powołani są na mocy sakramentów wszyscy wierni. Mówił o tym 17 czerwca b. r. na audiencji dla uczestników ostatniej sesji plenarnej Papieskiej Rady ds. Świeckich, której kompetencje przejmuje właśnie od dzisiaj nowa watykańska Dykasteria ds. Świeckich, Rodziny i Życia. Do niej zatem odnosi się odtąd przypomniane przez Papieża zlecenie Soboru Watykańskiego II.

„Możemy powiedzieć, że zleceniem, jakie otrzymaliście od Soboru, jest właśnie «skłanianie» wiernych świeckich, aby włączali się coraz bardziej i coraz lepiej w misję ewangelizacyjną Kościoła, nie jako «delegowani» przez hierarchię, ale dlatego, że ich apostolstwo jest «uczestnictwem w zbawczym posłannictwie Kościoła i do tego posłannictwa sam Pan przeznacza wszystkich przez chrzest i bierzmowanie» (Konstytucja dogmatyczna o Kościele „Lumen gentium”, 33). To są właśnie drzwi wejściowe! Do Kościoła wchodzi się przez chrzest i my wszyscy weszliśmy przez tę bramę! To chrzest sprawia, że każdy wierny świecki staje się Chrystusowym uczniem-misjonarzem, solą ziemi, światłem świata, zaczynem, który przemienia rzeczywistość od wewnątrz”.

KAI/DEON.pl

„Przez sport jest możliwe budowanie między wszystkimi kultury spotkania na rzecz pokojowego świata. Marzę o sporcie jako sposobie poszanowania ludzkiej godności, który staje się narzędziem braterstwa. Czy zrealizujemy wspólnie tę intencję? Aby sport był okazją do braterskiego spotkania między narodami i przyczyniał się do sprawy pokoju na świecie.”

Czwórka bohaterów – Elsa z Libanu, Giasinta z Indonezji, David z Kenii i Wyatt ze Stanów Zjednoczonych opowiadają o swoim doświadczeniu MAGIS.

Zapraszamy do obejrzenia filmu dokumentalnego podsumowującego program MAGIS 2016, który miał miejsce w Polsce w ramach przygotowania przed Światowymi Dniami Młodzieży w Krakowie. Czwórka niezwykłych bohaterów – uczestników programu – opowiada o swoich oczekiwaniach, lękach oraz o tym, jak MAGIS zmienił ich życie. Film dostępny z polskimi napisami.