Od Środy Popielcowej Jesuit European Social Centre zaprasza do udziału w kampanii “Act for Lent 2025”, która promuje świadomą konsumpcję. W Wielkim Poście dołącz do członków jezuickich i chrześcijańskich organizacji ekologicznych Our Daily Bread i wspieraj swój rozwój duchowy, a także zrównoważony system żywnościowy na świecie!

Pielęgnuj tradycję Wielkiego Postu przez podjęcie 40 dni świadomej prostoty i uważności na swoje pożywienie, aby zmienić swoją duchową perspektywę, jednocześnie poprawiając swoje zdrowie i zmniejszając wpływ na środowisko.

Jedzenie kształtuje naszą kulturę, zdrowie i tożsamość – jest potężnym środkiem prowadzącym do realnej zmiany, o czym dobrze wiedzą wszystkie religie. Wybierając więcej posiłków roślinnych, zmniejszysz zanieczyszczenie środowiska, zużycie wody i ziemi oraz wesprzesz bardziej zrównoważony system żywnościowy.

Chociaż może się wydawać, że żadna jednostka nie może zmienić świata, możemy wspólnie odwrócić bieg wydarzeń. Głosujmy naszymi łyżkami i widelcami! Wyślijmy inspirowany duchowo jasny komunikat do firm i decydentów, że nadszedł czas, aby ustanowić system żywnościowy, który szanuje zarówno ludzi, jak i planetę!

Podejmij wyzwanie i zobacz, jak daleko możesz się posunąć w tym Wielkim Poście:

1. Wyznacz swoje cele – Jak daleko możesz się posunąć w ograniczaniu spożycia mięsa? A może uda ci się nie jeść mięsa przez 40 dni?
2. Otrzymuj cotygodniowe wiadomości e-mail – Otrzymuj inspirujące myśli na temat żywności, wiary i zrównoważonego rozwoju, każde z duchową refleksją i zachętą do modlitwy.
3. Dołącz do naszego kanału WhatsApp – Otrzymuj codzienne przypomnienia i doświadczaj radości i wyzwań we wspólnocie (opcjonalnie)
4. Wypełnij ankietę końcową – Zastanówmy się razem nad wpływem, jaki wywarliśmy na nasze otocznie.

W ten Wielki Post żyjmy naszą wiarą poprzez wspólne działanie. Prosta zmiana w naszej diecie może być dużym krokiem w kierunku odpowiedzialnego zarządzania i miłości do Bożego stworzenia.

Dołącz do społeczności zaangażowanej w pozytywne zmiany. Dowiedz się więcej i zarejestruj się:

https://ourdailybreadnetwork.eu/act-lent-2025/

* Instagram: https://www.instagram.com/ourdailybreadnetwork/

* LinkedIn: https://www.linkedin.com/company/our-daily-bread-network/

* Facebook: https://www.facebook.com/people/Our-Daily-Bread-Network/61572521905029/

Jedną z okołoekologicznych inicjatyw Jezuickiego Europejskiego Centrum Społecznego (JESC) działającego w Brukseli jest Future Generations Initiative. Jest ona skoncentrowana na temacie politycznego kształtowania przyjaznej przyszłości dla nadchodzących pokoleń.

Dzisiejsze społeczeństwo stoi w obliczu różnych wyzwań, w tym napięć społecznych i geopolitycznych, zanieczyszczenia środowiska i zmieniającego się klimatu oraz zagrożenia związanego z nowymi technologiami. To, jak dzisiaj zareagujemy na te wyzwania, wpłynie zarówno na obecne, jak i następne pokolenia.

Czy mamy moralny obowiązek ochrony przyszłych pokoleń? Jeśli tak, to w jakim stopniu i jakim kosztem?

Kolejne pokolenia – zwłaszcza te, które jeszcze się nie urodziły – nie mogą być bezpośrednio włączone ani nie są słyszane w procesach demokratycznych naszych czasów. Przyszli ludzie nie mają sprawczości, obecności ani głosu, a mimo to wydają się mieć istotne interesy, które powinny być reprezentowane i brane pod uwagę w demokratycznych procesach decyzyjnych. A te, jak wiemy, często są zdominowane przez krótkoterminowe decyzje motywowane zdobywaniem poparcia wyborców.

Inicjatywa Future Generations

Nowa inicjatywa JESC została uruchomiona w lutym 2024 r. i ma na celu wprowadzenie mechanizmów, które zapewnią uwzględnienie praw i potrzeb przyszłych pokoleń w procesach decyzyjnych Unii Europejskiej.

W związku z tym opublikowano Manifest dla Przyszłych Pokoleń, postulując trzy kluczowe zmiany w polityce unijnej:

1. Opracowanie międzyinstytucjonalnej deklaracji praw przyszłych pokoleń;
2. Powołanie komisarza ds. przyszłych pokoleń;
3. Wprowadzenie, w ramach unijnych wytycznych, oceny wpływu planowanych rozwiązań prawnych na przyszłe pokolenia.

Obecnie inicjatywa gromadzi rosnącą grupę organizacji społecznych, dążąc do stworzenia niezbędnych rozwiązań prawnych, politycznych i proceduralnych dla reprezentacji przyszłych pokoleń w strukturach i procesach decyzyjnych UE.

Konferencja

Kolejnym krokiem w stronę doprowadzenia do koniecznych zmian było zorganizowanie przez JESC,  we współpracy z Université Catholique de Louvain i Uniwersytetem w Barcelonie, konferencji Future Generations Conference 2024: Shaping tomorrow today (w dniu 3 października 2024 r.)

Celem konferencji było zbadanie i omówienie, w jaki sposób kolejne pokolenia powinny być reprezentowane w europejskim procesie decyzyjnym.

Zadano następujące pytania:

• Jakie są nasze polityczne możliwości rozwiązywania konfliktów międzypokoleniowych?
• Jak społeczeństwo myśli o swojej przyszłości w długiej perspektywie i prawach przyszłych pokoleń?
• Czy jest prawnie i etycznie możliwe reprezentowanie  następnych pokoleń w procesie politycznym bez ich obecności?

Według analiz zaprezentowanych na konferencji, obywatele badanych sześciu krajów są otwarci na pomysł lepszego reprezentowania przyszłych pokoleń w polityce.

Największe poparcie zdobyły propozycje takie jak: stworzenie rady ekspertów ds. przyszłości, rezerwowanie miejsc w parlamentach dla młodszych posłów oraz umożliwienie pozywania rządów za działania szkodliwe dla przyszłych pokoleń.

Ciekawą propozycją społeczną jest też metoda rozmów „Future Design” z Japonii, podczas której uczestnicy „przenoszą się” w przyszłość i debatują, wcielając się w role reprezentantów przyszłych pokoleń. Może będzie  to inspiracja do zaadaptowania tej formy w Europie, by przybliżyć ludziom, także emocjonalnie, problemy, z którymi najprawdopodobniej będą się zmagać nasze dzieci czy wnuki.

Jednym z głównych powodów braku wsparcia dla długookresowej  polityki, wskazanych przez badania, był sceptycyzm i brak zaufania wobec rządów i instytucji politycznych. Wydaje się więc, że, myśląc o wprowadzaniu omawianych wyżej zmian, kluczowe będzie odbudowywanie zaufania do instytucji politycznych.

W rozważaniach nad omawianym tematem podkreślono, że nowe instytucje podejmujące temat przyszłych pokoleń, aby były skuteczne, powinny mieć silne podstawy prawne i niezależność. Prawa dla kolejnych pokoleń, jeśli mają mieć jakikolwiek realny wpływ na podejmowane decyzje, muszą czasami oznaczać kompromis z  dążeniami współczesnego społeczeństwa. Oczywistym jest także to, że każdy, kto będzie postrzegany jako ten, który chce narzucić niewygodne ograniczenia, prawdopodobnie spotka się z niechęcią i utratą poparcia społecznego.

Inicjatywa Future Generations, podobnie jak zorganizowana w jej ramach konferencja pokazują, że temat reprezentacji następnych pokoleń zyskuje coraz większą uwagę w polityce i poparcie w społeczeństwie, ale wyzwaniem pozostaje opracowanie skutecznych i trwałych mechanizmów chroniących potrzeby przyszłych generacji.

W specjalnej publikacji konferencyjnej zostały zebrane prezentacje kluczowych prelegentów omawianej konferencji. Można ją znaleźć tutaj: Conference Booklet.

Manifest inicjatywy Future Generations jest dostępny tutaj: Manifest for Future Generations

Łucja Trela

Obraz https://jesc.eu/ecology/future-generations/

Źródła:

Jesuit European Social Centre, Future Generations Conference 2024: shaping tomorrow today, [online], dostęp: 5.02.2025, https://jesc.eu/future-generations-conference-2024/

Jesuit European Social Centre, Future Generations, [online], dostęp: 15.02.2025, https://jesc.eu/ecology/future-generations/

Future Generations Conference: Shaping tomorrow today. Brussels, Belgium: Jesuit European Social Centre, 2024.

Manifesto for Future Generations 2024. Brussels, Belgium: Jesuit European Social Centre, 2024.

Serdecznie zapraszamy mężczyzn w wieku 18-35 lat, którzy poszukują swojej drogi życiowej, na Rekolekcje Powołaniowe w duchu św. Ignacego Loyoli. Będą to rekolekcje ignacjańskie, odbywające się w ciszy, z wyjątkiem codziennej rozmowy z towarzyszem duchowym – jezuitą.

Podczas czterech i pół dnia w milczeniu uczestnicy będą mogli zgłębić podstawy medytacji ignacjańskiej, która uczy słuchania i odpowiedzi na głos Pana Boga. Każdy dzień będzie obejmował Eucharystię, konferencję formacyjną, wprowadzenia do modlitwy, kilka medytacji ignacjańskich opartych na fragmentach Pisma Świętego oraz indywidualną rozmowę duchową.

Zgłoszenia: [email protected]  lub  wypełnienie formularza

Szczegóły oraz zapisy są pod linkiem: Rekolekcje powołaniowe

Ojciec Stanisław Majcher SJ, jezuita z Domu Rekolekcyjnego w Zakopanem, od lat posługuje jako kapelan w zakładzie karnym w Nowym Wiśniczu. W swojej misji towarzyszy mu grupa wolontariuszy z całej Polski. Spotykają oni ojca Stanisława podczas rekolekcji ignacjańskich, a następnie – po rozeznaniu duchowym – zostają przez niego zaproszeni do wsparcia osadzonych.

Ich wspólna posługa wykracza poza spotkania w murach więzienia. Obejmuje rozmowy telefoniczne, korespondencję oraz modlitwę w intencji skazanych. Te spotkania niosą radość i nadzieję, szczególnie gdy mogą wspólnie świętować ważne osiągnięcia więźniów – przyjęcie sakramentów, podjęcie pracy czy rozpoczęcie nauki. „Aby być bliżej więźnia, trzeba najpierw go poznać” – mówi ojciec Stanisław Majcher SJ i dodaje: „Posługa niesienia nadziei Chrystusa trwa nieustannie”.

Ponadto ojciec Stanisław pełni rolę spowiednika i kierownika duchowego zarówno dla osadzonych, jak i dla wolontariuszy.

Przeczytajcie poruszające świadectwa wolontariuszy – ludzi w różnym wieku i o rozmaitych powołaniach.

Radosław Rzepecki

Ojciec Stanisław Majcher SJ zaprosił mnie do grupy wolontariuszy, ale nie stało się to od razu po naszym pierwszym spotkaniu podczas Fundamentu Ćwiczeń Duchowych w Domu Rekolekcyjnym Górka w Zakopanem. Minęły dwa lata, zanim nadeszło to zaproszenie. Przygoda ta trwa już kilkanaście lat.

Choć odległość między Gdańskiem a Nowym Wiśniczem (niedaleko Krakowa) jest znaczna, nieustannie dostrzegam bogactwo tych spotkań. W tym czasie moje losy splotły się z wieloma osadzonymi. Nasz kontakt często odbywa się poprzez listy, rozmowy telefoniczne, a czasem – za zgodą władz więziennych – także przez indywidualne spotkania. Bywa, że poznajemy się przez kilka lat, jeszcze podczas ich pobytu w zakładzie karnym.

Pamiętam jednego z osadzonych, który po zakończeniu odbywania kary, za swoją zgodą, został objęty pomocą przez wolontariuszy w Nowym Sączu. Szybko znalazł pracę i się usamodzielnił. Inny, jeszcze w trakcie odbywania wyroku, został przeniesiony z Wiśnicza do Lublina, gdzie – za zgodą władz więziennych – rozpoczął studia teologiczne. Wcześniej, jeszcze w zakładzie karnym, uzupełnił wykształcenie średnie, a w przygotowaniach do egzaminów pomagał mu jeden z naszych wolontariuszy.

Są też poruszające świadectwa tych, którzy po opuszczeniu więzienia wracają do swoich rodzin i próbują rozpocząć życie na nowo. Choć nie zawsze jest to łatwe, nadzieja pozostaje. Niektórzy niestety gubią się i wracają na dawne ścieżki, ale nawet w ich słabości dostrzegam duchową wędrówkę ku Chrystusowi.

Nieść Chrystusa to zapalać Jego światło. Bo choć milion zgaszonych świec nie rozświetli mroku, jedna płonąca może zapalić kolejne…

Mała Siostra Jezusa Elżbieta

W maju 2022 roku w Rzymie został kanonizowany Karol de Foucauld – francuski mnich, a później kapłan, który mieszkał wśród plemienia Tuaregów na Saharze. Byłam głęboko poruszona tym wydarzeniem, ponieważ należę do Zgromadzenia Małych Sióstr Jezusa – duchowych córek świętego. Podzieliłam się moim entuzjazmem z Jolą, a ona opowiedziała o tym ojcu Stanisławowi, jezuicie, który następnie zaprosił mnie, bym przedstawiła tę fascynującą postać osadzonym w zakładach karnych w Nowym Sączu i Wiśniczu.

Ponieważ sama miałam w swoim życiu „epizod więzienny” – byłam internowana w stanie wojennym w 1981 roku jako działaczka opozycji i Solidarności – nie trzeba było mnie długo namawiać. Wiedziałam, jak ważny dla osób po drugiej stronie krat jest każdy kontakt i spotkanie.

Od tego czasu, choć sporadycznie – bo nie zawsze pozwalały mi na to moje obowiązki zakonne – zawsze z wielką radością uczestniczyłam w spotkaniach grupy wolontariuszy z osadzonymi. Choć czasem ojciec Stanisław zapraszał mnie do przygotowania konkretnego tematu, to już sama możliwość uczestnictwa w spotkaniach animowanych przez niego, w których każdy wolontariusz miał swój, choćby niewielki, udział, była dla mnie źródłem radości i inspiracją do modlitwy za tych, których spotykamy po drugiej stronie muru.

Muszę powiedzieć, że grupa wolontariuszy jest fantastyczna, a po każdym spotkaniu otrzymuję ogromną dawkę pozytywnej energii… Nie mówiąc już o tym, że widzę wielką wartość w tym, iż choć w małym stopniu mogę realizować przykazanie miłości zawarte w słowach Pana Jezusa: „Byłem w więzieniu, a odwiedziliście mnie…”

Jola Świerkosz

Do wolontariatu więziennego zachęcił mnie kilkanaście lat temu o. Stanisław Majcher SJ. Swoim postępowaniem dał mi wzór patrzenia na osadzonych nie przez pryzmat paragrafów, lecz przez pryzmat ich godności i podstawowych praw. Dzięki tej służbie uczę się patrzeć na człowieka oczami Chrystusa – z szacunkiem i cierpliwością. Jedną z zasad naszej posługi jest nie oceniać, lecz inspirować do dobra. Nie ma w tym naiwnej pobłażliwości, ale mądrość, która mnie głęboko kształtuje.

Spotkania z osadzonymi są dla mnie swoistą katechezą dla dorosłych. Czerpię z nich lekcje o tym, jak żyć, jak cenić swoje życie i nie ulegać narzekaniu. Uczą mnie wdzięczności wobec Pana Boga i ludzi, których postawił na mojej drodze. Ojciec Stanisław często zaprasza na spotkania osoby, które dzielą się historią swojego życia. Pokazują one osadzonym, że nie ma sytuacji bez wyjścia. Dzięki temu mam okazję spotkać ludzi, których Pan Bóg dotknął swoją łaską i przemienił – zerwali z nałogami, pokonali uzależnienia, pogodzili się z trudnymi doświadczeniami i pragną zacząć życie na nowo.

Ogromnie budują mnie również osoby zaangażowane w wolontariat – ich bezinteresowna troska o człowieka i jego godność. Chętnie spotykamy się, wspieramy nawzajem, dzielimy się swoimi doświadczeniami. Niektórzy pokonują duże odległości, aby uczestniczyć w spotkaniu z osadzonymi, choć trwa ono zwykle zaledwie godzinę.

Podsumowując moją posługę w wolontariacie więziennym, mogę powiedzieć, że doświadczam ogromnej duchowej satysfakcji. Wciąż na nowo przekonuję się o prawdziwości słów: „Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu”. Gdy tylko mam okazję, chętnie dzielę się tematem wolontariatu w swoim środowisku – nie tylko skłania to do refleksji, ale także inspiruje do czynienia dobra.

Mateusz Urbaś

Moja historia…

Zimowy, pochmurny dzień. Mateusz siedzi w fotelu, wpatrując się w okno, i zastanawia się, co zrobić ze swoim życiem. Niedawno, podczas spowiedzi, doświadczył namacalnej obecności Boga. W jego głowie rodzą się pytania: Jak odpowiedzieć na Jego miłość i łaski, które otrzymuje?

Myśląc o niesieniu miłości, rozważa wolontariat w hospicjum dla dzieci… Woła więc do Ducha Świętego: „Pomóż mi zrobić coś sensownego ze swoim życiem”.

W tym fotelu rodzi się historia, która znajduje kontynuację w innym fotelu – tym razem na „Górce” w Zakopanem, podczas rekolekcji ignacjańskich. Na wyjazd zdecydował się dzięki świadectwu pewnej uroczej dziewczyny, którą usłyszał w internecie.

Jego kierownikiem duchowym zostaje 80-letni zakonnik. 26-letni Mateusz jest przekonany, że nie znajdą wspólnego języka. A jednak ich rozmowy przebiegają w szczerej, pełnej zrozumienia atmosferze. Efektem jest zaproszenie do wolontariatu… w więzieniu.

Pełen wątpliwości, Mateusz zadaje sobie pytanie: „Więzienie? Przecież miało być hospicjum, dzieci?”

W lipcu 2022 roku, po przełamaniu mentalnych barier, po raz pierwszy przekracza próg zakładu karnego. W więziennej kaplicy czeka około trzydziestu osadzonych. Gdy dzieli się świadectwem swojego spotkania z Bogiem, w głębi duszy pyta sam siebie: „Czy to wszystko ma sens? Czy oni coś z tego zrozumieją?” Po spotkaniu więźniowie podchodzą do niego – a on, zaskoczony ich ludzką postawą i pragnieniem zmiany, zaczyna dostrzegać wartość tej posługi.

Po wysłuchaniu kilku historii czuć w głosach osadzonych całą gamę emocji – od entuzjazmu, bo już niedługo wolność, po przygniatający smutek graniczący z beznadzieją, bo do wolności wciąż prowadzi droga przez 25 lat…

Niesienie Boga w takich warunkach jest trudne, bo człowiek z natury lubi widzieć efekty swoich działań. Tymczasem wolontariat w więzieniu często przypomina „syzyfową pracę”, mozolne kucie tunelu tępym szpikulcem – niczym Andy Dufresne w filmie Skazani na Shawshank. Ci, którzy oglądali film, wiedzą, jak ta historia się kończy. Mateusz ma ogromną nadzieję, że historie więźniów, którzy co miesiąc słuchają świadectw o przyjaźni i Bogu, zaowocują ich własnym „duchowym” kuciem tunelu – na końcu którego czeka Światło życia i wolności.

Ostatni numer „Gościa Niedzielnego” zawiera wywiad Magdaleny Dobrzyniak na temat towarzyszenia duchowego. Rozmówcami są o. Wojciech Morański SJ oraz o. Tomasz Franc OP, którzy dzielą się swoimi refleksjami na temat tej posługi w Kościele.

Ojciec Morański SJ podkreśla, że woli mówić o „towarzyszeniu” niż „kierownictwie duchowym”, ponieważ sugeruje ono bardziej partnerską relację. „Widać to było wyraźnie w czasie Synodu o synodalności, który zresztą mówi o towarzyszeniu jako o znaku prorockim dla Kościoła, gdzie ważniejsze jest słuchanie niż mówienie” – zauważa jezuita. Podkreśla, że towarzyszenie duchowe nie polega na podejmowaniu decyzji za drugą osobę, ale na towarzyszeniu jej w poszukiwaniu Boga w codziennym życiu.

Podkreśla także znaczenie jasnych granic w tej relacji, by uniknąć mylenia jej z terapią. „W towarzyszeniu dobrze jest wyznaczyć i zachować granice: umawiać się na spotkania regularne, ale niezbyt częste, żeby to nie było mylone z terapią” – dodaje.

W rozmowie o. Tomasz Franc OP zwraca uwagę na potrzebę dojrzałości i odpowiedniego przygotowania towarzyszy duchowych oraz na różnice między towarzyszeniem a psychoterapią.

Etyka w towarzyszeniu duchowym i dawaniu Ćwiczeń duchowych – to temat dorocznej sesji, która w weekend 31 stycznia – 2 lutego 2025 r. zgromadziła w Ignacjańskim Centrum Formacji Duchowej w Gdyni ponad pięćdziesiąt osób zaangażowanych w apostolat związany z duchowością ignacjańską. Wśród uczestników były osoby, które w jezuickich domach rekolekcyjnych pomagają w towarzyszeniu i prowadzeniu rekolekcji zamkniętych, a także ci, którzy angażują się w rekolekcje w życiu codziennym oraz internetowe. Niemałą część stanowili członkowie Wspólnot Życia Chrześcijańskiego, na czele z Prezydentem WŻCh w Polsce Marcinem Telickim oraz Asystentem Krajowym o. Leszkiem Mądrzykiem SJ. Nie zabrakło jezuitów z domów rekolekcyjnych w Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej. W spotkaniu wzięli udział także młodzi jezuici formujący się na co dzień w Warszawie.

Główną oś spotkania stanowiło omówienie wymogów prawnych związanych z tzw. „ustawą Kamilka”, która dotyczy m.in. działalności domów rekolekcyjnych, a także wykład poświęcony etyce w towarzyszeniu duchowym. Zwrócono uwagę na znaczenie poszanowania praw i godności osób odprawiających Ćwiczenia duchowe, a także na te aspekty, które sprzyjają promowaniu szeroko pojętej kultury ochrony w środowisku kościelnym. Oprócz wprowadzenia teoretycznego odbyły się warsztaty, które miały na celu uświadomienie wagi superwizji, będącej istotnym narzędziem w zatroszczeniu się o dobro tak samych rekolektantów, jak również ich duchowych towarzyszów. Czas spotkania wypełniły także wspólne modlitwy, liturgia, spotkania przy stole oraz długie rozmowy w kuluarach.

Sesja w Gdyni była przestrzenią wymiany informacji, dzielenia się pomysłami i czasem wzajemnego słuchania po to, by rozpoznać nowe wyzwania i możliwości promocji duchowości ignacjańskiej w różnych formach, oraz by pogłębiać współpracę między różnymi środowiskami, które za swoją misję uznają pomoc ludziom w odnajdowaniu drogi do Boga za pomocą tych narzędzi, które pozostawił św. Ignacy Loyola.

O. Mateusz Ignacik SJ

W dniach 20-24 stycznia 2025 r. w Lassalle Haus w Szwajcarii odbyło się spotkanie delegatów prowincjałów do spraw duchowości ignacjańskiej. Spotkania te odbywają się regularnie co roku. Tym razem przybyli przedstawiciele prawie wszystkich prowincji europejskich. W spotkaniu brali także udział Dalibor Renic SJ, Prezydent Europejskiej Konferencji Prowincjałów, rezydujący na co dzień w Brukseli, oraz przedstawiciel kurii rzymskiej James Hanvey SJ sekretarz ds. Posługi Wiary w Towarzystwie Jezusowym. Polskie prowincje reprezentowali o. Robert Bujak SJ (PMA) oraz o. Tomasz Oleniacz SJ (PME).

Tematem refleksji tego kilkudniowego spotkania była wymiana doświadczeń związanych z kierunkami w duchowości, które są ważne dla wspólnej misji Towarzystwa Jezusowego. Uczestnicy spotkania zastanawiali się również nad wzajemnymi relacjami i przenikaniem się czterech Uniwersalnych Preferencji Apostolskich (UAP), które zostały wytyczone przez ojca generała. Głównie chodziło o spojrzenie w jaki sposób pierwsza preferencja („Wskazywać drogę do Boga przez Ćwiczenia duchowe i rozeznanie”), jest obecna w obszarach innych preferencji obejmujących wykluczonym (UAP 2), młodzież (UAP 3) oraz troskę o wspólny dom (UAP 4).

W refleksji nad tymi zagadnieniami pomagali także zaproszeni goście, którzy na co dzień wcielają w życie jeden z wymiarów naszej posługi nakreślony przez Preferencje. Dzięki zastosowaniu współczesnych środków komunikacji i łączności on-line wzbogacali naszą refleksję swoimi spostrzeżeniami.

Kolejne spotkanie zostało zaplanowane na styczeń 2026 r. w Gdyni.

O. Tomasz Oleniacz SJ, o. Robert Bujak SJ

Ojciec Dariusz Piórkowski SJ po raz drugi został Ambasadorem ogólnopolskiej kampanii „Terapia ratuje życie”, organizowanej przez Fundację Odzyskani. Celem akcji jest zebranie środków na darmową terapię dla młodych osób, które jej potrzebują.

„Umiłowani, miłujmy się wzajemnie, ponieważ miłość jest z Boga” – tymi słowami o. Dariusz rozpoczyna swój apel, ogłaszając swoje zaangażowanie w kampanię.

Problem osamotnienia młodych osób w kryzysie psychicznym wyjaśnia następująco: „Jest to często konieczne i ratujące życie młodym, którzy w domu nie mieli lub nie mają możliwości porozmawiać ze swoimi bliskimi. Często osaczeni przez cierpienie i niezrozumienie wpadają w niebezpieczne osamotnienie”.

Podkreśla również, że Rok Jubileuszowy, który niedawno się rozpoczął, jest czasem nadziei. Przytacza historię z własnego życia, kiedy pomógł młodemu ojcu, którego żona ciężko chorowała. „Pamiętam, że parę lat temu przypadkiem na ulicy stałem się świadkiem dramatu młodego męża i ojca, którego żona była ciężko chora na raka. Przez telefon rozmawiał z jakimś znajomym i błagał o 200 zł, bo już wszystko wydał na leczenie, wsparcie żony i dzieci. Coś mnie ruszyło i dałem mu 200 zł, które akurat dostałem jako zwrot za dojazd na rekolekcje”. Choć pomoc ta nie uratowała chorej kobiety, jezuita wierzy, że gest ten dał mężczyźnie nadzieję: „wierzę, że chyba więcej znaczył dla niego ten gest zauważenia i być może byłem dla niego jakimś znakiem Bożej dobroci”.

„Czasem nie mamy pojęcia, jak nasz najdrobniejszy gest miłości – także w formie pieniędzy, uwagi czy troski – może wzmocnić w kimś nadzieję” – podkreśla o. Dariusz.

W swoim apelu pisze także o korzyściach płynących z psychoterapii: „Uczestniczenie w psychoterapii daje nadzieję na zmianę tego, co jest dla nas trudne, i zaakceptowanie tego, na co nie mamy wpływu. Prowadzi też do zmniejszenia poczucia izolacji, ciemności i osamotnienia”.

O. Dariusz zachęca do wsparcia kampanii: „Jeśli więc możecie wesprzeć tę kampanię, a najmniejsze dobro i dar mają znaczenie, to gorąco zapraszam. W ten sposób niesiemy też nadzieję tym, którzy często jej już nie widzą i nie czują”.

Więcej informacji na temat kampanii oraz możliwości wsparcia można znaleźć pod linkiem.

Zdjęcie główne: Unsplash

Zapraszamy na wywiad z Katarzyną Stokłosą i o. Przemysławem Wysoglądem SJ, autorami książki Powrót do wnętrza. Duchowa podróż ze św. Ignacym. W rozmowie zdradzą, co zainspirowało ich do napisania książki i jak wyglądała ich własna duchowa podróż. Powrót do wnętrza to zachęta do osobistej podróży ze św. Ignacym Loyolą, której celem jest odzyskanie prawdziwej więzi i przyjaźni z Bogiem. Książka ukazała się w grudniu nakładem Wydawnictwa WAM.

Kasiu, Przemku, opowiedzcie o książce. Jaka jest jej koncepcja i co znajdzie w niej czytelnik?

Katarzyna: Mój pomysł polegał na połączeniu wybranych cytatów z Pisma Świętego z cytatami ze świętego Ignacego Loyoli, które korespondowałyby z tymi biblijnymi. W założeniu miała to być zachęta do duchowej refleksji ze słowem Bożym i św. Ignacym oraz zaproszenie do modlitwy. Myślę, że to się udało, bo książka zawiera także rozważania o. Przemysława Wysogląda SJ, które pomagają w medytacji. Całość dopełnia piękna strona graficzna książki, którą również opracował o. Przemysław.

Choć „Ćwiczenia duchowe” nie są klasyczną książką do czytania, a raczej narzędziem dla rekolekcjonistów, wybrałam myśli, które można rozważać także poza kontekstem rekolekcji. Mam nadzieję, że będą one inspiracją do modlitwy, a może też zachęcą kogoś do odprawienia rekolekcji ignacjańskich.

Przemysław: Jest to książka czerpiąca przede wszystkim z mądrości świętego Ignacego i jego duchowego doświadczenia. Kasia wydobyła z tekstów coś wyjątkowego – nie te sztampowe, zawsze cytowane fragmenty Ignacego, ale coś nowego, świeżego. To inne zestawienie tekstów, które ożywia kontekst fragmentami Pisma Świętego, dobranymi w nieoczywisty sposób. Ta nowa perspektywa nadaje spojrzeniu świeżości i czasem odwraca dotychczasowe podejście.

Skąd wzięła się idea?

K.: W 2022 roku ukazały się „Pisma” św. Ignacego – nowe wydanie wszystkich przetłumaczonych na język polski dzieł św. Ignacego, które zebrano w jednym tomie. Są tam m.in. wspomniane „Ćwiczenia duchowe”, „Opowieść Pielgrzyma”, „Dziennik duchowy” i listy św. Ignacego. Pomyślałam, że z tego monumentalnego dzieła można by wybrać fragmenty szczególnie ważne, poruszające czy dodające otuchy, takie ignacjańskie vademecum życia duchowego. Mój pomysł spodobał się w Wydawnictwie WAM. Później rozszerzyliśmy tę koncepcję, by dać czytelnikowi jeszcze więcej „słów z mocą”, które pozwolą mu na głębszą modlitwę i refleksję nad swoją więzią z samym sobą, z Bogiem i z drugim człowiekiem. W ten sposób powstały rozważania o. Wysogląda.

P.: Mój wkład to pisanie komentarzy i krótkich modlitw. Chciałem podkreślić, że głównym przesłaniem, które zauważyłem w tych tekstach, jest lekcja o tym, że jestem strażnikiem swojego serca. Jesteśmy zaproszeni, by czuwać nad własnym sercem. To, co dziś modne – mindfulness, uważność – ma swoje korzenie w duchowości chrześcijańskiej, szczególnie w praktykach ojców pustyni. Duchowość ignacjańska również wpisuje się w tę tradycję, nie będąc czymś odrębnym, ale na nowo odkrywając te wartości dla człowieka Zachodu.

Uważam, że ta książka zachęca do odkrycia na nowo modlitwy głębi. Można ją czytać na różne sposoby – tematycznie, po kolei lub wybiórczo. Całość została ułożona w 60 mikro-rozdziałów, z których każdy zawiera cztery elementy: cytat świętego Ignacego, fragment Pisma Świętego, rozważanie i modlitwę.

Można korzystać z niej dowolnie – czytać cytaty, modlitwy, fragmenty Pisma Świętego lub rozważania. Treść jest zróżnicowana i pasuje do różnych okresów liturgicznych.

Książka zawiera przepiękne ilustracje…

P.: Specjalnie dla tej książki stworzyłem kilka ilustracji, które podkreślają symbolikę chrześcijańską. Na przykład jest ilustracja jelonka pijącego ze źródła, inspirowana cytatem z Księgi Przysłów: „Z całą pilnością strzeż swojego serca, bo życie ma tam swoje źródło” (Prz 4, 23). Towarzyszy mu wąż, symbol wieloznaczny – z jednej strony obraz grzechu, który prowadzi nas ku nawróceniu, z drugiej zaś nawiązanie do miedzianego węża Mojżesza, symbolu Chrystusa i źródła uzdrowienia.

Takich ilustracji jest osiem, każda powiązana z głównymi działami książki. Nie do każdego rozdziału, ale do każdej większej części. To dodaje całości głębi i wizualnego kontekstu.

Kasiu, czym się kierowałaś, wybierając myśli św. Ignacego? Czy są one uporządkowane według jakiegoś klucza?

K.: Mój pierwotny zamysł zakładał wybór cytatów z różnych wspomnianych dzieł św. Ignacego, ale ze względu na skalę zadania ostatecznie skupiliśmy się na „Ćwiczeniach duchowych”. Zależało mi, by każdy cytat był w miarę zamkniętą całością i przemawiał również bez szerszego kontekstu „Ćwiczeń”. Książka została podzielona na sześć rozdziałów odpowiadających poszczególnym częściom „Ćwiczeń”: Fundament, cztery tygodnie i Synteza.

Rozpoczynamy od numeru 23 „Ćwiczeń duchowych”, czyli właśnie od Fundamentu ignacjańskich rekolekcji, ale też życia duchowego w ogóle. Ignacy mówi w nim o celu każdego człowieka: że jest on stworzony po to, żeby Pana Boga chwalić, czcić i Jemu służyć, a przez to zbawić swoją duszę. Natomiast wszystko „na obliczu ziemi” – jak dalej mówi Ignacy – jest po to, by mu w tym pomagać. Chodzi tylko – albo aż – o to, by wybierać te rzeczy, które nam w tym pomagają, a odrzucać te, które są w tym dla nas przeszkodą.

Cały proces „Ćwiczeń” ma pomóc rekolektantowi w poznaniu siebie, swoich słabości, w odkrywaniu tego, co przeszkadza mu w jego osobistej drodze do Chrystusa i w osiąganiu tego najważniejszego celu. A później także w poznawaniu i naśladowaniu Chrystusa poprzez medytacje Jego życia, męki i chwały zmartwychwstania.

Na rynku mamy wiele pozycji z wyborem cytatów różnych świętych, na przykład św. Faustyny Kowalskiej czy św. Ojca Pio. Natomiast brakowało mi podobnej książki poświęconej św. Ignacemu. Jakiś czas temu o. Józef Augustyn SJ przygotował wybór „Perełek św. Ignacego Loyoli”, ale w formie nagrania. Mam nadzieję, że nasza propozycja na nowo zainteresuje czytelników duchowym bogactwem św. Ignacego i zachęci do „duchowej podroży” z nim.

Św. Ignacy – jaki on jest według Ciebie?

K.: Gdy zaczynałam pracę w wydawnictwie ojców jezuitów, niewiele o nim wiedziałam. Z czasem, między innymi przez udział w Fundamencie i pierwszym tygodniu „Ćwiczeń”, jego życie i duchowość zaczęły do mnie mocniej przemawiać. Ignacy to prawdziwy mocarz duchowy – zdyscyplinowany i wierny drodze nawrócenia. To, co proponuje, jest bardzo wymagające, ale też niezwykle pomocne, by być ze sobą i z Bogiem szczerym i nie dać się zwieść. Dla mnie rekolekcje ignacjańskie były ciężką pracą, w dodatku do tej pory nieukończoną, bo na kolejne tygodnie już nie pojechałam. To dobro dalej przede mną…

Czy jego wymagania i dyscyplina nie zniechęcają?

K.: Mogą być różnie odbierane. Według mnie Ignacy jest przykładem człowieka, który poważnie traktuje Boga i swoje życie duchowe, bo to nie jest zabawa, tylko kwestia naszego zbawienia.

Czy ten XVI-wieczny Bask z Loyoli może być atrakcyjny dla nas? Czym może pociągnąć współczesnego człowieka?

P.: Święty Ignacy nie stworzył czegoś zupełnie nowego, ale zebrał bogactwo duchowej tradycji chrześcijańskiej i nauczył zachodniego człowieka korzystania z niej na nowo. To właśnie jego nauki przez ostatnie 500 lat przypominają nam, że jesteśmy odpowiedzialni za swoje serce, a nasze emocje i uczucia są ważnym kanałem, przez który Bóg do nas przemawia. Ważne jest, by być w kontakcie z tym, co czujemy, nie blokować emocji, lecz wchodzić z nimi w dialog. Jednocześnie mamy obowiązek dbać o to, co do naszego serca wpuszczamy.

K.: Świety Ignacy bywa określany jako jeden z pierwszych „psychologów”. Choć nie posługiwał się współczesną terminologią psychologiczną, to jego reguły rozeznawania duchów, badania wewnętrznych poruszeń czy codzienny rachunek sumienia są zaskakująco zbieżne z dzisiejszymi nurtami poznawania siebie, uważności na to, co dzieje się w człowieku i jak oddziałuje na niego świat zewnętrzny. To nadal cenna i aktualna inspiracja również w naszych czasach, kiedy tak wielu szuka wewnętrznego spokoju i równowagi.

Czy przeczytałaś wszystkie dzieła św. Ignacego?

K.: Wszystkie wydane po polsku – tak, robiąc korektę wspomnianych „Pism” świętego Ignacego Loyoli. Rozumiem jednak, że nie o to pytasz. Z tekstami św. Ignacego – w trybie, nazwijmy go, „służbowym” – stykam się bardzo często ze względu na moją pracę w „Życiu Duchowym” – kwartalniku poświęconym duchowości ignacjańskiej i przy okazji pracy przy redakcji książek Wydawnictwa WAM. Tak „dla siebie” przeczytałam „Opowieść Pielgrzyma” i niektóre listy. Oczywiście znam „Ćwiczenia duchowe”, ale – jak już mówiłam – nie jest to książka do poczytania.

Kasiu, jesteś świeckim współpracownikiem jezuitów. Jak postrzegasz tę współpracę?

K.: Z jezuitami pracuję od blisko 20 lat, więc już samo to świadczy o tym, że ta współpraca układa się dobrze. Jezuici są wymagający – wobec siebie i wobec innych, co mobilizuje i sprawia, że stale uczę się czegoś nowego i nieustannie się ubogacam, zwłaszcza jeśli chodzi o życie duchowe.

Z autorami rozmawiała: Olena Tkaczuk.
Zdjęcia: Jakub Nowicki

Our Daily Bread (ODB) to zupełnie nowa proekologiczna inicjatywa przygotowana i kierowana przez Jesuit European Social Center (JESC) w Brukseli. Skupia ona chrześcijańskie organizacje zaangażowane w promowanie zrównoważonych i sprawiedliwych systemów żywnościowych na terytorium Unii Europejskiej. Już w 2023 r. JESC zmapował ponad 150 organizacji chrześcijańskich zajmujących się żywnością w 27 krajach UE (patrz Faith Organisations and Food Policy: a research report from JESC – Our Daily Bread, w tym niektóre dzieła jezuitów). Rolnictwo i żywność są bardzo ważne na poziomie UE ze względu na zmiany klimatyczne, różnorodność biologiczną i degradację gleby, transport i odpady, bardzo kosztowną i nieefektywną Europejską Wspólną Politykę Rolną itp.

Our Daily Bread (ODB) to koalicja organizacji chrześcijańskich działających na rzecz zrównoważonej polityki żywnościowej w Unii Europejskiej. Działalność ODB jest zakorzeniona w chrześcijańskiej nauce społecznej, która inspiruje promowanie takiego modelu systemu żywnościowego, w którym troska o dobre funkcjonowanie ekosystemu całej planety jest mocno powiązana z solidarnością z ludźmi marginalizowanymi. Koalicja zapewnia dynamiczną platformę do dzielenia się wiedzą, opracowywania zaleceń politycznych i wdrażania wspólnych inicjatyw, które przekształcałyby systemy żywnościowe od poziomu lokalnego do regionalnego.

Wydarzenie inaugurujące sieć ODB odbędzie się w środę 15 stycznia o godzinie 14:00 w Chapel for Europe w Brukseli i będzie transmitowane online na żywo. Jeśli temat Cię interesuje, serdecznie zapraszamy do wzięcia udziału w inauguracji, zarówno na miejscu, jak i online.

Featured speakers:

•  Philippe Lamberts, advisor to President von der Leyen
•  Gäel Giraud SJ, economist and theologian
•  András Kulja, MEP vice-chair of ENVI committee (TBC)

Other MEPs to be confirmed

What to expect:

•  Network introduction
•  Expert panel on EU Food Policy
•  Faith-based perspectives on agricultural sustainability

Więcej o tej nowej inicjatywie – a mianowicie o Manifeście stworzonym wspólnie przez członków-założycieli – można dowiedzieć się na nowej stronie: Our Daily Bread – ODB Coalition.

Po udanym starcie projektu Future Generations Initiative – Jesuit European Social Centre, jest to kolejna „koalicja” skoncentrowana na problemach Unii Europejskiej, której przewodzi JESC.

31 grudnia 2024 r. zakończyły się kolejne rekolekcje Szkoły Kontaktu z Bogiem organizowane przez Ekipę Prowincji Polskiej Południowej w Domu Rekolekcyjnym Redemptorystów w Krakowie. Wzięło w nich udział 20 osób z całej Polski, uczestniczących w I i II stopniu. Ekipę towarzyszącą stanowili: o. Bartłomiej Przepeluk SJ, sch. Krzysztof Stafin SJ oraz Janina Życzkowska. Były to dni skupienia, modlitwy oraz osobistej refleksji nad wiarą i życiem.

Świadectwa uczestników

„Podczas rekolekcji SKB doznałam oczyszczenia poprzez płacz, który był mi potrzebny. Doświadczyłam, że Pan Bóg kocha mnie bezwarunkowo, zachwyca się mną codziennie i nie oczekuje, bym była idealna. Dla Niego wystarczy to, jaka jestem.”
(Julia W.)

„Podczas rekolekcji SKB Pan Bóg poruszał moje serce w sposób, jakiego się nie spodziewałam. Początkowo nie wiedziałam, dlaczego zaprosił mnie na ten wyjazd, ale w pewnym momencie, obserwując to, co dzieje się w moim sercu, dotarło do mnie, że Pan Bóg zabiera mnie do początków naszej relacji. Pokazuje mi na nowo, jak Jego Słowo jest żywe, świeże i przemieniające – jeśli damy Mu tylko (lub aż) czas i przestrzeń. Doświadczyłam Jego obecności, miłości i troski. Wracam do codzienności umocniona, poruszona i zmotywowana, choć trudno to wszystko, co wydarzyło się między mną a Nim, ubrać w słowa.”
(Julia J.)

Szkoła Kontaktu z Bogiem (SKB) to rekolekcje w ciszy dla młodych dorosłych (w wieku od 18 do 28 lat), którzy pragną nauczyć się komunikowania z Bogiem. Rekolekcje trwają trzy i pół dnia, podczas których prowadzone są przez nas – młodych jezuitów. Wprowadzamy uczestników w tajniki medytacji chrześcijańskiej zaproponowanej przez św. Ignacego Loyolę, którą chrześcijanie praktykują już od pięciuset lat. Głównym narzędziem modlitwy ignacjańskiej jest wyobraźnia i pamięć. Praktyka medytacyjna pozwala łączyć życie duchowe z codziennością. Owocem tych rekolekcji jest świeże spojrzenie uczestników na przeżywanie Mszy Świętej i rozważanie fragmentów Pisma Świętego. Uczą się oni rozpoznawać swoje uczucia i emocje podczas modlitwy, doświadczają akceptacji samego siebie oraz zmieniają swój obraz Boga na bardziej realny. Doświadczenie SKB może pomóc w podjęciu ważnych życiowych decyzji, zgodnych z wyznawanymi wartościami chrześcijańskimi.

Plan dnia rekolekcji

Każdego dnia uczestnicy praktykują cztery medytacje na sposób ignacjański, każda z nich poprzedzona jest krótkim wprowadzeniem. Dzień obejmuje również Mszę Świętą, indywidualny spacer, trzy posiłki, czas na lekturę Pisma Świętego, adorację Najświętszego Sakramentu oraz rozmowę z osobą towarzyszącą, która udziela wskazówek dotyczących modlitwy.

Stopnie SKB

SKB dzielimy na dwa stopnie: I stopień – wprowadza w treści tzw. „Fundamentu” Ćwiczeń Duchownych św. Ignacego Loyoli, zapraszając do wejścia w tajemnicę wdzięczności; II stopień – koncentruje się na pogłębieniu treści „Fundamentu”. Młodzież, która ukończyła oba stopnie SKB, jest przygotowana do przeżycia „I tygodnia” Ćwiczeń Duchownych w domach rekolekcyjnych w całej Polsce.

Zaproszenie do dalszej drogi

Doświadczenie rekolekcji SKB pozwala uczestnikom pogłębić osobistą relację z Bogiem i zyskać nowe spojrzenie na życie wiarą. Zachęcamy wszystkich zainteresowanych do udziału w kolejnych edycjach, które stanowią odważną drogę do duchowego rozwoju i głębszego rozeznania woli Bożej w codziennym życiu. Szczegółowe informacje znajdują się na stronie: www.szkolakontaktu.pl.

Sch. Krzysztof Stafin SJ

Dzisiaj, 24 grudnia, w dzień Wigilii Bożego Narodzenia o godz. 14.00 rozpoczęło się wigilijne spotkanie dla bezdomnych i samotnych w parafii pw. św. Andrzeja Boboli w Bydgoszczy.

Miejscem spotkania było Oratorium św. Jana Pawła II w podziemiach kościoła. Chętnych nie brakowało. Przygotowano ok. 150 miejsc na posiłek. Była podana zupa grzybowa z makaronem, ryba i kapusta z grzybami oraz ciasto na deser, a także coś do picia. Przybyli otrzymali również paczki z jedzeniem (ok. 170 paczek).

Wszystkich obecnych przywitał proboszcz, o. Bogusław Choma SJ. Ewangelię o narodzeniu Pana Jezusa według św. Łukasza odczytał przybyły z Warszawy ks. Wojciech Urbański SJ. Następnie biskup bydgoski ks. Krzysztof Włodarczyk złożył życzenia bożonarodzeniowe i rozpoczął tradycyjne dzielenie się opłatkiem. Można powiedzieć, że dla ks. biskupa to spotkanie jest już od lat wpisane na stałe do kalendarza. Kolędy śpiewał zespół „Cud nadziei”.

Bydgoszcz / Jan Noszczak SJ

Jezuicka globalna sieć Ecojesuit dzieli się doświadczeniem 7 lat pracy na rzecz naszego wspólnego domu. Może to być inspiracja dla wciąż niewielu organizacji i wspólnot w Kościele zajmujących się zagadnieniem ekologii integralnej. Raport zatytułowany Seven years of Ecojesuit, 2017-2023: A journey of collaboration and critical social change został wydany w sierpniu 2024 r. Podsumowuje on działania Ecojesuit – inicjatywy Global Ignatian Advocacy Network (GIAN) ds. ekologii.

Czym jest Ecojesuit?

Ecojesuit założone w 2010 r. jest globalną siecią łączącą w działaniu jezuitów, ich współpracowników, wspólnoty i partnerów z całego świata. Główną misją tej inicjatywy jest promowanie ekologii integralnej oraz budowanie globalnej współpracy w trosce o wspólny dom.

Jej działania odpowiadają tym samym na wezwanie encykliki Laudato si’ (2015) i realizują Uniwersalne Preferencje Apostolskie Towarzystwa Jezusowego (2019) – kroczyć z ubogimi, towarzyszyć młodym, współpracować w trosce o Wspólny Dom.

Główne biuro Ecojesuit znajduje się na Filipinach i wspierane jest przez jezuicki instytut badawczy Environmental Science for Social Change (ESSC).

Jezuici z całego świata wraz ze świeckimi współpracownikami działają w obszarach lokalnych, regionalnych, a także na rzecz globalnej współpracy.

Działania Ecojesuit

Publikacja przedstawia aktywność Ecojesuit w latach (2017-2023), ale jest też swoistą kroniką wydarzeń tych lat i dostosowania działań do globalnych wyzwań np. pandemii COVID-19.

Spośród najważniejszych inicjatyw z ostatnich lat można wymienić:

– wydanie darmowego podręcznika online dotyczącego nauk o środowisku „Healing Earth” – promowanie treści związane z ochroną środowiska, zmianami klimatu i sprawiedliwością ekologiczną  w szkołach i wspólnotach jezuickich,

– udział w COP23 w Bonn, COP25 w Madrycie, COP26 w Glasgow, COP28 w Dubaju  – rzecznictwo na rzecz sprawiedliwości klimatycznej oraz organizowanie wydarzeń towarzyszących np. paneli dyskusyjnych,

– regionalny projekt „Flights for Forests” – angażowanie lokalnych społeczności i młodzieży w Azji Południowo-Wschodniej w programie wspierającym sadzenie drzew i regenerację lasów,

– organizacja rekolekcji i warsztatów „Living Laudato si’” –  angażowanie młodzieży, edukatorów, osób duchownych i liderów lokalnych,

– organizacja warsztatów i konferencji m.in. w Niemczech i na Filipinach, w regionie Amazonii czy w Kolumbii,

– wspieranie wspólnot dotkniętych kryzysami – reagowanie na skutki kryzysów środowiskowych i społecznych, takich jak powodzie, susze czy degradacja środowiska, pomagając wspólnotom lokalnym w odbudowie i zrównoważonym zarządzaniu zasobami.

Przyszłość Ecojesuit

Inicjatywa Ecojesuit stoi obecnie u progu zmian związanych z wprowadzeniem nowej strategii działania oraz objęciem funkcji przez nowego głównego koordynatora – Johna Kennedy’ego SJ z Indii. Przyszłość pokaże, w jaki sposób wpłynie to na zaangażowanie i sposób odpowiedzi na kolejne stojące przed nią wyzwania.

Publikacja Seven years of Ecojesuit, 2017-2023: A journey of collaboration and critical social change została wydana przez jezuicki instytut badawczy Environmental Science for Social Change (ESSC).

Dokument (38 MB, 92 strony) jest dostępny do przeglądania i pobrania tutaj [ESSC_Seven-Years-of-Ecojesuit-A-Journey-of-Collaboration-and-Critical-Social-Change_Sept2024.pdf]

Łucja Trela

Słownik:
Ekologia integralna – kluczowe pojęcie zawarte w encyklice papieża Franciszka Laudato Si’, które wykracza poza tradycyjne ramy ekologii. Łączy kwestie środowiskowe z ekonomicznymi, politycznymi, społecznymi, kulturowymi i etycznymi, podkreślając, że przyroda nie jest oddzielona od człowieka, lecz głęboko z nim zintegrowana.

COP – Conference of the Parties (Konferencja Stron) – coroczne spotkanie państw będących sygnatariuszami Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu (UNFCCC). Celem tych konferencji jest ocena postępów w walce ze zmianami klimatu oraz negocjowanie dalszych działań na rzecz ochrony klimatu.

Źródła:
Seven years of Ecojesuit: A journey of collaboration and critical social change. Quezon City, Philippines: Environmental Science for Social Change 2024.

Ecojesuit, Seven years of Ecojesuit, 2017-2023: A journey of collaboration and critical social change, [online], dostęp: 24.11.2024, https://www.ecojesuit.com/seven-years-of-ecojesuit-2017-2023-a-journey-of-collaboration-and-critical-social-change/

Ecojesuit, About Ecojesuit, [online], dostęp: 24.11.2024, https://www.ecojesuit.com/about/

Laudato Si Action Platform, Integral Ecology: A Holistic Approach to Global Challenges, [online], dostęp: 24.11.2024, https://laudatosiactionplatform.org/integral-ecology-a-holistic-approach-to-global-challenges/

Od 1 stycznia 2025 r. Ojciec Cristóbal Fones SJ obejmie stanowisko Dyrektora Międzynarodowego Papieskiej Światowej Sieci Modlitwy. To Papieskie Dzieło, ustanowione przez Papieża Franciszka w 2018 roku, promuje modlitwę w sercu misji Kościoła, a także duchowość Serca Jezusowego.

Ojciec Fones zastąpi na tym stanowisku na pięcioletnią kadencję Ojca Frédérica Fornosa SJ. Będzie kierował nową strukturą organizacyjną Światowej Sieci Modlitwy, zgodnie z nowym Statutem zatwierdzonym przez Ojca Świętego w lipcu 2024 roku. Będzie mu towarzyszyć dwoje nowych zastępców: pani Bettina Raed i Ojciec Miguel Pedro Melo SJ.

Misja Światowej Sieci Modlitwy Papieża koncentruje się wokół mobilizacji katolików poprzez modlitwę i działanie, aby odpowiedzieć na wyzwania stojące przed ludzkością i misją Kościoła. Sieć została założona w 1844 roku jako Apostolstwo Modlitwy. Dziś przekształciła się w ruch duchowy, który łączy miliony katolików na całym świecie, promując poczucie jedności i wspólnego celu w radzeniu sobie z wyzwaniami naszych czasów.

Ważną częścią pracy Sieci jest „The Pope Video”, innowacyjny projekt komunikacyjny uruchomiony w 2016 roku. W filmach tych, w których występuje sam Ojciec Święty, co miesiąc przedstawiana jest intencja modlitewna. Filmy są tłumaczone na 23 języki i adaptowane do co najmniej 20 kolejnych, docierając do ponad 22 milionów ludzi na całym świecie.

Kolejną ważną inicjatywą Sieci jest platforma Click To Pray, dostępna jako aplikacja mobilna i w wersji internetowej w siedmiu językach. Jej celem jest bycie prostym, ale konkretnym narzędziem, które pomaga ludziom modlić się trzy razy dziennie, inspirując się Ewangelią. Na platformie tej znajduje się również oficjalny profil modlitewny Papieża.

Papieska Światowa Sieć Modlitwy działa również w Polsce. Na stronie internetowej ampolska.co, platformie Apostolstwa Modlitwy w Polsce, będącego częścią Papieskiej Sieci Modlitwy, znajdują się obszerne materiały dotyczące modlitwy, intencji papieskich oraz duchowości Serca Jezusowego. Znajdziemy tam m.in.:

• Wyjaśnienia papieskich intencji modlitewnych na każdy miesiąc.
• Materiały do modlitwy, takie jak „Modlitwa i Służba”.
• Artykuły o tematyce religijnej, np. „Serce Jezusa ze Słowem Bożym istotowo zjednoczone” czy „Uczynki miłosierne względem duszy”.
• Informacje o Apostolstwie Modlitwy, jego historii i misji.

Ojciec Fones podkreślił, że Papieska Światowa Sieć Modlitwy jest misją kościelną i powszechną. Nawiązując do ostatniej Encykliki Papieża Franciszka Dilexit Nos, podkreślił, że duchowość serca Jezusowego jest ważna w świecie, który stracił serce. Ma nas ona przekształcać, aby budować bardziej sprawiedliwy i braterski świat w obliczu współczesnych wyzwań, takich jak wojny i nierówności społeczno-ekonomiczne. Właśnie w tym duchu Sieć proponuje drogę duchową zwaną Drogą Serca – ścieżkę wewnętrznej przemiany, aby żyć misją współczucia, której świat tak bardzo potrzebuje. Jest ona podzielona na dziewięć etapów i inspirowana Ćwiczeniami Duchownymi Świętego Ignacego.

Sieć działa w ponad 90 krajach na świecie, z zespołami krajowymi i diecezjalnymi, które rozpowszechniają i promują intencje modlitewne w lokalnych kontekstach. Wiele zgromadzeń zakonnych aktywnie wspiera Eucharystyczny Ruch Młodzieżowy (EYM) lub włączyło Apostolstwo Modlitwy do swojego charyzmatu.

Źródło: New International Director for Pope’s Worldwide Prayer Network

Jezuicka Służba Uchodźcom (JRS Poland) przygotowała modlitewną akcję adwentową „Solidarni z szukającymi domu”.

Przez 4 niedziele adwentu zachęcamy do korzystania z rozważań do Ewangelii przygotowanych przez jezuitów pracujących w warszawskim oddziale JRS. Są to propozycje modlitw osadzonych w katolickiej nauce społecznej nawiązujące do migrantów i uchodźców.

Rozważania można znaleźć w mediach społecznościowych Jezuickiej Służby Uchodźcom (strona, FB, IG)* w kolejne piątki Adwentu. Dzięki temu z wyprzedzeniem można przygotować w oparciu o te teksty medytację ignacjańską lub zwyczajny czas modlitwy.

Życzymy błogosławionego okresu przygotowań na przyjście Zbawiciela!

Zespół JRS Poland

*Linki do pierwszego z rozważań:
strona: https://jrs.center/solidarni-z-szukajacymi-domu-1-modlitewna-akcja-adwentowa/
Facebook: https://www.facebook.com/photo/?fbid=1000486552117567&set=a.468074062025488
Instagram: https://www.instagram.com/p/DDCCtEUt4Yf/

Źródło ilustracji: Vatican News

Zbliża się zima i choć kojarzy nam się z wieloma różnymi sprawami, coraz częściej w świadomości ludzi pojawia się wniosek: zima, zatem trzeba rozwiesić karmniki. Wnioskowanie bardzo słuszne i potrzebne. Dokarmianie ptaków jest prostą i skuteczną inicjatywą, popieraną przez wszystkie towarzystwa ornitologiczne w naszym kraju. Nie kosztuje dużo, daje za to dużo satysfakcji i jest realnym wpływem na lokalne środowisko. Jak przy każdych jednak formach pomocy i wsparcia, tak i tutaj obowiązuje zasada: więcej nie znaczy lepiej. Dokarmianie ptaków w okresie zimowym ma pewne ramy, do których warto się dostosować, żeby w rezultacie pomóc ptakom.

1. Karmniki

To nie jest tak, że od pierwszego dnia kalendarzowej zimy, czy nawet jesieni, trzeba rozwieszać karmniki. Z racji tego, że okres jesienny jest bardzo obfity we owoce jagodowe, nie musimy od razu ułatwiać ptakom pracy związanej z poszukiwaniem pokarmu. Wskazania, co do dokarmiania są w tej kwestii jasne: dokarmiajmy, kiedy pojawi się pierwszy śnieg i/lub mróz (tj. temperatura poniżej 0).
Karmniki warto powiesić wysoko, chociaż nie musi to być 10 m nad ziemią. Karmnik ustawiony metr czy półtora metra nad ziemią w zupełności wystarczy. No, chyba że mamy koty, lub posiadamy informacje o kotach sąsiada, które lubią zawitać w nasze okolice. Wtedy warto karmnik powiesić wyżej lub ustawić go w taki sposób, żeby ciekawskiemu kotu nie ułatwiać dojścia do żerujących ptaków.
Warto karmnik ustawić/zawiesić w miejscu choć trochę ukrytym – między gałęziami, w zakrzewieniu czy innym, ustronnym miejscu. Jeżeli ustawimy karmnik na otwartej przestrzeni, nie zmniejszy to zainteresowania, ale powieszenie go w miejscu ustronnym ułatwi ptakom żerowanie a nam długie ornitologiczne obserwacje.

Karmniki można zrobić samemu z dostępnych materiałów. Może to być kilka desek, resztka po szafce czy puste pięciolitrowe butelki po wodzie. To, co kluczowe w budowie karmnika to jakaś forma ochrony ziarna przed wodą/śniegiem/wilgocią. Zapobiega to gniciu ziarna i rozwoju pleśni czy bakterii. Dla takich 16 gramowych sikorek, kowalików czy innych strzyżyków sama zima jest wystarczającym wyzwaniem – nie dorzucajmy nowych.

A skoro o możliwych dodatkowych wyzwaniach dla ptaków mowa, warto wspomnieć tutaj o tym, co do karmnika wrzucać.

2. Pokarm

Pierwsza i podstawowa zasada: nie wrzucajmy do karmników chleba! Ani resztek jedzenia! Ani żadnych innych przetworzonych produktów, które zawierają sól i inne substancje, do których się przyzwyczailiśmy w naszej diecie. Ptaki w pierwszej kolejności potrzebują tłuszczu – źródła kwasów tłuszczowych, które później przetworzą na energię niezbędną do choćby ogrzania się i utrzymania zaskakująco wysokiej temperatury ciała, która średnio u ptaków waha się między 40-42 stopniami Celsjusza. Nasze domowe jedzenie, nawet jeżeli świeże, zawiera w sobie dużo związków, które szkodzą ptakom – chociażby sól, której w takim zwykłym chlebie jest całkiem sporo. Ptaki w pierwszym odruchu będą to jeść, jednak w dalszej perspektywie nie przyniesie im to za dużo korzyści.

Do karmnika wrzucajmy nasiona – słonecznik, dynia, czy zboża – pszenica, proso, kukurydza. Można również, starym dobrym zwyczajem, powiesić słoninę w kulkach lub innych formach – najważniejsze, żeby niesoloną. Nasiona powinny być suche, mogę być łuskane, ale nie jest to konieczne. Czy wspomniałem już, żeby nie dawać ptakom suchego chleba?

Pokarm warto uzupełniać wieczorem lub wczesnym rankiem – pamiętając, że ptaki żerują w tych kilku zimowych godzinach, kiedy świeci słońce.

Tyle uwag wprowadzających. Teraz kto może niech wiesza karmnik, wsypuje nasiona i z atlasem ptaków siada i notuje, ile zimujących gatunków naliczy (podpowiem, że 15 to minimum).

Jakub Majchrzak SJ, biolog i filozof, od roku odbywa praktykę apostolską na jezuickiej placówce w Warszawie Falenicy.

Foto: Kristof Borkowski / flickr.com

Zespół Szkół Jezuitów w Gdyni realizuje projekt „Wspólny krok do lepszej edukacji”. Jest on dofinansowany z Funduszy Europejskich w ramach programu „FERS – Job Shadowing na rzecz rozwoju społecznego” i jest wyjątkową okazją dla nauczycieli, by rozwijali się zawodowo poprzez międzynarodową wymianę doświadczeń.

Cel projektu: innowacja i rozwój w edukacji.

„Wspólny krok do lepszej edukacji” ma na celu wprowadzenie nowych metod nauczania, wspieranie współpracy między nauczycielami oraz poprawę przepływu informacji w szkole. W roku szkolnym 2023/24 jedenastu nauczycieli z Zespołu Szkół Jezuitów (ZSJ) uczestniczyło w pięciodniowych wyjazdach do szkół we Włoszech i Hiszpanii, gdzie mieli okazję obserwować lekcje i metody nauczania stosowane w innych placówkach prowadzonych przez zakon jezuitów.

W marcu pierwsza grupa nauczycieli ZSJ odwiedziła Instituto Leone XIII w Mediolanie. Kolejna grupa w kwietniu gościła w Colegio Inmaculada w Alicante, natomiast trzecia grupa udała się w czerwcu do Colegio San Estanislao de Kostka w Maladze. Po wakacjach, w ostatnim kwartale 2024 roku przyszedł czas na wdrożenie wypracowanych wspólnie metod i innowacji.

Jedna z uczestniczek podsumowuje:

Udział w projekcie „Wspólny krok do lepszej edukacji” stał się okazją do głębokiej refleksji nad własną praktyką zawodową oraz do wprowadzenia wielu innowacji. Obserwacja stylu prowadzenia zajęć przez zagranicznych nauczycieli, ich podejście do zarządzania grupą oraz stosowane metody dyscyplinujące zainspirowały nas do przełamania rutyny i wdrożenia nowych technik nauczania. Dużą wagę przywiązywano do pracy zespołowej i projektów grupowych, co zachęciło nas do prowadzenia lekcji interdyscyplinarnych oraz współpracy z nauczycielami innych przedmiotów. Wyjazd przyniósł także korzyści osobiste – zacieśnienie więzi między nauczycielami i wymiana pomysłów. Uczestnicy docenili także wartości społeczne jakimi żyje się w szkołach jezuickich i które zachęcają uczniów do angażowania się w różne inicjatywy na poziomie lokalnym i międzynarodowym. Choć zagraniczne szkoły imponowały wyposażeniem i organizacją pracy, uczestnicy zauważyli, że również polskie szkoły mają wiele dobrych praktyk, które mogą być powodem do dumy. Wyjazd dostarczył nam nie tylko wiele nowych pomysłów na prowadzenie zajęć, ale także dostarczył nam energii do dalszej pracy, zmotywował do podejmowania nowych wyzwań.

Rezultaty i wpływ projektu Job Shadowing na Zespół Szkół Jezuitów w Gdyni

Nauczyciele ZSJ wdrożyli w tych miesiącach wiele innowacji, które wzbogaciły życie szkolne i wpłynęły pozytywnie na zaangażowanie uczniów. Do najciekawszych rezultatów projektu należą:

Lekcje interdyscyplinarne – na wzór szkół europejskich, nauczyciele prowadzili lekcje łączące różne przedmioty, co sprzyja kreatywnemu myśleniu uczniów i pozwala im dostrzec powiązania między różnymi dziedzinami nauki.

Scenariusze zajęć – uczestnicy projektu stworzyli scenariusze zajęć bogatsze o zaobserwowane w innych szkołach metody i poprowadzili lekcje wysoko ocenione rzez uczniów.

Bank najlepszych praktyk – dzięki projektowi powstał zbiór ciekawych praktyk stosowanych w szkole. Bank ten jest dostępny na stronie internetowej Zespołu Szkół Jezuitów w Gdyni: https://jezuici.edu.pl/projekty/fers/

Warsztaty i otwarte spotkania – z myślą o wdrażaniu nowych rozwiązań, nauczyciele ZSJ dzielą się zdobytą wiedzą podczas spotkań rad pedagogicznych, zapraszają do udziału w lekcjach interdyscyplinarnych tych nauczycieli, którzy nie brali udziału w wyjazdach studyjnych do innych krajów. Poprowadzili także otwartą sesje, na której dzielili się zdobytymi doświadczeniami i omawiali, jak zaobserwowane praktyki mogą być wprowadzane przez innych nauczycieli.

Podsumowanie i przyszłość projektu

Uczestnicząc w tym programie, nauczyciele nie tylko udoskonalili swoje umiejętności, ale również przyczyniają się do budowania silniejszego, bardziej zintegrowanego środowiska szkolnego. Projekt był istotnym krokiem naprzód w przekształcaniu szkoły w miejsce, gdzie uczniowie i nauczyciele tworzą wspólnie kulturę wzajemnego rozwoju. Powstały nowe więzi miedzy szkołami i rodzą się kolejne projekty. Szkoła w Gdyni gościła nauczycielkę z Alicante, a także rozszerzyła program wymiany uczniów ze szkołą w Maladze. Zawiązały się przyjacielskie więzi zarówno pomiędzy nauczycielami jak i pracownikami administracji. Ta współpraca będzie z pewnością kontynuowana w przyszłości.

Więcej na temat tego projektu można przeczytać na stronie: https://jezuici.edu.pl/projekty/fers/

Ten artykuł jest częścią projektu finansowanego przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (FERS), wspierającego innowacje, edukację i rozwój w krajach członkowskich UE.

Na podstawie relacji koordynatora projektu: Magdaleny Gruszki z ZSJ.

Foto: ZSJ

Dziś Światowy Dzień Życia Kontemplacyjnego. Oprócz ciepłych myśli słanych w stronę zaprzyjaźnionych mniszek i mnichów, myślę sobie o życiu kontemplacyjnym jakim staram się żyć i które jest dostępne dla wszystkich.

Kontemplacja jest szczególnym sposobem przeżywania rzeczywistości; doświadczeniem jej jakby na głębszym poziomie. Oczywiście, niezastąpioną szkołą jest tu milczenie i godziny spędzone sam na sam z Panem Bogiem. Ale doświadczenie obecności Boga przenikającej każdą naszą myśl, uczucie i każdą najmniejszą cząstkę nas samych i otaczającego nas świata to nie jest coś skomplikowanego, wymagającego zdobycia nie wiadomo jakich duchowych szczytów.

Czasami to doświadczenie może na nas spaść zupełnie nieoczekiwanie, bez szczególnego wysiłku i przygotowań. Nagle zaczynamy widzieć rzeczywistość inaczej i już. Czasem doświadczenie duchowego przebudzenia rodzi się w sytuacjach granicznych, konfrontacji ze śmiercią, chorobą, stratą. Rozbudzenie kontemplacyjnego, jednoczącego spojrzenia na rzeczywistość bywa skutkiem wielkiej miłości. Zarówno zakochania w drugiej osobie, jak i mozolnie pielęgnowanej miłości z bliskimi ludźmi. Do kontemplacyjnego przeżywania życia może poprowadzić niedookreślona tęsknota za Bogiem, na którą staramy się odpowiadać prostą modlitwą.

Pewnie jest jeszcze wiele innych dróg. Wspólną cechą jest zawsze szukanie kontaktu z rzeczywistością taką jaka jest, bo wszystko co istnieje jest przesiąknięte łaską Tego, który ostatecznie jest Stwórcą całej tej rzeczywistości. Jest naznaczone niezbywalną więzią z Nim, pozbycie się której oznaczałoby zakończenie istnienia. Jeśli udaje się nam w jakiejś mierze przedostawać się od naszych wyobrażeń, do ludzi i rzeczy samych w sobie, takich jakmi są, szanując ich odrębność i wolność, zaczyna się wielki cud bycia kontemplacyjnym w działaniu, jak określał to św. Ignacy Loyola.

Codzienna dobroć staje się objawieniem hojności Stwórcy, a ból i smutek stają się objawieniem milczącej bliskości Chrystusa cierpiącego z nami i w nas. Nawet jeśli nie myślimy o tym ciągle i nie mówimy przy każdej okazji, to ta rzeczywistość, którą nazywamy Bogiem staje się przynoszącym poczucie bezpieczeństwa fundamentem całego naszego jestestwa. Rozbrzmiewa w każdym uderzeniu naszego serca i każdym oddechu. Jest ogniem zapalającym każde nasze pragnienie i wodą, która nas orzeźwia w każdym doświadczeniu ulgi, ukojenia i pocieszenia.

W każdej aktywności, Bóg staje się bliski i obecny. Nienachalne doświadczenie Jego bliskości zaczyna wypełniać nasze serce tak bardzo, że nasze lęki, niezdrowe ambicje i nieuporządkowane przywiązania z coraz większym trudem znajdują dla siebie jakieś miejsce, a my coraz mniej się tym przejmujemy. Nawet jeśli sprawy pozostają skomplikowane, to w środku czujemy jak wszystko się upraszcza, porządkuje i napełnia bożym pokojem.

(Fot. Dominik Dubiel SJ, Manresa 2021)

W dniu 14 listopada 2024 roku w Rzymie zakończy się diecezjalna faza procesu beatyfikacyjnego o. Pedro Arrupe, generała jezuitów w latach 1965-1983. Uroczystości w Auli Pojednania w Pałacu Laterańskim przewodniczyć będzie wikariusz generalny diecezji rzymskiej kardynał nominat Baldassare Reina. To kolejny krok w kierunku wyniesienia na ołtarze postaci, którą wielu nazywa „drugim założycielem Towarzystwa Jezusowego”.

Transmisję na żywo można oglądać online o godz. 12.00.

Kim był o. Pedro Arrupe?

Urodził się 14 listopada 1907 roku w Bilbao w Hiszpanii. W 1927 roku wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Studiował filozofię i teologię w Belgii i Holandii, a święcenia kapłańskie przyjął w 1936 roku. W 1938 roku rozpoczął studia japonistyki w Hiroszimie i pracę w ubogiej dzielnicy Tokio. Cztery lata później został magistrem nowicjatu jezuitów w Hiroszimie.

Hiroszima: Świadek tragedii i apostoł miłosierdzia

6 sierpnia 1945 roku o. Arrupe był świadkiem wybuchu bomby atomowej w Hiroszimie. Wraz ze współbraćmi urządził w nowicjacie szpital, gdzie, wykorzystując swoje wcześniejsze wykształcenie medyczne, pomagał ofiarom bombardowania. W swoim dzienniku opisał przerażające sceny: „grupa młodych kobiet, osiemnasto- lub dwudziestoletnich, trzymających się siebie nawzajem, gdy wlokły się drogą… Szły i szły, nieprzerwany pochód liczący około 150 tysięcy osób. To daje pewne wyobrażenie o scenie grozy, jaką była Hiroszima”.

O. Arrupe nie ograniczał się do pomocy rannym, którzy dotarli do nowicjatu. Wiedział, że w mieście tysiące ludzi potrzebuje pomocy. „[W] mieście jest 50 tysięcy ciał, które, jeśli nie zostaną skremowane, spowodują straszliwą zarazę. W świetle tych faktów kapłan nie może pozostać poza miastem tylko po to, by zachować swoje życie. Oczywiście, gdy mówi się, że w mieście jest gaz, który zabija, trzeba być bardzo zdeterminowanym, by zignorować ten fakt i wejść do środka. I my to zrobiliśmy. I wkrótce zaczęliśmy wznosić piramidy z ciał i polewać je benzyną, by je podpalić”. Doświadczenie Hiroszimy głęboko naznaczyło o. Arrupe i wpłynęło na jego późniejszą posługę.

Na czele Towarzystwa Jezusowego

Po wojnie o. Arrupe kontynuował pracę w Japonii. W 1958 roku został pierwszym prowincjałem nowo utworzonej prowincji japońskiej jezuitów. 22 maja 1965 roku został wybrany na 28. generała Towarzystwa Jezusowego. Jego wybór zbiegł się w czasie z zakończeniem Soboru Watykańskiego II, który wyznaczył nowe kierunki dla Kościoła.

O. Arrupe, bazując na swoich doświadczeniach z Japonii i duchu Soboru, poprowadził jezuitów ku większemu zaangażowaniu na rzecz ubogich i marginalizowanych. Podkreślał znaczenie „wiary, która tworzy sprawiedliwość” i zachęcał jezuitów do włączania się w dyskurs społeczno-polityczny, pracy na rzecz praw człowieka i sprawiedliwości społecznej. W tym czasie powstała m.in. Jezuicka Służba Uchodźcom (JRS), która niesie pomoc uchodźcom na całym świecie.

W 2022 roku, nakładem wydawnictwa WAM ukazała się książka autorstwa o. Wojciecha Żmudzińskiego SJ Pedro Arrupe SJ. Portret człowieka wolnego.

Droga do beatyfikacji

W 1995 roku jego ciało zostało przeniesione do kościoła Il Gesù w Rzymie, gdzie pochowany jest również założyciel Towarzystwa Jezusowego, św. Ignacy Loyola. W 2013 roku hołd o. Arrupe przy jego grobie złożył papież Franciszek.

Proces beatyfikacyjny o. Arrupe rozpoczął się w 2019 roku w Rzymie. Zebrano obszerne materiały dowodowe, w tym zeznania ponad 70 świadków z Rzymu, Madrytu i Japonii. Przeanalizowano również tysiące stron niepublikowanych pism o. Arrupe, głównie korespondencji z okresu jego rządów w zakonie. Po zakończeniu fazy diecezjalnej akta sprawy zostaną przekazane do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Watykanie. Tam rozpocznie się tzw. faza rzymska, która obejmie m.in. przygotowanie tzw. Positio, czyli obszernego dokumentu przedstawiającego życiorys kandydata na ołtarze. Ostateczną decyzję o beatyfikacji podejmie papież.

O. Pedro Arrupe to postać, która wywarła ogromny wpływ na Towarzystwo Jezusowe i Kościół. Jego życie naznaczone było głęboką wiarą, zaangażowaniem na rzecz sprawiedliwości i miłosierdziem. Zakończenie diecezjalnej fazy procesu beatyfikacyjnego to ważny krok w kierunku wyniesienia na ołtarze „drugiego założyciela jezuitów”.

Więcej:
Pedro Arrupe / oficjalna strona
Pedro Arrupe SJ: A Life of Service and Faith in Action
A man of conviction, a General of peace
The Cause of Fr Pedro Arrupe: A step forward

Zdjęcia: Jesuit.media

8 listopada 2024 r. w Czerniowcach w południowo zachodniej Ukrainie miało miejsce poświęcenie odremontowanego budynku, który odtąd będzie służył jako dzieło Towarzystwa „Space od hope”. Akt ten poprzedziła Msza święta w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa, koncelebrowana pod przewodnictwem ks. abp. Mieczysława Mokrzyckiego, Metropolity Lwowskiego obrządku łacińskiego. Mszę koncelebrowali także O. Generał Arturo Sosa, O. Prowincjał Jarosław Paszyński, Asystent O. Generała o. Tomasz Kot, jak także pozostali Nasi, którzy przyjechali na tę uroczystość z Rzymu, Brukseli oraz z Polski. Byli obecni także Nasi pracujący na Ukrainie: w Kijowie, Lwowie oraz w Chmielnickim. Kościół wypełnili parafianie, goście oraz sympatycy jezuitów. Koncelebrowało około 35 księży, w tym także księża z naszego dekanatu. Obecny był również przedstawiciel greckokatolickiego biskupa Czerniowiec.

Arcybiskup w swojej homilii podkreślił nadzieję jako jedno z imion Pana Boga: „Miłość i nadzieja Boga, wyraża się w tym, że nie tylko wybrał nas, ale On nas w tej miłości znosi i podtrzymuje w nadziei oraz że się nami nigdy nie zniechęca”. Arcybiskup podziękował także O. Generałowi oraz Prowincjałowi „za podjęty trud, a mam na myśli dwa wymiary. Pierwszym z nich jest powrót do Czerniowiec i podjęcie się odbudowy tej świątyni (…) Drugim wymiarem trudu, za który dziękuję, to zrozumienie potrzeb chwili. A tym zrozumieniem jest właśnie to centrum Przestrzeń Nadziei”.

Po Mszy świętej nastąpiło poświęcenie domu. Obrzęd rozpoczął się od modlitwy przed drzwiami domu po czym Arcybiskup, Generał i pozostali goście przeszli dom kropiąc go wodą święconą. Po części modlitewnej miały miejsce przemówienia: prezentacja dzieła „Przestrzeń Nadziei” przedstawiona przez o. Mikhaiło Stanchyshyna oraz o. Norberta Frejka.

Najpierw jednak przemówił O. Generał, który odniósł się nie tylko do samej misji Towarzystwa w Kościele i świecie, ale przede wszystkim do kontekstu, w jakim jezuici prowadzą tutaj swoją misję: „Kiedy w lutym 2022 roku, eskalując wojnę trwającą już od 2014 roku, Rosja rozpoczęła agresję na Ukrainę na dużą skalę, dla wielu ludzi w waszym kraju rozpoczął się bardzo trudny okres. Nie tylko tych, którzy podjęli się obrony ojczyzny przed niesprawiedliwą i okrutną agresją, często płacąc za to własnym życiem. Ale także wielu cywilów, zwłaszcza dzieci i kobiet, było zmuszonych do opuszczenia swoich domów i miast, szukając schronienia nawet poza granicami swojego kraju (…) W miarę upływu czasu stawało się coraz bardziej jasne, że oprócz natychmiastowej pomocy w tej pilnej sytuacji, potrzebna będzie także pomoc długoterminowa, aby opatrzyć rany, które na pierwszy rzut oka nie są widoczne, a które ta wojna zadała i niestety nadal zadaje wyrządzając krzywdę wielu osobom. Taki jest cel centrum w Czerniowcach, które zaraz inaugurujemy. Nazwa ‘Przestrzeń Nadziei’ wyraża istotę misji ośrodka: chce być miejscem nadziei w obliczu trwającej wojny, która niesie ze sobą śmierć, zniszczenie, zagrożenie suwerenności narodu, okaleczenia rodzin, rany fizyczne i psychiczne, smutek, złość i często nienawiść do agresora.” (Treść całego przemówienia jest dostępna poniżej).

Po przemówieniu O. Generała oraz prezentacji dzieła przemawiali także: rektor Czerniowieckiego Uniwersytetu Narodowego im. Jurija Fedkowycza, przedstawiciele władz miasta, jak także władz Obwodu Czerniowieckiego. Na samym końcu przemówił raz jeszcze abp Mokrzycki dziękując jezuitom za remont budynku i przystosowanie go na potrzeby dzieła, jak również za podjęcie się remontu kościoła. Wspomniał także o dużym zaangażowaniu wieloletniego duszpasterza i proboszcza tej parafii o. Stanisława Smolczewskiego. Na sam koniec przemówił o. Prowincjał dziękując wszystkim za przybycie oraz współbraciom działającym na Ukrainie obecnie i dawniej za zaangażowanie (oprócz o. Stanisława Smolczewskiego wspomniał także niezwykle tu zasłużonego o. Krzysztofa Homę). Szczególne owacje otrzymał br. Giorgio Zadwórny, który doprowadził ten remont do pomyślnego końca, jak także zajął się zorganizowaniem nie tylko strony logistycznej wizyty O. Generała, ale także dzisiejszego obiadu.

Podczas części oficjalnej po Mszy św. tłumaczenia z włoskiego oraz angielskiego na ukraiński dzielnie podjął się proboszcz i superior O. Oleksii Bredeliev, na którego plecach, jako gospodarza miejsca, spoczęło zorganizowanie całego dzisiejszego przedsięwzięcia. Zaangażowanie o. superiora w tłumaczenia językowe zostało podsumowane: „U nas przełożeni są także po to, by tłumaczyli podwładnych”.

Po przemówieniach, podziękowaniach oraz wręczeniu pamiątkowych upominków wszyscy goście zarówno ci oficjalni i przywitani, jak także pozostali uczestnicy Mszy św. i poświęcenia domu przeszli na dziedziniec, gdzie pod namiotem można się było posilić.

Norbert Frejek SJ

(fot. Jerzy Brzózka SJ, Krystian Sowa SJ)

Przemówienie O. Generała na otwarciu Centrum „Przestrzeń Nadziei” w Czerniowcach

8 listopada 2024

Ekscelencje, Czcigodni Księża Biskupi,
Dostojni Przedstawiciele władz cywilnych,
Dostojni Goście,
Drodzy Bracia,

Chciałbym zacząć od podziękowania z głębi serca za zaproszenie na inaugurację Jezuickiego Centrum Zdrowia Duchowego i Psychicznego, Dialogu i Komunikacji „Przestrzeń Nadziei”. Cieszę się z tego nowego dzieła i wiążę z nim wielkie nadzieje. Dlatego jestem wdzięczny moim współbraciom za podjęcie się jego stworzenia.

Kiedy w lutym 2022 roku, eskalując trwającą już od 2014 roku wojnę, Rosja rozpoczęła zakrojoną na szeroką skalę agresję przeciwko Ukrainie, dla wielu ludzi w waszym kraju rozpoczął się bardzo trudny czas. Nie tylko dla tych, którzy wzięli na siebie obronę ojczyzny przed niesprawiedliwą i okrutną agresją, często płacąc za to życiem. Ale także dla wielu cywilów, zwłaszcza dzieci i kobiet, którzy zostali zmuszeni do opuszczenia swoich domów i miast, szukając schronienia poza granicami kraju.

Zdając sobie sprawę z ogromu cierpienia milionów Ukraińców, Towarzystwo Jezusowe, zawsze chętne do kroczenia z ubogimi, słabymi i wykluczonymi, musiało jak najszybciej odpowiedzieć pomocą dostosowaną do sytuacji.

Dzięki wysiłkom wielu moich współbraci, a zwłaszcza Jezuickiej Służby Uchodźcom w Europie i licznych partnerów tej misji, w krótkim czasie udało się zapewnić skoordynowaną pomoc, dzięki której zarówno w Ukrainie, jak i w krajach bezpośrednio z nią sąsiadujących – Polsce, Słowacji, Węgrzech i Rumunii, ale także dalej – ponad 100 tys. osób otrzymało wsparcie i pomoc, zapewniającą schronienie, wsparcie w zakresie edukacji, integracji w nowym kontekście, opieki zdrowotnej czy pomocy prawnej. W szczególności na Ukrainie ośrodek JRS we Lwowie oraz dom rekolekcyjny w Chmielnickim otworzyły swoje podwoje dla uchodźców.

W miarę upływu czasu stawało się coraz bardziej jasne, iż oprócz natychmiastowej pomocy w sytuacjach kryzysowych, potrzebna będzie również pomoc długoterminowa, aby zaradzić ranom, które nie są widoczne na pierwszy rzut oka, a które wojna zadała i niestety nadal zadaje tak wielu ludziom.

Taki jest cel ośrodka w Czerniowcach, który wkrótce zainaugurujemy.

Nazwa „Przestrzeń Nadziei” wyraża istotę misji ośrodka: chce on być miejscem nadziei w obliczu trwającej wojny, która niesie ze sobą śmierć, zniszczenie, zagrożenie suwerenności narodu, okaleczenie rodzin, rany fizyczne i psychiczne, smutek, złość i często nienawiść do agresora.
Jest to ośrodek wsparcia psychologicznego dla ofiar tej wojny, aby mogły poradzić sobie ze swoimi emocjami i różnymi traumami wojennymi, wsparcia dla tych, którzy stracili bliskich, którzy przeżyli piekło linii frontu i działań wojennych, aby mogli odbudować swoje relacje i patrzeć w przyszłość z nadzieją.

To ośrodek, którego istotnym elementem będzie pomoc duchowa, aby ci, którzy musieli zmierzyć się ze złem, które wywołało tę wojnę i zadało tak ogromne cierpienie, nie dali się mu przytłoczyć, otrzymując siłę od Boga.
Centrum to musi być przestrzenią dialogu, wspierającą wszelkie wysiłki na rzecz sprawiedliwego pokoju, prowadzącego ostatecznie do pojednania.

Wreszcie, centrum to musi być również miejscem komunikacji, miejscem spotkań, rozmów i przekazywania prawdziwego obrazu wojny i jej niszczycielskich skutków dla ludzkości.

Jednym słowem, misją tego Centrum, podobnie jak misją całego Towarzystwa Jezusowego, jest głoszenie wiary w Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, w którym Bóg zechciał pojednać wszystko.

Inne dzieła Towarzystwa na Ukrainie – parafia tutaj, czy parafia w Chmielnickim z domem rekolekcyjnym, JRS we Lwowie, cała działalność formacyjna i rekolekcyjna, czy formacja kapelanów wojskowych – zwłaszcza w kontekście tej wojny – muszą być zawsze wierne zaangażowaniu wiary, która wyraża się w dziełach sprawiedliwości i szuka pojednania w Chrystusie.

Chcę skorzystać z tej okazji, aby podziękować wszystkim moim współbraciom, którzy od początku tej wojny hojnie niosą pomoc, nadzieję i umocnienie w wierze ludziom, którym służą.

Nie jestem w stanie wymienić wszystkich waszych wysiłków i działań. Chciałbym jednak wspomnieć o jednym fakcie, który był bardzo budujący dla mnie i dla wielu innych. W pierwszych miesiącach tej pełnoskalowej agresji, ojciec Mychaiło Stanczyszyn zgłosił się na ochotnika do prowadzenia posługi duchowej dla tych, którzy nie byli już w stanie opuścić obszarów ciężkich walk w obwodzie charkowskim.
Chociaż wymaga to godnej podziwu ludzkiej odwagi, to tym, co powoduje nasze zbudowanie, jest naśladowanie Chrystusa, który był poruszony losem tych, którzy zostali opuszczeni, stając się pasterzem dla owiec bez pasterza.

Wiem, że ten mój współbrat nie jest wyjątkiem. Wiem, że w Ukrainie jest wielu ludzi o zdecydowanej postawie w obliczu wojny i silnej wierze, zdolnej w Chrystusie, aby zło dobrem zwyciężać.

Niech ta wiara, której siłą jest Chrystus, uniżony przez krzyż, pokorny i zmartwychwstały, inspiruje także pracę ośrodka „Przestrzeń Nadziei”.
Niech On sam błogosławi wam w tym przedsięwzięciu, w którym łączy się z wami całe Towarzystwo Jezusowe.
W związku z tym ogłaszam działalność tego nowego dzieła za otwartą: „Przestrzeń Nadziei” – Jezuickie Centrum Zdrowia Duchowego i Psychicznego, Dialogu i Komunikacji.

O. Arturo Sosa SJ
Przełożony Generalny Towarzystwa Jezusowego

(tł. N. Frejek sj, 9.11.2024)

Pierwsza w historii wizyta Generała Towarzystwa Jezusowego na Ukrainie rozpoczęła się w Czerniowcach w środę 6 listopada br. Wraz z Generałem o. Arturo Sosą SJ na Bukowinę dotarli również dwaj Asystenci o. Generała, o. Tomasz Kot SJ oraz o. Douglas Marcouiller SJ, o. Dalibor Renic SJ, Prezydent Europejskiej Konferencji Prowincjałów oraz o. Alberto Ares SJ, Dyrektor JRS Europe.

Pierwszy i drugi dzień wizyty o. Generała poświęcony był na wzajemne spotkania i rozmowy oraz na poznanie miasta, w którym jezuici byli obecni już pod koniec XIX w. Nie zabrakło również wizyty na cmentarzu, na którym pochowanych jest trzech jezuitów zmarłych na początku XX wieku.

Podczas czwartkowej Eucharystii o. Generał podkreślał, że „powinniśmy stale starać się dostosować nasze postrzeganie świata, wydarzeń i ludzi do Bożej wizji świata, naszych ludzkich spraw. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę św. Ignacy, co widać w Ćwiczeniach Duchowych, gdzie czas wyboru poprzedzony jest kontemplacją o wcieleniu, a to zaprasza do spojrzenia na świat z perspektywy Trójcy Świętej. Jestem pewien, że w sytuacji wojennej, w której znajdujecie się, pełniąc wasze posługi, często musicie podejmować trudne decyzje. Zachęcam was do częstego powracania do tej kontemplacji i jestem pewien, że Bóg obdarzy was łaską coraz większego poznania Jego perspektywy i Jego sprawiedliwości.”

Wspólne spotkanie braterskie pozwoliło wsłuchać się w doświadczenia Współbraci pracujących na Ukrainie. Jak zauważył w podsumowaniu o. Generał bezcenną postawą jest bliskość z ludźmi w tym trudnym czasie oraz nieustanne powracanie do Pana, od którego czerpiemy siłę i w którym wszystkie nasze działania powinny znajdować swój początek i zakorzenienie.

Misja Ukraińska, która od 2018 r. jest integralną częścią Prowincji Polski Południowej, składa się obecnie z 3 domów zakonnych we Lwowie, Chmielnickim i Czerniowcach. Posługuje tam 11 jezuitów prowadząc dwie parafie, kapelanię wojskową, JRS – centrum pomocy dla uchodźców, a także dając rekolekcje ignacjańskie. Obecnie działalność rozpoczyna centrum „Space of Hope”, w Czerniowcach, gdzie będzie udzielana pomoc duchowa i psychologiczna. Formację zakonną w Polsce odbywa obecnie dwóch współbraci z Ukrainy.

CAŁY TEKST HOMILII:
Flp 3,3-8 Ps 104 (105) Łk 15,1-10

W dzisiejszym pierwszym czytaniu św. Paweł przywołuje kwestię obrzezania, ważnego znaku pierwszego przymierza z Bogiem, który dał wielu pokoleniom poczucie bezpieczeństwa, poczucie bycia po właściwej stronie. Docenia jego wartość, nie umniejsza jej. Ale jednocześnie uważa to za nic w porównaniu z poznaniem Chrystusa.

Łukasz w dzisiejszej Ewangelii przypomina scenę, w której faryzeusze i uczeni w Piśmie krytykują Jezusa za obcowanie z publicznie znanymi grzesznikami. Krytyka ta jest możliwa, ponieważ ci, którzy ją formułują, uważają siebie i swoje postępowanie za słuszne, prawidłowe. Wydaje im się, że są po właściwej stronie.

W tym kontekście słyszymy początek złożonej przypowieści. Dzisiaj usłyszeliśmy dwie z trzech części. Ta trzecia część jest powszechnie znana jako przypowieść o synu marnotrawnym lub miłosiernym ojcu. Czasami przedstawiana jest jako osobna przypowieść. Ale w rzeczywistości tworzy on całość z fragmentem, który dzisiaj usłyszeliśmy i powinniśmy czytać je razem i starać się zrozumieć je jako całość.

Zarówno owca, jak i moneta zgubiły się. Jedyna różnica jest taka, że owca zgubiła się daleko od domu. Moneta nigdy nie opuściła domu. Jednak się zgubiła. To samo dotyczy dwóch synów. Obaj oddalili się od ojca, chociaż tylko jeden opuścił dom rodzinny. Ten drugi nigdy go nie opuścił, ma nawet argumenty potwierdzające swoją prawość, ale tak bardzo oddalił się od ojca, że nie jest w stanie patrzeć na świat, na swego brata, oczami ojca.

Sytuacje wojenne – takie jak ta na Ukrainie, ale także inne, w których realizujemy naszą misję – nieustannie stawiają nas przed koniecznością zajęcia stanowiska, oceny i rozeznania, które postawy są właściwe, a które słuszne, a które nie. Czasami stajemy przed pokusą prostych, czarno-białych rozwiązań, a czasami nie jesteśmy pewni, co wybrać, co będzie słuszne.

Wierzę, że dzisiejsze czytania dają nam bardzo ważną wskazówkę do osądzania i dokonywania wyborów w oparciu o naszą wiarę.

Oczywiste jest, że poleganie wyłącznie na naszej ludzkiej sprawiedliwości może być pułapką. Nawet jeśli mamy argumenty za, dla nas chrześcijan, jedyną perspektywą sprawiedliwości jest ta, której możemy nauczyć się od Boga. Nasza ludzka sprawiedliwość – św. Paweł nazywa ją zaufaniem pokładanym w ciele – będzie zawsze sprawiedliwością tych, którzy się zgubili, którzy błądzą daleko lub którzy nigdy nie opuścili domu Ojca, ale nie podzielają Jego sprawiedliwości.

Dlatego powinniśmy stale starać się dostosować nasze postrzeganie świata, wydarzeń i ludzi do Bożej wizji świata, naszych ludzkich spraw. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę św. Ignacy, co widać w Ćwiczeniach Duchowych, gdzie czas wyboru poprzedzony jest kontemplacją o wcieleniu, a to zaprasza do spojrzenia na świat z perspektywy Trójcy Świętej.

Jestem pewien, że w sytuacji wojennej, w której znajdujecie się, pełniąc wasze posługi, często musicie podejmować trudne decyzje. Zachęcam was do częstego powracania do tej kontemplacji i jestem pewien, że Bóg obdarzy was łaską coraz większego poznania Jego perspektywy i Jego sprawiedliwości.

O. Damian Mazurkiewicz SJ
Zdjęcia: o. Jerzy Brzóska SJ, o. Krystian Sowa SJ, o. Damian Mazurkiewicz SJ

Czym jest Wspólnota „Młodość – lubię to!”?

Wspólnota „Młodość – lubię to!” jest grupą młodych osób, która regularnie spotyka się przy kościele oo. jezuitów w Łodzi, przy ul. Sienkiewicza 60.

Zrzesza ona młodych ludzi od 7 klasy szkoły podstawowej do klas maturalnych. Obecnie liczy blisko 60 osób. Co tydzień wspólnota spotyka się na wspólnym spotkaniu, gdzie młodzież poznaje Boga, uczy się modlitwy, integruje i rozwija się w aspekcie duchowym i społecznym.

Wspólnota jest miejscem poznawania metod rozeznawania, dla wielu z młodych jest też okazją do spotkania z ludźmi, którzy żyją wartościami chrześcijańskimi. Dla wielu z obecnie uczęszczających na wspólnotę, jest również szansą na osobisty wzrost w dziedzinie zdrowia psychicznego i społecznego. Dlatego też, jako duszpasterz młodzieży, wraz z innymi osobami, staram się wychodzić naprzeciw potrzebom, poprzez wspieranie młodych i pomoc nie tylko duchową i sakramentalną, ale również pomoc psychologiczną.

Uwielbieniowa Łódź Ratunkowa

W ostatnie piątki miesiąca, nasza wspólnota wraz z zespołem „Mocni w Duchu” przygotowuje i współprowadzi wydarzenie ewangelizacyjne, zwane „Uwielbieniową Łodzią Ratunkową”, które to już od 10 lat skierowane jest ku młodzieży, która znajduje się w kryzysie wiary, braku samoakceptacji, zagrożenia wykluczeniem społecznym itp. Na te spotkania, zapraszani są młodzi ludzie z ośrodków poprawczych, wychowawczych, domów dziecka oraz placówek oświatowych z terenu województwa łódzkiego.
Ostatnio nawet przyjechała młodzież z dotkniętego powodzią Kłodzka.

Arena Młodych

Od wielu lat angażujemy się we współpracę z Archidiecezją Łódzką, w rekolekcje wielkopostne dla młodzieży, czyli w „Arenę Młodych”. Młodzież z naszej wspólnoty wspiera przygotowania poprzez angażowanie się w wolontariat, diakonię muzyczną i taneczną, sama również przy tej okazji dbając o swój duchowy rozwój.

Nasze plany na przyszłość

Remont pomieszczenia dla wspólnoty

Obecnie spotykamy się raz w tygodniu, w kaplicy św. Krzysztofa, jednak najprawdopodobniej czekać nas będzie niebawem remont osobnego pomieszczenia, które ma być przeznaczone na spotkania wspólnoty młodzieżowej. Będzie to miejsce, w którym chcemy młodzieży zapewnić spokój i możliwość spotkania się w mniejszych grupach. Chcemy również zapewnić im tam możliwość spożywania ciepłych posiłków.

Wyjazdy formacyjne i rekreacyjne

W najbliższym czasie przygotowywane są wyjazdy o charakterze wypoczynkowo-formacyjnym, w okresie ferii zimowych i wakacji.

• 17-22 luty 2025 – wczaso-rekolekcje dla młodzieży w Młodzieżowym Ośrodku Rekolekcyjno-Rekreacyjnym pod górą Śnieżnicą
• 7-13 lipca 2025 – udział naszej młodzieży w Festiwalu Życia w Kokotku
• 28 lipca – 3 sierpnia – wyjazd naszej młodzieży na Jubileusz Roku Świętego 2025 i spotkanie z Papieżem Franciszkiem.

Pomoc psychologiczna dla młodzieży

Pragniemy dofinansować pomoc psychologiczną dla młodzieży w ramach pojawiającego się w przyszłości zapotrzebowania.

Te wszystkie opisane przeze mnie inicjatywy związane z działalnością wspólnoty „Młodość – lubię to!” przede wszystkim potrzebują głębokiego wsparcia modlitewnego. Dlatego też bardzo proszę o modlitwę w intencji naszej wspólnoty. Po wielu pozytywnych owocach naszej działalności, widzimy, iż taka grupa jest potrzebne i wszelkie nasze zaangażowania mają naprawdę sens.

Prosimy również, w miarę możliwości o pomoc finansową. Jeżeli chcieliby Państwo wspomóc nasze działa (czy to UŁR, czy planowane przez nas wyjazdy, czy pomoc psychologiczną), można to robić poprzez wpłacenie jakiejkolwiek kwoty na poniższe konto bankowe, które jest przeznaczone bezpośrednio na potrzeby wspólnoty „Młodość – lubię to!”.

Z modlitwą

Jakub Szelka SJ

duszpasterz młodzieży

Wspólnota „Młodość – lubię to!”

ul. Sienkiewicza 60

90-058; Łódź

Nr, konta: 88 1240 3073 1111 0011 0711 1183

Patronite: https://patronite.pl/Mlodosc

Dziś rusza serwis internetowy poświęcony rekolekcjom ignacjańskim.

Jego celem jest przede wszystkim wsparcie osób zainteresowanych duchowością ignacjańską oraz Ćwiczeniami Duchowymi (rekolekcjami ignacjańskimi), które dopiero rozpoczynają swoją drogę w tym nurcie. Mamy nadzieję, że również bardziej zaawansowani rekolektanci znajdą dla siebie przydatne treści.

Portal internetowy jest dostępny pod linkiem: Rekolekcje ignacjańskie.

Materiały zostały podzielone na sześć podkategorii, aby ułatwić wyszukiwanie potrzebnych informacji. Na naszym portalu dowiesz się, czym są rekolekcje ignacjańskie, znajdziesz odpowiedni dla siebie dom rekolekcyjny, poznasz różne sposoby praktykowania duchowości ignacjańskiej, odkryjesz liczne zasoby i centra wsparcia, a także znajdziesz odpowiednią literaturę oraz odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania.

Serwis będzie stale rozwijany i aktualizowany, aby jak najlepiej służyć tym, którzy pragną pogłębiać swoją relację z Bogiem, samym sobą oraz innymi ludźmi na drodze duchowości ignacjańskiej.

Stworzenie z Uniwersytetu Ignatianum wiodącego jezuickiego ośrodka naukowo-badawczego poprzez umiędzynarodowienie szkoły doktorskiej i staże w renomowanych zagranicznych uczelniach i ośrodkach naukowo-badawczych, to główne cele Strategii Rozwoju UIK do roku 2028. Plany uczelni przedstawił jej rektor, JM Tomasz Homa SJ podczas uroczystej inauguracji roku akademickiego 3 października 2024 r.

Za nami rok wytężonej pracy na wielu płaszczyznach. Niewątpliwie największym z sukcesów jest ukończona przebudowa wysokiego skrzydła budynku badawczo-dydaktycznego przy ul. Kopernika 15C”, pokreślił ojciec rektor, zapowiadając budowę nowego budynku, również przy ul. Kopernika 15C.

JM rektor ogłosił, że od 1 października 2024 r., budynki Uniwersytetu Ignatianum w Krakowie przy ul. Kopernika 26 oraz przy ul. Kopernika 15C, tworzą Kampus Kopernika 26. W skład Kampusu Kopernika 26 wchodzą: Budynek Główny, Centrum Badawczo-Dydaktyczne, Rektorat, Centrum Medialne i Biblioteka.

W dalszej części uroczystości, dr hab. Beata Bigaj-Zwonek, dyrektor Instytutu Kulturoznawstwa i Dziennikarstwa UIK, została odznaczona medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis, przyznanym przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Wykład inauguracyjny zatytułowany „Nadzieje i obawy wobec sztucznej inteligencji”, wygłosił prof. Roman Słowiński z Instytutu Informatyki Politechniki Poznańskiej.

W roku akademickim 2024-2025 uczelnia przyjęła 1 063 studentów na pierwszy rok studiów pierwszego stopnia, oraz 232 osoby na pierwszy rok studiów drugiego stopnia, a także 36 doktorantów i 170 słuchaczy studiów podyplomowych. Aktualnie UIK kształci w sumie 3 255 studentów. W uczelni zatrudnionych jest 343 pracowników, z czego 233 na etatach naukowych i dydaktycznych.

W ub. r. akademickim, oferta dydaktyczna Ignatianum powiększyła się o dwa nowe kierunki studiów: Kognitywistyka Informatyczna oraz Prawo i Doradztwo w Biznesie.

Kontakt dla mediów
Piotr Ufnal
[email protected]
Tel. 571 249 429

„Kłodzko było bardzo ładne. Jestem tu od niedawna, ale znajomi, którzy mnie odwiedzali, byli miastem zachwyceni. Trzeba będzie teraz powstać i wszystko znowu odbudowywać” – mówi o. Andrzej Migacz SJ, proboszcz parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kłodzku.

Ulewne deszcze, które w weekend padały nad południowo-zachodnią polską, spowodowały poważne szkody, podobne do tych które wyrządziła powódź stulecia w 1997 roku. Jednym z miast, które najbardziej ucierpiały w wyniku kataklizmu, jest Kłodzko. Rzeka Nysa Kłodzka, która przepływa przez miasto, wystąpiła z brzegów, zalewając centrum i przedmieścia. Obecnie trwa sprzątanie.

Woda w Nysie Kłodzkiej opada, ale skala zniszczeń poraża

„Woda opada i ukazuje się skala zniszczeń. O ile przerażający był już sam widok zalanego terenu, teraz, kiedy woda opada, obraz jest jeszcze gorszy” – mówi ojciec Andrzej Migacz SJ i dodaje: „Widać porozbijane witryny w sklepach. Tutejszy teren jest górzysty, dlatego przepływająca (przez miasto – przyp. red.) woda miała bardzo silny nurt. Podobno płynęła ona z prędkością trzydziestu kilometrów na godzinę. A wraz z nią płynęło wszystko – drzewa i samochody również. To właśnie one rozbijały witryny sklepów”.

Duchowny przyznaje, że stan, w jakim obecnie znajdują się ulice, prawdopodobnie utrzyma się przez kilka dni. „Nikt nie jest w stanie szybko uprzątnąć miasta” – mówi jezuita.

Ulice miasta opisuje również Mieczysław Kowalcze, były nauczyciel i dyrektor szkoły podstawowej w Krosnowicach:

„Jest mnóstwo błota i śmieci, ale rozpoczęło się sprzątanie. Patrzę teraz na plac przy kościele Franciszkanów, na którym pracują służby. Są tam przeogromne wyrwy, które właśnie są zasypywane i wyrównywane. Obok znajduje się kościół Matki Bożej Różańcowej i klasztor otoczony murem, który w dwóch trzecich runął” – mówi mężczyzna i dodaje:

„Gdzieniegdzie utrzymuje się jeszcze woda. W niektórych miejscach miasta wciąż nie ma prądu”.

Nawiązanie do powodzi stulecia z 1997 roku

Mieczysław Kowalcze uważa, że tegoroczna powódź, choć wydawała się być mniej gwałtowna, wywołała więcej zniszczeń.

„Jest na pewno inaczej” – uważa mężczyzna, odwołując się do kataklizmu z 1997 roku. „Tegoroczna powódź wydawała się mniej gwałtowna, ale widzę za to więcej rozległych szkód. W roku 1997 nurt rzeki wyrządził podobne zniszczenia – powywracał mury, uszkodził mnóstwo sklepów, restauracji… Tym razem skutki powodzi są jednak bardziej przykre. Woda stała dłużej, podnosiła się i opadała. Rzeka na odcinku miejskim jest aktualnie w trakcie pogłębiania i zwężania koryta. Wody Polskie sporo w to zainwestowały”.

Ojciec Andrzej Migacz SJ wyznaje, że „tym razem rzeka rozlała się trochę inaczej” niż w wyniku powodzi stulecia. Jezuita mówi również, że „po roku 1997 miasto odbudowywało się długi czas. Teraz, po dwudziestu siedmiu  latach, wraca to samo. Psychologicznie to jest bardzo trudne. Miasto, jego place i parki, były wyremontowane. Kłodzko było bardzo ładne. Jestem tu od niedawna, ale znajomi, którzy mnie odwiedzali, byli miastem zachwyceni” – mówi ze wzruszeniem jezuita i dodaje: „Trzeba będzie teraz powstać i wszystko znowu odbudowywać”.

Najbardziej ucierpieli mieszkańcy, ale organizowana jest pomoc

Ojciec Andrzej Migacz SJ przyznaje, że w wyniku powodzi dotkliwie ucierpieli mieszkańcy całego miasta, w tym jego parafianie. Proboszcz dodaje również, jak wygląda pomoc w pierwszych godzinach po ustąpieniu kataklizmu.

„Otworzyliśmy punkt pomocy dla ofiar dotkniętych powodzią. Jestem również w kontakcie z władzami miejskimi. Można tu przynosić podstawowe produkty: wodę, żywność długoterminową, środki higieniczne i środki czystości” – mówi kapłan i dodaje: „W pierwszej kolejności myślimy o pomocy doraźnej. Cieszę, się, bo nasz punkt zaczął działać we współpracy z miastem. Wspomniane produkty można składać u nas, ale dystrybucją, kiedy zbierze się odpowiednia ilość darów, zajmują się osoby z urzędu miasta. Udało mi się również zebrać zespół wolontariuszy, którzy od 7:00 do 19:00 są pod telefonem. Jeśli ktoś czegoś potrzebuje, może do nich dzwonić, a uzyska potrzebną pomoc. W nocy przy telefonie czuwamy my – jezuici”.

Duchowny przyznaje, że oprócz wsparcia doraźnego, ważna jest również pomoc długoterminowa.

„Myślimy też o pomocy, która będzie potrzebna za kilka dni, gdy opadną emocje i będzie trzeba wrócić do codzienności. W tym kontekście ważny jest bezpośredni kontakt z rodzinami i docieranie ze wsparciem do ich konkretnych potrzeb” – mówi jezuita, podkreślając, że jednak „żadna pomoc w pełni nie wyrówna poniesionych strat”.

Armagedon w czystej postaci

Mieczysław Kowalcze wyznaje, że powtórne zniszczenie Kłodzka w wyniku powodzi jest wyjątkowo bolesne dla jego mieszkańców.

„Rozmawiałem z panią, której firma znajdowała się na przedmieściach miasta, które zostały (przez wodę – przyp. red.) bardzo źle potraktowane. Nurt wysokiej, napierającej wody w centrum miasta wyrządził na jego przedmieściach armagedon w czystej postaci. Właśnie tam wspomniana kobieta miała swój biznes” – mówi mężczyzna i dodaje, że oprócz „rozpaczy, płaczu i rozbicia” pojawia się również „gniew”:

„Nie odbieramy sygnałów, które by nas przekonały, że cokolwiek robi się, by zapobiegać (skutkom kataklizmów – przyp. red.). Wiadomo, nie się wszystkiemu da się zapobiec. Niemniej jednak jakieś małe zbiorniki retencyjne, wybudowane w dobrej symbiozie z Czechami, byłyby pierwszorzędnym i bardzo potrzebnym rozwiązaniem. Wybudowano kilka zbiorników za pieniądze Banku Światowego, ale z jakiegoś powodu nie zostały one wykorzystane. Czy są źle zbudowane? A może proces technologiczny ich przejęcia jeszcze się nie zakończył? Nie wiem”.

Solidarność i pomoc płynąca od Polaków

Jak długo potrwa odbudowa Kłodzka, nie wiadomo. Mieczysław Kowalcze mówi, że po powodzi stulecia „najbardziej zasadnicze zniszczenia zostały uprzątnięte w ciągu roku. Ale wspomnienia zostały. Ludzie porównują, płaczą, bo kolejny raz została zalana ta sama kamienica, ale tym razem ściana już nie wytrzymała i została rozerwana przez wodę”.

Mężczyzna jednak przyznaje, że w mieście da się odczuć już pomoc płynącą zarówno od mieszkańców miasta, jak również od Polaków z całego kraju.

„Widzę mnóstwo ludzi z różnymi darami. Woda, żywność. Atmosfera robi się sympatyczna” – mówi Mieczysław Kowalcze i dodaje:

„Czuć solidarność miejscową, ale zaczynamy również odczuwać wsparcie z zewnątrz. Odzywają się znajomi z różnych terenów Polski, którzy w roku 1997 także nam pomagali. Zewnętrzna pomoc również zaczyna docierać”.

„Dostałem dużo wsparcia od naszych jezuitów z prowincji południowej i północnej” – mówi Andrzej Migacz SJ i dodaje:

„Pojawiły się deklaracje, że jeśli czegoś będziemy potrzebowali, możemy dawać znać. Mój telefon dzwoni często z ofertami pomocy. Myślę, że potrzeba dobrej koordynacji, żeby wiedzieć jak tą pomoc ukierunkować. Bo ludzie chcą pomagać”.

Jak pomóc mieszkańcom Kłodzka poprzez parafię Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny?

Konto, na które można wpłacać ofiary na pomoc dla powodzian:

Bank Spółdzielczy w Kłodzku: 05 9523 0001 0001 1817 2000 0001
Konieczny jest dopisek: „Dla Powodzian”.

Albo za pomocą strony jezuici.pl/donacje

Punkt pomocy osobom dotkniętym powodzią

Pl. Kościelny 9; 57-300 Kłodzko
Telefon: 503 739 243
Przyjmowane są: woda, żywność długoterminowa, środki higieniczne środki czystości.

Wrzesień i październik każdego roku, to dla wolontariuszy krakowskiej Fundacji Ignatianum czas niezwykle intensywnej pracy. Bowiem w tych miesiącach trwa ogólnopolska akcja charytatywna Kredkobranie, która w tym roku odbywa się już po raz siódmy.

Zbiórka przyborów szkolnych oraz materiałów plastycznych trwać będzie w całej Polsce do końca września. W październiku natomiast, prace skupiają się na segregowaniu darów i przygotowaniu transportów na Kresy.

Celem Kredkobrania jest pomoc najmłodszemu pokoleniu Polaków mieszkających na Kresach. Zebrane dary m.in. kredki, farby, zeszyty, bloki, piórniki, plecaki, pisaki, plastelinę, przybory piśmiennicze, artykuły plastyczne itd. trafią na Litwę i Ukrainę – do polskich szkół oraz placówek edukacyjnych, w których uczą się polskie dzieci i młodzież.

– Tegorocznej akcji towarzyszy hasło „Barwny świat szkolnych lat”; chcemy w ten sposób pokazać, że naszym prostym gestem solidarności możemy zrobić bardzo wiele. Wspólnie możemy sprawić, by nierzadko szara rzeczywistość, która nieraz otacza polską młodzież i dzieci z Kresów, stała się radosna i nabrała kolorów. Już nie raz naszemu społeczeństwu udało się pokazać, że razem – wspólnie możemy dużo więcej. Tak wiec i tym razem gorąco zachęcam, aby włączyć się w tegoroczna zbiórkę – zachęca i wyjaśnia Tomasz Konturek, koordynator akcji i zarazem jej pomysłodawca. Jeśli każdy z nas zaangażuje się, to będziemy mogli obdarować, wielu potrzebujących, a potrzeby są naprawdę wielkie. Z roku na rok, spływają do nas prośby o przywiezienie darów do nowych placówek edukacyjnych na Kresach. Zebrane dary trafiają na Litwę i Ukrainę, jednak cały czas wiemy, że nie możemy zapomnieć o młodych Polakach mieszkających na Białorusi. Nasza akcja odbywa się już po raz siódmy. Wiemy, że nie byłoby to możliwe, gdyby nie wiele ludzi dobrej woli z całej Polski, którzy dołączają do tej niezwykłej, ogólnopolskiej sztafety dobra, która dociera do różnych części naszej Ojczyzny – dodaje pomysłodawca zbiórki.

– Zeszłoroczna edycja Kredkobrania po raz kolejny utwierdziła nas w przekonaniu, że warto podejmować te szlachetne działania. Wielka zasługa w tym przede wszystkim naszych darczyńców, ale również naszych partnerów i patronów. Kredkobranie Skupiło osoby indywidualne oraz uczniów – dzieci, młodzież i rodziców – z ponad 500 szkół w Polsce. Wartość zgromadzonych ponad 100 tyś. sztuk darów została oszacowana na ponad 1 200 000 zł. Pomoc w postaci m.in. kredek, farb, zeszytów, bloków, piórników, przyborów piśmienniczych itd., trafiła do dzieci z Litwy, Ukrainy i Białorusi – mówi Tomasz Konturek. – W akcję włączają się całe szkoły, poszczególne klasy, ale również środowiska, zakłady pracy i osoby indywidualne. – dodaje koordynator.

Przez cały wrzesień zbiórkę można prowadzić w swoich środowiskach. Do 4 października należy je dostarczyć osobiście, pocztą lub kurierem do siedziby Fundacji. Dary w  listopadzie trafią za wschodnią granicę do naszych Rodaków.

Patronat honorowy nad akcją objął m.in. Krzysztof Jan Klęczar, Wojewoda Małopolski, Łukasz Smółka, Marszałek Województwa Małopolskiego,  Gabriela Olszowska, Małopolski Kurator Oświaty oraz ks. abp Marek Jędraszewski, Metropolita Krakowski, ks. dr hab. Tomasz Homa SJ, prof. UIK, Rektor Uniwersytetu Ignatianum w Krakowie.

Regulamin akcji oraz informacje o Kredkobraniu można znaleźć:

• na stronie www.kredkobranie.pl
• pod numerem telefonu: 785-042-119, 882-696-737
• email: [email protected], lub [email protected]

Wsparcie finansowe można dokonywać na konto Fundacji Ignatianum 58 1750 0012 0000 0000 3880 7595 z dopiskiem Kredkobranie. Zebrane fundusze przeznaczamy na zakup książek i lektur szkolnych oraz transport darów na Kresy.

Akcję koordynuje: Tomasz Konturek

„Czas dla Stworzenia” to ekumeniczna inicjatywa przeżywana we wszystkich wspólnotach chrześcijańskich od 1 września (Światowy Dzień Modlitw o Ochronę Świata Stworzonego) do 4 października (święto św. Franciszka z Asyżu)

„Czas dla Stworzenia” to szana na odnowienie relacji z naszym Stwórcą i całym Stworzeniem poprzez świętowanie, nawrócenie i zaangażowanie.

Na tej stronie znajdziesz materiał zebrany i opracowany przez jezuicką Komisję ds. Ekologii, pomocny w przeżywaniu tego czasu w jedności z siostrami i braćmi w wierze różnych denominacji. Dotyczą one np. celebrowania liturgii, impulsów do refleksji i modlitwy osobistej oraz wspólnotowej, przykłady prostych działań, a także inspiracje dla pogłębienia swojej wiedzy o ekologii integralnej w duchu Laudato si’ i zaangażowania na rzecz stworzenia.

Temat na rok 2024 brzmi: „Mieć nadzieję i działać ze Stworzeniem”

Temat przewodni „Czasu dla Stworzenia” został wybrany i opracowany przez ekumeniczny zespół (https://seasonofcreation.org/about/) zajmujący się wspólną chrześcijańską odpowiedzią na potrzebę ochrony stworzenia.

Tegoroczny temat podkreśla, że Stworzenie nie jest przedmiotem, który został stworzony na użytek człowieka – zostaliśmy powołani do relacji i współpracy z innymi stworzeniami. Pisząc „Stworzenie” wielką literą odnosimy się zarówno do stworzonego porządku, jak i tajemnicy nieustannego Bożego aktu stworzenia. Uznajemy wszystkie żywe i nieożywione części Bożego Stworzenia, okazując im nasz szacunek, mamy świadomość odpowiedzialności i współzależności ze światem przyrody.

Prezentacja wideo Orędzia Papieża Franciszka (angielski)

W swoim przesłaniu papież Franciszek zachęca do życia wiarą wcieloną, taką, która może wejść w cierpiące i pełne nadziei „ciało” innych; do połączenia sił, aby pomóc przemyśleć między innymi kwestię ludzkiej władzy, jej znaczenia i granic; do rozszerzenia harmonii między ludzkością a stworzeniem w poczuciu odpowiedzialności za ludzką i integralną ekologię oraz drogę zbawienia naszego wspólnego domu. Papież zachęca, aby z pomocą Ducha Świętego starać się żyć życiem, które staje się pieśnią miłości do Boga, do ludzkości, ze stworzeniem i dla stworzenia, i które znajduje swoją pełnię w świętości.

Symbol tego czasu jest inspirowany fragmentem Listu do Rzymian (8:19-25):

Bo stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych. Stworzenie bowiem zostało poddane marności – nie z własnej chęci, ale ze względu na Tego, który je poddał – w nadziei, że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych. Wiemy przecież, że całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia. Lecz nie tylko ono, ale i my sami, którzy już posiadamy pierwsze dary Ducha, i my również całą istotą swoją wzdychamy, oczekując – odkupienia naszego ciała. W nadziei bowiem już jesteśmy zbawieni. Nadzieja zaś, której [spełnienie już się] ogląda, nie jest nadzieją, bo jak można się jeszcze spodziewać tego, co się już ogląda? Jeżeli jednak, nie oglądając, spodziewamy się czegoś, to z wytrwałością tego oczekujemy.

Komentarz i inspiracja do refleksji i kazania

„Stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia” (Rz 8:22)

Ten biblijny obraz przedstawia Ziemię jako matkę przeżywającą bóle porodu. Czasy, w których żyjemy, pokazują, że nie odnosimy się do Ziemi jak do daru od naszego Stwórcy, ale raczej jak do zasobu przeznaczonego do wykorzystania. Święty Franciszek z Asyżu rozumiał to, gdy odnosił się do Ziemi jako do naszej siostry i matki w swoim kantyku stworzeń – Pieśni słonecznej. Można zapytać, jak Ziemia może troszczyć się o nas, jeśli my nie troszczymy się o nią? Stworzenie jęczy z bólu z powodu naszego egoizmu i niezrównoważonych działań, które jej szkodzą. Wraz z Ziemią, wołają stworzenia wszelkiego rodzaju, w tym ludzie, którzy krzyczą z powodu konsekwencji naszych destrukcyjnych działań powodujących kryzys klimatyczny, utratę bioróżnorodności i ludzkie cierpienie, a także cierpienie Stworzenia.

A jednak jest nadzieja i oczekiwanie na lepszą przyszłość. Nadzieja w kontekście biblijnym nie oznacza stania nieruchomo i cicho, ale raczej oznacza wzdychanie i wołanie, i aktywne dążenie do nowego życia pośród zmagań. Podobnie jak podczas porodu przechodzimy przez okres intensywnego bólu, ale pojawia się nowe życie.

„Stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych” (Rz 8:19)

Stworzenie i my wszyscy jesteśmy wezwani do oddawania czci Stwórcy, pracując razem nad przyszłością aktywnej nadziei. Tylko wtedy, gdy współpracujemy razem ze Stworzeniem, mogą narodzić się pierwociny nadziei. Św. Paweł przypomina nam, że zarówno Stworzenie i ludzkość są od początku poczęte w Chrystusie i dlatego są sobie nawzajem powierzone.

„Stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych!” Dziećmi Bożymi są ci, którzy wyciągają ręce ku Stwórcy, z pokorą uznając się za stworzenia, aby chwalić i czcić Boga, a jednocześnie kochać, szanować, troszczyć się i uczyć się od Bożego daru stworzenia. Stworzenie nie jest dane ludzkości do używania i nadużywania, natomiast ludzkość jest stworzona jako część Stworzenia. Stworzenie jest czymś więcej niż tylko wspólnym domem, jest także kosmiczną rodziną, która wzywa nas do odpowiedzialnego działania. W ten sposób dzieci Boże otrzymały powołanie i mają ważną rolę do odegrania w objawieniu się królestwa sprawiedliwości (por. Rz 8:19).

Pierwociny nadziei (Rz 8:23-25)

Nadzieja umożliwia nam przezwyciężenie naturalnego prawa rozkładu. Nadzieja jest nam dana przez Boga jako ochrona i zabezpieczenie przed bezsensem. Tylko przez nadzieję możemy w pełni zrealizować dar wolności. Wolność do działania nie tylko w celu osiągnięcia przyjemności i dobrobytu, ale po to, aby osiągnąć etap, w którym jesteśmy rzeczywiście wolni i odpowiedzialni. Wolność i odpowiedzialność pozwalają nam uczynić świat lepszym miejscem.

Działamy na rzecz lepszej przyszłości, ponieważ wiemy, że Chrystus pokonał śmierć spowodowaną przez nasze grzechy. Na Ziemi jest wiele bólu z powodu naszych błędów. Nasze strukturalne i ekologiczne grzechy zadają ból Ziemi i wszystkim stworzeniom, w tym nam samym. Wiemy, że wyrządziliśmy wiele szkód Stworzeniu i światu, w którym żyjemy, z powodu naszych zaniedbań, z powodu ignorancji, ale także, w wielu przypadkach, z powodu naszego nieustannego pragnienia zaspokojenia nierealistycznych egoistycznych marzeń (por. Rzymian 8:22).

Jest takie zdanie powszechnie przypisywane świętemu Augustynowi, które mówi: „Nadzieja ma dwie piękne córki. Ich imiona to gniew i odwaga; gniew na to, jakie rzeczy są i odwagę, aby zobaczyć, że nie pozostają takie, jakie są”. Kiedy jesteśmy świadkami wołania i cierpienia Ziemi i wszystkich stworzeń, niech święty gniew poruszy nas do odwagi, by mieć nadzieję i aktywnie działać na rzecz sprawiedliwości. Wierzymy, że wcielenie Syna Bożego daje wskazówki, które pozwalają nam stawić czoła niepokojącemu stanowi świata. Bóg jest z nami w naszych wysiłkach, aby odpowiedzieć na wyzwania świata, w którym żyjemy (por. Rz 8:23).

Istnieją różne formy nadziei. Nadzieja nie jest jedynie optymizmem. Nie jest utopijną iluzją. Nie jest oczekiwaniem na magiczny cud. Nadzieja to zaufanie, że nasze działanie ma sens, nawet jeśli jego rezultaty nie są natychmiast widoczne (por. Rz 8:24). Nadzieja nie działa sama. Wcześniej w liście do Rzymian św. Paweł Apostoł wyjaśnia ścisły związek nadziei z procesem wzrostu: „wytrwałość [rodzi] wypróbowaną cnotę, wypróbowana cnota zaś – nadzieję” (Rz 5:4). Cierpliwość i wytrwałość są bliskimi towarzyszami nadziei. Są to cechy, które prowadzą do nadziei.

Wiemy, jak ważne jest podjęcie odważnych działań w celu powstrzymania kryzysu klimatycznego i ekologicznego. Wiemy również, że ekologiczne nawrócenie jest powolnym procesem, ponieważ ludzie są zbyt uparci, by zmieniać swoje umysły, serca i sposoby życia. Czasami nie wiemy, jak powinny wyglądać nasze działania. Podczas naszej podróży przez życie, każdego dnia przychodzą nam nowe pomysły i inspiracje, aby znaleźć lepszą równowagę między pilnością sytuacji a powolnym rytmem długotrwałych zmian. Możemy nie w pełni rozumieć wszystko, co się dzieje, możemy nie rozumieć dróg Boga, ale jesteśmy wezwani do zaufania i podążania za konkretnymi i trwałymi działaniami, idąc za przykładem Chrystusa, Odkupiciela całego kosmosu (por. Rz 8:25).

W niektórych językach tłumaczenie Pawłowego fragmentu wyraża, że nadzieja nie jest biernym oczekiwaniem, ale raczej aktywną nadzieją (por. Rz 8:20-21). Wiele możemy się nauczyć od innych kultur i krajów na temat tego, jak mieć nadzieję i działać razem ze Stworzeniem. Portugalski czasownik „esperançar”, jak również hiszpański „esperanzar”, dobrze wyrażają, że nadzieja musi być rozumiana jako czasownik aktywny, aby uniknąć wpadnięcia w pułapkę powierzchownej pozytywności. W języku francuskim także znajdziemy dwa różne sposoby mówienia o tym pojęciu: „espoir”, które przywołuje postawę oczekiwania i „espérance”, które wyraża aktywną nadzieję w świetle Boga. Ten sam niuans pojawia się w języku arabskim, który rozróżnia między „amal ( لما )„ i »raja« ( ءاجر )”, pokazując, że jest o wiele więcej do przemyślenia na temat tego, co mamy na myśli, kiedy mówimy o „nadziei”.

Zobacz też: Ks. Stanisław Haręzga, Nadzieja przyszłej chwały. W wizji św. Pawła z Listu do Rzymian, artykuł w najnowszym numerze Życia duchowego 119/2024.

Kiedy zorganizować świętowanie Czasu dla Stworzenia?

• w niedzielę, 1 września, na otwarcie Czasu dla Stworzenia;
• i/lub w niedzielę, 6 października, na zamknięcie tego okresu;
• ewentualnie w piątek, 4 października – jeśli życie parafii lub wspólnoty pozwala na obchody w dni powszednie;
• i/lub w każdy inny dzień, który ma znaczenie dla parafii lub wspólnoty.

Przygotowując się do organizacji „Czasu dla Stworzenia” we własnej wspólnocie, dobrze jest pamiętać, że bardziej niż wydarzenia warto umożliwiać spotkania, aby praktykować słuchanie w duchu ekumenizmu, angażując się wspólnie w działania na rzecz naszego wspólnego domu oraz inspirując duchowością ekologiczną, aby podjąć naszą odpowiedzialność jako opiekunowie Stworzenia.

Celebrowanie „Święta Stworzenia” w niedzielę, 1 września

Święto Stworzenia przypada w tym roku 1 września. Znane jest również jako Dzień Stworzenia lub Światowy Dzień Modlitwy za Stworzenie. Jest ono ważną uroczystością, która inspiruje i karmi duchowo cały „Czas dla Stworzenia”, który z niego wypływa. Oprócz tego, że jest to czas pokuty za nasze zbezczeszczenie daru Stworzenia oraz modlitwy o jego uzdrowienie i zbawienie, to święto czci Boga jako Stwórcę i upamiętnia wielką tajemnicę stworzenia kosmosu. Innymi słowy, nie chodzi tylko o świętowanie „Stworzenia jako stworzonego świata”, którym Bóg nas obdarzył, ale przede wszystkim o świętowanie „Stworzenia jako fundamentalnej tajemnicy” naszej chrześcijańskiej wiary. Krótko mówiąc, jest to moment, aby podziękować i chwalić Boga jako Stwórcę. Warto przypomnieć wspólnocie o podwójnej symbolice niedzieli jako zarówno „dnia stworzenia” („pierwszego dnia tygodnia”, kiedy Bóg rozpoczął akt stwórczy, zgodnie z Księgą Rodzaju 1), jak i „dnia zmartwychwstania”.

Liturgia

Msza za Stworzenie (wbrane propozycje z broszury przygotowanej przez Laudato Si’ Movement)

Msza za Stworzenie to celebracja eucharystyczna ze szczególnym naciskiem na świętowanie Bożego daru stworzenia. Jest ona zgodna ze strukturą standardowej mszy katolickiej, ale jest wzbogacona o symbole i oprawę, które wzmacniają biblijne pojęcie modlitwy razem z całym stworzeniem. W ten sposób celebracja zachęca wiernych do świadomej refleksji nad związkiem między naszą wiarą a Bożym stworzeniem. Jak stwierdzono w Katechizmie Kościoła Katolickiego: „W Ofierze Eucharystycznej całe stworzenie umiłowane przez Boga zostaje przedstawione Ojcu, jakby oddane Mu przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa” (KKK 1359).

Znak krzyża na rozpoczęcie

Niech łaska i pokój od naszego Boga Stwórcy, który umieszcza nas pośród rozległego i rozszerzającego się Wszechświata na naszej pięknej i kruchej planecie, będą z wami!

Wprowadzenie

Zebraliśmy się tu dzisiaj w imię Bożego Ducha Stwórcy, który w miłości rodzi cały wszechświat pełen stworzeń, oraz w imię Słowa Bożego, wypowiedzianego w ciszy, nadającego kształt i formę całemu stworzeniu, a także w imię Mądrości Bożej, która tka rozwijającą się sieć życia, objawiając swoją mądrość poprzez wiele różnych głosów stworzenia.

Obrzęd pokutny

Panie, Ty zapraszasz nas do komunii miłości z całym stworzeniem: Panie, zmiłuj się nad nami!

Chryste, jesteśmy ludem pragnącym uzdrowienia ran Matki Ziemi i pojednania z naszymi bliźnimi: Chryste, zmiłuj się nad nami!

Panie, otwórz nasze serca, abyśmy mogli usłyszeć wołanie ziemi i płacz ubogich. Panie, zmiłuj się nad nami!

Kolekta

Módlmy się. „Wszechmogący Boże, który jesteś w całym wszechświecie oraz w najmniejszym z Twoich stworzeń, Ty, który otaczasz swą czułością wszystko, co istnieje, ześlij na nas moc swojej miłości, byśmy zatroszczyli się o życie i piękno. Napełnij nas pokojem, abyśmy żyli jak bracia i siostry i nikomu nie wyrządzali krzywdy. Boże ubogich, pomóż nam uratować opuszczonych i zapomnianych tej ziemi, którzy znaczą tak wiele w Twoich oczach” (Laudato Si’ 246). Prosimy Cię o to przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg na wieki wieków. Amen.

Modlitwa wiernych

Boże Stworzycielu, gdy świętujemy Czas dla Stworzenia, naucz nas dostrzegać Twoje ślady w pięknie stworzenia. Pomóż nam słuchać głosu stworzenia, zainspiruj nas do poszanowania praw wszystkich ludzi i wszystkich żyjących gatunków, zainspiruj do dzielenia się Twoimi darami dzisiaj i do bycia zawsze świadomymi tych, którzy przyjdą po nas jutro.

Boże Stworzycielu, wysłuchaj nas, Panie.

Boże wszelkiego życia, dziękujemy Ci za dar Ziemi, naszego wspólnego domu. Obecnie wielu ludzi, oceany i ekosystemy Ziemi walczą o przetrwanie. Pomóż nam zmienić nasze postępowanie i prowadź nas do życia w prostocie i komunii, czyniąc potrzeby naszych bliźnich i oddawanie Tobie czci naszą troską.

Boże Stworzycielu, wysłuchaj nas, Panie.

Módlmy się, aby globalne porozumienia mające na celu zmniejszenie naszego wpływu na planetę i opiekę nad ubogimi były honorowane przez rządy na całym świecie. Boże, daj odwagę światowym przywódcom, aby priorytetowo traktowali dobro naszej planety i podejmowali kluczowe decyzje z korzyścią dla całej społeczności Ziemi.

Boże Stworzycielu, wysłuchaj nas, Panie.

Módlmy się za siebie nawzajem, abyśmy mogli żyć zgodnie z wizją i wartościami encykliki papieża Franciszka Laudato si’. O trosce o nasz wspólny dom. W szczególności módlmy się o zwrócenie większej uwagi na sprawiedliwość społeczną, sprawiedliwość klimatyczną i sprawiedliwość międzypokoleniową.

Boże Stworzycielu, wysłuchaj nas, Panie.

Panie, modlimy się, abyśmy mogli głębiej docenić piękno i różnorodność wszystkiego, co stworzyłeś. Podczas naszej podróży przez proces synodalny, pomóż nam również słuchać głosu stworzenia, aby uznać, jak głęboko jesteśmy połączeni ze sobą nawzajem i ze światem przyrody.

Boże Stworzycielu, wysłuchaj nas, Panie.

Panie, w duchu wezwania Twojego Syna, Jezusa, do naśladowania Go poprzez wyrzeczenie się siebie, pragniemy ograniczyć wszelki szkodliwy konsumpcjonizm, marnotrawstwo i zanieczyszczenie, a zamiast tego budować harmonijne relacje ze sobą nawzajem i światem przyrody.

Boże Stworzycielu, wysłuchaj nas, Panie.

Trzecia Prefacja Zwykła: Bóg Stwórca i Odkupiciel człowieka

-Pan z wami. – I z duchem twoim.

-W górę serca. -Wznosimy je do Pana.

-Dzięki składajmy Panu Bogu naszemu. -Godne to i sprawiedliwe.

Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, * abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dziękczynienie, *Panie, Ojcze święty, wszechmogący, wieczny Boże. Ty przez umiłowanego Syna swojego stworzyłeś człowieka * i w swojej dobroci odrodziłeś go do nowego życia. *Dlatego służą Tobie wszystkie stworzenia, * wysławiają Ciebie wszyscy odkupieni * jednym sercem błogosławią Ciebie Twoi Święci. My także razem z wszystkimi Aniołami * głosimy Twoją chwałę, z radością wołając: Święty…

Modlitwa eucharystyczna

Sugerujemy IV (lub III) Modlitwę Eucharystyczną, która ma kosmiczną oprawę i dobrze współbrzmi z treściami Mszy za Stworzenie.

Modlitwa po Komunii

Módlmy się. „Ulecz nasze życie, byśmy strzegli świata, a nie łupili go, byśmy rozsiewali piękno, a nie skażenie i zniszczenie. Dotknij serc tych, którzy szukają jedynie zysków kosztem ubogich i ziemi. Naucz nas odkrywania wartości każdej rzeczy, kontemplowania w zadziwieniu, uznania, że jesteśmy głęboko zjednoczeni z każdym stworzeniem w naszej pielgrzymce ku Twej nieskończonej światłości. Dziękujemy, że jesteś z nami każdego dnia. Wspieraj nas, prosimy, w naszych zmaganiach na rzecz sprawiedliwości, miłości i pokoju” (Laudato si’ 246). Prosimy Cię o to w imię Jezusa Chrystusa, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, jeden Bóg, na wieki wieków. Amen.

Błogosławieństwo końcowe

Wprowadzenie: Idąc do naszych domów w świetle Chrystusa, Zbawiciela całego kosmosu, dziękujmy za sposób, w jaki jesteśmy podtrzymywani i otoczeni troską przez stworzenia. Karmione chlebem i winem, Ciałem i Krwią Chrystusa, niech nasze serca pozostaną niezłomnymi pielgrzymami w podróży ku uzdrowieniu i pojednaniu między ludzkim i nie-ludzkim światem przyrody. Niech nasza wdzięczność prowadzi nas do życia w pokorze i kroczenia z troską i szacunkiem dla wszystkiego, co Bóg stworzył.

***

Kolekta i modlitwa po komunii pochodzą z końcowej modlitwy zawartej w Laudato si’. Jeśli te modlitwy nie są używane, można również rozważyć zakończenie mszy świętej jedną z końcowych modlitw z Laudato si’ przed rozesłaniem. W takim przypadku cała wspólnota może odmówić tę modlitwę razem.

• Inne materiały do przygotowania celebracji Eucharystii z wątkami dotyczącymi stworzenia znajdują się na stronie portalu „Święto stworzenia”
• Organizacja ekumenicznego nabożeństwa modlitewnego to prosty i piękny sposób na świętowanie tego okresu. „Czas dla Stworzenia” daje wspaniałą okazję do nawiązania kontaktu z chrześcijanami innych wyznań.

Wskazówki do osobistej modlitwy

Ignacjańska „Kontemplacja pomocna do uzyskania nadziei (Ad spem)”  (por. Ćwiczenia duchowe nr 230-237).

Należy zwrócić uwagę na dwie rzeczy. Pierwszą jest to, że nadzieję należy opierać bardziej na czynach niż na słowach. Po drugie nadzieja polega na wspólnym działaniu płynącym z miłości, tworząc nowe, pozytywne możliwości. Przy tym inicjatywa zawsze pochodzi z komunii Trójcy Świętej, która działa wśród nas przez Ducha Świętego. Nasze szczęście polega na wolnej odpowiedzi poprzez ufne i twórcze zaangażowanie się w Boże działanie.

Prosić o to, czego chcę i pragnę: poproszę o pełne wdzięczności dostrzeganie odnawiającego działania Boga przez Jego Ducha, abym mógł w nim uczestniczyć z radością i entuzjazmem.

Punkt pierwszy: Odnawiające działanie Boga w mojej własnej historii życia.

Przypomnę sobie ślady nadziei, których doświadczyłem w moim życiu – od mojego stworzenia, przez odkrycie wiary, aż po moje osobiste powołanie – zastanawiając się nad tym, jak wiele pełnych nadziei początków oraz nowych początków dał mi Bóg, mój Pan. Uświadomię sobie, jak zaskakująco i uzdrawiająco On w tym działał i jak bardzo ten sam Pan pragnie przyjąć mnie do swojej Komunii oraz dać mi wiarę w Jego obietnicę i w sens moich działań, niezależnie od ich widocznego sukcesu. (Można odmówić Suscipe)

Punkt drugi: Odnawiające działanie Boga w stworzeniu.

Rozważę, jak Bóg nieustannie odnawia stworzenie, dając rzeczom ich istnienie, roślinom wzrastanie, zwierzętom zmysłowe odczuwanie, a ludziom duchowy wgląd i niemal nieograniczoną zdolność do współpracy. Rozważę, jak Bóg podtrzymuje wszystko, pomimo niesionego przez ludzi zniszczenia, oraz przyciąga do nowej wiosny; jak kwiaty rozkwitają na ruinach wojennych; jak dzikie zwierzęta odzyskują opuszczone terytoria i rozprzestrzeniają się ponownie; jak rany poranionych ludzi goją się i stają się źródłem pojednania, sprawiedliwości i pokoju. Tak samo we mnie: rozważę, jak On mnie przenika, uzdrawia i uświęca, czyniąc ze mnie świątynię Ducha Świętego, twórczy obraz mojego Stwórcy. (Można odmówić Suscipe)

Trzeci punkt: Boże zaproszenia, by stać się współpracownikiem w Jego odnawiającym działaniu.

Rozważę, jak Bóg nieustannie stwarza dla mnie nowe możliwości i szanse we wszystkich stworzonych rzeczach. Zachowuje się jak artysta, który nie szczędzi wysiłków, by poruszyć moje serce poprzez swoje dzieła, abym sam stał się twórczy. W ten sposób, z moją pomocą, chce doprowadzić świat do spełnienia Jego Nowego Stworzenia. Tak więc jest obecny i działa w stworzeniach, które wołają o moją opiekę i inspirują mnie; w niedoskonałych, ale autentycznych ludzkich inicjatywach, przebudzeniach i ideach, zza których prześwituje wspaniała Boża obietnica i które zapraszają mnie do współpracy; w ubogich, uciskanych i cierpiących, z którymi bliskość zbliża mnie do Chrystusa; oraz w głoszeniu Jego Kościoła, które prowadzi do akceptacji i nawrócenia oraz umieszcza mnie we wspólnocie wierzących. (Można odmówić Suscipe)

Punkt czwarty: Zmartwychwstały Chrystus jako źródło odnowy.

Kontempluję zmartwychwstałego Chrystusa, którego rany są przemienione i którego światło oświetla całe stworzenie, jak z pogodną twarzą zwraca się do mnie i jak promieniuje Jego radość. Uświadomię sobie, że cała moja nadzieja, cała moja moc miłości, wszystkie moje fizyczne i duchowe zdolności oraz całe moje dążenie do zmiany jest odbiciem Jego doskonałej nadziei i miłującej mocy, Jego ducha i Jego kosmicznego ciała, odbiciem Jego dążenia do tego, by pewnego dnia być wszystkim we wszystkich. (Można odmówić Suscipe)

Suscipe (o nadziei):

Zabierz, Panie, i przyjmij, moje pragnienie czynienia dobra, moją tęsknotę za sprawiedliwością, pokojem i integralnością stworzenia, cały mój czas, moje możliwości, dary i talenty. Ty mi je dałeś, oddaję je Tobie. Wszystko jest Twoje, rozporządzaj tym zgodnie z Twoją wolą. Daj mi tylko Twoją miłość i nadzieję. To mi wystarczy.

Zakończ rozmową z Bogiem-Stworzycielem i modlitwą Ojcze nasz.

Autor: Fabian Moos SJ

Lektura duchowa

W duchu refleksji i modlitwy warto przeczytać Orędzie papieża Franciszka na Światowy Dzień Modlitw o Ochronę Świata Stworzonego, 1.09.2024 r.

Punkty do rozmowy w grupie o tegorocznym temacie i symbolu: „Różne wymiary nadziei”

– Chrześcijańska nadzieja nie jest powierzchowna, jest konkretna. Nasza nadzieja jest zakorzeniona w Bożych obietnicach i czynach.

– Potrzeba metanoi, ekologicznego nawrócenia i pojednania z Ziemią. Duch Święty jest tym, który kieruje naszym nawróceniem, prowadząc nas głębiej w zrozumienie, że jesteśmy kosmiczną rodziną.

– Aby zmienić system, musimy zmienić nasze nastawienie.

– Ważne jest dla nas słuchanie głosów, które krzyczą i jęczą, społeczności, które tracą ziemię i środki do życia z powodu zmian klimatycznych, wymierania gatunków, rozkładów ekosystemów, zniszczeń z powodu przemysłu wydobywczego.

– Aktywną nadzieję w naszych chrześcijańskich wspólnotach można dostrzec w trosce o Stworzenie,

słysząc głos ubogich, słysząc wołanie Ziemi.

– Nadzieja inspiruje nas do działania; ponieważ mamy nadzieję, możemy działać i widzieć to, na co mamy nadzieję.

– Zbiorowe działanie daje nadzieję tym, którzy cierpią z powodu lęku klimatycznego, przytłoczonych faktem, że czas ucieka. Chrześcijańska nadzieja napędza działania.

– Transformacja wymaga czasu, musimy być cierpliwi. Nadzieja jest również procesem, wymaga cierpliwości.

– Nadzieja to wiara w rzeczy, których nie widzimy, nadzieja to świadomość, że jutro będzie lepsze, ponieważ Chrystus zmartwychwstał, pokonał wszelkie zło. Życie przezwycięża wszystko.

– Aktywna nadzieja to wartość niepieniężna, która ma moc zmieniania świata.

Modlitwa inspirowana Pismem Świętym:

Do modlitwy można wykorzystać tekst św. Pawła z Listu do Rzymian, rozdział 8, wersety 19-25. Tekst ten i komentarz do niego znajdują się na początku tej strony

Ignacjański rachunek sumienia w świetle stworzenia

Ignacjański rachunek sumienia to sposób na to, by strzec ekologicznego nawrócenia i wyciągać z niego właściwe konsekwencje. Pomimo nazwy, nie chodzi tu jedynie o grzechy. Ekologiczną wersję tej modlitwy, paralelną do pięciopunktowego tradycyjnego ujęcia, zaproponował Joseph Carver SJ. Warto ją rozwinąć w duchu trynitarnej teologii stworzenia, przedstawionej w encyklice Laudato si’ (LS 238).

Zrób znak krzyża i poproś Ducha Świętego o światło.

1. Modlitwę zacznij od dziękczynienia i wdzięczności za dary, które Bóg Ojciec ofiarował ci dziś w całym stworzeniu. Wszelkie stworzenie odzwierciedla piękno i błogosławieństwo Boga. On sam daje w nim siebie. Zapytaj siebie: w którym momencie i miejscu byłem tego najbardziej świadomy dzisiaj?
2. Proś o serce otwarte na poruszenia Ducha Świętego Stworzyciela, który na pewno inspirował cię do troski o stworzenie. Czy jesteś w stanie zidentyfikować te poruszenia i określić, kiedy i gdzie robiłeś świadome wysiłki, aby zatroszczyć się o Boże stworzenie w mijającym dniu?
3. Spójrz na trudności i radości, jakich dzisiaj doświadczyłeś w tej trosce. Pytaj Boga, jak dzisiaj byłeś przyciągany do Boga poprzez stworzenie? Jak byłeś dzisiaj zapraszany do odpowiedzi na Boże działanie w stworzeniu? Czy jest jakiś aspekt twojej relacji ze stworzeniem, który wymaga zmiany?
4. Stając przed Jezusem Chrystusem, przez którego i dla którego wszystko zostało stworzone, proś o prawdziwą i jasną świadomość twojej grzeszności, brak odpowiedzi na potrzeby stworzenia, sprzeniewierzania się mu. Jak mógłbyś naprawić pęknięcia w twojej relacji ze stworzeniem?
5. W końcu proś o nadzieję na przyszłość, proś o większą wrażliwość i wyczucie Bożej żywej obecności w całym stworzeniu, o poczucie współodpowiedzialności i solidarności, więzi i komunii ze wszystkim, co Bóg stworzył. Proś o łaskę widzenia świata oczami Jezusa, który we wszystkim odkrywał przesłanie Boga, bo cała rzeczywistość zawiera w sobie znamię Trójcy Świętej (LS 239).

Zakończ modlitwą Ojcze nasz.

Impulsy do modlitwy we wspólnocie

(parafia, grupa modlitewna, szkoła, różne wspólnoty chrześcijańskie, rodzina, przyjaciele…).

Zorganizuj nabożeństwo na łonie przyrody

– Aby w pełni celebrować Boże stworzenie, dobrze jest, jeśli to możliwe, zorganizować wspólną modlitwę poza budynkiem i chwalić Pana Boga w kontekście Bożego stworzenia – ono już czci wymownie Boga: nawet góry, rzeki i drzewa czczą Pana po prostu robiąc to, do czego Bóg je stworzył!

– Warto rozważyć miejsce o jakimś szczególnym, ekologicznym znaczeniu:

* Jeśli jest to miejsce o wielkim naturalnym pięknie, to można skupić się na dziękczynieniu Bogu i zobowiązaniu się do ochrony tego miejsca i innych, podobnych.

*Jeśli jest to miejsce, w którym widać w szczególny sposób degradację środowiska, dobrze jest skupić się na wyznaniu naszych grzechów środowiskowych i żalu z powodu utraconych różnorodnych głosów stworzeń oraz podjąć zobowiązanie do działań zmierzających do uzdrowienia i przywrócenia dobrego stanu przyrody.

– W celu przygotowania miejsca modlitwy dzieci i dorośli mogą zebrać z okolicy jakieś symboliczne przedmioty. Symbole te mogą reprezentować „owoce ziemi i pracy rąk ludzkich”, a także służyć jako przypomnienie głosów całego stworzenia, które przyłącza się do modlitwy.

– Warto uwzględnić chwilę ciszy, aby posłuchać przyrody i bez słów dołączyć się do pieśni uwielbienia, jaką śpiewają stworzenia.

– Zamiast kazania czy homilii, można podzielić zgromadzonych na grupy, aby przeprowadzić krótkie dzielenie się stosownym fragmentem Biblii (np. tekstem z Listu do Rzymian 8, 19-25).

Inne inicjatywy

Materiały Caritas Polska

Caritas Polska, jako promotor Czasu dla Stworzenia pod patronatem KEP, zaproponowała by hasłem tegorocznego Czasu dla Stworzenia było „Kupuję Umiar”. Ma to wskazać na źródłową przyczynę całego, wielopłaszczyznowego kryzysu przyrodniczego, którą to przyczyną jest konsumpcjonizm, nakręcany tzw. logiką rynku. Odpowiedzią katolików na wszechobecny nadmiar i przesyt powinien był naturalny dla świadomego człowieka umiar.

Wspólna lektura encykliki „Laudato si’”

W okresie „Czasu dla Stworzenia” można utworzyć grupę dyskusyjną, która wspólnie czyta i omawia Encyklikę Papieża Franciszka: Laudato si’. W trosce o wspólny dom (2015)

Spacer lub pielgrzymka

Warto zorganizować spacer kontemplacyjny nad lokalną rzeką lub w okolicznym lesie w celu medytowania nad darem Bożego stworzenia i naszą odpowiedzią na ten dar, aby przeżyć głębszy związek z całym otaczającym nas życiem.

Można też zorganizować pielgrzymkę do ważnego miejsca ekologicznego lub miejsca, które jest świadkiem niesprawiedliwości ekologicznej lub społecznej. Pielgrzymka może zakończyć się nabożeństwem modlitewnym.

Dzielenie się swoimi doświadczeniami

Dobrze jest udokumentować wydarzenia i działania zdjęciami lub filmami oraz udostępnić je w swoich kanałach i na swoich stronach w internecie wraz z krótką (lub dłuższą) notatką. Mogą one zainspirować do modlitwy i działania na rzecz ochrony stworzenia ludzi na całym świecie. Zdjęcia pojawią się na ekumenicznym, chrześcijańskim portalu SeasonOfCreation.org, jeśli użyje się hashtagu #SeasonOfCreation.

Praktyka nowych, „ekologicznych” uczynków miłosierdzia

Owocem Nadzwyczajnego Jubileuszu Miłosierdzia (2015/2016) jest rozszerzona przez papieża Franciszka lista tradycyjnych uczynków miłosierdzia. Dwa nowe to: ósmy uczynek miłosierdzia względem duszy: „Zachwycić się dziełem stworzenia”, oraz ósmy uczynek miłosierdzia względem ciała: „Dbać o świat – nasz wspólny dom”. Warto przełożyć je na konkretne zachowania. Więcej o uczynkach miłosierdzia w jezuickim podejściu przeczytasz tutaj: „Ekologiczna troska co do duszy i co do ciała” oraz tutaj: „Ekologiczne uczynki miłosierdzia”.

„Czas dla Stworzenia” – okazja do zrobienia kolejnego kroku w kierunku zmiany stylu życia

Nasze indywidualne działania są ważne: świętowanie stworzenia, udział w sprzątaniu świata, sadzenie drzew i zmniejszanie naszego śladu węglowego to tylko to niektóre z natychmiastowych działań, które możemy podjąć. Trzeba również zdać sobie sprawę, że potrzebujemy potężnego ruchu sprawiedliwości. Chrześcijanie i ludzie dobrej woli razem mogą być potężną rzeką sprawiedliwości i pokoju, która ożywi ziemię i przyszłe pokolenia, rzeką, która może poruszyć góry niesprawiedliwości.

Dla pogłębienia i dalszego zaangażowania

Duchowość ignacjańska dla ekologicznego nawrócenia

Czy duchowość ignacjańska może – obok innych tradycji humanistycznych, naukowych i religijnych – inspirować do głębokiego rozumienia stworzenia oraz pobudzać do odpowiedzialności i troski o Ziemię?

• Jacek Poznański SJ, Ćwiczenia duchowe w świetle Laudato si’, udostępniony na stronach Apostolstwa Modlitwy – Papieskiej Światowej Sieci Modlitwy.
• Jacek Poznański SJ, Zarys ignacjańskiej duchowości stworzenia , na stronie jezuickiego kwartalnika „Życie duchowe” (119/2024).

Międzykontynentalne sympozjum o Ćwiczeniach duchowych św. Ignacego z Loyoli

W dniach 10-16 czerwca 2024 r., w Międzynarodowym Centrum Duchowości Cova Sant Ignasi w Manrezie w Hiszpanii odbyło się sympozjum o światowym zasięgu poświęcone tematowi: „Ćwiczenia duchowe i nawrócenie ekologiczne”. Podjęty został problem, w jaki sposób doświadczenie Ćwiczeń może promować świadomość i zmianę postawy wobec kryzysu ekologicznego. Zaproszeni zostali prelegenci z różnych części świata, którzy są zaangażowani w ten obszar i którzy podejmowali także refleksję nad związanym z nim doświadczeniem duchowym. Podjęli się oni przestudiowania czterech tygodni ignacjańskich Ćwiczeń duchowych, aby zbadać ich potencjał w odpowiedzi na to współczesne wyzwanie, przed którym staje cała ludzkość. Więcej o sympozjum, jego celach i metodyce na stronie jezuici.pl.

Playlista z referatami i dyskusjami (w języku angielskim i hiszpańskim z tłumaczeniami symultanicznymi na te języki) jest dostępna na youtube Cova Sant Ignasi, w języku angielskim oraz w języku hiszpańskim.

Najnowszy numer jezuickiego kwartalnika Życie Duchowe (Lato, 119/2024) pt. „Mistyka stworzenia”.

Numer otwierają artykuły odwołujące się do Biblii. Maria Miduch ukazuje Boga jako miłośnika życia, który stworzył i kocha nie tylko człowieka, ale całe stworzenie. Dariusz Kowalczyk SJ pisze o trynitarnej mistyce stworzenia, nawiązując do żydowskiej teorii tzimtzùm, według której Bóg przed stworzeniem świata wycofał się, by zrobić miejsce dla nie-Boga. Wybór żydowskich komentarzy dotyczących stworzenia świata prezentuje rabinka Małgorzata Kordowicz. Z kolei ks. Mariusz Rosik wyjaśnia, jak winniśmy rozumieć zaproszenie Boga, by czynić sobie ziemię poddaną, a ks. Stanisław Haręzga ukazuje nadzieję przyszłej chwały płynącą dla całego stworzenia w wizji św. Pawła z Listu do Rzymian. W numerze prezentujemy też spojrzenie na świat wybranych świętych żyjących przed wiekami i ludzi nam współczesnych, których podejście do stworzenia i troski o nie pozostaje cały czas aktualne i może być cenną wskazówką w działaniach na rzecz ekologii, w tym także ekologii ducha. Wśród tekstów na ten temat między innymi artykuły: Leona Nieściora OMI o przyczynku św. Augustyna do ekologii integralnej, Justyny Łukaszewskiej-Haberkowej o ekologii św. Hildegardy z Bingen, Stanisława Jaromiego OFMConv o „Laudato si’” i św. Bonawenturze, Pawła Hańczaka OCD o zachwycie nad światem świętych Karmelu, Roberta Danieluka SJ o wrażliwości na piękno stworzenia pierwszych jezuickich misjonarzy, Jolanty Koszteyn o Piotrze Lenartowiczu SJ, nazwanym przez Autorkę „Bożym przyrodnikiem”, oraz wspomnienie Magdaleny Jaroszewicz o ks. Romanie Rogowskim – mistrzu mistyki przyrody. W „Duchowości Ćwiczeń” artykuł Jacka Poznańskiego SJ, który w zarysie przedstawia ignacjańską duchowość stworzenia.

Artykuły dostępne online:

Ks. Stanisław Haręzga, Nadzieja przyszłej chwały. W wizji św. Pawła z Listu do Rzymian

Paweł Hańczak OCD, Piękno i tajemnica stworzenia u świętych Karmelu

Sympozjum i monografia poświęcona Adhortacji Apostolskiej Laudate Deum. O kryzysie klimatycznym Papieża Franciszka (2023)

W październiku 2023 roku z inicjatywy Instytutu Filozofii Uniwersytetu Ignatianum w Krakowie oraz Ruchu Ekologicznego św. Franciszka z Asyżu – REFA odbyła się w Krakowie dyskusja panelowa pt. „Papież Franciszek: LAUDATE DEUM. Adhortacja apostolska w sprawie kryzysu klimatycznego”. Wprowadzenie w formie specjalnego nagrania wideo przygotował Msgr Anthony Onyemuche Ekpo z Dykasterii ds. Integralnego Rozwoju Człowieka w Watykanie.

W części pierwszej głos zabrali eksperci: Dr Stanisław Jaromi OFMConv (REFA), który przedstawił zasadnicze punkty „Laudate Deum”, następnie Patryk Białas (REFA) omawiał różne reakcje na kryzys klimatyczny. Prof. Cezary Kościelniak (UAM) zaprezentował swoją refleksję o paradygmacie technokratycznym i polityce międzynarodowej w ujęciu „Laudate Deum”. Na koniec części eksperckiej, prof. Józef Bremer SJ (UIK) omówił zagadnienie koncepcji rozwoju, szczególnie w kontekście szybkich przemian technologicznych, takich jak sztuczna inteligencja.

W drugiej części oddano głos aktywistom. Agnieszka Mędrek ze Stowarzyszenie Drwinka opowiedziała o swoich doświadczeniach z troską o lokalny ekosystem rzeczny w jednej z dzielnic Krakowa. Teresa Stanek ze studenckiego Koło Ekologiczne VIRIDIS UIK opowiedziała o troskach i nadziejach młodych. Ponownie Patryk Białas, tym razem jako działacz kilku stowarzyszeń i fundacji, m.in. BoMiasto, wskazywał na radykalne przemiany lokalnego środowiska pod wpływem działalności człowieka. Debatę zakończyła degustacja lokalnych ekologicznych dań przygotowanych przez gospodarstwo ekologiczne „Herbaciane Pola” z Jeleśni na Orawie, górskim terenie w południowej Polsce.

Panel odbył się w czwartek, 19 października 2023r.,, w budynku Uniwersytetu Ignatianum w Krakowie. Wydarzenie prowadził dr Jacek Poznański SJ (UIK). Zapis całego panelu jest dostępny na kanale youtube UIK.

Omówienie debaty na portalu „Święto Stworzenia”.

Monografię pt. „Laudate Deum. Papieża Franciszka walka o klimat” pod red. o. Stanisława Jaromiego OFMConv. można nabyć w Księgarni Internetowej Wydawnictwa WAM.

Inne jezuickie (i nie tylko) miejsca warte odwiedzenia

• Informacje o jezuickich zaangażowaniach na rzecz sprawiedliwości społecznej i ekologii na całym świecie i w Polsce możesz przeczytać na głównym portalu informacyjnych Jezuitów w Polsce w zakładce „Troszczyć się o wspólny dom” (jedna z czterech preferencji apostolskich Towarzystwa Jezusowego w latach 2019-2029).
• Redakcja „Modlitwy w drodze” przygotowała w 2021 roku rekolekcje o stworzeniu pt. „A Bóg widział…”, które można odprawić sobie w dowolnym czasie, korzystając z własnego smartfona.
• Źródłowe teksty Kościoła poświęcone ekologii zawiera biblioteczka portalu „Święto Stworzenia”.
• Ekologiczne aktualności można znaleźć na portalu chrześcijańskich ekologów „Święto Stworzenia”.
• Działalność studenckiego Koła Naukowego VIRIDIS działającego przy Instytucie Filozofii jezuickiego Uniwersytetu Ignatianum w Krakowie.
• Wiele naukowych artykułów poświęconych ekologii integralnej, ekoetyce, ekofilozofii, zrównoważonemu rozwojowi i innym zagadnieniom zawiera czasopismo „Studia Ecologiae et Bioethicae”wydawane przez Centrum Ekologii i Ekofilozofii na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.
• Więcej o rozwoju katolickiej refleksji teologicznej na temat wyzwań związanych z kryzysem ekologicznym można znaleźć w artykule „Ekoteologia przed i po encyklice Laudato si’”.
• Dyskusja wokół książki dr hab. Dominiki Dzwonkowskiej prof. UKSW, pt. „Wprowadzenie do etyki środowiskowej”, która odbyła się z inicjatywy Instytutu Filozofii Uniwersytetu Ignatianum w Krakowie 29 marca 2023 roku.

Kilka inspirujących cytatów z encykliki Papieża Franciszka Laudato si’

„Myślę, że Franciszek jest w najwyższym stopniu wzorem troski o to, co słabe, oraz patronem ekologii integralnej, przeżywanej z radością i autentycznością. Jest on świętym patronem tych wszystkich, którzy prowadzą badania i pracują w dziedzinie ekologii, miłowanym również przez wielu niechrześcijan. Pokazał szczególną wrażliwość na Boże stworzenie oraz na najuboższych i opuszczonych. (…) Był mistykiem i pielgrzymem, który żył z prostotą i we wspaniałej harmonii z Bogiem, z innymi ludźmi, z naturą i z samym sobą. Dostrzegamy w nim, do jakiego stopnia nierozerwalnie są połączone troska o naturę, sprawiedliwość wobec biednych, zaangażowanie społeczne i pokój wewnętrzny” (LS 10).

„Jednakże nie możemy dziś nie uznać, że prawdziwe podejście ekologiczne zawsze staje się podejściem społecznym, które musi włączyć sprawiedliwość w dyskusje o środowisku, aby usłyszeć zarówno wołanie ziemi, jak i krzyk biednych” (LS 49).

„Duchowość chrześcijańska proponuje alternatywny sposób rozumienia jakości życia i zachęca do prorockiego i kontemplatywnego stylu życia, zdolnego do głębokiej radości, unikając obsesji na tle konsumpcji (LS 222).

„Człowiek ma tendencję, by sprowadzać kontemplacyjne wytchnienie do dziedziny tego, co bezowocne czy zbędne, zapominając, że w ten sposób odbiera się dokonywanemu dziełu to, co najważniejsze: jego sens. Naszym obowiązkiem jest włączenie w nasze działania bezinteresowności i wymiaru receptywnego. Jest to coś innego niż zwykła bezczynność. Chodzi o inny sposób działania, stanowiący część naszego istnienia. W ten sposób ludzkie działanie chronione jest nie tylko od pustego aktywizmu, ale także od niepohamowania oraz wyizolowania sumienia, co prowadzi do dążenia tylko do własnych korzyści”(LS 237).

„Z drugiej strony, nikt nie może wzrastać w radosnej wstrzemięźliwości, jeśli nie jest pogodzony z samym sobą. Częścią właściwego zrozumienia duchowości jest poszerzenie naszego rozumienia pokoju. Jest on czymś więcej niż brakiem wojny. Pokój wewnętrzny osoby ma wiele wspólnego z troską o środowisko i dobro wspólne, ponieważ, jeśli są one przeżywane autentycznie, odzwierciedla się w nich zrównoważony styl życia w połączeniu ze zdolnością do zadziwienia, prowadzącą do głębi życia. Natura jest pełna słów miłości, ale jak je usłyszeć pośród ciągłego hałasu, niepokoju i roztargnienia czy też kultu powierzchowności? Wiele osób doświadcza głębokiej niestabilności, popychającej do wykonywania wszystkiego na pełnych obrotach, by czuły się zajęte, w ciągłym pośpiechu, i by tratowały wszystko wokół siebie. Ma to wpływ na sposób, w jaki traktujemy środowisko. Ekologia integralna wymaga, aby poświęcić trochę czasu na odzyskanie spokojnej harmonii ze stworzeniem, na refleksję o naszym stylu życia i naszych ideałach, na kontemplację Stwórcy, który żyje pośród nas i w tym, co nas otacza, a którego obecności «nie powinno się wytwarzać, lecz odkrywać, odsłaniać »” (LS 225).

„Mówimy o pewnej postawie serca, przeżywaniu wszystkiego z pogodną koncentracją, umiejętności bycia przed kimś w pełni obecnym, nie myśląc o tym, co nastąpi później, o postawie tego, kto daje siebie w każdej chwili jako dar Boży, który powinien być przeżywany w pełni. Jezus uczył nas tej postawy, kiedy zachęcał nas, byśmy spojrzeli na lilie polne i ptaki powietrzne, lub gdy w obecności człowieka poszukującego «spojrzał z miłością na niego» (Mk 10, 21). On umiał być w pełni obecny wobec każdego człowieka i każdego stworzenia, i ukazał nam w ten sposób drogę przezwyciężenia chorobliwego niepokoju, który czyni nas powierzchownymi, agresywnymi i niepohamowanymi konsumentami” (LS 226).

„Ważne jest podjęcie dawnego nauczania, obecnego w różnych tradycjach religijnych, a także w Biblii. Chodzi o przekonanie, że „mniej znaczy więcej”” (LS 222).

„Bardzo szlachetne jest podjęcie obowiązku troski o środowisko poprzez małe codzienne działania” (LS 211).

„Nie można myśleć, że te wysiłki i tak nie zmienią świata. Działania takie rzucają w społeczeństwie ziarno dobra, które zawsze owocuje, niezależnie od tego, co można naocznie stwierdzić. Zapoczątkowują one w łonie tej ziemi dobro, które ma zawsze tendencję do rozprzestrzeniania się, czasami niedostrzegalnie. Ponadto praktyka tych zachowań przywraca nam poczucie godności, prowadzi ku doskonalszej głębi egzystencjalnej, pozwala nam doświadczyć tego, że warto iść przez ten świat” (LS 212).

„Przykład świętej Teresy z Lisieux zachęca nas do praktykowania małej drogi miłości, by nie przegapić okazji do dobrego słowa, uśmiechu, każdego małego gestu, zasiewającego pokój i przyjaźń. Na ekologię integralną składają się również proste codzienne gesty, przełamujące logikę przemocy, wyzysku, egoizmu” (LS 230).

„W tym kontekście, obok znaczenia małych codziennych gestów, miłość społeczna skłania nas do myślenia o wielkich strategiach, które skutecznie powstrzymałyby degradację środowiska i zachęciły do kultury troski, przenikającej całe społeczeństwo” (LS 231).

Modlitwa za naszą ziemię (z encykliki Laudato si’)
Wszechmogący Boże,
który jesteś w całym wszechświecie
oraz w najmniejszym z Twoich stworzeń,
Ty, który otaczasz swą czułością wszystko,
co istnieje,
ześlij na nas moc swojej miłości,
byśmy zatroszczyli się o życie i piękno.
Napełnij nas pokojem,
abyśmy żyli jak bracia i siostry
i nikomu nie wyrządzali krzywdy.
Boże ubogich,
pomóż nam uratować opuszczonych
i zapomnianych tej ziemi,
którzy znaczą tak wiele w Twoich oczach.
Ulecz nasze życie,
byśmy strzegli świata, a nie łupili go,
byśmy rozsiewali piękno,
a nie skażenie i zniszczenie.
Dotknij serc
tych, którzy szukają jedynie zysków
kosztem ubogich i ziemi.
Naucz nas odkrywania wartości każdej rzeczy,
kontemplowania w zadziwieniu,
uznania, że jesteśmy głęboko zjednoczeni
z każdym stworzeniem
w naszej pielgrzymce ku Twej nieskończonej światłości.
Dziękujemy, że jesteś z nami każdego dnia.
Wspieraj nas, prosimy, w naszych zmaganiach
na rzecz sprawiedliwości, miłości i pokoju.

Chrześcijańska modlitwa wraz ze stworzeniem (z encykliki Laudato si’)
Chwalimy Cię, Ojcze, wraz ze wszystkimi stworzeniami,
które wyszły spod Twojej wszechmocnej ręki.
Twoje są i pełne są Twojej obecności
i Twojej czułości.
Pochwalony bądź, Panie!
Jezu, Synu Boży,
wszystko przez Ciebie zostało stworzone.
Kształtowałeś się w łonie Maryi,
stałeś się częścią tej ziemi
i oglądałeś ten świat ludzkimi oczyma.
Dziś żyjesz w każdym stworzeniu
w Twojej chwale Zmartwychwstałego.
Pochwalony bądź, Panie!
Duchu Święty, który swoim światłem
kierujesz światem ku miłości Ojca
i towarzyszysz jękom stworzenia,
Ty żyjesz także w naszych sercach,
by nas pobudzać ku dobru.
Pochwalony bądź, Panie!
Panie Boże w Trójcy Jedyny, piękna Wspólnoto nieskończonej miłości,
naucz nas kontemplowania Ciebie
w pięknie wszechświata,
gdzie wszystko mówi nam o Tobie.
Rozbudź nasze uwielbienie i wdzięczność
za każdą istotę, którą stworzyłeś.
Obdarz nas łaską poczucia się wewnętrznie zjednoczonymi
ze wszystkim, co istnieje.
Boże miłości, ukaż nam nasze miejsce w tym świecie
jako narzędzi Twojej miłości
dla wszystkich istot tej ziemi,
bo żadna z nich nie jest przez Ciebie zapomniana.
Oświeć posiadających władzę i pieniądze,
aby nie popadli w grzech obojętności,
aby miłowali dobro wspólne, wspierali słabych
i opiekowali się światem, w którym żyjemy.
Ubodzy i ziemia wołają:
Panie, obejmij nas swą mocą i światłem,
abyśmy chronili wszelkie życie,
przygotowali lepszą przyszłość,
aby nadeszło Twoje Królestwo
sprawiedliwości, pokoju, miłości i piękna.
Pochwalony bądź, Panie!
Amen.

Pochwała stworzenia św. Franciszka z Asyżu

Najwyższy, wszechmogący, dobry Panie,
Twoja jest sława, chwała i cześć, i wszelkie błogosławieństwo.
Tobie jednemu, Najwyższy, one przystoją,
i żaden człowiek nie jest godny wymówić Twego Imienia.

Pochwalony bądź, Panie mój, ze wszystkimi Twoimi stworzeniami,
szczególnie ze szlachetnym bratem naszym słońcem,
przez które staje się dzień i nas przez nie oświecasz.
I ono jest piękne i świecące wielkim blaskiem:
Twoim, Najwyższy, jest wyobrażeniem.

Pochwalony bądź, Panie mój, przez brata naszego, księżyc
i nasze siostry gwiazdy;
ukształtowałeś je na niebie jasne, i cenne, i piękne.

Pochwalony bądź, Panie mój, przez brata naszego, wiatr
i przez powietrze, i chmury, i pogodę, i każdy czas,
przez które Twoim stworzeniom dajesz utrzymanie.

Pochwalony bądź, Panie mój, przez siostrę naszą, wodę,
która jest bardzo pożyteczna i pokorna, i cenna, i czysta.

Pochwalony bądź, Panie mój, przez brata naszego, ogień,
którym rozświetlasz noc:
a jest on piękny, i radosny, i krzepki, i mocny.

Pochwalony bądź, Panie mój, przez siostrę naszą matkę ziemię,
która nas żywi i chowa,
i rodzi różne owoce z barwnymi kwiatami i ziołami.

Pochwalony bądź, Panie mój, przez tych, co przebaczają dla miłości Twojej
i znoszą słabość i utrapienie.
Błogosławieni, którzy wytrwają w pokoju,
gdyż przez Ciebie, Najwyższy będą uwieńczeni.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Chwalcie i błogosławcie mojego Pana, i dziękujcie Mu,
i służcie z wielką pokorą.

Opracowanie na podstawie materiałów m.in. z ekumenicznej broszury „Season of Creation Celebration Guide” oraz materiałów Ruchu Ekologicznego Franciszka z Asyżu z portalu Święto Stworzenia oraz materiałów Laudato si’ Movement.

Jacek Poznański SJ (Delegat ds. Ekologii Prowincji Polski Południowej Towarzystwa Jezusowego)

Przez tydzień ponad stu przedstawicieli jezuickich szkół podstawowych i średnich oraz jezuickich sieci edukacyjnych z Azji i Pacyfiku, Europy, Stanów Zjednoczonych, Azji Południowej, Ameryki Południowej oraz Afryki i Madagaskaru zebrało się w De Britto Senior High School w Yogyakarcie w Indonezji na II Seminarium JESEDU-Jogja 2024.

Na zdjęciu powyżej delegaci z Europy (JECSE) – w tym z Polski

To globalne spotkanie, które odbyło się w dniach 24-28 czerwca 2024 roku, miało na celu omówienie kluczowych aspektów jezuickiej edukacji.

W swoim przemówieniu generał jezuitów, o. Arturo Sosa SJ, podkreślił rosnącą różnorodność szkół jezuickich, zauważając, że wiele z nich działa w kontekstach niekatolickich, a nawet niechrześcijańskich. Stwierdził, że ta różnorodność zwiększa znaczenie jezuickiej edukacji, ponieważ jest ona świadectwem uniwersalnego przesłania Ewangelii. Podkreślił znaczenie dialogu międzyreligijnego, przedstawiając go jako integralny aspekt misji Kościoła.

Ojciec Generał wyraził nadzieję, że seminarium dostarczy szkołom jezuickim wskazówek do umocnienia formacji pogłębiającej wiarę w kontekście wieloreligijnym. Przypomniał znaczenie duchowości ignacjańskiej w radzeniu sobie z tymi wyzwaniami, opowiadając się za wzmocnieniem jezuickiej tożsamości, której niezbywalnym elementem jest pojednanie i sprawiedliwość.

Wystąpienie przełożonego generalnego poruszyło kluczowe wątki seminarium, a mianowicie:

• Dzielenie się Bogiem poprzez duchowość ignacjańską,
• Wychowanie do dialogu międzyreligijnego,
• Kształtowanie trwałej wiary,
• Wychowanie do wiary w szkole katolickiej o tradycji ignacjańskiej.

Seminarium kładło nacisk na formowanie zarówno uczniów, jak i pracowników, dla których edukacja jezuicka powinna być doświadczeniem, które przemienia, umacnia wiarę i pozwala wyrazić swoje pełne człowieczeństwo. Podkreślano, że szkoły jezuickie są „miejscem spotkań”, w których Boga można szukać i odnajdywać we wszystkich rzeczach.

Seminarium poruszyło również kwestię potrzeby funkcjonowania szkół jezuickich w wielokulturowych i wieloreligijnych kontekstach. Skuteczny dialog międzyreligijny wymaga silnego poczucia tożsamości katolickiej przy jednoczesnym uwzględnieniu innych doświadczeń religijnych. Dialog ten poszerza perspektywy uczniów, wzmacnia krytyczne myślenie i promuje spójność społeczną.

Szkoły jezuickie muszą rozumieć zlaicyzowane społeczeństwo i angażować się w nie, jednocześnie pielęgnując silną wiarę. Wiąże się to z zapewnieniem uczniom głębokiego doświadczenia wiary zakorzenionego w tradycji i duchowości ignacjańskiej.

Seminarium podkreśliło potrzebę, aby nauczyciele i szkolni duszpasterze byli dobrze przygotowani do wspierania uczniów w ich duchowej podróży.

Wreszcie, zadaniem szkół jezuickich jest głoszenie Ewangelii pośród współczesnych wyzwań. Dlatego zachęcano szkoły podczas seminarium, by dostosowywały metody ignacjańskie do konkretnego kontekstu, ułatwiając spotkania z Jezusem Chrystusem poprzez modlitwę, służbę i wspólnotę.

Uczestnicy seminarium, podczas dyskusji i duchowych rozmów, koncentrowali się na sposobach zintegrowania duchowości ignacjańskiej z praktykami edukacyjnymi i osobistą wiarą.

Spotkanie zakończyło się sformułowaniem wizji szkół jezuickich, które prowadzą uczniów do odkrywania i pogłębiania wiary poprzez spotkanie z Bogiem, z Jezusem Chrystusem. Deklaracja ta podkreśla również znaczenie duchowości ignacjańskiej oraz dialogu z innymi religiami i świeckimi poglądami, a także kontekstualną adaptację do lokalnych kultur.

Źródło: Jesuit Conference of Asia Pacific

5 sierpnia, w blasku porannego słońca, rozpoczęła się kolejna Warszawska Akademicka Pielgrzymka Metropolitalna do Jasnej Góry. Celem wędrówki, trwającej 10 dni, jest nie tylko pokonanie fizycznych kilometrów, ale przede wszystkim spotkanie z Bogiem i budowanie wspólnoty.

Rozpoczęcie z Błogosławieństwem

Pielgrzymka rozpoczęła się Eucharystią w kościele św. Anny w Warszawie, której przewodniczył kardynał Kazimierz Nycz. Mimo deszczu, który towarzyszył pierwszym krokom, entuzjazm uczestników nie malał.

To był dzień pełen uśmiechów, serdecznych rozmów i spotkań z życzliwymi ludźmi, – relacjonują pielgrzymi na swojej stronie fejsbukowej.

Refleksje z Drogi

Podczas drugiego dnia pielgrzymowania, Aneta i Witek, którzy dołączyli na jeden dzień, podzielili się swoimi wrażeniami:

Czujemy, że Bóg nas tu zaprosił i prowadzi na tej drodze. Początkowo spodziewaliśmy się bardziej głośnej grupy, a trafiliśmy na spokojną, medytacyjną atmosferę, która trafiła w nasze potrzeby serca. Zachęcamy innych, aby dołączyli, bo Bóg ma dla wszystkich przygotowane coś wyjątkowego.

Każdy dzień przynosi nowe wyzwania i refleksje. Trzeciego dnia, po pobudce o 4:40, pielgrzymi rozpoczęli dzień od Eucharystii, najważniejszego punktu codziennego wędrowania. Spotkania z siostrami terezjankami oraz konferencje na temat przebaczenia i nadziei stały się istotnym elementem duchowej drogi.

Wspólnota i Duchowy Wzrost

Jezuicka Grupa Czarna kładzie szczególny nacisk na medytację oraz spotkania w małych grupach. Pielgrzymi poświęcają godzinę dziennie na medytację prowadzoną metodą św. Ignacego, bazującą na Piśmie Świętym. Dzięki temu, każdy ma możliwość głębokiego zanurzenia się w rozważaniach nad Słowem Bożym.

Równie ważnym elementem są tzw. kręgi MAGIS, podczas których pielgrzymi dzielą się swoimi doświadczeniami z danego dnia – zarówno od strony duchowej, jak i ludzkiej. Te spotkania pomagają w budowaniu wspólnoty i wzmacniają więzi między uczestnikami.

Każdy Dzień to Nowa Przygoda

Pielgrzymkowy dzień zaczyna się wcześnie rano, kiedy po miłym przywitaniu współtowarzyszy pielgrzymki, uczestnicy zbierają swoje namioty i wyruszają na trasę. Podczas wędrówki nie brakuje modlitwy, medytacji, śpiewu oraz konferencji. Każdy dzień wypełniony jest różnorodnymi aktywnościami, które pomagają uczestnikom oderwać się od codzienności i wejść głębiej w duchową podróż.

Mimo trudów wędrówki, pielgrzymi mogą liczyć na gościnność okolicznych mieszkańców, którzy otwierają przed nimi swoje domy i serca, oferując jedzenie, napoje i miejsce na odpoczynek. Wieczorne apele jasnogórskie, odbywające się zazwyczaj o 21:00, kończą każdy dzień, pozwalając pielgrzymom na modlitwę i refleksję nad minionym dniem.

Bliskość Jasnej Góry

Z każdym kolejnym dniem pielgrzymi są coraz bliżej Częstochowy. Każdy krok zbliża ich nie tylko do celu pielgrzymki, ale również do siebie nawzajem, tworząc silną wspólnotę wiernych.

Jesteśmy coraz bliżej siebie, każdego dnia lepiej się poznajemy i budujemy silną wspólnotę, – mówi jeden z uczestników.

Medytacje nad historiami biblijnymi, takimi jak spotkanie Tobiasza z Aniołem Rafałem, pozwalają pielgrzymom dostrzec działanie Boga w ich życiu. Każdy dzień jest pełen wdzięczności – za służby, za spotkanych ludzi, za braci i siostry idących obok oraz za wszystkie doświadczenia na drodze.

Zdjęcia: Grupa Czarna

Sport i wiara mają wspólne wartości. Igrzyska olimpijskie, trwające od 26 lipca do 11 sierpnia, są okazją do dawania świadectwa radości i mocy Chrystusa. Jezuici uczestniczą w tym wydarzeniu poprzez obecność kapelanów w wiosce olimpijskiej, wystawy i duchowe wędrówki.

Położone w Bazylice Saint-Denis i La Plaine Saint-Denis, dwie wspólnoty jezuitów są w pełni zmobilizowane, podczas gdy miasto codziennie przyjmuje do 170 000 kibiców, nie licząc mieszkańców dzielnicy.

„Spędzimy lato z tymi, którzy nie będą mogli pozwolić sobie na wyjazd lub zapłacenie za wejście na stadion, i wspólnie doświadczymy igrzysk” – cieszy się o. Jacques Enjalbert SJ, kapelan Domu rekolekcyjnego de Saint-Paul. Dwóch jezuitów, ojcowie Jacques Enjalbert i Grégoire Catta, oraz trzy siostry z zakonu Xawerianek będą częścią zespołu katolickich kapelanów w międzywyznaniowym centrum w wiosce sportowców. Będą dostępni dla sportowców z całego świata, oferując im ciepłe przyjęcie, braterskie wsparcie, wspólna modlitwę i duchowe wysłuchanie zarówno przed, jak i po zawodach. W pobliżu wioski olimpijskiej, w kościele Saint-Ouen-le-Vieux, jezuici będą się wymieniać z księżmi diecezjalnymi, aby codziennie odprawiać dla nich Msze. Dom rekolekcyjny natomiast będzie dążył do połączenia sportu, sztuki i duchowości poprzez różne inicjatywy.

Również w Saint-Denis, Stowarzyszenie „Pierres Vivantes”, inicjatywa zapoczątkowana przez włoskiego jezuitę w 2008 roku, zorganizuje międzynarodowy obóz podczas pierwszych dziesięciu dni igrzysk. Wolontariusze będą oprowadzać zwiedzających po bazylice Saint-Denis i pomagać im odkrywać bogactwo chrześcijańskiej tajemnicy poprzez sztukę i architekturę. Podczas drugiej części igrzysk, obóz będzie przyjmować turystów i pielgrzymów w tym ważnym miejscu sztuki, historii i wiary.

Więcej tu: Jesuits in Europe

W sobotę, 27 lipca, dobiegło do końca europejskie spotkanie młodych MAGIS Europe 2024.

Eksperymenty

Przez cały tydzień młodzi dorośli w wieku 18-35 lat, związani z duchowością ignacjańską, brali udział w ponad dwudziestu eksperymentach, dzięki którym mogli wypróbować siebie w poszukiwaniu i odnajdywaniu Boga angażując się w konkretne działanie. Oferta eksperymentów zawierała m.in. pielgrzymowanie z miejsca na miejsce, pogłębianie własnej duchowości, pójście z pomocą ludziom w potrzebie, odkrywanie duchowego wymiaru kultury i sztuki oraz dbanie o stworzenie.

Festiwal

Szczytem programu był trzydniowy Festiwal w Krakowie, podczas którego uczestnicy dzielili się owocami eksperymentów. Oprócz tego, uczestnicy mieli okazję wziąć udział w warsztatach o różnej tematyce, poznawać piękno Krakowa, pogłębiać przyjaźnie i wspólnie się modlić.

Hasło

Na hasło tegorocznego programu został wybrany zwrot często używany przez pierwszych jezuitów: “Ite inflammate omnia!” (Idźcie i rozpalajcie cały świat!) Te słowa św. Ignacy z Loyoli miał wypowiedzieć do św. Franciszka Ksawerego posyłając go na jego nową misję w Azji. W ten sposób młodzi pragną dalej budować przyszłości pełną nadziei.

Galeria zdjęć

Wszystkie najważniejsze informacje na temat tegorocznej edycji MAGIS Europe 2024 można znaleźć na poniższych mediach:
Facebook
Instagram
Strona internetowa
Youtube

To był piękny wiosenny dzień. Powietrze było rześkie, przesycone zapachem zielonej trawy i żółtych kwiatów. Śpiew ptaków przerywał delikatny szelest wiatru; radosny i pogodny klimat tego pięknego popołudnia. Kiedy spacerowałem wokół stawu, zauważyłem parę gęsi z młodymi. Pisklęta podążały za swoimi rodzicami, ciekawsko dziobiąc dookoła. To był uroczy widok i nie mogłem powstrzymać się od uśmiechu. Wiosna to czas nowego życia, czas nadziei i odnowy, czas doświadczania radości z bycia częścią tego życia!

Widok gęsi przypomniał mi moje dzieciństwo, kiedy hodowaliśmy przydomowe kurczaki. Uwielbiałem nowo wyklute pisklęta i próbowałem je głaskać, ku konsternacji matki kury. Moja mama z sentymentem wspomina, jak próbowałem czyścić ich stopy po dniu drapania w ziemi. Wydawało mi się, że coś tak cennego musi być utrzymane w czystości.

Nie zdawałem sobie sprawy, że pisklęta płci męskiej miały pewnego dnia stać się moim obiadem. Kiedy mój tata zabił kurczaki, wsiadłem na rower i odjechałem. Ich przeraźliwy krzyk przed śmiercią wstrząsnął mną i nie chciałem mieć z tym nic wspólnego. Ktoś powiedział, że taki jest cykl życia. Przecież uwielbiasz potrawę z kurczaka, jaką przygotowuje Twoja mama, powiedział ktoś inny. Byłem zbyt młody, by kwestionować usprawiedliwienie tej przemocy. Wiedziałem, że niektórzy z moich wegetariańskich hinduskich przyjaciół radzili sobie w życiu bez podrzynania gardeł kurczakom. Dlaczego jedni akceptowali taki stan rzeczy, jako normalny cykl życia, a inni nie akceptowali zabijania zwierząt? Byłem wtedy zbyt młody, by zadać sobie to pytanie. A kiedy dorosłem, nauczyłem się je ignorować.

Widok rodziny gęsi przypomniał mi o naszej dziwnej relacji ze zwierzętami. Dbamy o te słodko wyglądające, a inne zabijamy miliardami. Te, które są uważane za zwierzęta domowe, uwielbiamy, rozpieszczamy i traktujemy jak członków rodziny. Inne traktujemy okrutnie. Jeśli są nieprzydatne, pozbywamy się ich. Samce piskląt ras znoszących jaja są żywcem szatkowane w ciągu kilku minut od wyklucia. Pisklęta płci męskiej nie znoszą jaj, więc są uważane za niegodne życia w naszym świecie. Zwierzęta bez wartości ekonomicznej, nieprzydatne w systemie hodowli przemysłowej, są traktowane jak śmieci.

Pisklęta płci żeńskiej nie będą miały lepiej. Bez wątpienia będą żyły dłużej. Ale jak wygląda ich życie? Wyobraź sobie w pełni zamkniętą przestrzeń o powierzchni 30 000 stóp kwadratowych, wypełnioną 50 000 ptaków. W rzeczywistości jest to mniej niż jedna stopa kwadratowa na ptaka. Weźmy arkusz papieru do drukarki. I wyobraź sobie dorosłego ptaka w tej przestrzeni. Teraz wyobraź sobie 50 000 ptaków, po jednym ptaku na arkusz papieru, upakowanych w zamkniętej przestrzeni przez całe życie.

Są też brojlery, kurczaki hodowane na mięso, które cierpią równie okrutny los. Na szczęście ich życie jest krótsze. Czy to nie dziwne, cieszyć się z powodu czyjegoś krótkiego życia? Są hodowane i wychowywane tak, aby szybko rosły. Stają się zbyt duże i ich kości nie są w stanie poradzić sobie z ich wagą. Nie są nawet w stanie utrzymać się na własnych nogach. Ponieważ kurczaki mają tendencję do dziobania innych, gdy znajdują się w bliskim sąsiedztwie, pozbawia się ich części głowy, aby zapobiec wzajemnemu zabijaniu się. Usuwanie dziobów jest szczególnie bolesne, ponieważ dziób jest niezwykle wrażliwą częścią ciała ptaka. Sztuczne światło jest włączone przez dwadzieścia do dwudziestu dwóch godzin dziennie, aby zmusić ptaki do ciągłego jedzenia. Podawane dawki antybiotyków utrzymują je przy życiu na tyle długo, aby osiągnęły wagę, dzięki której ich zabicie stanie się opłacalne.

Niektórzy świadomi konsumenci kupują kurczaki hodowane poza klatkami lub z wolnego wybiegu w nadziei, że w ten sposób nie będą uczestniczyli w okrucieństwach hodowli fabrycznej. Jednak takie etykiety są tylko przykrywką, która ukrywa faktyczne traktowanie zwierząt. Jeśli ktoś zrobi świni makijaż, to nie przestaje być ona świnią. Standardy chowu bezklatkowego są bardzo zróżnicowane. Obecność czy brak metalowych prętów praktycznie nie ma znaczenia, gdy kurczaki są one upchane razem gęściej niż jeden ptak na stopę kwadratową. Etykieta „z wolnego wybiegu” oznacza, że ptaki mają „pewien” dostęp do świeżego powietrza. Gdy wypuszcza się 50 000 ptaków na zewnątrz, na skrawek ziemi o powierzchni 30 stóp kwadratowych, przyczepia się etykietę o hodowli na wolnym wybiegu. Można to porównać do stwierdzenia, że mój przyjaciel jest alpinistą, ponieważ raz w tygodniu wchodzi po schodach na swoje patio.

Śmierć ptaków nie nadchodzi szybko. Jednak tylko pokrętna logika wykorzystałaby ich brutalne warunki życia jako powód do ich uboju i zjedzenia. W końcu to my stworzyliśmy dla nich ten tragiczny los. Nikt nie zasługuje na takie traktowanie. Oszczędzę tu krwawych szczegółów dotyczących warunków panujących w rzeźniach, w których niszczone jest życie. Kiedy pracownik „przetwarza” setki ptaków na godzinę, możemy być pewni, że nie odbywa się to w najbardziej „humanitarny” sposób.

Wiele osób w kulturze zachodniej jest przekonanych, że mięso jest konieczne do uzyskania białka niezbędnego dla zdrowej diety. Tak nie jest. Ludzki organizm może uzyskać wszystkie składniki odżywcze bez spożywania produktów pochodzenia zwierzęcego, które wiążą się z okrutnym traktowaniem zwierząt. Nawet niektórzy znani sportowcy spożywają wyłącznie pokarmy roślinne. Jeśli oni nie potrzebują produktów pochodzenia zwierzęcego w swojej diecie, to przeciętny człowiek uprawiający sport, tym bardziej ich nie potrzebuje.

Czy myślisz, że kurczak z rożna za 5 dolarów wiódł szczęśliwe życie, bawiąc się ze swoimi przyjaciółmi na uroczej farmie? […]

Czy poznanie prawdy o przemyśle mięsnym skłoni cię do współczucia i podjęcia jakiejś decyzji? […]

Patrzyłem na rodzinę gęsi nad stawem oczyma pełnymi zachwytu i z uczuciem radości. Być może Bóg również patrzył na nas z podobnych zachwytem i uśmiechem. Modliłem się za miliardy ptaków, które nigdy nie ujrzą światła dziennego, nigdy nie zatrzepoczą skrzydłami z radości, nigdy nie postawią stopy na Bożej zielonej trawie. Niech Bóg zatroszczy się o wszystkie swoje maleństwa, bo wszyscy jesteśmy zdani na Jego łaskę.

Daniel Mascarenhas SJ
(obszerne fragmenty artykułu, który ukazał się w The Jesuit Post pod tytułem „The Reality of Cheap Chicken and the Overlooked Misery of our Animals„).

Foto: flickr.com / Todd Levy

György Hiba SJ, spędził osiem miesięcy w Libanie, gdzie odbywał ostatni etap swojej jezuickiej formacji – Trzecią Probację. W międzyczasie odwiedził również Armenię i Gruzję. O swoich doświadczeniach opowiedział po powrocie do swojej prowincji na Węgrzech.

György Hiba SJ rozpoczął Trzecią Probację w Libanie we wrześniu 2023 r. i zakończył w maju 2024 r. Ten swój czas modlitwy i apostolskiej pracy zadedykował Nicolasowi Kluitersowi Sj, holenderskiemu jezuicie, który przybył do Libanu w latach 70-tych, został porwany i zabity przez muzułmańskich ekstremistów w 1985 roku.

Trzecia Probacja kończy formację jezuity. Po jej odbyciu jezuita zostaje definitywnie wcielony w ciało apostolskie Towarzystwa Jezusowego.  W tym okresie jezuita zostaje wytrącony ze swoich utartych schematów, po raz kolejny odprawia miesięczne rekolekcje w milczeniu, konfrontuje się z samym sobą i podejmuje różne wyzwania. Przygotowuje się do realizowania powołania w obcym dla niego środowisku. Wraz z ojcem György Hibą SJ uczestniczyło w tym programie probacji trzynastu innych jezuitów z różnych krajów. A każdy z nich wysyłany był gdzie indziej na różnego rodzaju próby.

Po powrocie z probacji, podczas spotkania o. György Hiba SJ, opowiedział także o Libanie. Na libańskiej fladze biel jest symbolem pokoju, a czerwień przypomina o krwi męczenników. Pośrodku flagi znajduje się cedr, których w kraju możemy zobaczyć wiele, niektóre okazy mogą żyć nawet tysiąc lat. W Bejrucie, który kiedyś był tętniącym życiem, bogatym miastem, obecnie nie można już spotkać turystów.

Po ataku terrorystycznym na Izrael, Liban był również celem ataków, ponieważ lotnisko znajduje się pod kontrolą Hezbollahu. Trudno było tam prowadzić pracę apostolską. Dlatego też György Hiba został wysłany do Armenii razem z Misjonarkami Miłosierdzia (siostrami Matki Teresy). Opiekował się tam uchodźcami z Górnego Karabachu, uczył religii i prowadził zajęcia z katechezy. Posługiwał także w Erewaniu, gdzie siostry pracują z sierotami porzuconymi przez rodziców, ponieważ urodziły się niepełnosprawne. György Hiba dotarł również do Gruzji, gdzie mniejszość katolicka z trudem współżyje z prawosławnymi, którzy pod wpływem rosyjskiej propagandy nie są chętni do ekumenicznej współpracy.

Opowiadając o swoim czasie spędzonym podczas Trzeciej Probacji podzielił się także refleksją na temat krzyża, który w ormiańskich przedstawieniach przypomina drzewo, z którego gałęzi wyrastają pąki duchowego życia.

Zdjęcia: Merényi Zita

Na podstawie artykułu: „A Different Tertianship – Testimonial” by Baranyai  Béla / Magyar Kurír (magyarkurir.hu)

Jezuicka Służba Uchodźcom (JRS) jest międzynarodową organizacją katolicką, zainspirowaną hojną miłością i przykładem Jezusa Chrystusa. Naszą misją jest towarzyszenie uchodźcom i innym przymusowo wysiedlonym osobom, służenie im i występowanie w ich imieniu, aby mogli zdrowieć, edukować się i decydować o swojej przyszłości.

Nasza praca wyraża zaangażowanie Towarzystwa Jezusowego (jezuitów) i osób świeckich we wspieranie uchodźców na całym świecie.

Programy JRS są obecnie prowadzone w 58 krajach, służąc uchodźcom i innym przymusowo wysiedlonym osobom w strefach konfliktów i ośrodkach detencyjnych, na odległych granicach i w zatłoczonych miastach. Prowadzimy programy opieki duszpasterskiej i wsparcia psychospołecznego, zapewniamy pomoc w sytuacjach kryzysowych. Proponujemy spotkania integracyjne, doradztwo zawodowe, pomoc prawną. Chcemy bronić praw uchodźców i przypominać o wartości życia każdego człowieka, szczególnie najbardziej bezbronnych. Nasze działania mają na celu zapewnienie wsparcia uchodźcom i innym przymusowo wysiedlonym osobom w uzyskaniu ochrony i możliwości prowadzenia godnego życia i uczestniczenia w życiu społecznym.

Wierzymy, że służba uchodźcom jest dla nas najważniejszym sposobem wyrażenia naszej solidarności z nimi i troski o ich dobro. W świecie, w którym uchodźcy bardziej niż kiedykolwiek potrzebują przyjęcia, ochrony i sprawiedliwości, a jednocześnie są coraz bardziej odrzucani, demonizowani i pozbawiani podstawowych praw człowieka, JRS oferuje towarzyszenie uchodźcom jako znak nadziei i drogę do uzdrowienia. Nawet w najbardziej rozpaczliwych sytuacjach pozostajemy z uchodźcami, aby zapewnić ich, że świat o nich nie zapomniał i że nie są w nim sami.

HISTORIA

JRS zostało założone w listopadzie 1980 roku przez o. Pedro Arrupe SJ (1907-1991), ówczesnego Przełożonego Generalnego Towarzystwa Jezusowego, aby odpowiedzieć na trudną sytuację wietnamskich uchodźców uciekających ze zniszczonej wojną ojczyzny.

Po zakończeniu wojny w Wietnamie w 1975 r. setki tysięcy Wietnamczyków z południa opuściło swoje domy i wypłynęło na przepełnionych łodziach przez Morze Południowochińskie. Wielu nie przeżyło podróży; zostali zabici przez piratów lub utonęli z powodu sztormów i wzburzonego morza. O. Arrupe poczuł się poruszony do działania. Wezwał jezuitów, aby „przynajmniej ulżyli tej tragicznej sytuacji”.

O. Arrupe napisał w sprawie zaistniałego kryzysu do ponad 50 prowincji jezuickich, uznając, że jezuici, liczący wówczas 27 000 mężczyzn na całym świecie, byli dobrze przygotowani do koordynowania ogólnoświatowej pomocy humanitarnej. Gdy w Ameryce Środkowej i Łacińskiej, Europie Południowo-Wschodniej i w całej Afryce wybuchły konflikty, JRS szybko się rozrosło – od pomagania Wietnamczykom w kilku obozach w Azji Południowo-Wschodniej do pracy z uchodźcami na całym świecie.

Prawie 20 lat po założeniu JRS, 19 marca 2000 roku (w Uroczystość św. Józefa), JRS została oficjalnie zarejestrowana jako fundacja Państwa Watykańskiego. Obecnie JRS posługuje w blisko 60 krajach na całym świecie.

W POLSCE

Prowincja Wielkopolsko-Mazowiecka Towarzystwa Jezusowego w Polsce rozpoczęła działalność na rzecz migrantów i uchodźców w roku 2012, kiedy francuskojęzyczni uchodźcy z Afryki zapukali do drzwi naszego domu zakonnego przy ul. Narbutta w Warszawie. Wszystko zaczęło się od udostępnienia im pokoju z komputerem i dostępem do internetu oraz dzbanka do gotowania wody. Oprócz podstawowej pomocy materialnej, którą starano się im zapewnić, okazało się, że największą trudnością przybyłych osób był brak znajomości języka polskiego, który zwłaszcza w tamtych latach zupełnie uniemożliwiał funkcjonowanie w naszym kraju. Zaczęto więc organizować kursy j. polskiego. Z czasem doszły konsultacje prawne i spotkania integracyjne. Grupa uchodźców w Warszawie stale powiększała się, obejmując z czasem prawie wszystkie kontynenty. Inicjatywę sformalizowano i powołano Jezuickie Centrum Społeczne (JCS) W Akcji. Na jego bazie w 2022 po wybuchu pełnoskalowej wojny na Ukrainie utworzono Fundację Jesuit Refugee Service Poland – Jezuicka Służba Uchodźcom w Polsce, która stanowi część światowej Federacji JRS.

Zobacz stronę internetową JRS Poland

Najnowszy odcinek programu TVP3 Opole: Oblicza wiary został poświęcony m.in. młodym w Kościele. W drugiej części programu, o. Jarosław Studziński SJ – dyrektor Jezuickiego Ośrodka Formacji i Kultury „Xaverianum” w Opolu, mówi o duszpasterstwie akademickim i pracy z młodzieżą. W ciągu ostatniego roku udało się wprowadzić nowe podejścia i formy współpracy, a samo duszpasterstwo przestało być tylko miejscem spotkań, stało się natomiast przestrzenią osobistego i wspólnotowego rozwoju.

Zobacz program.

Fot. zrzut ekranu „Oblicza wiary” – 30 czerwca 2024.

W dniach 10-16 czerwca 2024 r., w Międzynarodowym Centrum Duchowości Cova Sant Ignasi w Manrezie w Hiszpanii odbyło się sympozjum o światowym zasięgu poświęcone tematowi: „Ćwiczenia duchowe i nawrócenie ekologiczne”. Podjęty został problem, w jaki sposób doświadczenie Ćwiczeń może promować świadomość i zmianę postawy wobec kryzysu ekologicznego. Zaproszeni zostali prelegenci z różnych części świata, którzy są zaangażowani w ten obszar i którzy podejmowali także refleksję nad związanym z nim doświadczeniem duchowym. Podjęli się oni przestudiowania czterech tygodni ignacjańskich Ćwiczeń duchowych, aby zbadać ich potencjał w odpowiedzi na to współczesne wyzwanie, przed którym staje cała ludzkość.

Sympozjum było skierowane przede wszystkim do osób, które towarzyszą podczas odprawiania rekolekcji ignacjańskich, osób odpowiedzialnych za formację w duchowości ignacjańskiej oraz zaangażowanych w jezuickich prowincjach na świecie w promowanie proekologicznego stylu życia w duchu ekologii integralnej.

Cele jakie postawiono przed wydarzeniem, to po pierwsze, stworzenie klimatu słuchania, refleksji i dialogu, który pozwoliłby na zbadanie potencjału Ćwiczeń w obszarze ekologicznego nawrócenia i transformacji stylu życia tak, aby było bardziej przyjazne stworzeniu. Po drugie, pogłębienie pojęcia stworzenia, którego ludzie są częścią, i które w całości jest dziełem Boga. Po trzecie, uświadomienie sobie, że relacja z Bogiem jest nierozerwalnie związana z troską o innych ludzi oraz przyrodę, co sprawia, że wszyscy są odpowiedzialni za dbanie o Wspólny Dom, jakim jest Ziemia, a w związku z tym powinni obrać drogę pojednania ze stworzeniem, co wymaga głębokiej zmiany w stylu życia. Naśladowanie ubogiego i pokornego Jezusa pociąga za sobą styl życia, który ma wpływ na relację wierzącego z przyrodą i solidarność z ludźmi, którzy nieraz bardzo boleśnie doświadczają konsekwencji kryzysu ekologicznego i zmian klimatycznych.

Wykłady i prezentacje każdego dnia sympozjum odbywały się w godzinach porannych. Dzień rozpoczynał się modlitwą w ruchu – pielgrzymką małych grup w ciszy do jednego z kilku miejsc ignacjańskich w Manrezie. Następnie po śniadaniu odbywał się wykład główny, który umieszczał refleksję każdego dnia w kontekście poszczególnych części Ćwiczeń (Fundamentu i kolejnych tygodni). Następnie proponowano dwa referaty osób, które są zaangażowane w jakiś aspekt nawrócenia ekologicznego w odniesieniu do tematu każdego dnia. Ta część kończyła się przedłużoną sesją pytań i dyskusji.

Dom Rekolekcyjny Manreza, fot. o. Jacek Poznański SJ

Popołudniu uczestnicy mieli czas najpierw na osobistą refleksję nad postawionymi wcześniej pytaniami. Następnie odbywała się praca w małych grupach, po czym następowało zgromadzenie plenarne poświęcone dzieleniu się owocami spotkań w grupach i wspólnej refleksji, która przede wszystkim dotyczyła praktyki dawania Ćwiczeń. Każdy dzień kończył się Eucharystią, podczas której uczestnicy ofiarowywali Bogu to, czego doświadczyli w ciągu dnia. Późne wieczory poświęcono także prezentacjom ośmiu wybranych inicjatyw, projektów i doświadczeń proekologicznych realizowanych w różnych miejscach na świecie przez jezuitów i osoby związane z duchowością ignacjańską.

Po zakończeniu sympozjum, w dniach od 17 do 26 czerwca, organizatorzy stworzyli możliwość odprawienia 8-dniowych Ćwiczeń duchowych w kluczu ekologicznym prowadzonych przez prelegentów.

Szczegółowy program sympozjum tutaj.

W sympozjum udział wzięło ponad 70 osób, w tym prawie 50 jezuitów, 15 osób świeckich i 8 osób konsekrowanych. Połowa uczestników była z Europy, a druga połowa z Ameryki Łacińskiej, Afryki, Ameryki Północnej, Azji oraz Australii i Oceanii. Wydarzenie było prowadzone w języku angielskim i hiszpańskim oraz było transmitowane online dla zarejestrowanych uczestników (ponad 150 osób z 33 krajów świata). Nagrania będą dostępne na stronie Centrum Duchowości od sierpnia 2024 roku.

Sympozjum było owocem refleksji podjętej po konferencji, która odbyła się w czerwcu 2022 roku, pt. „Mistagogia Ćwiczeń 500 lat później”. Organizatorzy tego wydarzenia, Centrum Duchowości Cova Sant Ignasi, Ignacjańska Szkoła Duchowości EIDES z Barcelony, oraz Międzykontynentalny Komitet, zdecydowali, aby co dwa lata organizować w Manrezie tygodniowe spotkania poświęcone konkretnym zagadnieniom związanym z praktyką rekolekcji ignacjańskich. Po każdym sympozjum planowana jest publikacja w prestiżowej serii „Colección MANRESA. Edición de fuentes de la Compañía de Jesús y estudios sobre la espiritualidad, la historia y la teología ignacianas”.

Sympozjum w 2022 roku zostało podsumowane w tomie wydanym na początku czerwca 2024 r. pt.: „Actualidad de los Ejercicios espirituales 500 años después” pod redakcją Javiera Melloniego SJ (Madryt 2024). Książka oferuje dogłębną eksplorację znaczenia i bogactwa Ćwiczeń we współczesnym kontekście. Jest podzielona na cztery części, które ukazują zdolność ignacjańskiego ducha do dialogu z marginesami społecznymi, innymi kulturami i światem cyfrowym, oferując wierne i pogłębione spojrzenie na istotę Ćwiczeń i możliwości ich adaptacji do dzisiejszych wyzwań.

Książka do nabycia pod linkiem.

Prezentacja książki w języku hiszpańskim pod linkiem.

Kolejne tego typu wydarzenie jest planowane na czerwiec 2026 roku i będzie poświęcone Ćwiczeniom duchowym i seksualności.

Jacek Poznański SJ

Ukazał się letni numer czasopisma „Życie duchowe”.

W numerze letnim pytamy przede wszystkim o nasz stosunek do świata. Numer otwierają artykuły odwołujące się do Biblii. Maria Miduch ukazuje Boga jako miłośnika życia, który stworzył i kocha nie tylko człowieka, ale całe stworzenie. Dariusz Kowalczyk SJ pisze o trynitarnej mistyce stworzenia, nawiązując do żydowskiej teorii tzimtzùm, według której Bóg przed stworzeniem świata wycofał się, by zrobić miejsce dla nie-Boga. Wybór żydowskich komentarzy dotyczących stworzenia świata prezentuje rabinka Małgorzata Kordowicz. Z kolei ks. Mariusz Rosik wyjaśnia, jak winniśmy rozumieć zaproszenie Boga, by czynić sobie ziemię poddaną, a ks. Stanisław Haręzga ukazuje nadzieję przyszłej chwały płynącą dla całego stworzenia w wizji św. Pawła z Listu do Rzymian.

W numerze prezentujemy też spojrzenie na świat wybranych świętych żyjących przed wiekami i ludzi nam współczesnych, których podejście do stworzenia i troski o nie pozostaje cały czas aktualne i może być cenną wskazówką w działaniach na rzecz ekologii, w tym także ekologii ducha. Wśród tekstów na ten temat między innymi artykuły: Leona Nieściora OMI o przyczynku św. Augustyna do ekologii integralnej, Justyny Łukaszewskiej-Haberkowej o ekologii św. Hildegardy z Bingen, Stanisława Jaromiego OFMConv o „Laudato si’” i św. Bonawenturze, Pawła Hańczaka OCD o zachwycie nad światem świętych Karmelu, Roberta Danieluka SJ o wrażliwości na piękno stworzenia pierwszych jezuickich misjonarzy, Jolanty Koszteyn o Piotrze Lenartowiczu SJ, nazwanym przez Autorkę „Bożym przyrodnikiem”, oraz wspomnienie Magdaleny Jaroszewicz o ks. Romanie Rogowskim – mistrzu mistyki przyrody.

Wśród tekstów z innych działów numeru zachęcamy do lektury między innymi „uwag na marginesie” Józefa Augustyna SJ o deklaracji „Fiducia supplicans”, wywiadu z Michałem Gołąbem SJ, ratownikiem górskim i duszpasterzem ludzi gór, oraz w „Duchowości Ćwiczeń” artykułu Jacka Poznańskiego SJ, który w zarysie przedstawia ignacjańską duchowość stworzenia.

Przełożony Generalny Towarzystwa Jezusowego regularnie zwołuje Poszerzoną Konsultę (Consiglio Allargato), grupę doradców, jezuitów specjalizujących się w wybranym zagadnieniu. W 2024 roku, w dniach od 3 do 7 czerwca, Konsulta poświęcona została kwestii przeanalizowania i oceny zaangażowania Towarzystwa Jezusowego w realizację Czwartej Uniwersalnej Preferencji Apostolskiej Jezuitów (2019-2029), a także rozeznaniu możliwości przyjęcia konkretnych środków na poziomie całego zakonu. Czwarta Preferencja skupia się na jezuickim zaangażowaniu w troskę o Wspólny Dom w duchu ekologii integralnej przedstawionej przez papieża Franciszka w encyklice „Laudato si’” (2015).

Podobnie jak w czasie innych podobnych spotkań Rady, ton nadaje atmosfera modlitwy i dzielenia się metodą rozmowy duchowej. Refleksję na temat ekologii rozpoczęło wystąpienie ks. Joshtroma Isaaca Kureethadama, indyjskiego salezjanina, koordynatora sekcji Ekologia i Stworzenie w Dykasterii ds. Integralnego Rozwoju Człowieka. Kolejne dwie sesje w trakcie Rady były skupione na duchowości. Pierwszą zaproponował James Hanvey SJ, brytyjski teolog, zajmujący się w Kurii Jezuitów kwestiami dotyczącymi służby wierze, a drugą – Johan Verschueren SJ, belgijski botanik, delegat Ojca Generała ds. jezuickich domów rzymskich, który mówił o doświadczeniu kontemplacji natury.

Ze względu na znaczenie tematu dla młodego pokolenia, wśród prelegentów znalazło się czterech jezuitów w formacji z różnych części świata. Oto niektóre z ich refleksji.

Brent Gordon SJ, brat zakonny, Amerykanin, pracujący w Archivum Romanum SJ w Rzym:

„Dla mnie ekologiczne nawrócenie polega na równowadze pomiędzy, z jednej strony, wewnętrznym, osobistym nawróceniem, a z drugiej strony, wspólnotową i instytucjonalną zmianą. Znalezienie tej równowagi nie jest łatwe. Moim głównym przesłaniem dla Ojca Generała i jego doradców jest to, że należy szukać tej równowagi w naszych jezuickich wspólnotach, między jezuitami w każdym wieku i na każdym etapie życia. Podczas gdy często czujemy się komfortowo wyobrażając sobie i wdrażając programy i inicjatywy dla innych i z innymi, prawdziwe ekologiczne nawrócenie musi rozpocząć się w nas jako ciele Towarzystwa”

Gleison Pereira SJ, młody jezuita w trakcie praktyki duszpasterskiej:

„Jestem brazylijskim jezuitą współpracującym z Jezuicką Służbą Migrantom i Uchodźcom (SJMR) w brazylijskim regionie Amazonii. Jestem pełen nadziei, gdy kontempluję drogę, którą podążamy jako Towarzystwo Jezusowe w kierunku ekologicznego nawrócenia. Wierzę, że możemy podjąć głębsze zobowiązanie, pozwalając, aby wyzwania, przed którymi staje nasz Wspólny Dom zmieniły nasze nawyki konsumpcyjne i struktury wspólnotowe tak, abyśmy prowadzili bardziej zrównoważony styl życia”.

Pál Füszfás SJ, Węgier, studiuje filozofię:

„Dawno, dawno temu istoty ludzkie żyły w większej harmonii z naturą tylko dlatego, że nie miały możliwości żyć w inny sposób. W ciągu ostatnich kilku stuleci ludzkość była zdolna do niszczenia natury. To doprowadziło do katastrofy ekologicznej. Wierzę jednak, że Bóg uczy nas działać z coraz większą wolnością. Dziś nie tyle powinniśmy po prostu akceptować granice, przed którymi stoimy, ale raczej motywowani miłością musimy sami wyznaczyć sobie granice i szanować je, tak jak czyni to Bóg”.

Boris Foka Wadem SJ, młody jezuita z Afryki:

„Moje zaangażowanie w troskę o nasz wspólny dom rozpoczęło się przed dołączeniem do jezuitów oraz jeszcze przed publikacją „Laudato si’”. Encyklika pozwoliła mi jednak zintegrować duchowość z moją refleksją i zaangażowaniem w ekologię. W zakonie byłem świadkiem zarówno nieświadomego zaangażowania jezuitów w realizację Czwartej Preferencji, jak i całkowitego praktycznego zaniedbania troski o przyrodę. Wiedząc, że Towarzystwo zainicjowało tę refleksję trzydzieści lat temu, chciałbym zasugerować członkom Rady kilka sposobów przezwyciężenia oporu przed wdrożeniem Czwartej Preferencji: praca nad formowaniem głębokich motywacji, znalezienie właściwej równowagi między zasadami a wizją oraz dostarczenie rzetelnych informacji o rzeczywistości kryzysu”.

Na zakończenie Poszerzonej Konsulty Ojciec Generał Arturo Sosa SJ poinformował: „Powołuję teraz specjalną komisję tutaj w Kurii, aby być pewnym, że zalecenia sformułowane podczas tej Poszerzonej Konsulty zostaną podjęte. Towarzystwo Jezusowe może wiele zrobić i jestem zdeterminowany, aby wspierać inicjatywy w tym obszarze, a także zapewnić tutaj w Kurii odpowiedni styl przywództwa sprzyjający ich realizacji”.

Zdjęcia: Jesuits Global

Dnia 15 czerwca z inicjatywy Jezuickiej Służby Uchodźcom (JRS Poland) odbył się w Warszawie Jarmark Wielokulturowy. To wyjątkowe wydarzenie miało miejsce na dziedzińcu Kolegium Jezuitów w Warszawie i zgromadziło ponad 100 osób.

W miłej atmosferze uczestnicy mogli skorzystać z wielu przygotowanych atrakcji takich jak zaplatanie warkoczyków, malowanie henną, poczęstunek kuchni krajów, z których pochodzą nasi wolontariusze, pokaz tańca indyjskiego z warsztatami, zabawa taneczna, wystawa obrazów artystów ukraińskich oraz grill.

Organizatorom przyświecały dwa cele. Po pierwsze, włączenie się w obchody Międzynarodowego Dnia Uchodźcy, przypadającego na 20 czerwca. Po drugie, podsumowanie rocznej pracy JRS Warszawa.

Była to również doskonała okazja do ucieszenia się dorobkiem osób z doświadczeniem uchodźczym, które z powodzeniem odnalazły się w polskiej rzeczywistości. Dzięki ich zaangażowaniu mogliśmy lepiej poznać bogactwo ich kultur w szerokim tego słowa znaczeniu. Dla wielu wolontariuszy była to pierwsza okazja w życiu do zaprezentowania siebie i swoich krajów. Ponadto aktywny udział uchodźców w Jarmarku dawał szansę, by zrozumieć, że oprócz trudnych doświadczeń, nasi wolontariusze mają w sobie ogromny potencjał dobra, który mogliśmy odkrywać.

To wydarzenie nie mogłoby się odbyć bez wsparcia wielu osób. Szczególne podziękowania należą się naszym wspaniałym wolontariuszom z Polski oraz wolontariuszom uchodźcom. Ich zaangażowanie w organizację Jarmarku było kluczowe dla jego sukcesu. To ważny krok w kierunku osobistego rozwoju osób z doświadczeniem uchodźczym gdy odkrywają, że sami mogą udzielać pomocy i wsparcia innym, będąc w podobnej sytuacji jeszcze do niedawna.

Dochód z Jarmarku zostanie przeznaczony m.in. na zakup podręczników do nauki języka polskiego oraz pomoc najbardziej potrzebującym uchodźcom, co dodatkowo podkreśla charytatywny wymiar tego wydarzenia.

Dziękujemy z serca wszystkim ofiarodawcom! Dziękujemy także wszystkim, którzy wsparli nas w tym wielkim wyzwaniu logistycznym, pomagając w jego realizacji i przyczyniając się do jego sukcesu.

Relacja: JRS Poland
Foto: JRS Poland

W Hiszpanii, nakładem El Grupo de Comunicación Loyola (Grupa Komunikacyjna Loyola) ukazała się książka o. Kszysztofa Dyrka SJ „Elegir y amar a Jesús. Guia para el discernimiento ignaciano” („Wybrać i pokochać Jezusa. Przewodnik po regułach rozeznawania ignacjańskiego”). Co ważne jest ona wydana w bardzo cennej, rozpoznawanej na świecie serii Manresa, promującej duchowość ignacjańską.

Książka ta jest tłumaczeniem wydanej kilka lat temu w Wydawnictwie WAM pozycji o. Dyrka SJ „Poznać, wybrać i ukochać Jezusa. Przewodnik po Regułach rozeznawania duchów drugiego tygodnia Ćwiczeń duchowych św. Ignacego Loyoli”. Dostarcza ona niezbędnych narzędzi dla każdego, kto chce zintegrować swoją wiarę z codziennym życiem. Oferuje praktyczne wskazówki rozeznania duchowego, pomagające rozpoznać i odpowiedzieć na podszepty Boga w życiu.

Damian Mazurkiewicz SJ, socjusz Prowincjała Prowincji Polski Południowej tak komentuje to wydarzenie:

Jako jezuici w Polsce jesteśmy dumni z tego, że mamy swój przyczynek w ogólnoświatowe pogłębianie rozumienia duchowości ignacjańskiej.

Krzysztof Dyrek SJ jest doktorem teologii duchowości, znanym rekolekcjonistą, kierownikiem duchowym i autorem licznych publikacji. W latach 2002-2008 był Prowincjałem Prowincji Polski Południowej Towarzystwa Jezusowego. Obecnie pełni funkcje dyrektora Domu Formacji Stałej „MANRESA” w Starej Wsi.

Jak w prosty sposób opowiadać dzieciom o tym czym jest Eucharystia i co mówi nam o niej Biblia? Co zrobić, żeby to było intrygujące, bliskie nam, wywołujące uśmiech, a jednocześnie głębokie i poruszające?

Na zaproszenie Modlitwy w drodze Aleksandra Krzaklewska-Sołtyk (aktorka, pisarka i mama) i Mateusz Frankiewicz (kompozytor, producent muzyczny i tata) wspólnie stworzyli wyjątkowe pięcioodcinkowe słuchowisko biblijne. Projekt twórczo odpowiada na wyzwania, przed którymi stoi wielu rodziców i katechetów.

Autorka opowiadań twórczo rozwija opowieści biblijne, nawiązujące do tematu Eucharystii, wprowadzając elementy edukacyjne i humorystyczne. Odbiorcy będą więc mogli posłuchać historii o Zacheuszu, dobrym ojcu, rozmnożeniu chleba, mannie i uczcie króla.

Patrząc na sposób prezentowania historii bohaterów i przystępny styl w jakim to jest opowiadane powiedziałbym, że “Usłysz Biblię” to takie “The Chosen” do słuchania dla dzieci, – mówi Dominik Dubiel SJ z redakcji Modlitwy w drodze.

Klimat opowieści współtworzy nowoczesna muzyka, inspirowana brzmieniami etnicznymi oraz muzyką tradycyjną i liturgiczną. Dzięki temu mamy poczucie, jakbyśmy zanurzali się w świat tych historii. Pomagają w tym również ilustracje specjalne przygotowane przez Przemysława Wysogląda SJ.

Data publikacji słuchowiska nie jest przypadkowa. Projekt jest prezentem Modlitwy w drodze na obchodzone w tym czasie dzień matki i dzień dziecka.

Dołożyliśmy wszelkich starań, żeby “Usłysz Biblię – opowieści dla małych i dużych” było innowacyjną i skuteczną pomocą w przygotowaniu i przeżywaniu Pierwszej Komunii Świętej, – zapewnia Wojciech Morański SJ, koordynator Modlitwy w drodze.

Jestem pewna, że to piękne słuchowisko będzie doskonałą pomocą w rodzinnej, wspólnotowej lub szkolnej katechezie, nie tylko dla dzieci, ale i dla wszystkich osób, chcących przybliżyć się do Boga i pogłębić wiarę – dodaje Elwira Ginalska, redaktorka i graficzka Modlitwy w drodze.

Projekt wpisuje się w Kongres Eucharystyczny aktualnie trwający w Archidiecezji Krakowskiej.

Nagrania są dostępne nieodpłatnie na stronie Modlitwy w drodze oraz na kanale Youtube:

• Zacheusz – Usłysz Biblię – opowieści dla małych i dużych 
• Hojny król – Usłysz Biblię – opowieści dla małych i dużych 
• Miłosierny ojciec – Usłysz Biblię – opowieści dla małych i dużych 
• Dawca manny – Usłysz Biblię – opowieści dla małych i dużych 
• Rozmnażający chleb – Usłysz Biblię – opowieści dla małych i dużych 

Aleksandra Krzaklewska-Sołtyk – aktorka, lektorka i autorka opowiadań. Twórczyni projektu Usłysz Biblię. Mama 5 chłopców, zaangażowana we wspólnotę Europe Waits.

Mateusz Frankiewicz – krakowski kompozytor, producent muzyczny i multiinstrumentalista, tata trzech córek. Współtwórca projektu Pomelody, od wielu lat współpracuje z Modlitwą w drodze.

Projekt został objęty mecenatem Uniwersytetu Ignatianum w Krakowie.

Od sierpnia 2024 roku na podlaskiej ziemi rozpoczną się długo oczekiwane przez wielu rekolekcje ignacjańskie, czyli ćwiczenia duchowe według metody św. Ignacego z Loyoli. Będą się one odbywały stacjonarnie w domach rekolekcyjnych Archidiecezji Białostockiej.

Więcej informacji na stronie internetowej www.bialystok.jezuici.pl

Ćwiczenia duchowe, czyli prowadzenie rekolekcji ignacjańskich, to jedna z głównych misji jezuitów. Na Podlasiu zaproponujemy w tym roku udział w rekolekcjach, odbywających się w milczeniu, prowadzonych w domach rekolekcyjnych w Bogdankach, Hermanówce, Surażu i Studzienicznej. Na razie będzie to Fundament Ćwiczeń Duchowych (5-dniowy) oraz Pierwszy Tydzień Ćwiczeń Duchowych (8-dniowy) i Drugi Tydzień Ćwiczeń Duchowych (8-dniowy).

Terminy REKOLEKCJI IGNACJAŃSKICH 2024

2-10.08.2024: Bogdanki – II Tydzień ĆD

20-25.08.2024: Suraż – Fundament ĆD

27-31.08.2024: Hermanówka – Fundament ĆD

10-15.09.2024: Suraż – Fundament ĆD

17-22.09.2024: Hermanówka – Fundament ĆD

22-27.09.2024: Studzieniczna – Fundament ĆD

6-14.10.2024: Bogdanki – I Tydzień ĆD

15-20.10.2024: Hermanówka – Fundament ĆD

3-11.11.2024: Bogdanki – I Tydzień ĆD

22-30.11.2024: Studzieniczna – I Tydzień ĆD

3-11.12.2024: Studzieniczna – II Tydzień ĆD

Formularz do zapisów

Prosimy wybrać odpowiedni dom rekolekcyjny.

Bardziej szczegółowe informacje o poszczególnych domach rekolekcyjnych KLIKNIJ TUTAJ

Ćwiczenia Duchowe są wymagające. W trakcie ich trwania zachowujemy pełne milczenie. Nie korzystamy z telefonów komórkowych przez cały czas. Oddajemy się pogłębionej modlitwie cztery razy dziennie. Korzystamy codziennie z towarzyszenia duchowego. Do uczestnictwa w tej formie rekolekcji wymagana jest więc równowaga psychiczna oraz ukończony 18. rok życia.

Fundament Ćwiczeń Duchowych ((5 dni)
To początek rekolekcji ignacjańskich. Wprowadzają one w doświadczenie medytacji Słowa Bożego oraz ignacjańskiego rachunku sumienia. Z założenia prowadzą do spotkania z Bogiem i doświadczenia Jego miłości oraz poznania z sensu i celu życia. Rekolekcje odbywają się w milczeniu i z dala od wszelkiej elektroniki. W ramach rekolekcji odbywają się codzienne rozmowy z osobą towarzyszącą, mające na celu pomoc w ich dobrym i głębokim przeżyciu.

Rekolekcje I Tygodnia (8 dni)
Mają na celu poznanie Boga i samego siebie w świetle Bożego Słowa i w głębokim doświadczeniu modlitwy. To spotkanie z własnym grzechem i nieuporządkowaniem, ale także z miłosierną miłością Boga. I Tydzień ĆD pokazuje głęboką prawdę o nas i o Bogu. Pozwala także na doświadczenie spotkania z miłosierdziem w sakramencie spowiedzi i odwrócenie się od grzechu.

Rekolekcje II Tygodnia (8 dni)
Pozwalają na spotkanie z Jezusem by go poznać, pokochać i pójść w Jego ślady. To wszystko dzięki kontemplacji tajemnic życia Jezusa. Ważnym punktem tych rekolekcji jest wybór drogi życia lub zmiana dotychczasowej drogi. Wszystko to dokonuje się w spotkaniu z wolnością jaką przynosi nam Pan. II Tydzień jest pięknym czasem spędzonym razem z Nim, w którym to On pokazuje nam siebie.

Na początku kwietnia 2024 ukazała się zbiorowa monografia pt. „Laudate Deum. Papieża Franciszka walka o klimat”, pod redakcją naukową o. Stanisława Jaromiego OFMConv, wydana w kooperacji Wydawnictwa WAM i WN UIK (Kraków 2024). U jej początku było sympozjum zorganizowane 19 października 2023 roku, niedługo po publikacji listu „Laudate Deum”, w Uniwersytecie Ignatianum w Krakowie przez Instytut Filozofii UIK oraz Ruch Ekologiczny św. Franciszka z Asyżu.

Książka jest kompleksowym komentarzem do treści papieskiej adhortacji poszerzonym o polską perspektywę. Niniejsza publikacja wnosi też bogactwo spojrzeń zarówno ludzi Kościoła (bp Damian Muskus, o. Józef Bremer SJ, o. Stanisław Jaromi OFMConv), jak i wybitnych ekspertów oraz aktywistów zaangażowanych w budowę świata jako wspólnego i gościnnego domu dla wszystkich. Są wśród nich profesorowie: Ewa Bińczyk, Rafał Cekiera, Cezary Kościelniak, Michał Latawiec, Piotr Wojciechowski, Zbigniew Wróblewski oraz inni, których wypowiedzi stanowią mocny głos w debacie o współczesności. Swój głos zapisali też studenci, członkowie ekologicznego Koła Naukowego VIRIDIS UIK.

W święto patrona ekologów 4 października 2023 roku papież Franciszek podpisał adhortację apostolską „Laudate Deum” w sprawie kryzysu klimatycznego. To już kolejny krok pokazujący zaangażowanie wspólnoty Kościoła w odnowę zaburzonej harmonii relacji człowieka ze stworzeniem. Dokument ten, będący syntezą treści encyklik „Laudato si’” i „Fratelli tutti”, został wsparty danymi naukowymi i opiniami ekspertów w kwestii konsekwencji zmian klimatycznych.

Książka jest drugą częścią publikacji: „Kościół i nauka w obliczu ekologicznych wyzwań. Źródła, inspiracje i konteksty encykliki «Laudato si’»”, wydanej pod redakcją naukową Jacka Poznańskiego SJ i Stanisława Jaromiego OFMConv w 2016 roku (Wydawnictwo AIK, Kraków).

Tegoroczne spotkanie młodzieży w archidiecezji gdańskiej odbyło się 19 kwietnia pod hasłem „Powstań i świeć”. Gospodarzami wydarzenia byli jezuici posługujący w parafii pw. św. Stanisława Kostki oraz Zespół Szkół Jezuitów im. św. Stanisława Kostki w Gdyni. Na jezuickie wzgórze przybyły wspólnoty i grupy młodych z różnych miejsc archidiecezji gdańskiej.

Pan Bóg chce nas dziś podnieść i dodać nam odwagi, chce nas uwalniać. Pokazać nam perspektywę. Nie zostaliśmy przez Niego stworzeni do tego, żeby jakoś przetrwać to życie. W naszym życiu każdy z nas ma cel, ma misję. Jest do czegoś przeznaczony. To daje nam światło. To jest światło odbite, u którego źródeł jest Pan Bóg. Ale to każdy z nas może tym światłem świecić. Może dać go innym – mówił podczas konferencji Krzysztof Dzieńkowski SJ.

Po konferencji w kościele odbyły się zajęcia warsztatowe w budynku Zespołu Szkół Jezuitów, a potem modlitwa uwielbienia w kościele parafialnym. Wraz z młodzieżą uczestniczącą w wieczorze modlitwy był ks. bp Piotr Przyborek, który usiadł w konfesjonale.

Muzyczną oprawę 55 WMM zapewnił zespół Efraim z jezuickiej parafii w Gdańsku Wrzeszczu.

Foto: Facebook

Niewielka wspólnota polskich jezuitów z Melbourne w Australii została zauważona na XXIX Targach Wydawców Katolickich na Zamku Królewskim w Warszawie.  Jezuicka wspólnota św. Andrzeja Boboli w Melbourne odważyła się wystawić grę planszową „Ignacy Loyola: Rycerz i Pielgrzym” (ang. „Ignatius Loyola: Knight and Pilgrim”), ks. Mariusz Han SJ, dr Tomasz R. Han – w kategorii Multimedia.

W czwartek, 11 kwietnia 2024 roku, podczas oficjalnego otwarcia Targów, Stowarzyszenie Wydawców Katolickich ogłosiło wyniki dorocznego konkursu o nagrody prestiżowego Feniksa, przyznane w tym roku w 11 różnych tematycznych kategoriach. W szranki stanęło ponad 230 publikacji.

Kapituła Feniksa nagrodziła prestiżowym wyróżnieniem grę planszową ojca Mariusza Hana SJ i jego brata dr. Tomasza Hana podkreślając, że jest ona:

Inspirującą rozrywką dla całej rodziny. Udanym połączeniem zabawy i nauki życia. Cechuje ją dynamiczna fabuła, która angażuje gracza bez reszty, przykuwając jednocześnie jego uwagę wysoką estetyką i dbałością o szczegóły fotograficzne i wrażenie wizualne.

Gra planszowa o św. Ignacym z Loyoli jest owocem kilkuletniej mozolnej pracy obydwu braci. Powstała w wyniku współpracy z wieloma jezuitami z Polski i Australii, ale także i osobami świeckimi. Jej powstanie zainspirowała w 2021/2022 chęć włączenia się wspólnoty jezuitów w Melbourne w promocję obchodzonego w świecie „Roku Ignacjańskiego”.

Gra składa się z dwóch planszy, na których można rozegrać podwójną grę, której bohaterem jest Święty Ignacy Loyola.

Na pierwszej planszy, grający przemieszczają się do ostatecznego celu życiowej przygody jakim jest niebo. Nie wygrywa jednak ten, kto dotrze tam pierwszy, ale ten, kto zdobędzie najwięcej punktów nazwanych „AMDG”. Są to pierwsze litery łacińskiego hasła i pragnienia jakim żył Ignacy: „Ad Maiorem Dei Gloriam”, czyli „Na Większą Chwałę Bożą”. Odwiedzając kolejne miasta grający poznają życie Świętego Ignacego, Rycerza i Pielgrzyma, wraz z nim przeżywają rozliczne przygody i zdobywają przy tym potrzebne punkty. Przed grającymi staną też pytania sprawdzające poziom ich religijnej wiedzy oraz propozycje rozmowy o współczesnym świecie.

Druga plansza, przeznaczona jest dla „koneserów gier planszowych”, bo jest znacznie trudniejsza. Wzorowana na powszechnie znanej grze w Polsce pt. „Miś Wojtek”, ta prowadzi uczestników przez miejsca, gdzie żył i działał Święty Ignacy. Wygrywa ten, kto zbierze więcej kompletnych zestawów kart.

Gra ma zainteresować młodzież „duchowością ignacjańską”, która pomaga być prawdziwie wolnym i szczęśliwym będąc rozmodlonym, czyli kontemplatywnym w codziennym odważnym działaniu.

Planszowa gra braci Hanów, nagrodzona wyróżnieniem Feniksa w Polsce, jest oczywistą dumą Australijskiej Prowincji, a z nieskrywanym uznaniem zauważona przez Rzymską Kurię Towarzystwa, budzi szerokie zainteresowanie wielu innych prowincji w różnych częściach świata.

XXIX Gala i uroczystość, zamykająca Targi Wydawnictw Katolickich, odbyła się w sobotę, 14 kwietnia 2024 w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie. W ceremonii wręczania przyznanych przez Kapitułę Feniksa nagród i wyróżnień wziął udział dr Tomasz Han, reprezentujący ojca Mariusza Hana SJ i wspólnotę polskich jezuitów w Melbourne. XXIX Targi Wydawców Katolickich prezentowały w tym roku pond 100 wystawców i 15 tysięcy publikacji. Odwiedziło je ponad 20 tysięcy osób, uczestniczących przy tej okazji w spotkaniach autorskich, projekcjach filmów, dyskusjach i panelach.

Gra jest do nabycia w polskiej i angielskiej wersji:
w Polsce: „Ignacy Loyola: Rycerz i Pielgrzym”
w Australii: „Ignatius Loyola: Knight and Pilgrim”

Wiesław Słowik SJ
Melbourne / Australia

W dniach 11-14 kwietnia odbyło się pierwsze spotkanie sieci delegatów i koordynatorów ds. ekologii w jezuickich prowincjach w Europie. W spotkaniu uczestniczyło 18 osób, w tym przewodniczący konferencji prowincjałów europejskich, o. Dalibor Renić SJ, czteroosobowy zespół Jesuit European Social Centre w Brukseli, dyrektorka sieci jezuickich szkół w Europie JECSE, p. Agnieszka Baran i prezydent sieci jezuickich uniwersytetów w Europie Kircher Network, o. Philip Geister SJ.

W trakcie spotkania zaprezentowano stan prośrodowiskowej świadomości i działań ekologicznych w reprezentowanych prowincjach jezuickich (niektórzy ekodelegaci to osoby świeckie), a także postępy w organizowaniu struktur wspierających działania na rzecz troski o stworzenie. Szczególnie dużo uwagi poświęcono prezentacji i dyskusji wokół dokonań najbardziej zaawansowanej na tej drodze prowincji francuskojęzycznej, w której aż trzy osoby na etacie zajmują się różnymi aspektami transformacji ekologicznej we wspólnotach i dziełach. Jedna sesja poświęcona była sposobom rozwijania chrześcijańskiej, a szczególnie ignacjańskiej ekoduchowości, a kolejna konkretnym projektom jezuickim na poziomie Unii Europejskiej, takim jak: Future Generations Initiative, JESC Carbon Initiative, Sustainable Food Systems Initiative. Przewodniczący konferencji jezuickich prowincjałów przedstawił miejsce zaangażowania proekologicznego w apostolskim planie jezuitów w Europie, a przedstawiciele sieci uniwersytetów i sieci szkół ukazali aktualne zaangażowanie i możliwości współpracy między sieciami.

Spotkanie odbyło się w domu rekolekcyjnym Le Châtelard koło Lyonu we Francji. Ten prawie stuletni ośrodek duchowości oferujący rekolekcje ignacjańskie w ostatnich latach przechodzi głęboką przemianę, której celem jest stworzenie ignacjańskiego centrum opartego na kompleksowo wcielonej propozycji ekologii integralnej. Są do tego szczególne możliwości. Le Châtelard obejmuje 36 hektarów terenu, z którego większość pokryta jest lasem i rozpościera się na wzgórzu, na obrzeżach Lyonu. Pomysł przyciągnął też wielu wolontariuszy, którzy ofiarują swój czas oraz talenty w rozwój tego miejsca. Uczestnicy spotkania mieli okazję zapoznać się z wdrażanymi rozwiązaniami i innowacjami na poziomie organizacji oraz nowymi propozycjami rekolekcji i formacji duchowej. Uzupełnią one dotychczasową bogatą ofertę Le Châtelard, nadając im wszystkim nowego wymiaru.

Spotkanie zostało zorganizowane przez Jesuit European Social Centre z Brukseli, które koordynuje działalność kilku prospołecznych sieci dzieł jezuickich w Europie. Z Polski udział wzięli o. Jacek Poznański SJ (na miejscu) oraz o. Maciej Tomaszewski (online), delegaci ds. ekologii z obydwu polskich prowincji.

Jacek Poznański SJ

Wspólnota Życia Chrześcijańskiego we współpracy z jezuitami, Fundacją Vinea oraz portalem Medytuj Słowo, zaprasza na Rekolekcje ignacjańskie w życiu codziennym pt. Radość codzienności.

TERMIN: 21 kwietnia – 18 maja 2024

Tegoroczne rekolekcje poprowadzą nas od Wielkiego Postu do Zesłania Ducha Świętego. Odnosząc się do treści wielkopostnych i przechodząc przez rzeczywistość zmartwychwstania doprowadzą nas do odkrycia radości w zwykłym życiu.

Formuła rekolekcji nawiązuje do Ćwiczeń Duchowych św. Ignacego Loyoli, a rekolekcje adresowane są do wszystkich, którzy noszą w sercu pragnienie bliższego poznania Boga i nawiązania z Nim głębszej i osobistej relacji. Szczególnie zapraszamy tych, którzy z różnych względów nie mają możliwości odbycia rekolekcji ignacjańskich w domach rekolekcyjnych.

KIEDY I GDZIE

Aby się zapisać kliknij w link FORMULARZA.

Rekolekcje trwają 4 tygodnie: od 21 kwietnia do 18 maja 2024 r. (zakończone Wigilią Zesłania Ducha Świętego). W tym roku prowadzone są w wersji hybrydowej.

W każdą niedzielę o godz. 11.00 zapraszamy do kościoła oo. jezuitów (ul. Szewska 18 w Poznaniu) do Kaplicy Matki Bożej Różańcowej, na wspólną Mszę św. Osoby, które nie będą mogli uczestniczyć we Mszy osobiście, a będą miały pragnienie wysłuchania homilii, mogą skorzystać z transmisji na poznan.jezuici.pl/msze-i-nabozenstwa/

Ostatnia Msza, 18 maja będzie wyjątkowo o godz. 18:00 jako liturgia Wigilii Zesłania Ducha Świętego.

JAK WYGLĄDA TYDZIEŃ REKOLEKCYJNY

W tygodniu, od poniedziałku do piątku, rekolektanci w dogodnym dla siebie miejscu i czasie samodzielnie odprawiają medytację według przygotowanych wprowadzeń. Modlitwa powinna trwać ok. 30 min. Sobota jest przeznaczona na powrót do tej medytacji, która w danym tygodniu była najbardziej poruszająca lub sprawiła najwięcej trudności.

Raz w tygodniu rekolektant odbywa ok. 30-minutową rozmowę z osobą towarzyszącą, dzieląc się tym, czego doświadcza na modlitwie. Dlatego obowiązują zapisy, a termin i sposób kontaktowania się ustalany jest indywidualnie. Zgoda na rozmowę z osobą towarzyszącą jest warunkiem uczestnictwa w rekolekcjach.

MATERIAŁY

Organizatorzy zapewniają wszystkie niezbędne materiały, w tym przygotowania do medytacji i konferencje, które będą sukcesywnie zamieszczane na wzch.org.pl/poznan/ w zakładce MATERIAŁY RWŻC 2024.

ZAKOŃCZENIE REKOLEKCJI

Rekolekcje zakończy spotkanie połączone z agapą, na którym będzie można, w małych grupach, podzielić się owocami rekolekcji.

WARUNKI UDZIAŁU

Liczba miejsc jest ograniczona liczbą osób towarzyszących, w związku z tym prosimy o odpowiedzialność podczas zapisów i informowanie w przypadku rezygnacji z rekolekcji.

Udział w rekolekcjach jest bezpłatny, jednak zachęcamy do złożenia dobrowolnej ofiary na cele organizacyjne rekolekcji na konto WŻCh: 30 1600 1462 1858 0458 3000 0004

TEMATY POSZCZEGÓLNYCH TYGODNI I POWIĄZANE Z NIMI KONFERENCJE

Codzienność zwykle kojarzy nam się z szarością, ze zwyczajnością. Choć może też być burzliwa lub nawet dramatyczna, gdy pojawiają się jakieś trudności. Stąd też wydaje się zrozumiała tęsknota za czymś wyjątkowym, za doświadczeniem chwil, które można by nazwać szczęśliwymi. Prowadzić to może do stawiania sobie radości jako celu i poszukiwania jej za wszelką cenę. Okazuje się jednak, że często takie radosne przeżycia po pewnym czasie blakną i stają się znów zwyczajne. Ktoś powiedział, że radość jest odpryskiem przy pełnieniu woli Bożej, pojawia się jakby z zewnątrz, nieoczekiwanie.

Zapraszamy więc do odprawienia rekolekcji pod tytułem „Radość codzienności”. Takiej codzienności, jaka jest właśnie teraz w naszym życiu. Zachęcamy do odkrywania wartości każdej przeżywanej chwili, do znajdowania sensu tego, że w ogóle jesteśmy, że możemy działać. Także TERAZ, w tej chwili, dojść może do najważniejszego spotkania, do spotkania z Bogiem. I w tym spotkaniu zbliżamy się do prawdziwej radości, radości Boga. On przecież nieustannie cieszy się, że nas stworzył.

Tydzień 1 Radość istnienia

KONFERENCJA 1: Metoda medytacji ignacjańskiej, o. Grzegorz Ginter SJ
KONFERENCJA 2: Radość istnienia, o. Grzegorz Ginter SJ
W pierwszym tygodniu nauczymy się lub przypomnimy sobie jak modlić się medytacją ignacjańską. Wyjdziemy od Przypowieści o Miłosiernym Ojcu. Mimo trosk codzienności, w psalmach będziemy otwierać się na wdzięczność oraz na drugiego człowieka.

Tydzień 2: Radość spotkania

KONFERENCJA 3: Trwanie w codzienności, o. Grzegorz Ginter SJ
W tygodniu drugim rozpoczniemy od Eliasza wskrzeszającego zmarłego, będziemy przy spotkaniu Jezusa z bogatym młodzieńcem, spotkamy się ze Zmartwychwstałym, kiedy ukazuje się w Galilei, a także dotkniemy radości Maryi i Elżbiety.

Tydzień 3: Radość powołania

KONFERENCJA 4: Radość słuchania, o. Grzegorz Ginter SJ
W tygodniu trzecim z Jeremiaszem i Św. Pawłem przyjrzymy się naszemu powołaniu oraz poczujemy się, jak glina w rękach Boga. Jezus powie nam, gdzie naprawdę odnajdziemy radość i pójdziemy z Marią Magdaleną do grobu, żeby odkryć radość dzielenia.

Tydzień 4: Radość działania

KONFERENCJA 5: Modlitwa codzienności (ignacjański rachunek sumienia), o. Grzegorz Ginter SJ
W ostatnim tygodniu przeżyjemy spotkanie z Zacheuszem, dotkniemy mocy modlitwy, wsłuchamy się w przypowieść o talentach, będziemy świadkami uzdrowienia chromego i otrzymamy zachętę do odnalezienia radości w hojności.

ROZMOWA NA ZAKOŃCZENIE: Co dalej po rekolekcjach?
Kilka praktycznych wskazówek, jak utrwalić owoc rekolekcji oraz informacji, gdzie można rozwijać się duchowo w duchu ignacjańskim.

mail rekolekcyjny: [email protected]
telefon rekolekcyjny: 48 669289846

Serdecznie zapraszają
Wspólnota Życia Chrześcijańskiego w Poznaniu wraz ze współorganizatorami.

Publikujemy oświadczenie Towarzystwa Jezusowego zatwierdzone przez o. Generała Arturo Sosę SJ w Wielki Piątek 2024 roku.

Nie możemy milczeć!

Mija prawie sześć miesięcy wojny w Strefie Gazy, a walki nie milkną. My, członkowie Towarzystwa Jezusowego (jezuici), podobnie jak wielu innych katolików, chrześcijan, mężczyzn i kobiet wszystkich wyznań, oraz niewierzących, odmawiamy milczenia. Wciąż podnosimy nasz głos w modlitwie, w lamencie, w proteście przeciwko śmierci i zniszczeniu, które nadal sieją terror w Strefie Gazy i na innych terenach Izraela/Palestyny, rozprzestrzeniając się na okoliczne kraje Bliskiego Wschodu.

Po koszmarnych atakach na południowy Izrael w dniu 7 października 2023 r., masowych izraelskich bombardowaniach Strefy Gazy, ofensywie lądowej, która pozostawiła większość Strefy Gazy w ruinie, jesteśmy obecnie świadkami głodu i rozprzestrzeniania się chorób w Strefie Gazy. Zginęły dziesiątki tysięcy ludzi, prawie 1 800 Izraelczyków, ponad 32 000 Palestyńczyków (nie licząc tych, których wciąż trzeba wydobyć spod gruzów). Oprócz ofiar śmiertelnych, są setki tysięcy zrujnowanych istnień ludzkich, rannych, bezdomnych, głodujących i dotkniętych chorobami.

Jako jezuici, po raz kolejny powtarzamy, że nie będziemy milczeć. To niedopuszczalne, że pomimo prób, prawie sześć miesięcy od rozpoczęcia konfliktu, nikt nie był w stanie powstrzymać przemocy. To skandal, że nikt nie był w stanie zapewnić mieszkańcom Gazy wystarczającej ilości żywności. To wstyd, że nikt nie był w stanie pociągnąć do odpowiedzialności podżegaczy wojennych. Niestety, trwający długo konflikt na ziemi zwanej świętą został jeszcze bardziej zaogniony i ropieje jako otwarta rana na całym Bliskim Wschodzie.

Zaangażowani od dziesięcioleci w życie wspólnot i społeczeństw Bliskiego Wschodu, my, jako jezuici, chcemy powiedzieć, że nie musi tak być. Wybieranie śmierci ponad życie, zemsty ponad pojednanie, zła zamiast sprawiedliwości, interesu własnego zamiast relacji, przemocy zamiast dialogu jest wyborem, a nie przeznaczeniem. Można dokonać innych wyborów. Będziemy nadal wspierać wizję innej przyszłości; przyszłości już zapowiedzianej przez proroków w Piśmie Świętym: „swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej zaprawiać do wojny” (Izajasz 2,4).

Przyłączamy się do głosu Ojca Świętego Franciszka, który wielokrotnie ostrzegał: „Wojna jest porażką! Każda wojna jest porażką” (Anioł Pański, 8 października 2023 r.). Powtarzamy nasze wezwanie do natychmiastowego zawieszenia broni, uwolnienia wszystkich zakładników z 7 października, negocjacji i rozpoczęcia procesu, który położy kres przemocy, przyniesie wolność i sprawiedliwość wszystkim na Bliskim Wschodzie, jedyną drogę do prawdziwego pokoju.

Foto: Meng Bomin (flickr.com)

W lipcu 2022 r. uruchomiono program „One Proposal”, w ramach którego jezuici w całej Europie zapewniają pomoc doraźną, schronienie, wsparcie psychospołeczne, a także szkolenia i kursy integracyjne dla osób uciekających przed wojną w Ukrainie.

Od początku wojny w Ukrainie jezuickie organizacje udzieliły pomocy i wsparcia 100 765 osobom uciekającym przed rosyjską agresją. Współpraca prowadzona jest między Towarzystwem Jezusowym a Jezuicką Służbą Uchodźcom w Europie (JRS Europe) oraz jezuicką misją Xavier Network. Wsparcia udzielają także organizacje pozarządowe i lokalni partnerzy.

Alberto Ares Mateos SJ, dyrektor regionalny JRS Europe, mówi, że inicjatywa ma na celu „zapewnienie długoterminowego wsparcia”.

W miarę trwania wojny potrzeby uchodźców się zmieniają, a odpowiedź jest dostosowana. Podczas gdy w pierwszym roku ponad połowa działań wspierających była ukierunkowana na pomoc krótkoterminową i nadzwyczajną, w 2023 r. odsetek ten spadł do 17%. Tymczasem działania średnioterminowe, takie jak mieszkalnictwo i edukacja, wzrosły ponad dwukrotnie z 20% do 52% w 2023 roku. Największy wzrost odnotowano jednak w przypadku opieki długoterminowej, która wzrosła ponad trzykrotnie z mniej niż 10% w 2022 r. do 31% w 2023 r.

„One Proposal” obejmuje szeroki zakres usług, które będą świadczone 73 168 osobom w ciągu 3 lat.

Aby dowiedzieć się więcej o programie „One Proposal”, pobierz arkusz informacyjny.

Pełny raport, a także historie osób, które otrzymały wsparcie oraz sposoby wspierania pracy JRS Europe, można znaleźć na stronie internetowej: Jesuit Refugee Service, One Proposal.

Źródło: jesuits.global 

Zobacz także film, przygotowany przez JRS Poland z okazji drugiej rocznicy pełnoskalowej wojny w Ukrainie.

Jezuici znani są z wypracowania konkretnego modelu szkolnictwa, ale wobec nowych wyzwań, wciąż gotowi są do próbowania nowych dróg. Jedną z takich inicjatyw jest Redfern Jarjum College, szkoła dla aborygenów w Sydney. Tutaj nauka jest specjalnie przystosowana do tego, by pomóc dzieciom z rdzennych plemion i oparto ją zarówno na duchowości ignacjańskiej, jak i na tradycjach aborygeńskich.

Szkoła została założona w 2013 r. przez inną jezuicką placówkę, Kolegium św. Alojzego (St. Aloysius College). Wiele aborygeńskich dzieci wcześniej uczęszczało do zwykłych szkół, ale nie odnosiło tam sukcesu, tak więc naszym celem było zatroszczenie się o nich – mówi dyrektorka Redfern Jarjum College Katherine Zerounian w rozmowie z portalem jesuits.global.

Szkoła jest bardzo kameralna – uczy się w niej 26 dzieci, co pozwala na zindywidualizowane podejście. Obok tradycyjnych przedmiotów uczniowie regularnie mają zajęcia kulturalne lub techniczne, nieraz związane z tradycjami aborygeńskimi. Jak wyjaśnia dyrektorka, wielu uczniów pochodzi z ubogich rodzin, które dodatkowo doświadczają międzypokoleniowej traumy.

„Przynosimy nadzieję tym ludziom zmagającym się, aby ją znaleźć, przyodziewamy i karmimy dzieci i odpowiadamy na ich podstawowe codzienne potrzeby, dostrzegamy i doceniamy dary każdego ucznia” – mówi Zerounian.

Nauka w Redfern Jarjum College jest oferowana bezpłatnie dla dzieci w wieku od 4 do 13 lat.

Krzysztof Dudek SJ / Vatican News

Foto: Redfern Jarjum College