Dnia 10 kwietnia mija 70 lat od śmierci wielkiego antropologa i paleontologa o. Teilharda de Chardin SJ. Od 31 marca do 3 kwietnia we Włoszech trwają wydarzenia kulturalne pod hasłem „Teilhard de Chardin 70 lat później. Ponowne odkrycie niespokojnego myśliciela”. W poniedziałek odbyło się w Padwie spotkanie, które prowadził włoski teolog Andrea Toniolo, a we wtorek w Bresci rozmawiali o. Stefano Visintin i Mercè Prats, autorka biografii o. Teilharda de Chardin SJ, która w tych dniach ukazała się we włoskim tłumaczeniu nakładem wydawnictwa Libreria Vaticana.

Natomiast dzisiaj, 2 kwietnia o godz. 18:30, w księgarni San Paolo przy via della Conciliazione, o. Antonio Spadaro SJ, podsekretarz Dykasterii Stolicy Apostolskiej ds. Kultury i Edukacji oraz o. Stefano Visintin, Mercè Prats i Paolo Trianni będą rozmawiali z Andreą Monda, dyrektorem L’Osservatore Romano. W czwartek 3 kwietnia w Weronie o godz. 20.30 w auli Kurii Biskupiej odbędzie się ostatnie spotkanie, którego moderatorem będzie teolożka Lucia Vantini.

W najnowszym numerze Biuletynu IPN z marca 2025 roku ukazał się artykuł dr. Krzysztofa Dorosza SJ o perypetiach o. Stanisława Szymańskiego SJ (1918–1982) ze służbami bezpieczeństwa PRL.

„Gdy poznałem o. Szymańskiego w Kaliszu na początku lat 80., był już schorowanym zakonnikiem z widocznymi objawami choroby Parkinsona. Dla otoczenia pozostawał kapłanem dobrotliwym i uczynnym, choć z powodu swych dolegliwości mówił cicho i niewyraźnie. Przez jakiś czas jako jezuicki nowicjusz pomagałem temu starszemu współbratu przy różnych czynnościach, rozmawiając przy tym o sprawach dotyczących zakonnego powołania. Nigdy jednak nie usłyszałem z jego ust ani słowa o dramatycznych przeżyciach, jakie przechodził we wczesnych latach komunistycznej Polski. Gdy przeczytałem stosunkowo niedawno spisane w latach 70. wspomnienia, byłem głęboko poruszony historią poznanego niegdyś, stojącego u kresu życia kapłana. Stał się dla mnie cichym bohaterem powojennych czasów prześladowania Kościoła i duchownych” – pisze na wstępie artykułu ojciec Dorosz.

W latach powojennych duszpasterska działalność o. Szymańskiego zwróciła uwagę bezpieki. Wokół niego i jego podopiecznych coraz bardziej zaciskała się operacyjna „pętla”.

„Podejmowano prowokacyjne działania, szukano sposobów, aby znaleźć pretekst do oskarżenia duszpasterza o antypaństwową działalność. Początkowo nie udawało się, więc posłużono się sprytnie zaplanowaną intrygą […]. Podstępną pułapką okazała się posługa choremu, z potrzebą której na przełomie 1948/1949 r. zwrócono się do o. Stanisława”. Autor artykułu opisuje tu ze szczegółami barwną historię ubeckich zasadzek, przesłuchań oraz aresztowania i ucieczki ojca Stanisława, który potem ukrywał się przez długi czas w benedyktyńskim przebraniu. Zdemaskowany przez przypadkowe osoby w 1953 roku znów trafił do aresztu. Spędził w więzieniu prawie trzy lata.

Zachęcamy do przeczytania tej fascynującej historii, którą w jezuickich archiwach odkrył o. Krzysztof Dorosz SJ. Cały artykuł, zatytułowany „Jezuita, który uciekał ubowcom”, można przeczytać w wersji PDF – TUTAJ lub klikając na okładkę Biuletynu IPN.

Poniżej okładka marcowego numery Biuletynu IPN

Dziękujemy Redakcji Biuletynu IPN za życzliwe udostępnienie artykułu.

Na portalu Onet ukazał się artykuł o studentach archiwistyki z Uniwersytetu Komisji Edukacji Narodowej z Krakowa, którzy pomagali w katalogowaniu i zabezpieczaniu bezcennych dokumentów w jezuickim archiwum w Kłodzku. Niektóre z tych archiwaliów, w tym dokumenty opatrzone pieczęcią Fryderyka II Habsburga, sięgają XIV wieku. Studenci pracowali pod okiem ekspertki, Henryki Szczepanowskiej, zdobywając praktyczne doświadczenie w porządkowaniu materiałów i sporządzaniu spisów. Współpraca okazała się owocna i może być kontynuowana, co podkreśla znaczenie łączenia teorii z praktyką w ochronie dziedzictwa historycznego.

Cały artykuł jest dostępny pod linkiem: Archiwum jezuitów w Kłodzku. Studenci z Krakowa pomagają chronić bezcenne dokumenty

W lutym tego roku irlandzcy jezuici podali nazwiska 15 zmarłych członków zakonu, w stosunku do których są wiarygodne informacje, że molestowali dzieci w ostatnich siedemdziesięciu latach. Jest to pierwsze zgromadzenie zakonne w Irlandii, które zdecydowało się publicznie wymienić nieżyjących prawdopodobnych sprawców przestępstw seksualnych.

Arcybiskup Dublina, Dermot Farrell (na zdjęciu), pochwalił jezuitów za tę odważną decyzję i powiedział, że „słuszne jest, aby te zbrodnie wyszły na jaw, aby belka w naszym własnym oku została dostrzeżona, aby ból, niesprawiedliwość i trauma zostały uznane oraz aby długa droga uzdrowienia została podjęta i wspierana”. I dodał: „Ujawnienie tego jest nie tylko dążeniem do sprawiedliwości i prawdy, ale także świadectwem autentycznej chrześcijańskiej nadziei” – czytamy w brytyjskim tygodniku The Tablet z 8 marca 2025 roku.

W ostatnim numerze Przewodnika Katolickiego (nr 8, 23.02.2025) ukazał się artykuł o. Dominika Dubiela SJ pt. „Milenialsi i zetki odchodzą z Kościoła”.

Tekst został napisany w oparciu o świadectwa młodych ludzi, którzy z różnych powodów opuścili Kościół Katolicki.

Wolałbym nie pisać tego artykułu w oparciu o jakieś moje widzimisię i trochę danych, ale mając przed oczami konkretne opinie, historie i doświadczenia – wyjaśnia o. Dubiel SJ.

Wyliczając główne przyczyny odejścia młodych, autor podaje także kilka uwag na temat tego, w jaki sposób Kościół może zatroszczyć się o nich. Wskazuje m.in. na „budowanie Kościoła bliskiego, relacyjnego, przyjmującego, (…) wprowadzanie w pogłębioną modlitwę, (…) a także solidną formację intelektualną, pozwalającą zrozumieć dynamikę życia duchowego oraz to, co w nauczaniu Kościoła jest istotne, a co wtórne”.

Jubileusz Służb Mundurowych i Sił Zbrojnych był drugim ważnym wydarzeniem jubileuszowym Roku Świętego. Z tej okazji, w dniach 8-9 lutego przybyło do Rzymu ponad 30 tys. osób z całego świata. Redakcja Vatican News rozmawiała z o. Andriyem Zelinskyym  SJ, jezuitą, zastępcą kierownika Wydziału Duszpasterstwa Wojskowego w Kurii Patriarchalnej Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego o powołaniu kapelana wojskowego.

„Dla kapelana wojskowego, który jest na froncie, wyzwań jest wiele – powiedział ojciec Andriy – ale moim zdaniem to wyzwanie moralne jest najgłębsze: kiedy widzisz to wszystko i zdajesz sobie sprawę, że świat decyduje się tego nie widzieć, mimo że mówimy o tych samych rzeczach: prawdzie, sprawiedliwości, a nawet pięknie. Wtedy ludzkość jest dziś atakowana. I tą raną wszyscy musimy się zająć”.

Więcej na stronie:

https://pl.aleteia.org/2025/02/11/jubileusz-sluzb-mundurowych-i-sil-zbrojnych-2025-r-w-rzymie

Foto: Facebook

„To, co możemy zrobić dla pokoju, to czynić dobro każdemu, kogo spotkamy, nie pytając o jego poglądy, pochodzenie itd. Po prostu być dla każdego” – powiedział w wywiadzie dla portalu Vatican News biskup pomocniczy Diecezji Przemienienia Pańskiego w Nowosybirsku Stephan Lipke SJ.

Konsekracja biskupa odbyła się nowosybirskiej katedrze dnia 2 lutego tego roku. Jako motto swojej posługi biskupiej wybrał „Obsecramos pro Christo” – „W imię Chrystusa prosimy” (2 Kor 5:20).

Polecamy artykuł na ten temat na stronie internetowej Katolickiej Agencji Informacyjnej.

Foto: Janez Sever SJ

Ostatni numer „Gościa Niedzielnego” zawiera wywiad Magdaleny Dobrzyniak na temat towarzyszenia duchowego. Rozmówcami są o. Wojciech Morański SJ oraz o. Tomasz Franc OP, którzy dzielą się swoimi refleksjami na temat tej posługi w Kościele.

Ojciec Morański SJ podkreśla, że woli mówić o „towarzyszeniu” niż „kierownictwie duchowym”, ponieważ sugeruje ono bardziej partnerską relację. „Widać to było wyraźnie w czasie Synodu o synodalności, który zresztą mówi o towarzyszeniu jako o znaku prorockim dla Kościoła, gdzie ważniejsze jest słuchanie niż mówienie” – zauważa jezuita. Podkreśla, że towarzyszenie duchowe nie polega na podejmowaniu decyzji za drugą osobę, ale na towarzyszeniu jej w poszukiwaniu Boga w codziennym życiu.

Podkreśla także znaczenie jasnych granic w tej relacji, by uniknąć mylenia jej z terapią. „W towarzyszeniu dobrze jest wyznaczyć i zachować granice: umawiać się na spotkania regularne, ale niezbyt częste, żeby to nie było mylone z terapią” – dodaje.

W rozmowie o. Tomasz Franc OP zwraca uwagę na potrzebę dojrzałości i odpowiedniego przygotowania towarzyszy duchowych oraz na różnice między towarzyszeniem a psychoterapią.

W sobotę 18 stycznia 2025 roku w kościele pw. św. Wojciecha w Białymstoku bliscy pożegnali Mirosławę Marcheluk, aktorkę związaną z Łodzią, wykładowczynię fonetyki w Wyższym Seminarium Duchownym w Łodzi. Zmarła 7 stycznia.

Mszy św. w Białymstoku przewodniczył i homilię wygłosił o. Józef Łagwa SJ. Msza św. pogrzebowa odbyła się również w Sanktuarium Najświętszego Imienia Jezus w Łodzi i była transmitowana na stronie www.lodz.jezuici.pl Przewodniczył jej ks. kardynał Grzegorz Ryś.

Artykuł na stronie Naszego Dziennika: https://naszdziennik.pl/polska-kraj/313120,mistrzyni-slowa.html

Powszechna jest teza, że Kościół katolicki milczał albo aprobował niegdysiejsze nierówności między chłopami a szlachtą. Ale jak było w rzeczywistości? Pisze o tym we wczorajszym wydaniu Plus Minus (10.01.2025) doktor filozofii i historyk Paweł Rzewuski w artykule „Jak katolicy chłopów zaciekle bronili”.

Zwłaszcza jezuici obronili włościan potępiając społeczne nierówności. Wielu członków Towarzystwa Jezusowego wywodziło się z włościan. „Stąd nie dziwi fakt zauważania także ich niedoli” – pisze autor artykułu.

Piotr Skarga SJ, nazywający niedole chłopską niewolnictwem, brzmi bardzo podobnie jak wspominany wcześniej Andrzej Frycz Modrzewski, o czym niech zaświadczy ten cytat: „Dotknąć by i onego złego prawa, którym kmiecie i wolne ludki, Polaki i wierne chrześcijany, poddane ubogie, niewolnikami czynią, jakoby mancipia [niewolnikami] kupieni abo na wojnie sprawiedliwej poimani byli. I czynią z nimi drudzy, co chcą, na majętności i na zdrowiu, i gardle, żadnej im obrony i forum [urzędu sądowego] żadnego o krzywdy ich, drugdy [czasem] nieznośne, nie dając i na nich supremum dominium [władzy zwierzchniej], na które się sami wzdrygamy, stawiając”.

Również według Jakuba Wujka SJ zły „stosunek szlachty do poddanych był jedną z zapowiedzi nadchodzącego upadku” Rzeczpospolitej.

Artykuł można przeczytać w wersji papierowej dodatku do Rzeczpospolitej „Plus Minus” albo na stronie internetowej: https://www.rp.pl/plus-minus/art41661461-jak-katolicy-chlopow-zaciekle-bronili

Ilustracja: Józef Chełmoński – Sobota na folwarku (1869) – domena publiczna.

Na portalu Aleteia ukazał się artykuł o ojcu Walterze Ciszku SJ autorstwa Agnieszki Bugały. Przedstawia sylwetkę jezuity jako niezłomnego misjonarza w sowieckiej Rosji. „Jego życiorys to gotowy materiał na film sensacyjny” – pisze autorka.

Ojciec Walter więziony był na Łubiance i spędził piętnaście lat w obozach pracy. W 1963 roku, po wynegocjowanej przez prezydenta Johna F. Kennedy’ego wymianie na rosyjskiego agenta, wrócił do USA. Nigdy nie żałował, że zgłosił się do pracy misyjnej w Rosji. Jego książka „Z Bogiem w Rosji” dostępna jest także nieodpłatnie w formie audiobooka na stronie internetowej Fundacji WOLNE DŹWIĘKI.

Cały artykuł można przeczytać na stronie: ATETEIA.ORG

Na stronie internetowej Dziennika Łódzkiego opublikowano galerię zdjęć dotyczących jezuickiego mistyka i pisarza, Kaspra Drużbickiego, który urodził się 6 stycznia 1590 roku w Drużbicach (pow. bełchatowski). Ojciec Drużbicki zainicjował Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, przez co uznawany jest za prekursora kultu Serca Jezusowego na długo przez objawieniami św. Małgorzaty Marii Alacoque.

Na rycinie powyżej o. Kasper Drużbicki SJ i o. Jan Morawski SJ.

Galeria tutaj.

Na stronie internetowej rosyjskiej telewizji tvtomsk.ru ukazał się fotoreportaż  autorstwa Ekateriny Bardakovej o obchodach Bożego Narodzenia w parafii prowadzonej przez jezuitów w Tomsku, na Syberii.

Zachęcamy do obejrzenia tej fotorelacji na stronie tvtomsk.ru

„Rozstajne drogi. Nie ma powrotu do domu” – pod takim tytułem ukazała się niedawno powieść przedstawiająca – jak głosi motto na okładce – „burzliwe losy mieszkańców dawnych Kresów, wygnanych z miejsc, które kochali”. Autorką książki jest Elżbieta Jodko-Kula, rodzinnie związana z Wileńszczyzną, z zawodu pedagog i socjoterapeutka, pisząca też sztuki teatralne, utwory dla dzieci i młodzieży, a także literaturę przeznaczoną dla dorosłych. Taką właśnie jest jej „lekko napisana” powieść, przedstawiająca historię trzech przyjaciół z „pokolenia Kolumbów”, osadzona w burzliwych czasach II wojny światowej na tzw. Kresach Wschodnich. Oparta na faktach narracja jest spojrzeniem Autorki na tragiczne losy mieszkańców ziem II Rzeczpospolitej w szerszym kontekście historycznym: rozpoczętej w 1939 r. wojny, przeplatającej się sowieckiej i niemieckiej okupacji, AK-owskiej konspiracji, deportacji do obozów i łagrów, wreszcie tzw. repatriacji do powojennej Polski Ludowej i prób odnalezienia się ludzi „zza Buga” w nowej rzeczywistości po 1945 r. Tę wielokulturową społeczność reprezentują bohaterowie powieści, szkolni koledzy: Jurek, Zbyszek i Stefan, ich rodziny i przyjaciele oraz ludzie z otoczenia.

Trzej przyjaciele są bowiem związani ze środowiskiem wileńskich jezuitów, prowadzących w latach 1918-1940 Kolegium i Gimnazjum Świętego Kazimierza. Zlokalizowana w centrum pięknej starówki, nieopodal Ostrej Bramy męska szkoła, utworzona niedługo po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, cieszyła się dobrą opinią i dużym prestiżem. Wypuściła wielu zdolnych absolwentów, często późniejszych studentów Uniwersytetu Stefana Batorego, którzy w latach wojny zderzyli się z tragiczną, okupacyjną rzeczywistością. Autorka powieści w wielu miejscach nawiązuje do jezuickiej szkoły i jej programu religijno-patriotycznej formacji młodzieży, której przyszło składać w owym czasie najtrudniejszy egzamin z życia. Takim przydatnym elementem edukacyjnym okazały się choćby szkolne kursy przysposobienia wojskowego, niezwykle pomocne w działalności konspiracyjnej.

Ważnym aczkolwiek mało znanym wątkiem, który pojawia się w powieści, jest udział jezuitów w wileńskiej konspiracji. Chodzi o tzw. komórkę legalizacyjną, której założycielem był o. Kazimierz Kucharski, nauczyciel języka polskiego w jezuickim gimnazjum i znany działacz społeczny w Wilnie. „Legalizacja” zajmowała się wytwarzaniem fałszywych dokumentów, z których korzystały głównie osoby zagrożone aresztowaniem. W te działania byli zaangażowani m. in. ówcześni klerycy: Stefan Dzierżek i Stanisław Kiałka. Mimo wpadek, aresztowań i nieustannego tropienia przez NKWD oraz gestapo (w 1941 r. ujęto i zesłano w głąb Rosji m. in. o. Kucharskiego), wileńskie „komórki” wyrabiające dokumenty działały przez całą wojnę, a „podrobione papiery” pomogły uratować życie wielu osób, m. in. Żydów.

1940 r. ojciec K. Kucharski z lekarzami wileńskimi

Jak pisze w swoim najnowszym opracowaniu o zaangażowaniu jezuitów w pomoc Żydom historyk zakonu, o. Stanisław Cieślak, szacuje się, że „wileńska komórka legalizacyjna, w której działali jezuici, kl. S. Kiałka i kl. S. Dzierżek, od 1 XI 1939 do kwietnia 1944 r. wystawiła 41 000 fałszywych dokumentów, które uratowały życie skazanym przez Niemców na zagładę. Dzięki nim wielu obywateli polskich narodowości żydowskiej przedostało się do państw wolnych od wpływów niemieckich i przeżyło wojnę” (zob. Zaangażowanie zakonów męskich w pomoc Żydom w czasie II wojny światowej | Jezuici.pl ). Skala tej pomocy była naprawdę imponująca.

Konspiratorzy zaangażowani w „Kuźni” i w „Gospodzie” (jak nazywano oddziały „legalizacji”) działali pomimo śmiertelnego niebezpieczeństwa ze strony sowieckich i niemieckich okupantów, wspieranych przez ich kolaborantów. Elżbieta Jodko-Kula w swojej powieści przybliża czytelnikom tę aktywność, opisując strukturę i organizację tych działań, w które angażowało się wiele osób ze środowiska wileńskiego. Warto podkreślić, że Autorka opisując te fakty, korzystała z relacji wielu świadków, a także z dokumentów jezuickiego archiwum w Warszawie.

Rok 1936-37 lub 1937-38, ojciec K. Kucharski z uczniami Gimnazjum

Tragiczne zakończenie powieści nie dziwi. Tytułowe „Rozstajne drogi” i konkluzja, że „nie ma powrotu do domu” to syntetyczny obraz losów wielu bohaterów tamtych czasów, zresztą zamieszkujących nie tylko Kresy Wschodnie. II wojna światowa zburzyła wtedy życie i szczęście wielu ludzi. Niestety, podobne tragedie na wschodzie Europy wciąż się rozgrywają, a tyle razy tu powtarzano, by nie było „nigdy więcej wojny”.

Zdjęcia pochodzą z Archiwum Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej Towarzystwa Jezusowego w Warszawie.

Krzysztof Dorosz SJ

Elżbieta Jodko-Kula, Rozstajne drogi. Nie ma powrotu do domu, Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2024.

Pod takim tytułem ukazała się niedawno, opublikowana przez Wydawnictwo Diecezjalne w Sandomierzu, książka będąca wspólną inicjatywą historyków zakonnych, skupionych w Komisji Historii i Tradycji przy Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce. Jak pisze w słowie wstępnym o. Zdzisław Gogola OFM Conv, praca ta „ma na celu dostarczenie podstawowych informacji o świadczeniu dobra Żydom niszczonym przez okupanta niemieckiego”, bowiem zakony męskie i żeńskie dołożyły wielu starań, by nieść pomoc ludności żydowskiej w krytycznym czasie holokaustu. „Niestety – pisze o. Gogola – nie podjęto wcześniej bardziej szczegółowych badań na ten temat, wiele informacji przepadło bezpowrotnie”. Tym niemniej, na podstawie dostępnych źródeł i relacji żyjących jeszcze świadków autorzy podjęli temat pomocy Żydom świadczonej przez członków różnych zakonów: jezuitów, franciszkanów, michalitów, zmartwychwstańców, paulinów, oblatów. Z pewnością, zakonników pomagających przetrwać Żydom w nieludzkich czasach a pochodzących z innych zgromadzeń, było więcej. Niniejsza publikacja otwiera zatem drogę do dalszych, poszerzonych badań na ten temat i udostępnienia ich wyników.

Najdłuższe teksty zamieścili redaktorzy książki: Stanisław Cieślak SJ i Aleksander Krzysztof Sitnik OFM. Jezuicki historyk, o. Cieślak, pracujący nad tym zagadnieniem od wielu lat, poszerzył tu o nowoodkryte fakty swoje wcześniejsze opracowania, przedstawione m. in. w książce pt. Kościół, Żydzi, Jezuici (red. M. Wenklar, Kraków 2021). Natomiast o. Sitnik zamieścił bardzo ciekawe wspomnienia Janiny Skowrońskiej-Feldmanowej z lat 1939-1945, które zachowały się w Archiwum oo. Bernardynów w Krakowie. To niezwykłe świadectwo żony profesora Józefa Feldmana kończy się znamiennymi słowami: „Opisałam to wszystko w tym celu, aby oddać sprawiedliwość instytucjom i pojedynczym jednostkom. Aby imiona ich i bohaterstwo świadczyły o wspaniałej postawie ludzi w tych nieludzkich czasach pogardy dla człowieka”.

Dzięki takim publikacjom jak ta poznajemy bohaterskich zakonników, którzy wyciągali w stronę prześladowanych Żydów pomocną dłoń, ryzykując a nawet płacąc własnym życiem. Wśród nich jest też niemała grupa jezuitów z o. Adamem Sztarkiem na czele – „Sprawiedliwym Wśród Narodów Świata”.

Krzysztof Dorosz SJ

Zaangażowanie zakonów męskich w pomoc Żydom w czasie II wojny światowej, pod red. A. K. Sitnika OFM i S. Cieślaka SJ, Wydawnictwo Diecezjalne, Sandomierz 2024.

Angielski dziennikarz, Jonathan Luxmoore, pisze w Our Sunday Visitor o warszawskim archiwum jezuitów.

„Na warszawskiej ulicy Narbutta, wśród dywanu jesiennych liści, między nagimi drzewami wznosi się neoklasycystyczny budynek, przed którym stoi samotna figura Matki Bożej”. Tak Luxmoore opisuje siedzibę Kurii Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej, w której znajduje się archiwum. Przechowywane są w nim między innymi listy i notatki o. Władysława Gurgacza SJ (1914-1949) rozstrzelanego w krakowskim więzieniu Montelupich za przynależność do jednej z grup partyzanckich opierających się prosowieckiej władzy.

„Był duszpasterzem z osobowością i charyzmą, który pomimo słabego zdrowia przyciągał ludzi do Kościoła, mówiąc prosto i bezpośrednio” – czytamy w artykule. Po wojnie został aresztowany w lipcu 1949 r. po obławie przeprowadzonej przez Urząd Bezpieczeństwa.

Świadkowie zeznali, że ksiądz, skazany na śmierć wraz z dwoma towarzyszami z podziemia, został zabity dwoma strzałami w głowę 14 września 1949 roku.

Ojca Gurgacza pochowano ponownie we wrześniu 2021 r. na krakowskim cmentarzu zarezerwowanym dla żołnierzy, którzy do lat sześćdziesiątych stawiali opór komunistycznym rządom. Pochowano go z honorami, a w pogrzebie wzięli udział także jego współbracia, którzy nie mieli możliwości go poznać inaczej jak tylko z jego notatek, które trafiły do archiwum.

Jezuickie archiwum, w którym udokumentowano dramatyczną historię ojca Gurgacza, jest jednym z wielu zbiorów kościelnych, które wciąż są katalogowane. „Aby ostatecznie ustalić, co wydarzyło się w wielu przypadkach, potrzebowalibyśmy dostępu do sowieckich archiwów w Moskwie, a te pozostają zamknięte” – mówi redakcji Our Sunday Visitor Rafał Łatka, historyk z Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.

Autor artykułu wspomina o wielu innych jezuickich męczennikach z czasów komunizmu, z których beatyfikowano tylko niewielu.

„Do tej pory nie wiadomo jednak, kiedy zostaną uhonorowani kolejni męczennicy ani jak duże wsparcie zostanie udzielone na badanie ich inspirujących historii” – pisze Our Sunday Visitor. Na Nabutta prace nad archiwami nadal trwają i kieruje nimi o. dr Krzysztof Dorosz SJ.

Co najmniej 10 jezuitów było kapelanami w Powstaniu Warszawskim. Wielu z nich pozostawiło listy i pamiętniki, podobnie jak księża osadzeni w nazistowskich obozach koncentracyjnych. Wśród męczenników jest także ojciec Adam Sztark (1907-1942), który został zastrzelony przez niemieckie gestapo i pośmiertnie uhonorowany przez Izrael za udzielanie schronienia Żydom. Innych szesnastu jezuitów wraz z kilkunastoma świeckimi Polakami, poniosło śmierć z rąk oddziałów Waffen-SS w Kolegium Jezuitów przy ulicy Rakowieckiej w Warszawie.

W archiwum znajdują się relacje nielicznych świadków, którym udało się uciec z rzezi na Rakowieckiej, a także listy i zeznania jezuitów działających w różnych miejscach w czasach komunizmu. Wśród nich był ojciec Stefan Miecznikowski (1921-2004), który prowadził ośrodek pomocy dla rodzin internowanych członków Solidarności.

Więcej na stronie Our Sunday Visitor

Na zdjęciu o. Krzysztof Dorosz SJ w archiwum (foto: Prowincja Wielkopolsko-Mazowiecka Towarzystwa Jezusowego)

Redaktor Radia Doxa, Ewa Skrabacz, przeprowadziła rozmowę z o. Wojciechem Morańskim SJ, koordynatorem projektu „Modlitwa w drodze” (MWD).

MWD oferuje codzienne, kilkunastominutowe rozważania Słowa Bożego, które pomagają ludziom w codziennym kontakcie z Bogiem i samym sobą. O. Morański SJ podkreśla, że tworząc „Modlitwę w drodze”, zespół stara się uwzględnić rzeczywistość słuchaczy. „Każda sprawa, którą nosisz w sercu, może być miejscem spotkania z Panem Bogiem” – mówi jezuita.

Rozważania są dostępne na różnych platformach, takich jak aplikacja, Spotify czy YouTube, gdzie użytkownicy mogą uczestniczyć i komentować.

Zaskoczyło nas, że te komentarze często stają się formą uczestnictwa w modlitwie – wiele osób dopisuje „Amen”, „Dzięki Bogu” lub „Panie Boże, jesteś wielki”. To przypomina odpowiedzi podczas liturgii, jak „Pan z wami” i „I z duchem twoim”. Wydaje się, że te komentarze budują poczucie wspólnoty modlitewnej w przestrzeni online. To niesamowite, że w takim miejscu jak YouTube ludzie angażują się w modlitwę, – podzielił się o. Morański SJ.

Projekt dynamicznie się rozwija. Ofertę poszerzono o różne formy modlitw, takie jak Różaniec, Koronka do Miłosierdzia Bożego, litania i inne. W planach jest nagranie profesjonalnej wersji Gorzkich Żali.

W dniu 26 września 2024 r. został utworzony Kampus Uniwersytetu Ignatianum w Krakowie, zwany Kampusem Kopernika 26.

W skład Kampusu Kopernika 26 weszły budynki naukowo-dydaktyczne Uniwersytetu Ignatianum przy ul. Kopernika 26 oraz przy ul. Kopernika 15C, wraz z parkingami. Jezuici pragną, aby ta inicjatywa przyczyniła się do „rewitalizacji dzielnicy Wesoła”.

Działania jezuitów stały się okazją do dyskusji w przestrzeni publicznej, o czym poinformował portal lovekrakow.pl.

Projekt, prezentację którego przeprowadzili 8 października rektor Uniwersytetu Ignatianum, o. dr hab. Tomasz Homa SJ, i prorektor Bazyliki NSPJ, o. Jarosław Naliwajko SJ, dla radnych komisji kultury i ochrony zabytków, przewiduje powstanie budynku dydaktyczno- badawczego „Jutro” przy Kopernika 15. Na rogu ul. Blich i Kopernika ma zostać otwarte centrum spotkań na 250 osób. W planach jest sala wystawiennicza oraz możliwość udostępnienia wieży Bazyliki dla zwiedzających.

Urzędnicy obawiają się, czy realizacja projektu nie doprowadzi do sprowadzenia natłoku turystów na Wesołą. Przedstawiciele Lewicy zaś wyrazili się przeciwko temu, by dzielnica miała charakter wyznaniowy.

Jezuici wyjaśniają, że celem jest stworzenie przestrzeni otwartej na społeczeństwo. Podkreślają również, że realizacja projektu odbędzie się dzięki dotacjom, zapewnionym przez poprzedni rząd, oraz dzięki unijnym środkom, m.in. z programu „Feniks”.

Cały artykuł jest dostępny pod linkiem: Jezuici chcą budować na Grzegórzkach. „Nie przyszliśmy po pieniądze”

Na portalu Niedziela.pl ukazał się artykuł poświęcony 450-leciu powstania obrazu Matki Bożej Pocieszenia. Od 50 lat obraz znajduje się w ołtarzu głównym górnego kościoła. Jest on kopią wizerunku z bazyliki Matki Bożej Śnieżnej; namalowano go w Rzymie około 1570 r. na prośbę generała jezuitów, św. Franciszka Borgiasza. W 1842 r. abp Franciszek Pisztek oficjalnie uznał obraz Matki Bożej Pocieszenia za cudowny.

Cały artykuł można przeczytać pod linkiem: Modliły się przed Nią wszystkie stany

Z okazji 35. rocznicy powstania Redakcji Programów Katolickich Polskiego Radia, która przypada 29 września 2024 roku, z jej obecnym redaktorem naczelnym. o. Wojciechem Mikulskim SJ, rozmawia Anna Rasińska. Wywiad ukazał się na stronie internetowej eKAI.

Ojciec Mikulski opowiada o misji i historii Redakcji oraz o jej różnorodności programowej. „Można powiedzieć, że działalność redakcji katolickiej odzwierciedlała religijną stronę historii Polski. Ważnym wydarzeniem były papieskie pielgrzymki, które redakcja transmitowała i komentowała na antenach Polskiego Radia. Śladem jaki pozostał po tym zaangażowaniu są albumy papieskie, zawierające przemówienia Jana Pawła II ze wszystkich pielgrzymek jakie odbył do Polski podczas swojego pontyfikatu. […] Innym istotnym wydarzeniem było odchodzenie Papieża Polaka, a także beatyfikacje, m.in. ks. Jerzego Popiełuszki czy kard. Stefana Wyszyńskiego. Polskie Radio uczestniczyło we wszystkich ważniejszych wydarzeniach z życia Kościoła w Polsce, przekazując o nich informacje. Ostatnim takim wydarzeniem obsługiwanym przez redakcję katolicką była chociażby beatyfikacja rodziny Ulmów”.

Obecnie Redakcja proponuje słuchaczom Programu Pierwszego takie programy jak „Myśli na dobry dzień”, „Ślady na piasku”, „Familijna Jedynka” i magazyn informacyjny „Z życia Kościoła”. Radiowa „Dwójka” emituje audycję „Słowo na dzień” i program „LUMEN – światło wiary i kultury”. Natomiast w Programie Trzecim są „Muzyczne Rozmowy” a także „Przegląd prasy katolickiej” i „Wydarzenia muzyczno-kulturalne”. W „Czwórce” jest godzinna audycja „Rozmowy Wiarygodne” skierowana do młodzieży. W programie PR24 nadajemy program publicystyczny „Kościół nasz powszedni”. Jest jeszcze Program Piąty, „z audycjami nadawanymi dla polonii, marynarzy oraz dla ludzi związanych z morzem. Można tam posłuchać transmisji Mszy św. oraz powtórek naszych audycji z Programu I” – dodaje jezuita.

„W sumie na wszystkich antenach Polskiego Radia Redakcja Programów Katolickich przygotowuje około 10 godzin tygodniowo różnych programów i audycji” – wyjaśnia redaktor naczelny i podkreśla, że Redakcja Katolicka, pełni w mediach publicznych rolę „twarzy” Kościoła, prezentując jego działania i wartości. .

Całą rozmowę można przeczytać na stronie internetowej eKAI.

W Narodowym Sanktuarium pw. św. Andrzeja Boboli na warszawskim Mokotowie spotkało się kilkaset kobiet należących do ruch „Matki w Modlitwie”. W sobotę, 21 września, obchodziły 15. rocznicę powstania tego ruchu w Polsce. Pisze o tym na portalu Gościa Niedzielnego i wiara.pl Tomasz Gołąb.

Lucyna Dec, krajowa koordynatorka ruchu „Matki w Modlitwie, powiedziała Gościowi Niedzielnemu m.in.:
– W tym roku mija 29 lat od czasu, kiedy Veronica Williams i jej bratowa Sandra postanowiły podjąć wspólną modlitwę za swoje dzieci i wnuki w obliczu wielkich zagrożeń współczesnego świata. Od tamtej pierwszej grupy kilku matek w Anglii wziął początek ruch Matki w Modlitwie, który dziś jest obecny w ponad 100 krajach świata. Jest wśród nich Polska, gdzie istnieje i modli się około 220 grup matek. Dziś dziękujemy Bogu za 15 lat dynamicznego rozwoju ruchu w naszym kraju i za wszystkie łaski, jakie w tym czasie otrzymaliśmy od Boga.

Pełna relacja oraz zdjęcia z obchodów jubileuszu TUTAJ

Radio Plus wspomina jezuitę o. Huberta Czumę w piątą rocznicę jego śmierci. Wspomnieniami dzielą się Tomasz Świtka, przewodniczący Solidarności Rolników Indywidualnych, oraz Jan Rejczak, były wojewoda radomski i działacz opozycyjny w okresie PRL.

O. Czuma SJ urodził się w 1930 r. w Lublinie. W wieku 18 lat wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Był duszpasterzem Solidarności, obrońcą ludzi pracy w okresie PRL, niezłomnym wychowawcą młodzieży i duszpasterzem bezrobotnych. W 1995 r. otrzymał honorowe członkostwo w Niezależnym Samorządnym Związku Zawodowym „Solidarność”. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006). Wyróżniony tytułem honorowego obywatela Szczecina (2008), Radomia (2015) oraz Lublina (2016).

Dzisiaj, 19 września, o godzinie 16.30 na cmentarzu na Firleju w Radomiu zostaną złożone wieńce i kwiaty na grobie o. Czumy. Następnie w kościele św. Trójcy zostanie odprawiona Msza święta. Po liturgii odbędzie się spotkanie w Domu Zakonnym Księży Jezuitów przy ul. Tybla.

Fot. Hubert Czuma SJ / FB

W brytyjskim tygodniku The Tablet z 14 września 2024 r. ukazał się artykuł o zmarłym 22 sierpnia tego roku, australijskim jezuicie ojcu Gerardzie O’Collinsie SJ. Wybitny teolog, autor blisko 80 książek, zwolennik dopuszczenia kobiet do święceń kapłańskich, obrońca dociekań teologicznych o. Jacquesa Dupuisa SJ i przyjaciel Jurgena Moltmana, urodził się 2 lipca 1931 r. W latach 1973-2006 wykładał teologię na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie w latach 1985-1991 piastował funkcję dziekana. W latach 2007-2009 był profesorem teologii na St. Mary’s University w Londynie, a następnie w jezuickim kolegium w Parkville. W 2006 roku, w uznaniu za wkład w edukację i zaangażowanie w ekumenizm, został uhonorowany Orderem Australii, najwyższym wyróżnieniem przyznawanym przez rząd tego kraju.

Źródło: Michael Walsh, „On the side of the Tiber”, The Tablet, 14 września 2024, s. 8-9.

Foto: Australian Jesuits

Na portalu Gościa Niedzielnego ukazał się artykuł neoprezbitera o. Dominika Dubiela SJ „Stare bukłaki, młode wino i życie zakonne”, który porusza wyzwania współczesnego życia zakonnego, w kontekście malejącej liczby powołań.

O. Dominik Dubiel SJ podkreśla, że sama krytyka świata zewnętrznego nie rozwiąże problemu. Życie konsekrowane może być atrakcyjne, jeśli wspólnoty będą oparte na autentycznych relacjach, przyjaźni i prawdziwym chrześcijańskim radykalizmie. Autor odnosi się do tematu, ilustrując go poprzez metaforę starych bukłaków i młodego wina:

Może Bóg nie chce wlewać do naszych starych zakonnych bukłaków młodego wina nowych powołań, żeby bukłaki nie narzekały, że wino chce im popsuć ich stary ład, a wino, żeby się nie frustrowało, że jest wtłaczane w formy, które wcale nie pomagają mu w dojrzewaniu?

Pełny artykuł

W czwartek 15 sierpnia w kościele Wniebowzięcia NMP w Kłodzku oraz jego okolicy odbył się Jarmark Arnošta, zorganizowany w ramach obchodów roku arcybiskupa praskiego. Wydarzenie obejmowało różnorodne atrakcje, takie jak koncerty organowe, spektakle teatralne, występy muzyczne oraz kiermasze książek i prac plastycznych. Uczestnicy mogli także zwiedzać wystawy barokowych obrazów i rzeźb, a w klasztornym ogrodzie wziąć udział w konkursie „Kwiaty lata” i spróbować lokalnych przysmaków.

Pełna relacja dostępna na 24klodzko.pl.

Fot. Wikipedia

Na portalu Onet ukazał się obszerny wywiad z jezuitą, psychoterapeutą o. Jackiem Prusakiem SJ.

Głównym tematem materiału jest relacja między wiarą, duchowością a sferą psychiczną. Konflikty, które się pojawiają w tym obszarze, nie zawsze są uświadomione przez człowieka, który je przeżywa. Z drugiej strony, terapeuci często unikają poruszania kwestii religijności, obawiając się zbytniego ingerowania w prywatność pacjenta.

Jak pogodzić ze sobą dwie perspektywy? Gdzie szukać pomocy? Czy osiągniecie wewnętrznej spójności jest możliwe?

Odpowiedzi w pełnym tekście wywiadu: O. Jacek Prusak: osoba może być chora psychicznie, ale nie oznacza to…

Fot. FB / Jacek Prusak SJ

W Gościu Niedzielnym ukazał się przed tygodniem artykuł o ojcu Czesławie Białku SJ (1920-1984) autorstwa Magdaleny Dobrzyniak zatytułowany „O. Czesław Białek SJ – powstaniec warszawski, duszpasterz, społecznik„. Na początku Autorka przypomina życiowe hasło ojca Czesława: „Pracujmy, ile się da, na odpoczynek mamy całą wieczność”.

Przedstawia jego życiorys ilustrując wydarzenia z życia wypowiedziami osób, które go znały. Ojciec Czesław Białek SJ był członkiem Armii Krajowej i uczestnikiem powstania warszawskiego (ps. Kordecki w batalionie Baszta). Został raniony w obie nogi i w późniejszych latach jedną z nich mu amputowano. Od 1974 roku poruszał się na wózku inwalidzkim. Był człowiekiem niezmiernie aktywnym przez cale swoje życie. Za czasów PRLu trzykrotnie aresztowany i skazany za głoszone kazania i rekolekcje, wychodząc z więzienia zawsze wracał do intensywnej pracy. Pomagał więźniom i internowanym. Wspierał misje w Zambii, Burundi, Indiach, Indonezji i Ekwadorze. Organizował wysyłkę literatury religijnej do Związku Radzieckiego. Angażował się w działalność wielu organizacji, a niektóre z nich zakładał. Zachęcamy do przeczytania artykułu i poznania jego życia pełnego poświęcenia i pasji.

LINK DO ARTYKUŁU

Poniżej Warszawski Krzyż Powstańczy, którym o. Białek, rok przed śmiercią, został odznaczony przez Radę Państwa.

Foto: Archiwum Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej Towarzystwa Jezusowego

Na stronie internetowej Regionalnej Agencji Informacyjnej RIATOMSK.RU ukazały się zdjęcia z 5. Tomskiego Katolickiego Festiwalu im. Ignacego Loyoli, jaki odbył się 4 sierpnia przy jezuickiej parafii Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego w Tomsku, na Syberii.

LINK do zdjęć: RIATOMSK.RU

Foto: vk.com

W najnowszym numerze Przewodnika Katolickiego z dnia 4 sierpnia 2024 r. ukazał się artykuł Wojciecha Żmudzińskiego SJ o pracy jezuitów w Kirgistanie zatytułowany „Szukając gwiazd na wspólnym niebie”. Autor przedstawia w nim sylwetkę polskiego misjonarza Adama Malinowskiego SJ i jego zaangażowanie w popularyzowanie astronomii pośród uczniów szkół podstawowych.

Pyta między innymi o to, jaki wpływ na prowadzone przez niego zajęcia ma fakt, że uczestniczą w nich uczniowie z rodzin muzułmańskich. Czy wiedzą, że jest księdzem? Ojciec Adam odpowiada: „Tak, wiedzą, że jestem księdzem katolickim i zwracają się do mnie ojcze, choć sami są muzułmanami. Za każdym razem, gdy przychodzi czas na modlitwę, przerywam zajęcia. Gdy z niej wracają, są jakby bardziej uduchowieni, zadają pytania, które daleko wykraczają poza astronomię. Były też takie sytuacje, w których młodzież prosiła mnie, abym opowiedział o swojej religii. To byłoby jednak bardzo niestosowne i gdyby dotarło to do imama, mógłbym mieć kłopoty. Postanowiłem więc pogłębić to ich zainteresowanie religią powiązując astronomię z filozofią. I rozwinęła się bardzo ciekawa rozmowa o stworzeniu wszechświata, o pochodzeniu gwiazd i galaktyk”.

Natomiast na pytanie, jak w swoim osobistym przeżywaniu wiary łączy powołanie kapłana z pracą podczas której nie może ewangelizować, odpowiada: „Przed zajęciami modlę się za nich w kaplicy. Podczas tej modlitwy zanurzam w krwi Chrystusa wszystkich, z którymi będę pracował i których spotkam. My wszyscy zostaliśmy zanurzeni w krwi Chrystusa w momencie chrztu świętego, a oni nie. Jestem przekonany, że jest to skuteczna modlitwa. Daje mi duży pokój i wierzę, że również wprowadza pokój w ich serca. Mam nadzieję, że kiedyś ktoś z nich, choćby to była tylko jedna osoba, dojdzie do Chrystusa i przyjmie chrzest”.

Zachęcamy do przeczytania całego tekstu w numerze 31. Przewodnika Katolickiego.

W ostatni dzień sierpnia jezuici świętowali uroczystość ku czci swojego założyciela św. Ignacego Loyoli. We wrocławskiej parafii Mszy św. przewodniczył o. Wojciech Bojanowski SJ. Podał znamienne przykłady aktualności myśli założyciela, która wciąż jest wcielana w życie w wielu miejscach na świecie.

Podkreślił również, że duchowość ignacjańska wiąże się nie tylko z życiem i posługą jezuitów. Dotyka ona wielu osób, które pragnął otworzyć się na różne Boże natchnienia. Doświadczenie Ignacego sprzed 500 lat, które przekazał w książeczce ćwiczeń duchowych, wciąż pomaga odkrywać Boga – zaznaczył o. Bojanowski. Zachęcał wiernych do dziękowania Bogu za św. Ignacego, a jednocześnie zastanowienia się, jak im może ta duchowość pomóc w realizowaniu swojego życiowego powołania.

Artykuł można przeczytać na stronie internetowej wrocławskiego Gościa Niedzielnego.

Władze katalońskich jezuitów ogłosiły, że otrzymały 145 doniesień dotyczących wykorzystania seksualnego od 1948 roku. Dopuścić się ich miało 29 członków zakonu, a także 15 osób świeckich z nim związanych – czytamy w doniesieniu Katolickiej Agencji Informacyjnej.

Link do tekstu: Katalońscy jezuici o zgłoszeniach wykorzystania seksualnego

Foto: flickr.com / Alexandre Dulaunoy

Podczas 23. Międzynarodowych Mistrzostw Polski Duchowieństwa w Szachach Klasycznych Jan Mazur SJ, jezuita z Kłodzka, zdobył srebrny medal w kategorii seniorów. O pasjach ojca Jana pisze ks. Mirosław Benedyk na łamach Niedzieli Świdnickiej.

Przeczytaj artykuł TUTAJ

Zawody odbywały się w pierwszej połowie lipca w poznańskim Domu Rekolekcyjnym Towarzystwa Chrystusowego.

Foto: Flickr.com / Aidan Morgan

Vatican News, z okazji „święta grobów” na Łotwie, opublikowała rozmowę o. Tadeuszem Cieślakiem SJ, polskim jezuitą (na zdjęciu), który od 9 lat pracuje na Łotwie. Ojciec Tadeusz jest proboszczem parafii św. Teresy w Rydze.

„Święto grobów czy cmentarzy, bo tak można tłumaczyć na polski łotewskie wyrażenie «kapu svētki», ma bardzo długą tradycję, sięgającą średniowiecza, a może nawet czasów pogańskich, kiedy to Bałtowie właśnie w lipcu modlili się za swych zmarłych. Nie była to jednak tradycja masowa” – mówi o. Cieślak.

To się zmieniło dopiero po rewolucji w 1905 r. „Było to wydarzenie porównywalne do polskiego powstania styczniowego. Było to wielkie przebudzenie narodowe, a zarazem wielka żałoba, bo wiele osób zginęło i podeptane zostały narodowe nadzieje Łotyszy. Wykorzystał to Andrievs Niedra, pastor luterański, a zarazem polityki i wielki mówca. Zaczął gromadzić na cmentarzach mnóstwo ludzi. I od tego czasu święto grobów jest tradycją masową, kultywowaną nie tylko przez protestantów, ale przez chrześcijan wszystkich wyznań” – tłumaczy o. Cieślak.

Zobacz cały artykuł TUTAJ.

Źródło: Damian Wojciechowski SJ / Vatican News

Greckokatolicka wspólnota DIM (dom) spotyka się w każdy wtorek w Akademii Katolickiej w Warszawie – Collegium Bobolanum przy ul. Rakowieckiej 61. Wtedy sala wykładowa przekształca się w miejsce modlitwy. Opiekunem wspólnoty jest o. Marek Blaza SJ.

W 71. Odcinku „Pełnia Wiary” wyemitowanym przez TVP1 dnia 27 czerwca 2024 roku, od 15 minuty 38 sekundy, można posłuchać o tej wyjątkowej wspólnocie.

Link do materiału na FACEBOOKU

„Spragnieni nieba. Rodzice św. Teresy od dzieciątka Jezus” – tak jest zatytułowana jedna z ostatnich książek, która ukazała się nakładem Wydawnictwa WAM. Autorem jest jezuita o. Marek Wójtowicz SJ.

18 października 2015 roku Franciszek ogłosił świętym małżeństwem Ludwika Martina i jego żonę Marię Zelię z domu Guérin. Przyjęli na świat dziewięcioro dzieci. Wśród nich była św. Teresa od Dzieciątka Jezus – doktor Kościoła. Ta książka to fascynująca opowieść o życiu świętych Ludwika i Zelii Martin. Ich przykład, szczególnie wyrazisty w dobie kryzysu rodziny, pokazuje, jak wielkim powołaniem jest małżeństwo chrześcijańskie. Nie tylko ze względu na przekazanie wiary dzieciom, ale przede wszystkim na wspólną, małżeńską drogę do świętości.

Na falach Polskiego Radia o. Wójtowicz opowiada o świętych rodzicach świętej córki oraz odpowiada na pytanie, jak usłyszeć i właściwie odczytać głos Boga, który powołuje do pójścia za Nim.

Link do programu: Polskie Radio 24.

Książka do nabycia: „Spragnieni nieba. Rodzice św. Teresy od dzieciątka Jezus”

W ostatnią niedzielę czerwca gościem programu „Kościół nasz powszedni” w radiu „Polskie Radio 24” był o. Marek Wójtowicz SJ, posługujący w Bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krakowie.

Dokładnie 350 lat temu św. Małgorzata Maria Alacoque Najświętszego Serca Jezusowego. Z okazji tego jubileuszu papież Franciszek zapowiedział opublikowanie dokumentu na temat kultu Serca Jezusowego. W świetle tych wydarzeń, o. Wójtowicz SJ opowiada o tradycji obchodów Uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kościele, wyjaśnia pochodzenie i znaczenie Aktu poświęcenia i Litanii.

Link do odsłuchania: „Kościół nasz powszedni„.

Fot. Mozaika w Bazylice NSPJ w Karkowie.

Najnowszy odcinek programu TVP3 Opole: Oblicza wiary został poświęcony m.in. młodym w Kościele. W drugiej części programu, o. Jarosław Studziński SJ – dyrektor Jezuickiego Ośrodka Formacji i Kultury „Xaverianum” w Opolu, mówi o duszpasterstwie akademickim i pracy z młodzieżą. W ciągu ostatniego roku udało się wprowadzić nowe podejścia i formy współpracy, a samo duszpasterstwo przestało być tylko miejscem spotkań, stało się natomiast przestrzenią osobistego i wspólnotowego rozwoju.

Zobacz program.

Fot. zrzut ekranu „Oblicza wiary” – 30 czerwca 2024.

Po 85 latach jezuici żegnają się z Sekcją Polską Radia Watykańskiego. Dyrektor programowy watykańskich mediów, Andrea Tornelli, podziękował Towarzystwu Jezusowemu za lata pracy, profesjonalnej i pełnej zapału.

Na stronie Vatican News można przeczytać krótką historię Polskiej Sekcji Radia Watykańskiego powierzonej od samego początku jezuitom przez papieża Piusa XI.

Zobacz artykuł na Vatican News z 1 lipca 2024.

Sekcja Polska Radia Watykańskiego odegrała szczególną rolę w czasach komunizmu. „W kraju nie było możliwe publikowanie prasy katolickiej, nie istniały niezależne rozgłośnie, a w mediach publicznych w ogóle nie mówiło się o Kościele. Stąd ten głos z Watykanu był nie do przecenienia” – wskazuje o. Andrzej Majewski SJ, były dyrektor programowy Radia Watykańskiego, a także wieloletni kierownik sekcji polskiej.

„Dla dziennikarza katolickiego to jest chyba najciekawsza praca, jaka może być, bo z jednej strony jest się w sercu Kościoła, a z drugiej strony doświadcza się Kościoła powszechnego” – podkreśla o. Krzysztof Ołdakowski SJ.

Sekcją kierowali kolejno ojcowie Feliks Lasoń SJ, Józef Warszawski SJ, Józef Chechelski SJ, Tomasz Rostworowski SJ, Stefan Filipowicz SJ, Florian Pełka SJ, Eugeniusz Senko SJ, Andrzej Majewski SJ, Józef Polak SJ, Tadeusz Cieślak SJ, Leszek Gęsiak SJ, Paweł Pasierbek SJ i Krzysztof Ołdakowski SJ (na zdjęciu po prawej wraz z Łukaszem Sośniakiem SJ).

Ważne funkcje w radiu pełnili też o. Andrzej Koprowski (dyrektor programowy) i o. Lech Rynkiewicz (szef Biura Promocji i Rozwoju RW).

Pełen artykuł wraz z archiwalnymi zdjęciami znajduje się na stronie Vatican News

„Ewangelia nie jest programem politycznym” – mówi francuski jezuita o. Francois Euve, fizyk i teolog, w wywiadzie dla katolickiego dziennika „La Croix”.

„Tożsamość chrześcijańska opiera się na dobru wspólnym, trosce o najbiedniejszych i najbardziej zaniedbanych. Żaden program polityczny nie jest zadowalający w tej dziedzinie, jeśli jeszcze dodamy do tego troskę o wspólny dom, która łączy się z troską o ubogich” – powiedział jezuita.

Podkreślił, że wiara chrześcijańska domaga się refleksji nad sprawami społecznymi i żaden program w całości nie jest zgodny z doktryną katolicką. To jednak nie powinno nas powstrzymywać przed wzięciem udziału w wyborach.

Więcej na ONET.PL

Foto: flickr.com / Jens Alfke

12 czerwca br. na stronie Wirtualna Polska ukazał się artykuł zatytułowany “Diabeł opętał ten dom. Co się działo w ośrodkach dla dzieci w Krakowie i Żmiącej?” autorstwa Dariusza Farona oraz Pawła Figurskiego. Opisuje on niepokojące wydarzenia, do których miało dojść w placówkach Dzieła Pomocy Dzieciom w Krakowie oraz we wsi Żmiąca.

Według relacji byłych wychowanków i pracowników, w ośrodkach dochodziło do wyzwisk, szarpania i częstych krzyków. Wirtualna Polska dotarła do nagrań ukazujących, jak dyrektor ośrodka adopcyjnego, Katarzyna Mader, zwracała się do dzieci w sposób obraźliwy.

Cytowany przez Wirtualną Polskę o. Artur Demkowicz SJ, prezes Dzieła Pomocy Dzieciom Fundacji Ruperta Mayera stwierdza:

Sprawę traktujemy priorytetowo. Zaangażowaliśmy Delegata o. Prowincjała ds. Ochrony Dziecka, szefa Centrum Ochrony Dziecka na Uniwersytecie Ignatianum. Wszystkie ręce na pokład. Niech z tego wyniknie coś bardzo dobrego dla dzieci!

W liście skierowanym do wolontariuszy i przyjaciół Dzieła Pomocy Dzieciom, o. Demkowicz dodaje:

(…) Jak wiecie, działalność naszych ośrodków ukierunkowana jest wyłącznie na dobro dzieci, które tam znajdują schronienie i szansę na rozwój – tak było zawsze i to nigdy nie może się zmienić. Mając więc wyłącznie na uwadze to dobro, podejmiemy wyzwanie, aby usunąć to, co jest wbrew godności i dobru dzieci. Od momentu otrzymania pierwszego sygnału od redakcji jesteśmy w kontakcie z o. Prowincjałem oraz Radą Fundacji, chcemy włączyć w rozwiązanie każdego takiego problemu naszych psychologów z Uniwersytetu Ignatianum, ekspertów z Centrum Ochrony Dziecka, Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej oraz innych instytucji, ponieważ jak już napisałem, dobro Dzieci, naszych Podopiecznych, było, jest i będzie dla nas najważniejsze.

Dzieło Pomocy Dzieciom Fundacja Ruperta Mayera prowadzi łącznie cztery placówki opiekuńczo-wychowawcze: dwie w Krakowie przy ul. Rajskiej, oraz dwie we wsi Żmiąca k. Limanowej. Patronat nad fundacją sprawuje Prowincja Polski Południowej Towarzystwa Jezusowego.

Ostatniego dnia spotkania Jerycho Młodych w Pratulinie, w niedzielę 3 czerwca, Krzysztof Dzieńkowski SJ mówiąc o modlitwie, zauważył, że każdy z nas, ma w sobie coś z poganina – zdarza nam się stawać przed Bogiem w lęku, trzymać go na dystans, próbować ujarzmić. Jako przeciwną, właściwą dla chrześcijan postawę, wskazał stawanie przed Bogiem bliskim. Przekonywał też, że modlitwa jest inicjatywą Boga, to On robi pierwszy krok – człowiek może odpowiedzieć – relacjonuje KAI.

Jezuita przekonywał młodych, by nie bali się przychodzić do Jezusa, także wtedy, gdy upadną w grzech.

Relację ze spotkania można przeczytać na stronie Katolickiej Agencji Informacyjnej.

Foto: YouTube/Kościół TV

Wczoraj, na portalu gazeta.pl, ukazał się artykuł o jezuicie, który został mistrzem Polski w judo. Vitaliy Osmolovskyy SJ należy do Prowincji Polski Południowej Towarzystwa Jezusowego i pracuje w Ukrainie. W rozmowie z redaktorem portalu Ukrayina.pl Władysławem Jacenko opowiada o swoim życiu i swoich pasjach.

Całą rozmowę można przeczytać na GAZETA.PL

Zapytany o to, skąd wzięła się jego pasja do tego rodzaju sportu, odpowiada:

„Wszystko zaczęło się jeszcze w czasach, kiedy chodziłem do szkoły. Mój ojciec zaprowadził mnie na zajęcia sekcji judo. Od tamtej pory, z pewnymi przerwami, trenuję przez całe życie. Kiedy zostałem jezuitą, trenowałem w różnych częściach świata. We Włoszech, gdzie studiowałem filozofię. W Afryce, gdzie szkoliłem miejscowych policjantów”.

Mówi między innymi o swoim powołaniu zakonnym i co daje mu sport. Warto przeczytać.

Z ojcem Vitaliyem rozmawialiśmy również na portalu jezuici.pl zaraz po jego zwycięskiej walce. Tekst znajduje się TUTAJ.

Radio Kraków wyemitowało rozmowę z udziałem jezuity Dominika Dubiela na temat Pierwszej Komunii Świętej.

Dominik Dubiel SJ, mówiąc o sakramentach inicjacji chrześcijańskiej zaznaczył, jak ważne jest, aby mówić w języku zrozumiałym dla ludzi i traktować dziecko na poważnie.

Zdaniem jezuity, ważne jest, aby pokazywać spowiedź jako doświadczenie bliskości, czułości i dobroci Pana Boga. W tym kontekście, również prezenty i świętowanie są znakiem Bożej miłości.

Cała edycja jest do odsłuchania tutaj: Pierwsza Komunia. Nagroda za niewinność czy „chleb grzeszników”?

Jutro, 16 maja, na portalu www.lichess.org odbędzie się Memoriał Szachowy im. Św. Andrzeja Boboli. W ten sposób inicjatorzy memoriału chcą uczcić 367. rocznicę męczeńskiej śmierci jezuickiego męczennika. Jednocześnie chcą przy tej okazji propagować wprowadzenie szachów do programu szkolnego.

Photo above: flickr.com / Aidan Morgan 

Więcej na stronie internetowej Radia Plus

Tygodnik Siedlecki zapowiada, że 16 maja zostanie uroczyście poświęcone rondo św. Andrzeja Boboli u zbiegu ulic Sienkiewicza i Armii Krajowej w Siedlcach. Ponadto, po Mszy św. o godz. 12:00, jaka zostanie odprawiona w siedleckiej Katedrze, ks. biskup Kazimierz Gurda poświęci relikwiarz z relikwiami świętego jezuity, misjonarza męczennika, który okrutnie torturowany zginął za wiarę dnia 16 maja 1657 roku.

Link do artykułu: Tygodnik Siedlecki

Powyżej zdjęcie ilustracyjne: ucałowanie relikwii św. Andrzeja Boboli

Poniżej zrzut ekranu (Google Maps)

Nowa prezydent Gdyni, Aleksandra Kosiorek, która obejmie urząd 7 maja, w rozmowie z redaktorką Gazety Wyborczej wspomina o jezuitach. „Przy Tatrzańskiej, jest szkoła i kościół Jezuitów – mówi prezydentka, kiedy wracamy z jej podstawówki [Szkoła Podstawowa nr 26]. – Mój dziadek budował tamtejszą dzwonnicę, babcia gotowała dla zakonników. Dziadkowie mieszkali niedaleko, w kamienicy przy ul. Wolności, i byli bardzo zaangażowani religijnie. Jeśli chodzi o mnie, to się nie utrzymało”.

Cały wywiad można przeczytać: TUTAJ

W Naszym Dzienniku ukazał się artykuł „Apostoł polskich kresów”, przedstawiający św. Andrzeja Bobolę, jako tego, który „umacniał polskość Kresów, które już po nim wydały tak wielu wielkich mężów Ojczyzny”.

Autor tekstu, ks. Jerzy Banak, twierdzi, że „Kresy są ciągle do dziś w sercu i pamięci przynajmniej sześciu milionów Polaków, którzy – jak wcześniej Tadeusz Kościuszko, Jan Sobieski, Józef Piłsudski, a także Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Aleksander Fredro, Kornel Makuszyński, Józef Konrad Korzeniowski, Zbigniew Herbert czy Karol Szymanowski – sięgają swymi korzeniami tej ziemi” i nalega, żeby Andrzeja Bobolę „pilnie uznać za szczególnego patrona Kresów, na których on i liczni jemu podobni przelali swą męczeńską krew tylko dlatego, że byli Polakami”.

Cytuje okrutne opisy gwałtów Kozaków w czasie powstania Chmielnickiego, do jakich dochodziło w kościele jezuickim w Winnicy.

„Ta krew – świadectwo woła o pamięć, pomoc i troskę o pełny powrót Kościoła na te ziemie” – konkluduje ks. Banek.

Artykuł opublikowany na stronie: https://naszdziennik.pl/index.php/mysl/296873,apostol-polskich-kresow.html

Zdjęcie z uroczystości patronalnej w Sanktuarium św. Andrzeja Boboli

Polecamy artykuł Przemysława Saracena o mało znanym norweskim jezuicie z XVI wieku. Zanim został wygnany z krajów skandynawskich, był szarą eminencją w szkolnictwie.

Lauritz Nilssøn SJ urodził się czterysta lat temu w Tønsbergu, około 1537 roku, i zmarł w Wilnie. Był wygnańcem zmuszonym do opuszczenia każdego kraju skandynawskiego, w którym przebywał. Danii. Norwegii. Szwecji. Ta nieznana historia jezuity z Tønsberga pracującego w kraju opanowanym przez protestanckie duchowieństwo pozwala lepiej zrozumieć rozwój wolności religijnych w Skandynawii oraz historię rozwoju edukacji w Norwegii.

Zanim opuścił Skandynawię, przez wiele lat sprawował pieczę nad systemem szkolnictwa wyższego w Szwecji. Z czasem stał się znany jako “Ojciec Norvegus”. Niestety, wielu norweskich księży deportowano. Nie inaczej było w przypadku Nilssøna; w 1580 roku odbył się proces, w wyniku którego został wygnany i do końca życia nie mógł wrócić do ojczyzny.

Cały artykuł można przeczytać na stronie internetowej: posty.pl

Foto: posty.pl

Na stronie internetowej Catholic News Agency (CNA) ukazał się artykuł o Kościele w Kirgistanie. Autorka tekstu, Kristina Millare, jest dziennikarką zajmującą się kwestiami pomocy humanitarnej i rozwojowej, polityką i ekonomią.

Relacjonuje, że w pierwszej połowie kwietnia br. odbyło się w stolicy Kirgistanu, Biszkeku, dwudniowe spotkanie poświęcone modlitwie i ewangelizacji. Prowadził je Administrator Apostolski o. Anthony Corcoran SJ. Przy tej okazji CNA prezentuje krótko Kościół katolicki, którego obecność w tym kraju jest bardzo symboliczna, a katolicy stanowią niespełna 0,01 % siedmiomilionowej populacji. Opiekę nad wiernymi w Kirgistanie powierzył papież jezuitom, którzy prowadzą tam kilka parafii oraz ośrodek edukacyjny dla dzieci i młodzieży nad jeziorem Issyk Kul.

Na zdjęciu powyżej: o. Adam Malinowski SJ z kirgiską młodzieżą.

Wspominając spotkanie z papieżem Franciszkiem podczas wizyty ad limina biskupów Azji Środkowej w Rzymie w 2019 r., o. Corcoran powiedział, że Ojciec Święty odniósł się do wspólnot katolickich w Kirgistanie – oraz w sąsiednich krajach Kazachstanie, Uzbekistanie i Tadżykistanie – jako kwitnących gałązek żywego Kościoła rozwijających się na peryferiach świata.

„Zachęcał nas wszystkich, jako małe kościoły, do uświadomienia sobie, że bycie małym jest szansą, możliwością, a nie problemem” – powiedział ojciec Anthony.

Artykuł w języku angielskim: TUTAJ.

Powyżej: spotkanie w Biszkeku (04.04.2024)