Na zakończenie Roku Ignacjańskiego Wydawnictwo WAM opublikowało krytyczne wydanie PISM św. Ignacego Loyoli. Zbiór wszystkich tekstów napisanych przez Założyciela zakonu jezuitów zmieszczono na 1200 stronach. Ponadto publikacja opatrzona jest cennymi komentarzami, a także bibliografią najważniejszych dzieł o Ignacym i jego duchowości, jakie ukazały się na przestrzeni wieków.

Dzieła Ignacego poprzedza wprowadzenie o. Wacława Królikowskiego SJ zatytułowane „Historiografia ignacjańska. Święty Ignacy Loyola na przestrzeni wieków”.

Wśród tekstów Ignacego znajdziemy tu „Ćwiczenia duchowe”, „Opowieść Pielgrzyma. Autobiografia”, „Dziennik duchowy”, „Dyrektoria” [do „Ćwiczeń duchowych”], „Rozważanie św. Ignacego Loyoli o ubóstwie w Towarzystwie Jezusowym”, „Uroczysta profesja. Wybór pierwszego Generała”, „Maksymy św. Ignacego”, „Listy”, „Konstytucje Towarzystwa Jezusowego”.

Poszczególne teksty św. Ignacego Loyoli – wzorem hiszpańskiego czy włoskiego wydania pism zebranych – opatrzone zostały bogatym aparatem naukowym i komentarzami wprowadzającymi autorstwa między innymi: Mieczysława Bednarza SJ, Jakuba Kołacza SJ, Tadeusza Kotlewskiego SJ i Bogusława Steczka SJ. Całość zamykają indeksy: osobowy, nazw geograficznych i rzeczowy.

Książkę można zakupić w Wydawnictwie WAM.

– Nawrócenie ma się dokonać w sposobie naszego patrzenia na świat, na rzeczywistość, na innych ludzi, na siebie samych — mówił w Krakowie przełożony Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej Towarzystwa Jezusowego o. Zbigniew Leczkowski SJ.

Relacja Madaleny Dobrzyniak dla Gościa Niedzielnego

Ogólnopolskie zakończenie Roku Ignacjańskiego odbyło się w bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krakowie. Mszy św. z udziałem jezuitów obu polskich prowincji przewodniczył kard. Stanisław Dziwisz.

Rok Ignacjański był obchodzony w Towarzystwie Jezusowym z okazji 500. rocznicy nawrócenia i 400. rocznicy kanonizacji św. Ignacego Loyoli.

Kard. Dziwisz wspominał na początku Mszy św., że był bardzo związany z jezuitami. – Nauczył mnie szanować, cenić i być wdzięcznym jezuitom Jan Paweł II, który dostrzegał wyraźnie rolę i znaczenie Towarzystwa Jezusowego w świecie. Zawsze się interesował zakonem i zapraszał do współpracy – opowiadał.

Podkreślał, że św. Ignacy Loyola „nie tylko nawrócił się i osiągnął osobistą świętość, ale swoim doświadczeniem ubogacił całą wspólnotę Kościoła powszechnego”. – Ta historia, zapoczątkowana 500 lat temu, nadal trwa – mówił, podkreślając owoce dobra i świętości, które przynoszą w świecie od pokoleń „Ćwiczenia duchowne”. – Stały się one szkołą życia chrześcijańskiego, odkrywania prawdy o Bogu i człowieku podążającym za Chrystusem – zauważył hierarcha. Jak dodał, wielkim dziełem Ignacego Loyoli okazało się Towarzystwo Jezusowe, które „wyrosło z jego duchowego doświadczenia i żarliwego pragnienia służenia Jezusowi pod sztandarem krzyża, ze szczególnym oddaniem biskupowi Rzymu”.

Przywołał ponadto słowa Pawła VI: „Wszędzie tam, w Kościele, również w miejscach najtrudniejszych i najbardziej odległych, na skrzyżowaniach ideologii, w okopach społecznych, gdzie dochodziło i nadal dochodzi do konfrontacji między palącymi potrzebami człowieka i niezmiennym przesłaniem Ewangelii, tam byli i dziś są jezuici”.

Homilię wygłosił socjusz przełożonego prowincji południowej jezuitów o. Damian Mazurkiewicz SJ. Przytoczył słowa generała zakonu, o. Arturo Sosa SJ, który w trakcie Roku Ignacjańskiego zachęcał, by skoncentrować się na Jezusie, a szczególnie – by się przyjrzeć Jezusowi ubogiemu i ubóstwu. Jak zauważył, od zubożenia fizycznego zaczęło się nawrócenie Ignacego i jego droga świętości – do „ewangelicznego ubóstwa duchowego, w którym człowiek nie ma już nic dla siebie, lecz wszystko dla Chrystusa”.

Kaznodzieja mówił o tym, czego o przeżywaniu ubóstwa i hojności uczy św. Ignacy. Zwracał uwagę na naukę mądrego dbania o innych i by w ubóstwie nie koncentrować się na sobie. Wskazał doświadczenie ubóstwa jako lekcję zaufania, która uczy także, że „hojność i troska o ubogich pomagają w dobrym rozeznaniu”. Podkreślał, że ubóstwo „przygotowuje na przyjęcie większych darów”.

– I ta charakterystyka ubóstwa może i nas podnieść na duchu, bo w obliczu mniejszej liczby wierzących, zmniejszającej się liczby jezuitów, niewielu bądź braku nowych powołań, wciąż niewystarczających środków materialnych i finansowych do realizacji Bożych przedsięwzięć, wzorem Ignacego możemy podtrzymać ufność, że w tych niedoborach i niedostatkach Pan przygotowuje nas na przyjęcie cenniejszych darów – przyznał o. Mazurkiewicz.

Zachęcił także do modlitwy o to, by „bieda nie koncentrowała nas na sobie, byśmy przez świadome ubóstwo uczyli się bezgranicznego zaufania Bogu, by hojność wobec ubogich pomagała nam w rozeznawaniu i by doświadczenie niedostatków otwierało nas na większe, istotniejsze dary Boże”.

Jak przypomniał o. Zbigniew Leczkowski SJ, Rok Ignacjański był przede wszystkim wezwaniem do nawrócenia. Prowincjał jezuitów Polski północnej przypomniał hasło tego czasu „W Chrystusie ujrzeć wszystko na nowo”. – Nawrócenie ma się dokonać w sposobie naszego patrzenia na świat, na rzeczywistość, na innych ludzi, na siebie samych – mówił. Podkreślał, że pomocą jest tutaj kontemplacja „Ad amorem” kończąca „Ćwiczenia duchowe”, która jest „pomostem między czasem rekolekcji i czasem powrotu do codzienności”. – W tej kontemplacji Ignacy zaprasza nas do innego sposobu patrzenia na rzeczywistosć, aby patrzeć i dostrzegać Boga, który jest hojny i obecny, działa i obdarza nas wieloma darami. Jeśli w ten sposób patrzymy i dostrzegamy, że wszystko jest darem, to nasze serce się poszerza – wyjaśniał o. Leczkowski.

Przed Eucharystią zostały zainstalowane w ołtarzu św. Ignacego relikwie założyciela Towarzystwa Jezusowego. Po Mszy św. jezuici zawierzyli swój zakon Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, w łączności z Towarzystwem Jezusowym na całym świecie.

Poniżej wideo z centralnych uroczystości zakończenia Roku Ignacjańskiego w Loyoli

Na zakończenie Roku Ignacjańskiego, 31 lipca 2022, w liturgiczne wspomnienie św. Ignacego z Loyoli, ruszył nowy portal pod nazwą Medytuj SŁOWO (medytujslowo.pl). To propozycja dla osób dorosłych, które pragną poszukiwać Boga zarówno w Jego Słowie, jak i swoim życiu codziennym.

Nowy portal jest skierowany do wszystkich, którym nie wystarczają praktyki religijne proponowane przez parafię. Ma służyć tym, którzy chcą pogłębić relację z Bogiem i żyć Jego Słowem każdego dnia.

Dlaczego Medytuj SŁOWO?

Medytuj SŁOWO to portal promujący ponad 500-letnią metodę modlitwy Słowem Bożym. Medytacja ignacjańska jest formą modlitwy proponowaną m.in. podczas rekolekcji zamkniętych udzielanych w jezuickich domach rekolekcyjnych oraz rekolekcji w życiu codziennym organizowanych przez Wspólnotę Życia Chrześcijańskiego. Dzięki medytacji ignacjańskiej wiele osób odkryło na nowo relację z Bogiem.

Co wyróżnia projekt Medytuj SŁOWO?

Portal stwarza możliwość odbycia indywidualnych rekolekcji na wybrany temat, w dogodnym dla rekolektanta czasie. Zapewnia formę dostosowaną do potrzeb współczesnego odbiorcy. Pozwala znaleźć osobę towarzyszącą na drodze wiary, która ma odpowiednie przygotowanie i doświadczenie. Towarzyszenie duchowe będzie mieć miejsce podczas bezpośrednich spotkań (w kilku miastach w Polsce) lub online.

Portal Medytuj SŁOWO to odpowiedź na głębokie potrzeby duchowe osób, które pragną pogłębić swoją wiarę, ale z różnych względów nie mogą uczestniczyć w rekolekcjach zamkniętych. To także propozycja dla tych, którzy poszukują sposobu na budowanie bliskiej relacji z Bogiem i są gotowi otworzyć się na Jego Słowo.

Medytuj SŁOWO jest inicjatywą Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego realizowaną we współpracy z ojcami jezuitami.

Hanna Piekarczyk

Pod hasłem „Poznać, pokochać, naśladować” odbywać się będą w dniach 28-30 lipca Ignacjańskie Dni Młodzieży. Miejsca spotkań to Dydnia i Stara Wieś koło Brzozowa.

Jest to wydarzenie tworzone przez jezuitów dla młodych w wieku 15-19 lat. Ignacjańskie Dni Młodzieży pomagają uczestnikom w znalezieniu odpowiedzi na pytania o ich miejsce w społeczeństwie, w Kościele i w świecie. Młodzi prezentują tu swoje talenty i uczą się jak w nie inwestować na przyszłość, by móc przyczynić się do tworzenia świata przyjaznego każdemu.

O planie pierwszego dnia opowiada jeden z organizatorów

IDeeMy są poprzedzone dziesięciodniowymi rekolekcjami wspólnot MAGIS, które prócz duchowej odnowy wnoszą wiele w przełamywanie barier i budowanie przyjacielskich więzi. To czas, by otwierać się na innych, generować pomysły, podsycać szlachetne pragnienia i rozwijać pasje, a także zbierać siły do podejmowania wyzwań.

Tegoroczne rekolekcje rozpoczęły się w niedzielę 17 lipca. Przyjechali na nie młodzi z Wrocławia, Kłodzka, Opola, Gliwic, Bytomia, Czechowic–Dziedzic, Krakowa, Nowego Sącza, Starej Wsi i zza oceanu z Bostonu i Chicago.

Eucharystii na rozpoczęcie rekolekcji przewodniczył o. Witold Trawka SJ – krajowy moderator wspólnot MAGIS, a homilię wygłosił o. Wojciech Kowalski SJ.

Wychodząc od Księgi Rodzaju, w której spotykamy Abrahama siedzącego pod dębami Mamre w najgorętszej porze dnia, o. Kowalski SJ pytał młodzież czy spotkała już kiedyś Boga Żywego? Abraham czekał na wypełnienie obietnicy 24 lata. Przeżywał trudny i radości, ale czekał. Dziś, my także jesteśmy w najgorętszej porze — mówił do młodzieży kaznodzieja. Mamy lipiec, są upały. Pan chce przyjść. Zaczekaj na Niego. Siądź przed swoim namiotem, wypatrując Jego przyjścia.

Uczestnicy otrzymali dzienniczki duchowe nawiązujące swą szatą graficzną do hasła tegorocznych rekolekcji i Ignacjańskich Dni Młodzieży. Te dzienniczki towarzyszą odprawiającym rekolekcje jako narzędzie do pogłębionej refleksji i modlitwy.

W tym najgorętszym (także duchowo) czasie roku, organizatorzy proszą o modlitewne wsparcie młodzieży, wychowawców, wolontariuszy oraz jezuitów.

Foto: MAGIS 22 i Facebook

Gdyby 500 lat temu kula armatnia nie strzaskała św. Ignacemu nogi, nie mielibyśmy setek jezuickich szkół i uniwersytetów. Nie byłoby wielu organizacji posługujących ludziom i czyniącym świat choć trochę lepszym.

Z okazji Roku Ignacjańskiego przed jedną z jezuickich szkół (Crescent College) na przedmieściach Limerick w Irlandii stanęła rzeźba Ignacego Loyoli. Jej autorem i wykonawcą jest rzeźbiarz Will Fogarty (na zdjęciu po lewej). Uroczystość odsłonięcia rzeźby planowana jest na koniec sierpnia, gdy uczniowie wrócą do szkoły. Rozpocznie ona obchody 50-lecia istnienia szkoły w tej lokalizacji.

Na świecie jest około 800 szkół założonych przez Towarzystwo Jezusowe, a w Polsce jezuici prowadzą szkołę w Gdyni, Nowym Sączu, Krakowie i Mysłowicach. Mają także dwie uczelnie w Krakowie (Akademia Ignatianum) i Warszawie (Collegium Bobolanum).

Foto: Limericklive

W Danii nakładem Wydawnictwa Katolsk Forlag ukazał się przekład „Opowieści Pielgrzyma” – autobiografii Ignacego Loyoli w tłumaczeniu o. Daniela Nørgaarda SJ. To bardzo dobra wiadomość, szczególnie dla wiernych związanych z dwiema jezuickimi placówkami w Kopenhadze i w Aarhus. Na zdjęciu powyżej autor przekładu, a poniżej okładka książki.

W Danii pracują obecnie jezuici z Niemiec, Danii, Wietnamu i Polski. Obsługują w Aarhus parafię Vor Frue Kirke, do której uczęszczają wierni z ponad 90 narodowości oraz opiekują się kościołem pw. św. Augustyna w Kopenhadze i prowadzą szkołę Niels Steensen Gymnasium.

Historia jezuitów w Danii sięga 1872 roku, kiedy Hermann Grüder, jezuita prowincji niemieckiej, rozpoczął tworzenie nowych placówek w Kopenhadze i Aarhus. Jezuici przybyli wtedy do Danii na zaproszenie administratora apostolskiego. W 1873 roku dostali pod opiekę kościół pw. św. Andrzeja w Ordrup pod Kopenhagą, a w 1895 kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa (Jesu Hjerte Kirke) na Vesterbro w Kopenhadze. W Aarhus zaczęli posługiwać od 1873 roku.

W Radiu Warszawa trwa cykl audycji zatytułowany Loyola Travel. Przewodnikami po ścieżkach św. Ignacego są jezuici: o. Wojciech Mikulski i o. Grzegorz Lojtek, z którymi rozmawia redaktor Weronika Ostrowska. Na ilustracji powyżej: św. Ignacy nad Cardonerem (Ignasi Flores). 

Zapraszamy od poniedziałku do piątku (18-22 lipca) po 13:40 i po 20:30
oraz w niedzielę po godzinie 20:10.

Jezuici zabiorą nas w wakacyjną podróż pełną przygód. W lekkiej wakacyjnej formie przybliżą nam duchowość ignacjańską opowiadając o podróżach św. Ignacego. Będzie można poznać zarówno barwne historie z życia założyciela zakonu jezuitów, jak i miejsca, które odwiedził i w których żył począwszy od Loyoli poprzez Pampelunę, Montserrat, Manrezę, Paryż, Jerozolimę i wiele innych. Ojciec Wojciech i ojciec Grzegorz pomogą nam także odnaleźć wiele duchowych odniesień do naszej codzienności.

Posłuchaj na stronie Radia Warszawa Link do nagrań poprzednich z cykli „Loyola Travel”

Źródło animacji: Prowincja Brazylijska Towarzystwa Jezusowego

W sobotę, 9 lipca br. o godz. 11:00, w jezuickiej parafii pw. św. Władysława w Witebsku (Białoruś) odbyła się uroczysta konsekracja kościoła pw. św. Ignacego Loyoli. Aktu konsekracji dokonał Jego Ekscelencja Ks. Bp Aleg Butkevich. Mszę świętą koncelebrował o. Prowincjał Zbigniew Leczkowski SJ oraz około dwudziestu księży przybyłych na uroczystość.

Ks. Biskup Aleg Butkevicz i o. Prowincjał Zbigniew Leczkowski SJ (foto: Edward Karolewicz/Witebskie Wieści)

Cały kościół wypełnił się wiernymi. W tym dniu dotarły też z Rzymu relikwie św. Ignacego, które pozostaną w parafii, by towarzyszyć wiernym w modlitwach zanoszonych do Boga za wstawiennictwem świętego założyciela zakonu jezuitów. Poniżej zdjęcie kościoła.

Proboszczem parafii jest o. Victor Zhuk SJ (ur. 1979), który jutro złoży uroczystą profesję zakonną czterech ślubów w Towarzystwie Jezusowym. O budowę nowego kościoła troszczył się o. Klemens Werth SJ (ur. 1969), który od ponad pięciu lat zarządza finansami parafii i diecezji. Autorem fresków w kościele jest Уладзімір Кандрусевіч.

Ojciec Zhuk przypomniał, że „nasze dzisiejsze wydarzenie przypada w Jubileuszowym Roku Ignacjańskim, w którym świętujemy 500. rocznicę nawrócenia Ignacego (1521) i 400. rocznicę jego kanonizacji (1622). Na Białorusi są kościoły, które noszą imiona innych świętych jezuitów – św. Andrzeja Boboli, św. Stanisława Kostki, ale do tej pory nie było świątyni pod wezwaniem założyciela jezuitów. Wiemy, że w Witebsku w przeszłości znajdował się kościół św. Józefa, zbudowany przez jezuitów, gdzie pracowaliśmy do 1820 r. (na dzisiejszym placu Swobody), a teraz, dwa wieki później, choć w zupełnie innej formie, powraca obecność Towarzystwa Jezusowego w Witebsku. Chcemy czuć się spadkobiercami bardzo bogatej tradycji i w dzisiejszych czasach pracować na chwałę Bożą”.

Pierwsi jezuici przyjechali do Witebska w 1637 roku i działali tam do czasu likwidacji zakonu przez władze carskie w 1830 roku. Po II wojnie światowej niewielu jezuitów prowadziło prace apostolskie na terenie Białorusi. Obecna działalność jezuitów w Witebsku pozwala żywić nadzieję na dynamiczny rozwój obecności Towarzystwa Jezusowego w tym regionie.

Foto relacja z uroczystości (foto: Edward Karolewicz/Witebskie Wieści)

Relacja fotograficzna portalu CATHOLIC.BY (foto: Vitalij Paliniewski)

PORUSZENIE w Duchu, w Prawdzie, w Sączu, to niewątpliwie wydarzenie, które odbiło się echem nie tylko w Parafii Ducha Świętego, ale w całym Nowym Sączu i okolicach. Wspólnoty różnych sądeckich Parafii przez dwa weekendy przeprowadzały ewangelizację uliczną dzieląc się osobistym doświadczeniem wiary i zapraszając do wzięcia udziału w „Wieczorach Świadectw”, jakie miały miejsce w ośmiu sądeckich kościołach przez 9 dni nowenny przed Zesłaniem Ducha Świętego, a także w modlitwie i koncertach w amfiteatrze Parku Strzeleckiego w niedzielę Zesłania. Było to piękne doświadczenie żywego Kościoła, który nie ogranicza się wyłącznie do utartych schematów, ale wychodzi na zewnątrz świadcząc wobec innych, że Jezus jest Panem zdolnym przemienić ludzkie życie i nadać mu wyrazistość i smak. Ewangelizacja, modlitwa połączona z głoszeniem kerygmatu i świadectwami, jak również koncerty uwielbieniowe to sposób na uczczenie Jubileuszowego Roku Ignacjańskiego, który trwa w Kościele jeszcze do 31 lipca br. Bo czyż św. Ignacy i jego pierwsi Towarzysze, gdyby żyli dziś, nie wyszliby na ulice i place, by prowadzić rozmowy duchowe? Czyż nie szukaliby tych najbardziej biednych i pogubionych duchowo, by wskazywać dogi wyjścia i nieść pociechę? Czyż nie głosiliby Jezusa i nie użyliby najlepszych środków dla większej Bożej chwały?

Tak więc sądeckie PORUSZENIE wychodząc z inspiracji 500. rocznicy nawrócenia Założyciela jezuitów i 400. rocznicy jego kanonizacji przekroczyło swoim zasięgiem teren jezuickich placówek i stało się próbą nawiązania większej współpracy pomiędzy parafiami i wspólnotami działającymi przy nich. Dziś, gdy samo wydarzenie jest już za nami, prócz dobrych wspomnień pozostało mocne pragnienie, by na tym nie poprzestać, ale by na stałe podtrzymać wspólną modlitwę wielu wspólnot, która byłaby podstawą dalszego rozeznania jak Duch Święty chce się nami posługiwać dla ewangelizacji.

o. Andrzej Migacz SJ

W ramach Jubileuszowego Roku Ignacjańskiego ukazała się książka pt. „123 perełki świętego Ignacego Loyoli”.

Kilka słów z przedmowy: „Te perły ignacjańskiego bogactwa wspaniale rozwija syn św. Ignacego, jezuita, ojciec Robert Więcek. W napisanych przez niego felietonach widać, że sam Święty i duchowość założyciela Towarzystwa Jezusowego są dla niego pasją. Pasją w podwójnym znaczeniu: po pierwsze w tym, co pisze, wyraźne jest wielkie zaangażowanie i uczucie, a po drugie widać tu też wielki trud, jaki włożył, by owe ważne treści pięknie przelać na papier. Robi to kompetentnie i systematycznie, zaczynając od ukazania osoby Świętego z Loyoli, poprzez przedstawienie jego życia wiary, piękna wyrazu tej wiary na co dzień oraz zakonu, który założył, czyli Towarzystwa Jezusowego, kończąc na świecie modlitwy św. Ignacego, jego umiłowaniu rozeznania i sztuki wyboru. Ojciec Robert wspaniale komentuje jedyną w swoim rodzaju książeczkę Ćwiczeń duchowych naszego Świętego”.

W jezuickiej parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bytomiu rozpoczęła się w środę (25 maja) peregrynacja relikwii oraz ikony św. Ignacego Loyoli, przy których będzie można modlić się do 1 czerwca. To już 26. etap peregrynacji organizowanej z okazji Jubileuszowego Roku Ignacjańskiego.

Rok Ignacjański w Towarzystwie Jezusowym został „ogłoszony z okazji dwóch ważnych rocznic: 500 lat od nawrócenia św. Ignacego, które liczy się od momentu, gdy kula armatnia przestrzeliła mu nogę podczas obrony Pampeluny 20 maja, i 400 lat od kanonizacji, która odbyła się 31 lipca. Ten jubileusz to bardzo dobra okazja, żeby ludziom przybliżyć sylwetkę św. Ignacego, bo nawet ci, którzy korzystali z Ćwiczeń Duchownych, czyli tzw. rekolekcji ignacjańskich, których ojciec Ignacy jest autorem, nieraz niewiele o nim słyszą. Mam wrażenie, że mimo swoich zasług i znaczenia, nie jest to zbyt popularny w Polsce święty” – mówi o. Mirosław Bożek SJ, proboszcz parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bytomiu w wywiadzie dla „Gościa Gliwickiego”.

Wywiad zatytułowany „Codziennie bliżej celu” można przeczytać TUTAJ.

Poniżej program na czas pobytu w Bytomiu relikwii św. Ignacego Loyoli

Na zdjęciu kościół jezuitów w Bytomiu.

Od 4 maja relikwie św. Ignacego Loyoli wraz z jubileuszową ikoną przebywają w Kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa i Matki Bożej Pocieszenia w Poznaniu przy ul. Szewskiej 18.

W tym czasie pod wspólną nazwą TYGODNIA IGNACJAŃSKIEGO odbyło się wiele wydarzeń, które zgromadziły wiernych zainteresowanych duchowością ignacjańską i sylwetką Autora Ćwiczeń Duchowych, założyciela zakonu jezuitów.

Tydzień Ignacjański rozpoczął się prowadzoną medytacją ignacjańską. Następnego dnia, 5 maja, gościem jezuitów był ks. prof. dr hab. Piotr Nawrot, wybitny znawca i badacz muzyki Indian Boliwii, który przedstawił wkład jezuitów w muzykę Ameryki Łacińskiej, a w piątek, 6 maja, wyświetlono w kościele film o św. Ignacym zrealizowany przez Teatr AMDG u Jezuitów w Poznaniu. Po filmie odbyła się w Poradni Vinea prelekcja pani prof. Barbary Judkowiak o początkach jezuickiego teatru.

W sobotę, 7 maja odbyły się warsztaty z bibliodramy a grupa pielgrzymów udała się śladami o. Jakuba Wujka SJ.

Dnia 8 maja, po niedzielnej Mszy św. o godz. 11:00 wiele osób wzięło udział w Rodzinnej Grze Miejskiej o św. Ignacym, a wieczorem wraz z zespołem JEZUSOWI modlono się przed Najświętszym Sakramentem.

Wczoraj, 9 maja, o. Mateusz Orłowski SJ opowiadał o wizerunkach św. Ignacego w malarstwie, a dzisiaj pan prof. Aleksander Wojciech Mikołajczak (na zdjęciu poniżej) przedstawi Drogę Rzymską o. Macieja Kazimierza Sarbiewskiego SJ.

We środę, 11 maja, relikwie św. Ignacego wraz z ikoną udadzą się do Sanktuarium Serca Jezusa Miłosiernego do Kalisza.

Zdjęcia pochodzą ze strony poznańskich jezuitów na Facebooku.

O. Przemysław Wysogląd SJ wykonał oryginalny relikwiarz na trwający Jubileuszowy Rok Ignacjański. Zostały w nim umieszczone relikwie I stopnia pięciu jezuickich świętych: Ignacego Loyoli, Franciszka Ksawerego, Stanisława Kostki, Jana Berchmansa i Alfonsa Rodrigueza.

Relikwiarz, oprócz Drzewa Życia z pięcioma owocami, przedstawia sceny pochodzące z portfolio Autora, namalowane w różnych ważnych momentach jego jezuickiej formacji.

Więcej prac ojca Przemka Wysogląda SJ
można podziwiać na jego oficjalnej stronie internetowej:
https://wysoglad.jezuici.pl/

O. Jarosław Paszyński SJ, Przełożony Prowincji Polski Południowej Towarzystwa Jezusowego, wyróżnił kilkanaście osób z jezuickiej parafii w Gliwicach.

W środę, 30 marca, podczas Mszy św. w Sanktuarium Matki Dobrej Drogi, o. Prowincjał wręczył pamiątkowe medaliony z podobizną św. Ignacego Loyoli, które zostały przygotowane na trwający do końca lipca br. Rok Ignacjański.

W tym jubileuszowym roku jezuici upamiętniają 500. rocznicę nawrócenia swojego założyciela oraz 400. rocznicę jego kanonizacji.

Podczas homilii o. Prowincjał wymienił kluczowe postawy, które sprawiają, że jako chrześcijanie nie idziemy na sąd, lecz przechodzimy ze śmierci do życia. Pierwszą z nich jest słuchanie słowa Jezusa, zrozumienie go, przyjęcie go i działanie według tego słowa. Drugą kluczową rzeczą potrzebną do osiągnięcia życia wiecznego jest wiara w Tego, który Jezusa posłał, bycie w ralacji z Nim, uczestniczenie w Jego życiu. Kaznodzieja przypomniał, że przykładem takich postaw jest Maryja Matka Dobrej Drogi.

Na zdjęciu głównym: o. Prowincjał Jarosław Paszyński SJ przekazuje wyróżnienie Zofii Kupiec, dzięki której m.in. powstał parafialny Caritas (foto: Klaudia Cwołek/Gość)

Więcej zdjęć na stronie Gościa Gliwickiego

Dnia 12 marca 2022 roku przypada 400. rocznica kanonizacji świętych jezuitów: św. Ignacego Loyoli (założyciela Zakonu) i św. Franciszka Ksawerego (jednego z największych misjonarzy w historii świata). Aby podkreślić znaczenie tego wydarzenia, sam papież Franciszek będzie przewodniczył Eucharystii w jezuickim kościele Il Gesù w Rzymie. Ze względu na przepisy sanitarne związane z pandemią liczba zaproszonych została ograniczona, ale każdy będzie mógł śledzić mszę św. poprzez Internet. Będzie ona transmitowana na żywo w kilku językach na stronie: ignatius500.global/live.

We Mszy św. wezmą udział oprócz jezuitów, przedstawiciele rodzin zakonnych: karmelitańskiej i oratoriańskiej oraz przedstawiciele Diecezji Madryckiej.

Zdaniem ojca Arturo Sosa SJ, Przełożonego Generalnego jezuitów: „Na drodze obchodów Roku Ignacjańskiego, to wydarzenie utwierdza nas w przekonaniu o możliwości świętego życia, a przypomnienie 400. rocznicy uznania przez Kościół świętości pięciu osób tak różnych, jak Ignacy Loyola, Teresa od Jezusa, Filip Neri, Izydor Oracz i Franciszek Ksawery, zachęca nas do kontynuowania drogi nawrócenia zaproponowanej na ten rok. Rocznica kanonizacji, przypadająca na początku Wielkiego Postu 2022 r., w czasie zmagania się z konsekwencjami pandemii Covid-19, w połaczeniu z modlitwą o zakończenie wojny i rozpoczęcie dialogu prowadzącego do pojednania, sprawiedliwości i pokoju, ma nam pomóc w pełniejszym spotkaniu się z Jezusem Chrystusem, by razem z całym Ludem Bożym postępować drogą świętego życia, do którego zaprasza nas sam Pan i na której towarzyszy nam Dziewica Maryja i tylu świętych, którzy nas na tej drodze poprzedzają”.

Na stronie internetowej Kurii Generalnej jezuitów oraz w mediach społecznościowych można znaleźć wiele informacji o procesie i znaczeniu kanonizacji, o uroczystej kanonizacji w dniu 12 marca 1622 r. oraz o pięciu wielkich postaciach Kościoła, kanonizowanych w tym dniu: Ignacym Loyoli, Franciszku Ksawerym, Teresie od Jezusa, Filipie Neri i Izydorze Oraczu.

Obchody jubileuszu kanonizacji w Polsce odbędą się w kilku miejscach w dniach 11-12 marca 2022.

Przedstawiciele wszystkich wspólnot Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej Towarzystwa Jezusowego (warszawskiej) spotkają się 12 marca br. w kościele pw. św. Ignacego Loyoli w Jastrzębiej Górze na Mszy św. o godz. 12:00. Mszy św. będzie przewodniczył Przełożony Prowincji ojciec Zbigniew Leczkowski SJ. Następnego dnia, 13 marca, odbędą się lokalne uroczystości, zaplanowane w wielu jezuickich placówkach w Polsce i poza granicami.

W Prowincji Polski Południowej (krakowskiej) obchody kanonizacji św. Ignacego połączone będą ze świętem Akademii Ignatianum (AIK) i będą celebrowane w Krakowie, w piątek 11 marca br., z udziałem reprezentacji każdej jezuickiej wspólnoty z krakowskiej Prowincji. Eucharystii w Bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa o godz. 10:00 przewodniczyć będzie Abp Marek Jędraszewski.

Dalsza część odbędzie się w Auli Wielkiej AIK, podczas której nastąpi m. in. uhonorowanie zasłużonych osób dla Prowincji oraz dla AIK, a także wykład o. Jacquesa Servais SJ pt. „Aktualność pedagogii w ujęciu św. Ignacego Loyoli” (godz. 11:15).

Ceremonię w Ali Wielkiej AIK będzie można śledzić na kanale YouTube Akademii Ignatianum w Krakowie

Jako że św. Ignacy kanonizowany był wraz ze św. Franciszkiem Ksawerym, w sobotę 12 marca br. uroczysta modlitwa będzie miała także miejsce w Opolu, gdzie św. Franciszek patronuje Jezuickiemu Ośrodkowi Formacji i Kultury „Xaverianum”. Mszy Św. o godz. 18:00 przewodniczyć będzie bp Andrzej Czaja SJ, ordynariusz opolski. Zapraszamy wszystkich do wspólnej modlitwy z jezuitami.

Na zdjęciach (foto: H. Droździel SJ):
1. Centrum Rzymu. W głebi kościół Il Gesù. 
2.  Fragment fasady kościól „Najświętszego Imienia Jezus” (Il Gesù). We wnękach figury św. Ignacego i Franciszka Ksawerego. 

o. Henryk Droździel SJ, Rzym, 10.3.2022

Z okazji roku ignacjańskiego 1 marca 2022 roku w KOSTCE gościliśmy ikonę i relikwię św. Ignacego Loyoli, który był mentorem dla patrona naszej szkoły św. Stanisława Kostki, a tym samym inspiruje i nas do życia na „większą chwałę Pana Boga”.

Odwiedziny św. Ignacego w KOSTCE rozpoczęły się o 7:30 „modlitwą w drodze”, czyli prowadzoną medytacją ignacjańską. 

Następnie Kostkowicze wysłuchali poprzez radiowęzeł szkolny krótkiej akademii o roku ignacjańskim, przybliżającym postać Ignaego.

W prezentacji znalazły się odpowiedzi na takie pytania jak: kim był św. Ignacy Loyola?, co takiego upamiętnia obecnie trwający rok ignacjański? oraz czy jubileusz ignacjański może stać się szansą na naszą przemianę?

Po akademii wspólnota KOSTKI odmówiła specjalną modlitwą. Została również odprawiona w kaplicy szkolnej Msza Święta o św. Ignacym.

Peregrynację wieńczył film o św. Ignacym Loyoli i duchowości ignacjańskiej.

Szymon Pająk 

W kościele św. Ignacego Loyoli w Rzymie (Piazza S. Ignazio), w niedzielne popołudnie 6 marca 2022 odbyła się prezentacja rzeźby belgijskiego artysty Johana Tahona zatytułowanej „Métanoia”, poświęconej nawróceniu Ignacego Loyoli. Organizatorem wydarzenia, które wpisuje się w obchody Roku Ignacjańskiego, był rektor kościoła o. Vincenzo D’Adamo SJ.

Na zdjęciu powyżej:
rzeźba Tahona wyeksponowana w kościele św. Andrzeja na Kwirynale podczas wcześniejszej prezentacji, źródło: FB)

Po przywitaniu gości, wśród których byli ambasadorzy Belgii i Korei Południowej i krótkim wprowadzeniu, jako pierwsza głos zabrała pani Maria Cristina Misiti, dziś niezależna uczona, zajmująca się bibliografią, historią książki, grafiką i kolekcjonerstwem, a jako badacz uniwersytecki prowadziła działalność badawczą i dydaktyczną na różnych uniwersytetach we Włoszech i za granicą. Przez lata była pracownicą Ministerstwa Kultury, gdzie zajmował różne stanowiska kierownicze, w tym w Instytucie Restauracji i Konserwacji Dziedzictwa Archiwalnego i Książkowego oraz w Centralnym Instytucie Grafiki. Swoje wystąpienie zatytułowała „Święta przestrzeń. Między konserwacją a innowacją”.

Claudio Strinati (foto: Henryk Droździel SJ)

Wielkie zainteresowanie wzbudziło wystąpienie Claudio Strinati poświęcone „Ignacemu Loyoli, jako inspiratorowi sztuki”. Claudio Strinati jest znanym w świecie historykiem sztuki, autorem wielu publikacji z tej dziedziny, eseistą, organizatorem i kuratorem licznych wydarzeń wystawienniczych. W 2010 roku przygotował wystawę poświęconą Caravaggio w Scuderie del Quirinale z okazji piątej setnej rocznicy śmierci artysty. Jest sekretarzem generalnym Accademia Nazionale di San Luca.

Johan Tahon z powodu nagłych problemów ze zdrowiem nie był obecny na prezentacji swojej rzeźby, z powodów zdrowotnych, chociaż jeszcze w niedzielę rano nadzorował instalację swego dzieła. Historię jego życia i kariery artystycznej przybliżyła zebranym jego długoletnia towarzyszka. Ona też w imieniu Artysty opowiedziała w skrócie historię postania rzeźby.

Rzeźba z bliska (foto: Henryk Droździel SJ)

Autor „Metanoi” urodził się w 1965 roku. Studiował w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych (KASK) w Gandawie. Mieszka i pracuje w Belgii i Szwajcarii. Większość jego prac to rzeźby ceramiczne (gres), niektóre w brązie. Jest od dawna znany w swoim kraju oraz Holandii i Niemczech, a od pewnego czasu także na arenie międzynarodowej. Bierze udział w wystawach międzynarodowych.
Prezentowana rzeźba Ignacego (ceramika/gres 86x58x30), klęczącego i zanurzonego w medytacji postała po podróży Autora do Loyoli w 2019 roku. Rzeźba nawiązuje do wydarzenia nawrócenia Ignacego, jego przemiany, którą zapoczątkowały wydarzenia w Pampelunie i Loyoli (zranienie i długa rekonwalescencja) oraz do późniejszych jego doświadczeń w Manrezie.

Johan Tahon podarował rzeźbę generałowi jezuitów Arturo Sosa na początku Roku Ignacjańskiego w maju 2021 roku. Od tego czasu jest wystawiana w różnych miejscach jezuickich w Rzymie. W kościele św. Ignacego, w kaplicy Matki Bożej pozostanie do maja br.

Chwila medytacji przy rzeźbie (foto: Henryk Droździel SJ)

Występ dyrygenta i muzyka Filippo Manci zatytułowany „W baroku, między muzyką a malarstwem. Muzyka: J. S. Bacha i F. Mendelssohna” zamknął niczym klamrą całe wydarzenie, zostawiając uczestników nie tylko z rzeźbą, ale i wieloma pytaniami dotyczącymi dialogu pomiędzy sacrum a profanum, pomiędzy sztuką, nauką i religią, pomiędzy sztuką nowoczesną a arcydziełami sztuki religijnej (tu: barokowej). Rektor kościoła św. Ignacego nie boi się uczynić swojej świątyni miejscem takiego dialogu, co jak najbardziej wpisuje się w duchowość ignacjańską.

Rzym, 6.3.2022, o. Henryk Droździel SJ

Od 8 do 15 lutego relikwie św. Ignacego Loyoli oraz ikona z jego podobizną przebywały w Domu Pisarzy w Krakowie. To już 23. etap peregrynacji trwającej od początku Jubileuszowego Roku Ignacjańskiego, czyli od maja 2021 roku. Tym razem przystankiem nie był kościół, lecz skromna kaplica zakonna.

Dla jezuitów był to czas szczególnej modlitwy za wstawiennictwem Świętego, zarówno modlitwy przed Najświętszym Sakramentem jak i codziennych nabożeństw. Punktem kulminacyjnym obecności wśród nich relikwii św. Ignacego była Msza św. w intencji pracowników, autorów i czytelników portalu internetowego DEON – transmitowana na kanale YouTube. Wczoraj wspólnota Domu Pisarzy uroczyście pożegnała relikwie i ikonę, które wyruszyły w podróż do kolejnej jezuickiej placówki w Krakowie.

Krakowski Dom Pisarzy znajduje się w budynku Wydawnictwa WAM przy ul. Kopernika 26 i został oddany do użytku w 1988 roku. Mieszka w nim obecnie 13-osobowa wspólnota jezuitów. Ojcowie i bracia pracują na Wydziale Pedagogicznym i Filozoficznym Akademii Ignatianum, zajmują się portalem internetowym Deon.pl, biblioteką naukową (na zdjęciu poniżej), biurem misyjnym i Chrześcijańskim Stowarzyszeniem Twórców Sztuki Sakralnej „Ecclesia”. Prowadzą działalność społeczną współpracując z różnymi organizacjami pozarządowymi oraz udzielają ćwiczeń duchowych. Jest wśród nich także historyk, psychoterapeuta i artysta.

Kolejnym etapem peregrynacji będzie dom wspólnoty jezuitów na Przegorzałach w Krakowie.

W ramach trwającego Roku Ignacjańskiego relikwie i ikona św. Ignacego przebywają od wczoraj w Sanktuarium Matki Bożej Dobrej Drogi w Gliwicach (na zdjęciu powyżej). Peregrynacja trwa od maja zeszłego roku i wiąże się z upamiętnieniem 500-lecia nawrócenia Ignacego Loyoli i 400-lecia jego kanonizacji. To już 22. etap tej pielgrzymki.

Relikwie i ikonę powitano w Gliwicach 2 lutego podczas Mszy św. o godz. 18:00, a dzisiaj wierni mogli wysłuchać konferencji na temat „Ignacjański Rachunek Sumienia”.

Jutro, 4 lutego o godz. 19:00, jezuici zapraszają do Sanktuarium na „Wprowadzenie do medytacji ignacjańskiej” a 7 lutego na „Wieczór uwielbienia ze św. Ignacym”.

Natomiast 8 lutego, po wieczornej Mszy św. odprawione zostanie nabożeństwo o wstawiennictwo św. Ignacego opiekuna matek w stanie błogosławionym.

Przeczytaj relację Gościa Niedzielnego: „Siedem dni ze św. Ignacym Loyolą”
Zobacz galerię zdjęć

Powyżej zdjęcie ze strony internetowej Sanktuarium Matki Bożej Dobrej Drogi przedstawiające widok na sanktuarium

Poniżej zdjęcie Miry Fiutak z Gościa Niedzielnego

Ignacjańskie krówki, które z okazji Jubileuszowego Roku Ignacjańskiego pojawiły się w ofercie Wydawnictwa WAM, przypominają o ważnej instrukcji, jaką św. Ignacy daje udzielającym rekolekcji:

„Jeżeli udzielający ćwiczeń zauważy, że ten, który je odprawia, doznaje strapienia i pokus, niech mu nie okazuje surowości ani szorstkości, lecz łagodność i słodycz,

niech mu dodaje otuchy i sił w postępowaniu naprzód i niech mu odsłania podstępy nieprzyjaciela ludzkiej natury, niech go wreszcie usposabia, by się przygotował i otworzył na przyjęcie pociechy, która nadejdzie” (ĆD, Uwaga 7).

Pomysł ignacjańskiej krówki został zrealizowany we współpracy z „Modlitwą w drodze”, a zainteresowanych nim łasuchów odsyłamy na stronę Wydawnictwa WAM

To nie jedyne jezuickie krówki, w jakie można wyposażyć się na czas karnawału. Również „Mocni w Duchu” w Łodzi oferują „Jezuickie krówki ewangelizacyjne” zawierające sentencje św. Ignacego i oczywiście „łagodność i słodycz”, która dodaje otuchy w strapieniu i usposabia do przyjęcia pociechy, która nadejdzie.

Oto link do tych krówek. Ich wyjątkowość nie polega jedynie na słodyczy w ustach, lecz również na możliwości smakowania mądrości św. Ignacego. Polecamy.

Odbyły się dzisiaj w Opolu ostatnie roraty ze św. Ignacym. Wczoraj dzieci poznały historię przybycia Ignacego do Rzymu i okoliczności zatwierdzenia zakonu jezuitów, a dzisiaj wsłuchiwały się w jego wskazówki pomagające wyobrazić sobie narodziny Jezusa. Zobaczyły, że celem całych rorat ze św. Ignacym, 19 dni pielgrzymowania z miejsca na miejsce, było przybycie razem z nim do żłóbka Pana Jezusa. W tym miejscu, zamiast niego, lub obok niego, może stanąć każdy z nas. Warto obejrzeć i posłuchać, jak interesująco i prosto o. Przemysław Wysogląd SJ (autor komiksu o św. Ignacym) i o. Andrzej Duran SJ opowiadają o historii Ignacego i zakonu jezuitów.

We wcześniejszych spotkaniach, dzień po dniu, w kilkuminutowych naukach, ojcowie jezuici zapoznawali dzieci i młodzież z życiem i działalnością Ignacego. Można tych wszystkich nauk wysłuchać na YouTube na kanale Jezuici Opole.

Ilustracje autorstwa Przemysława Wysogląda SJ

Od 12 grudnia relikwie i ikona św. Ignacego Loyoli przebywały w Parafii pw. św. Klemensa Dworzaka we Wrocławiu. To już 21. etap peregrynacji trwającej od początku Jubileuszowego Roku Ignacjańskiego. Wcześniej zawitał Ignacy w Kłodzku (20). Wiele osób wykorzystało tę wizytę, aby się za wstawiennictwem Założyciela zakonu jezuitów pomodlić i prosić Boga o szczególne łaski. Jezuici przybliżali postać Świętego podczas kazań i nawiązywali do duchowości ignacjańskiej. Duże wrażenie na wiernych zrobił numer parafialnego czasopisma „Głos Pocieszenia” poświęcony w całości św. Ignacemu.

Na stronie Parafii pw. św. Klemensa Dworzaka na Facebooku czytamy:

Z okazji Jubileuszowego Roku Ignacjańskiego przybyła do naszej parafii ikona oraz relikwie św. Ignacego Loyoli. (…) Jest to wędrująca ikona, pielgrzymująca po wszystkich placówkach jezuickich w Polsce i została namalowana specjalnie z okazji Roku Ignacjańskiego. Zaprojektował ją i namalował o. Zygfryd Kot SJ wg. kanonów malarstwa bizantyjskiego. Ikona została uroczyście poświęcona i pobłogosławiona i w czasie swojej wędrówki już zasłynęła cudownymi łaskami…

Poniżej piękna w swojej głębi modlitwa, jaką zanoszą parafianie do Pana Boga za wstawiennictwem św. Ignacego Loyoli:

„Kochający Boże,
Stajemy przed Tobą prosząc o Twą
szczególną łaskę na rok poświęcony
pamięci nawrócenia świętego Ignacego.
Wspominamy bitwę pod Pampeluną,
waleczność Ignacego, jego ranę,
zrujnowane marzenia.
Wspominamy rekonwalescencję
w Loyoli i miesiące modlitwy
w Manrezie.
Prosimy Panie, odnów, także dziś,
ducha Ignacego w nas.
Byśmy przyswajali sobie jego umiejętność
rozeznawania, jego odwagę, wrażliwość,
jego otwartość na młodych.
Byśmy uczyli się od niego nieustraszoności
w podejmowaniu działań.
Daj Panie, byśmy zapłonęli jego
gorliwością apostolską i by wypełniła nas
miłość do tego pięknego, choć zepsutego
świata.
Pomóż nam, Panie, odrzucić nasze
ograniczone poglądy i zobaczyć wszystko
nowymi oczami.
Pomóż nam żyć coraz głębiej
charyzmatem ignacjańskim
przez ujrzenie wszystkiego na nowo
w Chrystusie.
Amen.”

Na zimowe wieczory proponujemy wszystkim miłośnikom muzyki ucztę duchową: koncerty zarejestrowane w ramach cyklu „Słowo i Muzyka u Jezuitów – Rok Ignacjański 2021”.

Koncerty prezentują niewielką część bogatej spuścizny muzycznej Towarzystwa Jezusowego.

Oddajemy głos Annie Krysztofiak, (na zdjęciu poniżej) artystce Chóru Filharmonii Łódzkiej i multi-instrumentalistce w zakresie instrumentów dawnych i orientalnych, która wprowadzi nas w tę niepowtarzalną, muzyczną przygodę:

„Znajdziemy tutaj wątki latynoamerykańskie (dwa koncerty: „Archivo Musical Chiquitos – sopran i alt w barokowej muzyce jezuickich misji” i „Benedicamus Domino!” – jezuicki chór misyjny”) oraz chińskie (Pagoda jezuicka na cesarskim dworze), a także te, które kierują nas do rodzimych korzeni („Muzyka organowa pierwszych kolegiów jezuickich w Polsce” – koncert organowy Krzysztofa Urbaniaka).

To program na długie zimowe wieczory, a przed nami Święta i dla wybrańców: ferie. Walor edukacyjny równoważy się tutaj z ofertą kulturalnej rozrywki oraz wartością kommemoratywną dla środowiska jezuickiego i sympatyków.

Są to koncerty rejestrowane, to znaczy: nie była to sesja nagraniowa w klasycznym pojęciu. Utwory z reguły nie są montowane, a raczej nagrane w całości, w szybkich ale i wyczerpujących kondycyjnie, jednodniowych nagraniach całości programu, w odcinkach całych utworów”.

Składam szczególne wyrazy podziękowania Salezjańskim Szkołom Muzycznym (Salezjańskie Szkoły Muzyczne w Lutomiersku) które – choć nie było to od początku planowane – stały się w toku naszych realizacji niezwykle istotnym partnerem projektu, udostępniając nam przestrzeń do nagrań i opiekę.

Dziękuję Studio Grantor (Dorota Cegielska i Krzysztof Łuciuk) za realizację filmową i dźwiękową, za cierpliwość mimo licznych przeciwności – przede wszystkim było mało czasu.

Dziękuję wspaniałym muzykom, instrumentalistom i wokalistom:
Agnieszce Świątkowskiej Agnieszka Swiatkowska (skrzypce barokowe), Justynie Młynarskiej (viola da gamba), Annie Śliwie (skrzypce barokowe), Joannie Cyrulik ( klawesyn), Paulinie Woś-Gucik (skrzypce barokowe), Magdalenie Szymańskiej (sopran, kierownictwo zespoły wokalnego), Robertowi Grabowskiemu (organy, tenor), Piotrowi Wieczorkowi (tenor, gitara), Adrianowi Łęczyckiemu (bas), Piotrowi Matuli (tenor Piotr Matula ), Joannie Kruszyńskiej (alt) , Aleksandrze Jabłońskiej (alt), Michałowi Goślińskiemu (alt), a także tym którzy brali udział w próbach lecz zachorowali lub z innych powodów nie mogli kontynuować współpracy: Bartosz Szulc, Piotr Ranfeld.

Dziękuję Stowarzyszeniu Słowo i Muzyka u Jezuitów (Słowo i Muzyka u Jezuitów w Łodzi), a przede wszystkim Ojcu Józefowi Łągwie, spiritus movens przedsięwzięcia, z którym razem pisaliśmy ten projekt i marzyliśmy, że może uda się go zrealizować. Formalności, ciężka biurokracja, spotkania z księgową , umowy i wszystkie te „nieprzyjemne tajniki” papierologii – to zwycięstwo Ojca Łągwy, który czuwał swoim czynem i modlitwą.

W imieniu „Słowo i Muzyka u Jezuitów” w Łodzi i Ojca Łągwy, dziękuję Krzysztofowi Urbaniakowi za udział w niniejszym projekcie koncertów rejestrowanych, za jego niezwykle cenny wkład do programu w mistrzowskim słowie i muzyce.

Dziękuję ks. prof. Piotrowi Nawrotowi SVD za udostępnienie nam partytur z transkrypcjami utworów barokowej muzyki jezuickiej z misji w Boliwii i Paragwaju. Mamy nadzieję, że nasz skromny wkład w popularyzację tego repertuaru utrwalać będzie międzynarodowy koloryt muzyki barokowej, w duchu dialogu i światowego pokoju, o którym wszyscy marzymy. Bo wszyscy jesteśmy braćmi.

Raz jeszcze dziękuję Wszystkim. Również tym, którzy od teraz oglądać będą nasze muzyczne filmy.

Anna Krysztofiak

Trzy Osoby Boskie spoglądały na powierzchnię lub okrąg całej ziemi pełnej ludzi i jak widząc, że wszyscy idą do piekła, postanawiają w swojej odwieczności, że Druga Osoba stanie się człowiekiem, żeby zbawić rodzaj ludzki. [ĆD 101]

To jest nasz punkt startowy w adwencie – Boże Spojrzenie – plan wcielenia wynikający
z czułego miłosiernego spojrzenia na człowieka i pragnienie przywrócenia mu życia. Św. Ignacy w pięknym obrazie przedstawia nam komunię, czyli jedność, wspólnotę jaka panuje w Trójcy Świętej, i wielkie uczucie względem człowieka, względem Ciebie i mnie, które gotowe jest zakryć bóstwo, zejść na ziemię, przyjąć ciało i oddać życie.

Zapraszam Cię teraz do próby zobaczenia tego obrazu.

____________________________

Tryptyk Adwentowy to trzy piętnastominutowe filmy – ćwiczenia. Każdy z nich poświęcony jest innemu obrazowi: SPOJRZENIU, SŁUCHANIU i SPOTKANIU. Obrazy te nie zostały nigdzie namalowane – co za tym idzie nie można podziwiać ich w żadnym muzeum ani galerii sztuki – lecz dzięki instrukcjom jakie św. Ignacy pozostawił w swoich Ćwiczeniach Duchownych można „namalować je samemu”. W poprowadzeniu pędzla wyobraźni postanowił pomóc Jan Głąba SJ, scholastyk, czyli jezuita w formacji, który przygotował i nagrał rozważania na swoim KANALE.

Już w najbliższy poniedziałek o godzinie 19:00 zapraszamy na premierę klipu muzycznego o Ignacym Loyoli. Tomasz Mazgaj SJ, jezuita studiujący w Krakowie filozofię, wraz z Magdaleną Niezgodą, wyśpiewają swoją przygodę ze św. Ignacym (Inigo).

Przy okazji poprosiliśmy jezuickiego rapera o krótką wypowiedź.

Rapujesz, że gdy szukałeś odpowiedzi, spotkałeś Ignacego. Czy mógłbyś nam zdradzić coś więcej na temat pytań, jakie sobie wtedy stawiałeś? Dlaczego poszedłeś jego śladem?

Ignacy i ogólnie powołanie było śladem który się wyróżniał, śladem który był czymś wyjątkowym i to zaczęło mnie mocno nurtować, dlaczego ktoś taki jak on zostawia ślad, który się odróżnia i na czym ta różnica polega? Inne ślady w wielu moich młodzieńczych aktywnościach były do siebie podobne – ten był inny.

A jakie pytania teraz sobie stawiasz?

Teraz stawiam sobie pytania o Ignacego bardziej realne i subtelne. Chciałbym z nim usiąść i pogadać, tak po prostu, bo mam do niego pytanie czy to co o nim mówią, czy to jest prawda? Mamy pewne wyobrażenie o nim, które przekazujemy. Maski obecne w klipie wskazują na to, że proces poznania nie jest oczywisty. Czy chcę konfrontować się jakoś z moim wyobrażeniem o nim, czy tylko podążam za tym, co jest mi znane i bezpieczne? Kolejne pytanie jest w wersie o blokach. Czy on tam dotarł? Czy jesteśmy obecni w miejscach trudnych, niebezpiecznych, miejscach które są wyzwaniem, czy tylko siedzimy wygodnie na kanapach i wybieramy te miejsca prostsze i łatwiejsze? Bloki – oczywiście nie chodzi o miejsce – to symbol tych przestrzeni gdzie Ignacy i Kościół z jakiegoś powodu nie dociera.

Kim jest pani Magdalena, która rewelacyjnym głosem towarzyszy Ci w tym klipie muzycznym?

Jest studentką III roku filozofii na Akademii Ignatianum. Zajmuje się muzyką z pasji. Bardzo lubi sztukę i poezję.

Czy mógłbyś opowiedzieć, jak wyglądała praca nad klipem?

Kręcenie klipu zajęło nam cały dzień. Obok kręcenia poszczególnych ujęć był czas na rozmowy i wymianę doświadczeń – zarówno między nami jak i ze spacerującymi obok ludźmi. Wielu z nich dziwiło się widząc księży w sutannach w lesie z muzyką i kamerą. Atmosfera była bardzo dobra, ponieważ nikt z nas nie robi tego na co dzień, a więc było to wydarzenie wyjątkowe dla każdego z nas. Później zaczęła się kilkudziesięciogodzinna praca nad montażem, podczas której Kuba bardzo się poświęcał. Przez trzy tygodnie optymalizowaliśmy jego pracę tak, aby efekt był taki jaki widać.

Rap, Ignacy, śpiew, powołanie, kamera błądząca po lesie, młodzi jezuici poszukujący odpowiedzi na ważne pytania. Jeśli uważasz to za coś wartościowego – puść dalej, niech leci i inspiruje innych.

Wielkie podziękowania za rap dla Tomasza Mazgaja SJ, za wokal dla Magdaleny Niezgody, za montaż dla Jakuba Zasadzkiego oraz za udział w zdjęciach Jakubowi Drzewickiemu SJ i Sebastianowi Dulianowi SJ.

Link do strony internetowej jezuickiego duszpasterstwa powołań

Modlitwa „Zabierz, Panie, i przyjmij” stanowi modlitewne uświadomienie sobie i przyjęcie miłości Boga, który dla mojego dobra działa w całej rzeczywistości. Jednocześnie wyraża odpowiedź na tę miłość, czyli pragnienie zaangażowania się w misję Boga pracującego w świecie dla dobra innych.

Piosenka ta została napisana podczas rekolekcji ignacjańskich w Loyoli w 500. rocznicę początków nawrócenia św. Ignacego.

Piotr Jabłoński SJ: Modlitwę „Zabierz Panie i przyjmij” można nazwać wielkim finałem Ćwiczeń Duchowych św. Ignacego Loyoli. Czym jednak jest ta modlitwa dla Ciebie, czyli jezuity w 10-tym roku powołania zakonnego?

Dominik Dubiel SJ: Na to pytanie nie sposób odpowiedzieć jednym zdaniem, ponieważ ten „wielki finał” jest też podsumowaniem całego doświadczenie miesięcznych rekolekcji w milczeniu. Ignacy zaprasza, aby wrócić do początku Ćwiczeń z nową perspektywą. Odnowione widzenie bierze się najpierw z odkrycia  bezwarunkowej miłości Boga do człowieka, która przyjmuje mnie z tym co we mnie dobre, ale też w całej mojej grzeszności. Później jest towarzyszenie Jezusowi w całym Jego życiu od ubogiego przyjścia na świat w betlejemskiej grocie, przez całe nauczanie w Ziemi Świętej, aż po intymne towarzyszenie w męce, śmierci i chwalebnym zmartwychwstaniu. Na koniec wracamy do tego początkowego doświadczenia miłości, by dostrzec intensywną obecność Boga trudzącego się dla mnie w całym stworzeniu. I to dosłownie we wszystkim: w blaskach i cieniach rzeczywistości, w radościach i cierpieniach całego świata. W tym właśnie wieńczącym doświadczeniu Ignacy poleca zadać sobie pytanie o moją odpowiedź na taką obecność Boga. Przypomina równocześnie, że miłość to czyny, a nie słowa oraz że w miłości chodzi o obopólne obdarowywanie się, w którym możliwość przyjmowania miesza się z pragnieniem dawania.

PJ: Dużo jak na jedną krótką modlitwę.

DD: Być może tak to brzmi, ale w dynamice milczenia rekolekcyjnego nie czuje się tego w ten sposób. Staję przed realnym wyborem. Nie muszę przyjmować tego co daje mi Pan Bóg, ale chcę, ponieważ doświadczyłem tego wszystkiego w mojej modlitwie. Pozwalam wcielić się temu wszystkiemu w całość mojego życia. Pozwalam, by Boża dobroć zamieszkała w mojej codzienności, a przeze mnie w świecie.

PJ: Jakie są zatem okoliczności powstania wersji polskiej, która ma dziś premierę?

Jest to historia moich 8-dniowych rekolekcji z wrześniu tego roku. Wiesz jak to jest zazwyczaj z naszymi dorocznymi rekolekcjami. O 15-tej kończysz pracę, a o 19-tej zaczynasz 8 dni w milczeniu. Szok jest zazwyczaj tak duży, że przez pierwsze 3 dni uczysz się milczeć, by potem wejść w głębię spotkania z Bogiem. Tym razem nie było u mnie takiego ostrego hamowania. Moje rekolekcje wypadły pod koniec miesiąca kapłańskiego w Hiszpanii. Przed święceniami diakonatu jezuita bierze udział w takim miesięcznym skupieniu, które jest wchodzeniem w głąb siebie, w swoje motywacje i pragnienia oraz pytaniem dlaczego chce się być księdzem w Towarzystwie Jezusowym. Po 3 tygodniach wykładów i warsztatów w temacie zaczęły się moje rekolekcje, więc byłem już mocno wyciszony. Trzeba przyznać, że zaczynałem z ogromnym pocieszeniem. Mój towarzysz duchowy powiedział do mnie: „Dominik, pisz piosenkę. Pocieszenie duchowe trzeba w jakiś sposób wyrazić”. No więc włączyłem komputer w trakcie rekolekcji i zacząłem komponować. Od początku było we mnie dużo nieśmiałości i respektu, bo wielokrotnie próbowałem w moim życiu jezuickim żyć modlitwą „Zabierz Panie i przyjmij” i wiem jak z tą gotowością różnie bywa – czasem jest słodko, a czasem gorzko.

W każdym razie szybko skończyłem pisać, a potem przyszło strapienie. Wielkie strapienie. Pierwszy raz w życiu miałem takie doświadczenie, że zupełnie nie umiałem się modlić. Może to zabrzmi trochę dziwnie, albo i zuchwale, ale widzę w tym doświadczeniu pewne podobieństwa do stanu duchowego Ignacego w Manrezie. W tym roku świętujemy 500-lecie nawrócenia Ignacego i często powtarzamy, że to kula armatnia była tym kluczowym punktem zwrotnym w nawróceniu Inigo. A to nie do końca jest prawda. Owszem, Ignacy z rycerza na dworze królewskim stał się wojownikiem dla Boga. Jednak nadal był zapatrzony w swoje wyobrażenie i własny pomysł na życie. Dopiero w Manrezie doświadczył, że nie da się zapracować na miłość Boga własnym wysiłkiem. Jedyne co można zrobić to przyjmować ją bez pozorowania własnej doskonałości. To zrozumiałem mocno podczas moich rekolekcji: że moja modlitwa to jest takie chodzenie ze swoimi wyobrażeniami i pomysłami, a nie z tym, co Pan Bóg chce mi pokazać. Przez tyle lat wydawało mi się, że wszystko jest w porządku (super akcje ewangelizacyjne, towarzyszenie innym w rekolekcjach, itp.). Zobaczyłem, że w tym wszystkim (z moją modlitwą osobistą włącznie) zawsze było dużo więcej mnie, niż Pana Boga. No i zaczęło się strapienie.

PJ: Brzmi groźnie!

DD: Tak też się czułem. Nie byłem w stanie się modlić. Wiem, że to brzmi mega pretensjonalnie, ale tak po prostu było. Całe pocieszenie z początku rekolekcji rozpłynęło się jak poranna mgła. Jedyne co trzymało mnie w tych rekolekcjach to przeświadczenie, że Pan Bóg zamieszkuje jakiś fragment mojego serca, nawet jeśli sam Go nie czuję. Tego się uchwyciłem i starałem się trwać przy tej malutkiej nadziei, mimo totalnej ciemności.

PJ: A światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła?

DD: Jak najbardziej! Ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu w tym miejscu urodziła się nowa modlitwa, jakiej dotąd nie znałem. W ciszy, mroku i wątłym pragnieniu, by szukać Boga, a nie siebie. Nie było żadnego ponownego wybuchu duchowych fajerwerków, ale spokojne wychodzenie do świata, któremu towarzyszy zwyczajne siedzenie i trzymanie się nadziei na obecność Boga mimo wszystko. W pewnym momencie uświadomiłem sobie, że jedyną modlitwą, jaką jestem w stanie wypowiedzieć, jest śpiewanie napisanego kilka dni wcześniej „Zabierz Panie i przyjmij”. Czyli pokorna prośba, żeby Pan Bóg przyjął to, co moje – takie małe, słabe, nieidealne, jakie jest w rzeczywistości, a nie w mojej idei bycia super-jezuitą, robiącym nie wiadomo jakie rzeczy dla Niego. Jeśli mimo wszystko Pan Bóg to przyjmuje to chcę, żeby tym się posługiwał. Wyszedłem z rekolekcji z modlitwą, która wyrosła ze mnie, choć nie była tak naprawdę moim pomysłem. Piosenka zaczęła modlić się sama.

PJ: A więc po 5ciu latach komponujesz muzykę do tekstu, od którego tak naprawdę zacząłeś swoją drogę jezuity-muzykanta. Można powiedzieć, że historia zatacza koło właśnie na tej modlitwie Ignacego. Tylko tym razem po polsku, a nie w wersji angielskiej.

DD: Na angielskiej wersji się nie skończyło, bo przez te 5 lat powstała jeszcze wersja hiszpańska i włoska. Polska wersja jest najmłodsza.

Fajnie jest porównać te kawałki, bo za każdym razem byłem w innym momencie życia i to można łatwo usłyszeć. „Take and receive” to było doświadczenie moich wielkich rekolekcji w nowicjacie – wielki entuzjazm, który wyrywał się z mojego serca i chciał jak najszybciej doczekać się realizacji w codzienności. Ciągnęło mnie mocno do świata, by opowiedzieć o Bożej miłości. Można powiedzieć, że ta energia mnie pchała do działania.

”Todo”, czyli wersja hiszpańska, to tak naprawdę cover mojej „Take and receive” stworzony przez chilijskiego jezuitę, kompozytora i wokalistę Cristóbala Fonesa SJ. On podjął temat radości jeszcze mocniej nadając pierwotnej około-jazzowej wersji brzmienie typowo pop-rockowe. Bardzo mi się to podoba.

Wreszcie włoska aranżacja to zupełnie inny klimat. Rok temu przyjechałem do Rzymu studiować teologię i już drugiego dnia okazało się, że mój współbrat nakręcił film o ostatnich chwilach z życia Ignacego i potrzebna jest muzyka. Byłem wtedy w zupełnie innym momencie – mój drugi dzień za granicą, duże wyzwanie związane ze studiowaniem w obcym języku, nastrój raczej bojowy. To wszystko w jakiś sposób przełożyło się na tę interpretację.

Premierowa wersja polska to już głębokie doświadczenie kolejnego etapu mojego nawracania się na ostatnich rekolekcjach. Jest dużo spokojniej i w pewnym sensie bardziej nieśmiało, bo wiem jak bardzo różni się moja codzienna odpowiedź na miłość od tego pragnienia, które wyniosłem 9 lat temu z miesięcznych Ćwiczeń Duchowych.

PJ: Jak to zrobiłeś, że mieszkając w Rzymie zdołałeś nagrać piosenkę z polskimi muzykami?

DD: To jest zawsze dla mnie zaskakujące jak łatwo można zrobić skomplikowane projekty kiedy ma się przyjaciół. Nigdy nie jestem sam w tym co robię. Nie jestem w stanie zrobić dobrej muzyki bez wsparcia i opinii innych. Zapraszam ludzi, którzy są wrażliwi i nie tylko podobnie czują muzykę, ale też rozumieją mnie, bo po prostu są mi bliscy.

Gdy pisałem tę piosenkę to miałem w głowie konkretną osobę, którą chciałem usłyszeć jako solistę – Rafała Maciejewskiego, mojego bliskiego przyjaciela z którym w ogromnej mierze dzielimy zarówno wrażliwość muzyczną jak i duchowe rozumienie świata. Miałem w głowie głos Rafała i to mnie ukierunkowywało od strony kompozycyjnej. A znając jego wrażliwość oraz sposób patrzenia na świat wiedziałem, że w jego interpretacji będzie obecne doświadczenie duchowe, z którego zrodziła się ta piosenka.

Reszta składu to rezultat organicznego zasięgu przyjaźni – ludzie do których nie tylko mam zaufanie, jako do muzyków, ale przede wszystkim moi przyjaciele, z którymi lubię spędzać czas. Od momentu gdy dostałem pierwsze nagranie z próby po prostu czułem, że „to się modli”; że w ich muzykowaniu jest moja modlitwa – ta z wrześniowych rekolekcji w hiszpańskiej Loyoli.

Tryptyk Adwentowy to trzy piętnastominutowe filmy – ćwiczenia. Każdy z nich poświęcony jest innemu obrazowi: SPOJRZENIU, SŁUCHANIU i SPOTKANIU. Obrazy te nie zostały nigdy namalowane – co za tym idzie nie można podziwiać ich w żadnym muzeum ani galerii sztuki – lecz dzięki instrukcjom jakie św. Ignacy pozostawił w swoich Ćwiczeniach Duchownych można „namalować je samemu”. W poprowadzeniu pędzla wyobraźni postanowił pomóc Jan Głąba SJ, scholastyk, czyli jezuita w formacji, który przygotował i nagrał rozważania na swoim KANALE.

Ze wspomnień jakie zostały spisane jeszcze za życia św. Ignacego Loyoli wiem jak ważna była dla niego tajemnica Wcielenia. Kiedy został wyświęcony razem ze swoimi towarzyszami w Wenecji 24 czerwca 1537 roku przeszło półtora roku czekał nim w dniu Bożego Narodzenia 1538 roku odprawił po raz pierwszy Eucharystię. Oczywiście chodziło o należyte przygotowanie do sprawowania Najświętszej Ofiary, lecz czas Narodzenia Pańskiego nie został wybrany przez św. Ignacego przypadkowo. Była to odpowiedź jego serca na wielkie umiłowanie tajemnicy człowieczeństwa Chrystusa.

Trwamy w Jubileuszowym Roku Ignacjańskim wspominając 500 lat od nawrócenia św. Ignacego i 400 lat od wyniesienia go na ołtarze. Hasło tego wielkiego wydarzenia brzmi: „W Chrystusie ujrzeć wszystko na nowo”. 

Łącząc tak wielkie przywiązanie św. Ignacego do tajemnicy wcielenia i wezwanie jubileuszu do nowego spojrzenia zapraszam do przeżycia tegorocznego adwentu w tym duchu. 

W trzy kolejne niedziele adwentu (począwszy od II Niedzieli, tj. 5 XII) będziemy publikować filmy poświęcone wspomnianym obrazom. Na koniec każdego z Ćwiczeń młody jezuita proponuje ćwiczenia, które przez cały tydzień pozwoli pogłębić rozważaną tematykę. 

Wszystkie filmy będą wrzucane także na facebook’owym wydarzeniu, do którego każdy może dołączyć.

Serdecznie zapraszamy, życząc owocnego czasu spojrzeń, słuchania i spotkania w tegorocznym adwencie.

Opracowane przez św. Ignacego Loyolę ćwiczenia duchowe, metoda modlitwy i rozeznawania podczas rekolekcji ignacjańskich, są bardzo dobrą, duchową inwestycją w czasie Adwentu.

Na stronie internetowej KAI wypowiadają się na ten temat jezuici: o. Paweł Kowalski i o. Piotr Kropisz.

Rekolekcje ignacjańskie „pozwalają nawiązać kontakt z tą ostatnią cząstką swojego serca, która nie dała się zatruć przez rozczarowanie, samotność i grzech, a gdzie przemawia do nas Przedwieczny” – mówi o. Paweł.

Ćwiczenia duchowe można odprawić w domu rekolekcyjnym, który umożliwia uczestnictwo we wszystkich częściach („Tygodniach”) ćwiczeń. Można np. co rok uczestniczyć w kolejnych czterech „Tygodniach”. Poprzedza je tzw. „Fundament” trwający pięć dni.

Takie rekolekcje to „solidna, formacyjna oferta, pomagająca w rozwoju duchowym, dążeniu do dojrzałości religijnej, oczyszczająca obraz Boga i przede wszystkim pogłębiająca relację z Nim. Jednocześnie jest to dobra szkoła modlitwy, mądrego czytania Pisma Świętego. Uczestnicy uczą się patrzeć na siebie, innych i całą rzeczywistość przez pryzmat wiary”.

ale

„Istnieją też różne formy indywidualnego przeżywania ćwiczeń, bez konieczności tygodniowego urlopu, np. przy pomocy poświęconej im literatury, nagrań czy podcastów” – czytamy w materiale opublikowanym w tych dniach przez Katolicką Agencję Informacyjną.

Cały tekst można przeczytać na stronie ekai.pl

a terminarz rekolekcji ignacjańskich wraz z adresami i linkami do jezuickich domów rekolekcyjnych znajdują się TUTAJ

Relikwie i ikona św. Ignacego Loyoli przybyły w piątek do Parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Opolu i pozostaną tam do końca listopada. Parafianie rozpoczną tegoroczny Adwent w towarzystwie św. Ignacego i za jego wstawiennictwem będą modlili się o łaskę widzenia świata oczami Boga i tak jak założyciel Towarzystwa Jezusowego „szukania i znajdowania Boga we wszystkim”, a zwłaszcza w swojej codzienności. Jezuici przypominają wiernym, że w Ignacym mają patrona i orędownika dobrych, życiowych wyborów.

W obecności relikwii i ikony św. Ignacego – jeden z naszych współbraci złoży swoją uroczystą profesję zakonną, co też będzie pewnego rodzaju znakiem, że duch Ignacego jest ciągle żywy i znajdują się tacy, którzy chcą podążać za takim Jezusem, za jakim poszedł sam Ignacy, za Jezusem ubogim i pokornym na większą chwałę Boga i ludzi!

Do Opola przybyli jezuici z Nysy w roku 1668, a obecna parafia pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa istniała już przed II wojną światową.

Przeczytaj krótki rys historyczny

Oprócz parafii istnieje tu Jezuicki Ośrodek Formacji i Kultury „Xaverianum”, który powstał na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku jako kontynuacja duszpasterstwa akademickiego prowadzonego przez ojca Józefa Czaplaka i jego poprzedników. Patronem ośrodka jest św. Franciszek Ksawery, przyjaciel św. Ignacego Loyoli. Idąc śladami obu świętych jezuici chcą poprzez działalność Xaverianum promować duchowość, która szuka Boga nie tylko w kościele, ale także w otaczającej nas rzeczywistości, w kulturze, ludzkim doświadczeniu, wspólnocie i zabawie. Drzwi ośrodka stoją otworem zarówno przed poszukującymi jak i wątpiących oraz przed tymi, którzy pragną pogłębiać swoją wiarę przez modlitwę, udział w liturgii i tworzenie wspólnoty.

Więcej o Xaverianum

Poniżej rejestracja wideo z rozpoczęcia peregrynacji w Opolu

Zdjęcie ikony Grażyna Chyra, zdjęcie kaplicy adoracji pochodzi ze strony parafii NSPJ w Opolu.

Zostało jeszcze kilka dni, by pomodlić się przed relikwiami i ikoną założyciela jezuitów w kościele pw. Ducha Świętego w Nowym Sączu. To już 18 etap peregrynacji św. Ignacego po jezuickich placówkach. U jezuitów przy ul. Skargi jego relikwie będą jeszcze do 16 listopada.

Zobacz relację z peregrynacji w Gościu Tarnowskim

Ikona przedstawia św. Ignacego trzymającego w jednej ręce księgę z napisem „Ad maiorem Dei gloriam” i eucharystycznym emblematem. W drugiej ręce święty trzyma sztandar z czerwonym krzyżem na białym polu.

– Ad majorem Dei gloriam to zawołanie naszego zakonu. Św. Ignacy chciał, abyśmy wszystko, co robimy, czynili na większą chwałę Bożą. To nas powinno wyróżniać. Nie tyle jakaś sprofilowana praca duszpasterska, ile rozeznawanie, co w danym momencie, czasie bardziej będzie służyło większej chwale Pana Boga – wyjaśnia o. Andrzej Migacz SJ, przełożony wspólnoty jezuitów i proboszcz.

Ojciec Andrzej wyjaśnia czytelnikom Gościa Niedzielnego, że wielkim pragnieniem św. Ignacego była służba Chrystusowi pod sztandarem krzyża.

– Ignacy był rycerzem, dlatego przeniósł w założone przez siebie zgromadzenie pewne elementy związane z rycerskim stylem życia, stąd ten sztandar, pod którym jego duchowi synowie mają walczyć służąc Chrystusowi. Nie ma innego lepszego sztandaru, jak tylko sztandar krzyża.

W Nowym Sączu zaplanowano z tej okazji wiele wydarzeń.

Wczoraj, 12 listopada, po Mszy św. o godz. 18:00 odbył się panel z okazji 130. rocznicy urodzin o. Józefa Andrasza SJ. Jakun Buzak zaprezentował temat „O. Józef Andrasz SJ – Najsłynniejszy Sądeczanin na świecie”, a Dorota Hedwig przedstawiła św. Ignacego i o. Józefa Andrasza jako wielkich czcicieli Serca Bożego.

Dzisiaj, 13 listopada, ks. biskup Artur Ważny rozpocznie w jezuickiej parafii wizytację kanoniczną, w której u boku św. Ignacego wezmą aktywny udział wszystkie parafialne wspólnoty.

W dniach 15-16 listopada ze św. Ignacym spotkają się na modlitwie uczniowie Jezuickiego Centrum Edukacyjnego, a także młodzież z jezuickiej Bursy i Liturgiczna Służba Ołtarza. Oprócz młodzieżowych spotkań ze św. Ignacym zaplanowanych na te dni, jezuici zapraszają na recytację fragmentów autobiografii św. Ignacego oraz fragmentów kazań sejmowych ks. Piotra Skargi, które przedstawi Andrzej Róg, aktor Teatru STU w Krakowie z oprawą muzyczną Michała Świderskiego. Spotkanie z aktorską interpretacją tych tekstów odbędzie się 15 listopada po Mszy św. o godz. 18, oczywiście w kościele pw. Ducha Świętego przy ul. Piotra Skargi 10.

Zobacz pełny program peregrynacji

Zdjęcia z kościoła pochodzą z archiwum wspólnoty jezuitów w Nowym Sączu

Dzisiaj, 3 listopada o godz. 17:30, relikwie św. Ignacego Loyoli oraz ikona z jego wizerunkiem przybędą do Parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Nowym Sączu (ul. Zygmuntowska 48). Przez cały tydzień wierni będą mogli wziąć udział rekolekcjach ignacjańskich w życiu codziennym, wysłuchać kazania przybliżającego sylwetki świętych i błogosławionych jezuitów, poznać życie św. Ignacego, a w niedzielę, 7 listopada, wysłuchać koncertu w wykonaniu Duszpasterstwa Akademickiego STRYCH oraz Zespołu GOSPEL.

Poniżej plan wydarzeń towarzyszących peregrynacji.

Link do strony internetowej Parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Nowym Sączu.

Do soboty 30 października (włącznie) w kościele akademickim KUL można modlić się przy relikwiach oraz ikonie św. Ignacego Loyoli. To już 16 etap peregrynacji Ignacego z okazji Jubileuszowego Roku Ignacjańskiego trwającego w Towarzystwie Jezusowym na całym świecie od maja br.

Wczoraj, z tej okazji, po Mszy św. o godz. 19:00 ignacjańska, ekumeniczna Wspólnota Chemin Neuf (Nowa Droga) zorganizowała dla studentów spotkanie.

Wspólnota Chemin Neuf

Natomiast dzisiaj, 27 października (środa) ewangelizacyjna, absolwencka Wspólnota Lew Judy rozpocznie po wieczornej Mszy św. Seminarium Odnowy Wiary.

Wspólnota Lew Judy na KUL

W czwartek, 28 października, również po Mszy św. o godz. 19.00 odbędzie się spotkanie ze Wspólnotą Todo Modo – Szkołą Kontaktu z Bogiem z Duszpasterstwa Akademickiego KUL.

Wspólnota Todo Modo

W piątek, 29 października, duszpasterze KUL zapraszają na godz. 18.15 na różaniec i Mszę św. z Siostrami Misjonarkami Najświętszej Marii Panny Królowej Afryki, a o godz. 19.45 na projekcję filmu o św. Ignacym Loyoli (CTW-408)

Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Najświętszej Maryi Panny Królowej Afryki

Peregrynacja zakończy się w sobotę 30 października spacerem po Lublinie śladami jezuitów (zbiórka przed kościołem o godz. 10:00).

Duszpasterstwo Akademickie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego im. Jana Pawła II jest prowadzone przez jezuitów i kieruje nim o. Mateusz Ignacik SJ.

O obecności relikwii św. Ignacego w Lublinie pisze m.in. Gość Niedzielny

W Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bytomiu, w ramach Roku Ignacjańskiego, rozpoczyna się cykl konferencji poświęconych św. Ignacemu Loyoli i duchowości ignacjańskiej. Pierwszej konferencji będzie można wysłuchać jutro, 27 października (środa). Wygłosi ją o godz. 18:45, po wieczornej Mszy św., o. Wacław Królikowski SJ – Rektor Kolegium Jezuitów w Krakowie. Opowie o rozeznawaniu duchowym opartym na regułach św. Ignacego.

Ojca Królikowskiego będzie można usłyszeć jeszcze tego samego dnia podczas prowadzonej przez o. Proboszcza Mirosława Bożka SJ audycji „Rozmowy w drodze” – w Radiu Silesia o godz. 21:00.

Konferencje ignacjańskie oraz audycje będą się odbywały w każdą czwartą środę miesiąca, a dzień później (w czwartki) będzie można wziąć udział w nabożeństwie ignacjańskim.

Kolejnym etapem peregrynacji relikwii i ikony przedstawiającej św. Ignacego jest jezuicka parafia w Gdańsku – Wrzeszczu. Ikona przybyła w środę (6 października) i podczas wieczornej Mszy Świętej proboszcz parafii Świętego Krzyża, o. Jarek Kuffel SJ wygłosił okolicznościowe kazanie na temat duchowej drogi świętego Ignacego. W czwartek (będący pierwszym czwartkiem miesiąca) tradycyjnie modliliśmy się o nowe, liczne i święte powołania do naszego zakonu. Ojciec Robert Gronek SJ w homilii zwracał uwagę na dar modlitwy oraz wskazywał jakim mistrzem duchowym był i jest święty ojciec Ignacy.

W piątek – trójmiejska Wspólnota Życia Chrześcijańskiego – poprowadziła medytację nad Słowem Bożym i uczyła nas metody medytacji według św. Ignacego. Natomiast w niedzielę wybrzmiał koncert pieśni jezuickich w wykonaniu chóru Crux Fidelis.

W poniedziałek, po wieczornej Mszy Świętej członkowie Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego będą dzielić się doświadczeniem Ignacjańskiego Rachunku Sumienia. Natomiast na wtorek (11 października) planowana jest Msza Święta z błogosławieństwem wody świętego Ignacego. W środę (12 października) ikona i relikwie „powędrują” do Małego Kościoła (naszego kościoła filialnego), gdzie trwają „rekolekcje na start”, prowadzone przez o. Pawła Kowalskiego SJ, skierowane do środowiska akademickiego, aby tam pośród braci studenckiej dzielić się doświadczeniem duchowości ignacjańskiej.

Gdańsk/jezuici.pl

W drugiej połowie tygodnia ikona wraz z relikwiami powędruje do Parafii pw. św. Stanisława Kostki w Wasilkowie k/Białegostoku.

Z okazji Jubileuszowego Roku Ignacjańskiego na budynku Szkoły Podstawowej im. św. Ignacego w Łodzi powstał mural o wymiarach 5m x 4,5m przedstawiający św. Ignacego składającego swoją rycerską broń przed wizerunkiem Matki Bożej w Montserrat.

Tak pisze o tym momencie Ignacy w Opowieści pielgrzyma, swojej autobiografi:

„Przybywszy do opactwa w Montserracie, poszedł pokłonić się Matce Najświętszej i idąc za ówczesnym zwyczajem, całą noc spędził na modlitwie przed Jej obrazem. Ofiarował Jej wówczas cały swój rycerski rynsztunek. Potem zszedł do Manresy. Kierował się już wówczas wewnętrznymi natchnieniami i zapewne dlatego spędził tam aż jedenaście miesięcy. W ciągu tego okresu przeżył wiele. Doznawał więc rozmaitych oświeceń, ale nawiedzały go też skrupuły, niepokoje i pokusy. Pośród ucisków i świateł uczył się głębokiego życia wewnętrznego, całej tej umiejętności świętych – scientia sanctorum, którą zamknie w nieocenionej książeczce Ćwiczeń duchownych. Tam też pośród mistycznych przeżyć odnajdywał w zarodku swoje życiowe powołanie: współpracować z innymi i służyć Chrystusowi”.

Może ten mural skieruje myśli niektórych uczniów ku powołaniu do Towarzystwa Jezusowego, którego orężem nie jest rycerski miecz, lecz ciągła gotowość , by pójść tam, dokąd inni nie idą i służyć Kościołowi pod przewodnictwem papieża.

W ramach peregrynacji relikwii i ikony św. Ignacego Loyoli jezuici zorganizowali Ignacemu równoległą trasę (z mniejszą, lecz również ręcznie wykonaną ikoną), przebiegającą poza granicami Polski. Od początku września relikwie są wystawiane w każdą niedzielę w jezuickiej Parafii w Aarhus (Dania), na Półwyspie Jutlandzkim. W niedzielę, 10 października po Mszy św. o godz. 10:00, przed przekazaniem relikwii do Kopenhagi, odbędzie się specjalne nabożeństwo ku czci założyciela zakonu jezuitów.

Jako, że Dania jest krajem protestanckim, promocja tego typu pobożności to duża nowość, wzbudza ciekawość i zainteresowanie. Protestanci przechowują na przykład relikwie św. Knuta – patrona Danii – który pochowany jest w jednej z protestanckich katedr, ale nie jest z tym związany żaden kult.

Relikwie świętych przypominają nam katolikom, że wielcy święci, których pragniemy naśladować, byli ludźmi z krwi i kości i że spotkamy ich w dniu zmartwychwstania umarłych. Choć w znanym powiedzeniu: „Jeśli brakuje żywych świętych, to trzeba czcić relikwie” jest jakaś prawda, to jednak jezuici chcieliby, aby relikwie świętego Ignacego Loyoli pobudzały żywych do szlachetnych czynów. Również w protestanckiej Danii.

W Aarhus pracuje obecnie pięciu jezuitów pochodzących z Niemiec, Wietnamu i Polski.

W liturgiczne wspomnienie św. Stanisława Kostki, jezuity, patrona Polski, dzieci i młodzieży, w bydgoskiej parafii św. Andrzeja Boboli, powitane zostały relikwie oraz ikona św. Ignacego Loyoli. – Peregrynacja ta ma miejsce w Roku Ignacajńskim i jest okazją do przybliżenia osoby, duchowości tego świętego, który doświadczywszy osobistego nawrócenia, zmienił nie tylko swoje życie, ale i wpłynął na historię Kościoła oraz świata – powiedział o. Piotr Twardecki SJ.

Jezuita przypomniał hasło wspomnianego roku, które brzmi: „W Chrystusie ujrzeć wszystko na nowo”. – Jest to również okazja do tego, by poznając życie i dzieło św. Ignacego, doświadczyć osobistego nawrócenia – dodał proboszcz i superior.

Peregrynacji relikwii pierwszego stopnia, która potrwa w Polsce do końca lipca przyszłego roku, towarzyszy ikona świętego, która powstała w pracowni św. Łukasza w Krakowie, działającej przy Chrześcijańskim Stowarzyszeniu Twórców Sztuki Sakralnej Ecclesia. Ikonę zaprojektował i namalował o. Zygfryd Kot SJ. Cała jej kompozycja bazuje na świadectwie życia św. Ignacego. – W naszej wspólnocie, „gościmy” dwie niesamowite osoby, świętych w ich relikwiach i tej pięknej ikonie. W dniu wspomnienia św. Stanisława Kostki przybywa do naszej świątyni św. Ignacy Loyola. Różni ich wiele – wiek, kraj pochodzenia, przebyta droga, ale najlepiej obrazuje jedno określenie: „Ojciec i Syn Duchowy, dwaj jezuici!” – mówił o. Bogusław Choma SJ.

Jezuita zauważył, że człowiek poznając życiorysy wielkich świętych, bardzo często zatrzymuje się jedynie na „produkcie końcowym” długiej i często niełatwej drogi budowania relacji z Bogiem. – Święty to na pewno postać nietuzinkowa, niepowtarzalna i oryginalna, ale czy jakikolwiek człowiek na ziemi jest nieoryginalny i powtarzalny? To powinno być dla nas wskazaniem, że każdy z nas może nim być, nawet jak wydajemy się dalecy od ideału. Bo świętość to zwyczajność! Święty to prawdziwy człowiek z krwi i kości – dodał o. Bogusław Choma SJ.

Tekst: KAI/jm
Zdjęcia: Marcin Jarzembowski

Na stronie internetowej Archidiecezji Bydgoskiej czytamy, że w tygodniowym PROGRAMIE zaplanowano modlitwy, spotkania różnych środowisk, grup, stowarzyszeń, osób konsekrowanych. Każdy z dni będzie nawiązywał do postaci św. Ignacego m.in. jako: wychowawcy, człowieka Eucharystii, pielgrzyma oraz troszczącego się o chorych.

W czwartek, 9 września, relikwie i ikona św. Ignacego Loyoli przybyły z Gdyni do Szczecina. Zostały od razu umieszczone w domowej kaplicy. Tam przez pierwsze trzy dni gromadziła się wspólnota zakonna na wspólnej modlitwie. W Sanktuarium św. Andrzeja Boboli w Szczecinie relikwie zawitały 12 września. W związku z tym odprawiono tego dnia uroczystą Mszę Św. o godz. 17.00, a po Liturgii wierni mogli obejrzeć I część filmu o św. Ignacym Loyoli oraz zjeść jubileuszowe ciastko i napić się dobrej kawy.

Wielu wiernych przybyło także na drugą część filmu, 13 września, którą poprzedziła konferencja o. Marka Szafrana SJ. Wprowadził on widzów w kontekst historyczny i ignacjański filmu.

Ikonę i relikwie nawiedzali uczniowie wielu szkół modląc się za wstawiennictwem założyciela zakonu jezuitów.

We wtorek, 14 września, Duszpasterstwo Akademickie JODA, po Mszy Św. wieczornej, zorganizowało pogłębione czytanie „Autobiografii”, czyli Opowieści Pielgrzyma – św. Ignacego Loyoli, a w środę, 15 września, można było doświadczyć prowadzonej medytacji ignacjańskiej zatytułowanej „Maryja w życiu św. Ignacego Loyoli”, przygotowanej przez wspólnotę WŻCh.

Dzisiaj, 16 września, zakończyła się peregrynacja uroczystą Mszą Św. o godz. 18.00 sprawowaną w intencji Ojczyzny, papieża Franciszka, Archidiecezji i rodzin z parafii. Na zakończenie Mszy Św. o. proboszcz Grzegorz Nogal SJ wręczył sześciu zasłużonym parafianom „Medal Św. Ignacego” (na zdjęciu poniżej).

Przy okazji dzisiejszych uroczystości beatyfikacji Prymasa Tysiąclecia kard. Stefana Wyszyńskiego pragniemy przypomnieć list, jaki napisał do jezuitów z Komańczy w Uroczystość Najdroższej Krwi Pana Naszego Jezusa Chrystusa w 1956 roku.

Pisze w nim o chrześcijańskim minimalizmie i maksymalizmie zachęcając jezuitów, by nie świętowali po cichu zakonnego jubileuszu 400-lecia narodzin dla Nieba swojego założyciela, nie ograniczali tej uroczystości tylko do swoich kościołów i kaplic. Nakreśla swego rodzaju wizję działalności jezuitów w Polsce, która wychodziłaby na przeciw oczekiwaniom duchowieństwa i całego ludu Bożego.

„Wspomnijcie na Waszych poprzedników w Zakonie, jak za czasów Reformacji śmiało przeciwstawiali się herezji i zdobywali sobie chwałę w Narodzie, w którą i Wy słusznie dziś się ubieracie. Życzyłbym Wam, byście nie wyjadali ze spichlerza Waszego starych chlebów, byście własną pracą, ofiarą, cierpieniem i męstwem umieli wypiec nowe chleby dla głodnych Ust Narodu!”

Poniżej treść całego listu:

Wielce Czcigodni Księża Prowincjałowie!

Z radością dowiedziałem się, że Zakon Księży Jezuitów czci w całym świecie i w Polsce, w dniu 31 lipca br. 400-lecie chwalebnej śmierci sewgo Ojca. – Śmierci? – rad bym powiedzieć: narodzin dla Nieba!!! Gdyż to jest główna przyczyna radości Zakonu i całego świata katolickiego! Tym usilniej rad bym to podkreślić, że i Pius XII, w swoim liście do Generała Zakonu, widzi jak „Ignacy, mimo śmierci swojej, żyje w swoich synach”.

Właśnie to Życie nas tu szczególnie pociąga, gdy w Polskiej Ziemi chcemy dołączyć radość swoją do Waszej radości! Bo narodzenie dla Nieba jest początkiem nowego życia na ziemi! Najwybitniejsi święci rozpoczynali swoją wtórną działalność ziemską, po śmierci, niemal na nowo!

To nowe życie św. Ignacego dało Polsce katolickiej niezwykły rozwój niestrudzonej energii religijnej, jakiej przedtem nie widziano u nas w Polsce. Temu rozmachowi życia zawdzięcza Polska nie tylko św. Andrzeja Bobolę i Ks. Skargę, nie tylko szkolnictwo, kaznodziejstwo i druki, ale nade wszystko uratowanie jedności religijnej Narodu, w czasach przełomu reformacji – tak skutecznie, że dotąd nic już nie zdołało tej jedności rozerwać, ani zakłócić.

Jubileusz Ignacjański zwraca uwagę naszą ku tej wspaniałej Postaci, którą Bóg wybrał na Ognistą Pochodnię i na Sztandar Królewski, w walce z herezją laicyzmu, jaka się wtedy, pod osłoną protestantyzmu zrodziła. Dziś ta herezja osiąga swoje szczyty w materialistycznym moniźmie, nie chcącym nawet myśleć o właściwym Panu tej ziemi, którą chce oddać wyłącznie Cezarowi i aniołom jego.

Niech nikt z Was, Drodzy Ojcowie, nie dziwi się, że w chwili tak groźnej dla Kościoła jak współczesna – niemal za opatrznościowy musimy uznać Wasz Jubileusz. Nie chcemy w nim widzieć jedynie rodzinnej Uroczystości Zakonu, odprawionej po cichu w Waszych Kościołach i kaplicach, aby Synowie Ognistego stanęli w pełnym świetle przed ludźmi, i by świecili Jego ogniem wszystkim, którzy są w polskim Domu Ojca Najwyższego!

Tak wyjątkowa sytuacja, w jakiej żyjemy w Polsce, może wielu doradzać cnotę roztropności, jako jedyną tarczę obronną przed złem; nie brak takich, którzy źle ją pojęli i stworzyli „herezję” minimalizmu religijnego. Ale jeden z Waszych Ojców napisał w tych latach konferencję o Męstwie Chrześcijańskim, które doradza większą jeszcze Miłość. To jest program katolickiego maksymalizmu.

Dobrze, że uczynił to w Polsce właśnie Syn św. Ignacego! Bo w ten sposób nie tylko przypomniał Dzieciom Kościoła ich obowiązki wobec niewiary. Ale i Wam wszystkim przypomniał, czego od Was, Synowie Ognistego, oczekuje Kościół Polski, Jego Duchowieństwo i Lud. Wspomnijcie na Waszych poprzedników w Zakonie, jak za czasów Reformacji śmiało przeciwstawiali się herezji i zdobywali sobie chwałę w Narodzie, w którą i Wy słusznie dziś się ubieracie. Życzyłbym Wam, byście nie wyjadali ze spichlerza Waszego starych chlebów, byście własną pracą, ofiarą, cierpieniem i męstwem umieli wypiec nowe chleby dla głodnych Ust Narodu!

Człowiek mierzy krótką miarą, niekiedy łokciem wyrachowania kupieckiego. Ale miara Boga wytrąca nam z rąk naszą miarę. Bóg mierzy nie łokciem, lecz ognistymi pociskami, błyskami światła, promieniami łaski. A gdy chodzi o ciało, zawsze otwiera ukryte głęboko drzwi do duszy. Gdy razi grotem, daje odczuć ból Miłości. Taką krótką miarą, być może, mierzył rycerz a Loyoli. Ale Bóg powołał Go Bożą miarą, Ognistą, i przekonał, że wartość jego życia w Oczach Bożych mierzyć się ma odtąd ostatnią kroplą Krwi z Boku Jezusowego. Może dla zwalczenia nudy choroby, wziął Ignacy książkę Ludolfa de Saxia do ręki. Ale Bóg tę rekonwalescencką nudę przemienił w powiew łaski. Gdy człowiek spał, Bóg sam pracował. W ten sposób Duch św. przygotował Kościołowi z Ignacego – Rycerza Ognistego, Ogień na ziemię, który miał wypalić zło herezji i wszystko nowym uczynić. Ignacy zmienił się w Płomień, który rozpalił Kościół cały, by w Ogniu miłości Bożej spłonęło to wszystko, co zaśmiecało świat, na przełomie Odrodzenia i Reformacji.

Kiedy rodził się Ignacy, Kościół św. był jeszcze z zasięgu stylu życiowego Aleksandra, Leona i Klemensa; ale gdy Ignacy składał swoją szpadę rycerską u stóp Matki Najświętszej, już odczuwało się w Kościele coraz żywiej potrzebę przejścia na nowy oręż, od stylu walk orężno-politycznych do duchowej walki o reformę moralno-religijną. I śmierć Savonaroli i wystąpienie Lutra – są jeszcze „krótką miarą” w walce o reformę. Przyjdzie ktoś, kto zanuci czystą melodię nowym czasom, kto mierzyć będzie długą miarą dzieje Kościoła. Bulla „Regiminis Militantis Ecclesiae” jest nie tylko aktem administracji kościelnej; to znak, że Kościół zdecydowanie wchodzi na drogę duchowego, religijnego odrodzenia. W porównaniu z nią wszystkie „Ligi” i „Sprzymierzenia wojskowe” były bronią zbyt słabą, były tym łokciem kupieckim, który nie mógł uratować Kościoła. Tutaj trzeba tylko Strzały Łaski, Ogni Bożych, by odnowić oblicze ziemi. Ognisty Dom Inigo śmiało przekroczył próg współczesności i podjął pracę – zgoła nową!

Gdy „Ćwiczenia Duchowne” Ignacego z Loyoli stały się pokarmem Jego synów, świat zrozumiał, że idzie o to jedno: „Ku większej chwale Boga”. Hasło, które wyśpiewał św. Paweł – Soli Deo honor et gloria (1 Tym 1) – wprowadza w życie Szkoła Ignacjańska. W tym haśle wyraża się przecież cały sens istnienia świata Bożego, cały sens istnienia ziemi – oddanej człowiekowi, cały sens istnienia człowieka – oddanego Bogu. Inaczej wszystko jest bez sensu, bo po cóż świat, po cóż ziemia, po cóż człowiek… To wszystko, co na przełomie zmaterializowanego Odrodzenia i samolubnego protestantyzmu odzierało świat z resztek jakiegoś sensu, naraz zostało pchnięte przez Ognistego w nowe łożysko duchowe. Wielkie, wyzwolone energie człowieka duszącego się w rozkładowej ciasnocie, zostały skierowane ku Jedynemu swemu Celowi.

Historycy ówcześni piszą, że gdy umierał papież Klemens VII, w 1534 r., prawie jedna trzecia Europy oderwała się od Kościoła; to była jeszcze ocena „krótką miarą”. Bo właśnie w tym samym czasie Europa zaczyna wchodzić na właściwą drogę. To wszystko, co zdrowe w Kościele, zrzuciwszy za siebie zeschły liść, zdradzało noową, niespożytą moc tego właśnie Kościoła, który wychodził na spotkanie nowych czasów, jak Piotr wyzwolony z okowów więziennych – sicut Gigas ad currendam viam.

Ad maiorem Dei gloriam – A.M.D.G. – cztery znaki, to trzeźwiące ludzkość wołanie Kościoła, ustami Synów Ognistego. Duch św. użył długiej miary! Ogień Chrystusowy rozgorzał na nowo: w przepowiadaniu Ewangelii, w katechizacji maluczkich, w życiu Eucharystycznym, w czci Maryjnej, w nowych uczelniach, szkołach, instytutach, kolegiach, w wydawnictwach i drukach, w zapale misyjnym Ksawerego, w niezmordowanej działalności na miarę Bellarmina. Miecz Ducha, w Sercu i w myśli, zajął miejsce odrzuconego miecza spod Pampeluny.

Odtąd Kościół Boży prowadzi wszystkie boje Boga Izraela Mieczem Ducha. Dyplomaci będą mówić o upadku znaczenia wpływów Kościoła. Ale my widzimy co innego. Nigdy Kościół nie był tak bardzo na właściwej Drodze, jak dziś, gdy walczy Mieczem Ducha.

Skoro mamy zwalczyć współcześnie herezję laickiego materializmu, aby znów uczynić ziemię poddaną Bogu, potrzeba nam tej długiej miary. Potrzeba wołać: Emitte Spritum, et creabuntur, et renovabis faciem terrae! Znów potrzeba światu płomieni oczyszczających Bożego Ognia. I dlatego oglądamy się na Ognistego, który „żyje w swych synach”.

Nie myślcie, Drodzy Ojcowie, jakoby świat naprawdę wierzył w slogan, że „jezuita jest uosobieniem wszelkiego zła”. Nie! „Jezuita” w uczuciach Kościoła, Jego Duchowieństwa i Ludu, ba, nawet – świata, jest wyrazem najlepszych Nadziei. My patrzymy na Was ciągle, jak na Oziminę Bożą, której Ziarno, obumarłszy sobie, kształtuje się głodnemu światu ciągle w upragniony Owoc stokrotny! W ciężkich zmaganiach Kościoła świętego chcemy Was widzieć na czele Mężnych i Miłujących, jak Ognisty Wasz Ojciec! Tylko wtedy spełniacie swoje zadanie, gdy odważnie rozwiązujecie ciężkie problemy i węzły gordyjskie krzyżujących się konfliktów i kryzysów wszelkiego typu. Nie jesteście ludźmi minimalizmu, którego miary, łatwego życia, nie jesteście żeńcami. Jesteście oraczami i siewcami. Nie do twarzy Wam lęk i roztropność „w rodzaju swoim” synów tego świata! Z Waszego życia – A”M”D”G” – tylko Bóg zbiera pełną chwałę. Jezuita musi być utrudzony bojowaniem za wszystkich. Ale chwały „świat” Wam nie przyzna. Nigdy nie będzie z Was zadowolony! I słusznie. Bo możecie dać ze siebie jeszcze więcej! Boście wyrzekli się własnej chwały, boście ją oddali – Soli Deo!

Drodzy Ojcowie! Wybaczcie, że z tego listu wyszła konferencja duchowna. Nie zamierzam wchodzić tu w uprawnienia Waszych Władz Zakonnych. Podyktowane sa te słowa Wiarą w Was. Tym ochotniej je przyjmiecie, że dla mnie nie są tylko łatwym słowem.

Nie mogę brać udziału w Uroczystościach Zakonnych ku uczczeniu św. Ignacego. Ale modlić się będę pokornie, w swoim uwięzieniu, aby Ignis Ardens, promieniujący na Was przez św. Ignacego, rozświecił Wasze Serca, Umysły i Drogi – ku budowaniu Królestwa, dla Ojca Przyszłego Wieku.

W Duchu Bożej przyjaźni dla Zakonu Jezusowego, w duchu pasterskiej posługi, z braterskim uczuciem przekazuję obydwu Prowincjom prymasowskie błogosławieństwo i wiele, wiele serca!

Komańcza, In Vinculis Christi
W Uroczystość Najdroższej Krwi P.N. Jezusa Chrystusa, 1956 R.P.

Stefan Kardrynał Wyszyński
Prymas Polski

Foto: Archiwum Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej Towarzystwa Jezusowego

Z okazji trwającego właśnie Roku Jubileuszowego w którym świętujemy 500 lecie nawrócenia św. Ignacego Loyoli o. Arturo Sosa SJ, przełożony generalny Towarzystwa Jezusowego opublikował materiał wideo w cyklu „W drodze z Ignacym” w którym zachęca do refleksji nad społeczeństwem, Kościołem i światem.

Dziś, w naszej rzeczywistości, która jawi się jako pełna znaków niezgody i podziałów, wciąż wyłaniają się świadectwa głębokiego człowieczeństwa, zaangażowanej wiary i braterstwa, które są zdolne do burzenia murów i budowania mostów – mówi w materiale o. Sosa.

Podczas Roku Ignacjańskiego o. Generał będzie publikował co miesiąc jeden film jako uzupełnienie swojej książki „W drodze z Ignacym”. Jesteśmy zaproszeni, aby  przejść wędrówkę roku ignacjańskiego razem z nim.

PUNKTA DO MODLITWY

Wyobrażenie miejsca. Przypomnieć sobie niektóre znane osoby, które pomimo odniesionych ran lub w ich kontekście doświadczyły powołania do pełni życia, do jakiego zaprasza nas Bóg. Prośba o łaskę. Panie, obdarz mnie odważnym i otwartym spojrzeniem, by dostrzec Cię działającego w życiu wielu ludzi oraz w moim życiu.

Pierwszy punkt. Przywołaj na pamięć małe lub wielkie doświadczenia nawrócenia w twojej osobistej historii wiary.

Teksty biblijne.

• List do Efezjan 1, 3-14. Co budzi się w twoim sercu na myśl, że jesteś kochany niezależnie od twoich zasług i że – być może – celem twojego życia jest szerzenie w świecie darmowo otrzymanej miłości? Co by to zmieniło w twoim życiu? Ku
czemu skierowałbyś twoje codzienne wysiłki?

• Jeremiasz 18, 1-6. Prorok Jeremiasz zachęca nas, byśmy pozwolili Bogu, aby On ukształtował nas na nowo. Jak przeżywasz chwile słabości? Czy przyjmują one postać mroku lub doświadczasz wtedy coraz większego zaufania? Jakie doświadczenia w życiu z Bogiem pomogły ci wzrastać w pokładaniu w Nim ufności?

• Łukasz 5, 1-11. „Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny” – to powiedział Piotr do Jezusa po cudownym połowie. Jezus zapowiedział mu, że odtąd będzie „łowił ludzi”. Czy jesteś gotów słuchać wezwań Pana? Do czego cię zaprasza? Jakie owoce uzyskałeś, gdy pozwoliłeś Mu, aby cię prowadził w chwilach rozpaczy?

Rozmowa. Rozmawiaj z Maryją. Opowiadaj Jej o pragnieniach, jakie rodzą się w twoim życiu wiarą i proś Ją, by dosięgła cię łaska Syna, abyś wzrastał w ufności wobec Jego wyzwań i zaproszeń. Zakończ modlitwą Ojcze nasz i Zdrowaś Maryjo. Nie zapomnij o refleksji nad tym, czego doświadczyłeś podczas modlitwy.

Książkę o. Arturo Sosy SJ „W drodze z Ignacym” można nabyć tutaj: https://wydawnictwowam.pl/prod.w-drodze-z-ignacym.28234.htm?sku=88258

Dzisiaj, 8 września o godz. 18:00, gdynianie żegnali relikwie św. Ignacego Loyoli i towarzyszącą im ikonę Świętego założyciela zakonu jezuitów. Podczas tygodniowego pobytu doczesnych szczątek św. Ignacego na Wzgórzu św. Stanisława Kostki w Gdyni odbyło się wiele wydarzeń towarzyszących tej szczególnej peregrynacji. Poniżej publikujemy relację o. Andriana Helika SJ.

Ikona i relikwiarz św. Ignacego Loyoli zostały przywiezione do Gdyni z Świętej Lipki przez o. Rektora Janusza Warzochę w ostatnim dniu sierpnia. Piękną dekorację w kościele parafialnym przygotowała s. Marzena Kasprzycka RSCJ. Oficjalnego rozpoczęcia nawiedzenia dopełnił nowy o. proboszcz Krzysztof Łaszcz SJ. W jego słowie powitania od razu wszyscy zgromadzeni na liturgii wieczornej odnaleźli sznyty misjonarskiego fachu. O. Proboszcz wyłożył w krótkim słowie ideę nawiedzenia i obecności w całej historii zbawienia robiąc paralelę do Nawiedzenia NMP. Po czym została odmówiona litania do św. Ignacego, której mnogość wezwań już nakreśliła jego losy i dzieło. W kazaniu okolicznościowym o. wikary Jakub Szelka SJ odniósł się zaś do tego jak sam św. Ignacy traktował wartość czasów, miejsc i spotkań.

Zdjęcie: Sławomir Maj

W kolejnych dniach na eucharystiach wieczornych zawsze postępowaliśmy metodycznie jakby w ćwiczeniu duchowym. Po Ewangelii, lektor czytał fragment z „Opowieści Pielgrzyma czyli Autobiografii św. Ignacego Loyoli” po czym celebrans kontekstulizował tekst liturgiczny i hagiograficzny najlepiej jak potrafił.

W kolejnych dniach za liturgię odpowiadali: o. Artur Wyzina SJ, dyrektor Zespołu Szkół Jezuitów, który wobec ikony i relikwii rozpoczął nowy rok szkolny.

1 września jak zawsze w pierwszą środę miesiąca, tradycyjnie miała miejsce modlitwa charyzmatyczna, za którą odpowiada o. Janusz Warzocha, a swoim świadectwem pośród trudnych doświadczeń życia podzielił się o. Jerzy Białek SJ. W pierwszy czwartek miesiąca zaś w kontekście modlitwy o powołania za liturgię odpowiadali nowicjusze wraz z nowymi kandydatami. O zdrowiu duchowym potrzebnym w przeżywaniu każdego powołania mówił o. Adrian Helik SJ, Socjusz Magistra Nowicjatu. O. Piotr Szymański SJ, Magister Nowicjatu, zaś w pierwszy piątek świadczył o rozeznawaniu duchów i nawróceniu osobistym. W tym dniu także był przedłużony dyżur spowiedniczy. W sobotę o. Rafał Huzarski SJ odniósł się do wartości przemiany nie tylko w życiu św. Ignacego. Wielką przemianą jest nowe życie, dlatego miała miejsce szczególna modlitwa za kobiety oczekujące potomstwa. Ostatnią niedzielną Eucharystię sprawował o. Jacek Granatowski SJ brawurowo przedstawiając ignacjański fundament i życie według słusznej miary. W poniedziałek za liturgię odpowiadał o. Grzegorz Ginter SJ i miejscowa Wspólnota Życia Chrześcijańskiego.

Przyzwolenie na Boże kształtowanie wpierw wyłożone katechetycznie mogło zostać po eucharystii przeżyte w medytacji prowadzonej. Podobnie we wtorek wsparty został o. Przemysław Gwadera SJ, który przybliżył temat znajdowania Boga we wszystkim, a WŻCh pomogła w praktycznej aplikacji prowadząc kolejną medytację prowadzoną. W Święto Narodzenia NMP zakończyliśmy peregrynację uroczystym Te Deum i rozpoczynając nowy rok w Kolegium Jezuitów na Wzgórzu Św. Stanisława Kostki w Gdyni.

Jubileuszowy Rok Ignacjański inspiruje do poznania sylwetki Ignacego Loyoli, pogłębienia duchowości ignacjańskiej a także nawiedzenia miejsc i świątyń wpisanych w historię zakonu jezuitów

– pisze Monika Dejneko-Białkowska i relacjonuje rajd rowerowy, którego celem było nawiedzenie kościoła św. Ignacego Loyoli w Młyńcu Drugim.

Wspólnota przyjaciół, na co dzień związanych z Duszpasterstwem Akademickim, Wspólnotą Życia Chrześcijańskiego oraz Klubem Inteligencji Katolickiej w Toruniu, wspierana duchowo przez ojców jezuitów pracujących przy Kościele Akademickim Ducha Świętego w Toruniu, wyruszyła rowerami w 20 kilometrową trasę.

Rajd odbył się w kolejną wakacyjną sobotę. Grupa rowerzystów-pielgrzymów przejechała z Torunia do kościoła Św. Ignacego Loyoli w Młyńcu Drugim.

Pokrzepieni liturgią i homilią nawiązującą do św. Augustyna oraz czytań liturgicznych podziwialiśmy wystrój świątyni. Dominuje w niej bogata ikonografia i symbolika jezuicka, w tym kilka wizerunków świętych z grona założycieli zakonu: Ignacego z Loyoli i Franciszka Ksawerego.

Wieś Młyniec Drugi mimo, że położna jest w bezpośrednim sąsiedztwie Torunia, leży już na obszarze diecezji włocławskiej. Od XVI w. należała do toruńskich benedyktynek, które w 1611 roku wzniosły tu kaplicę. W I poł. XVII wieku wieś została zakupiona przez toruńskich jezuitów. Obecny kościół został wniesiony przez nich w 1750 roku. Wystrój reprezentuje późny styl sarmacki. Ołtarz główny i dwa boczne utrzymane w stylu rokokowym ufundowano bezpośrednio przed kasatą Towarzystwa Jezusowego w latach 1764-1773.

Zapraszamy na kolejne wyprawy.

Monika Dejneko-Białkowska

W proces bezpośredniego przygotowania do obecności ikony św. Ignacego Loyoli w Świętolipskim Sanktuarium Matki Jedności Chrześcijan (w którym na stałe są wyeksponowane relikwie cząstkowe tego świętego), pielgrzymującej przez wszystkie świątynie w Polsce, w których posługują jezuici, wpisało się pięć głównych elementów. Pierwszym z nich były dwie Msze prymicyjne odprawiane w świętolipskiej bazylice przez tegorocznych nowo wyświęconych kapłanów z naszej prowincji zakonnej, połączone z udzielaniem błogosławieństwa prymicyjnego przez neoprezbiterów i rozdawaniem obrazków prymicyjnych. Pierwszą z nich odprawił w niedzielę 25 lipca 2021 r. o 11.00 o. Adam Szymański SJ, a drugą w niedzielę 8 sierpnia br. też o 11.00 o. Damian Krawczyk SJ. I jednemu i drugiemu zabrakło obrazków prymicyjnych. I jeden i drugi indywidualnego błogosławieństwa wiernym udzielali na placu przed bazyliką przez ponad pół godziny.

Drugim elementem przygotowań były wczasorekolekcje przeżywane w naszym Sanktuarium od 23 lipca do 1 sierpnia przez ponad 50-osobową grupę członków mającego swą główną siedzibę w Częstochowie ruchu „Niespokojni nadzieją”. Łączy ich modlitwa i szereg chrześcijańskich działań związanych z poszukiwaniem męża i żony. Oprócz nowenny Mszy świętych odprawianych w intencji znalezienia właściwego kandydata na współmałżonka, w których uczestniczyli oraz oprócz codziennych wspólnych wypraw turystyczno-krajoznawczych połączonych w różnymi elementami bycia wspólnotowego, także codziennie gromadzili się oni na spotkaniach konferencyjnych, podczas których o. Leszek Gołębiewski SJ i o. Aleksander Jacyniak SJ przybliżali im m.in. niektóre zagadnienia ignacjańskie związane z decyzją, rozeznawaniem poruszeń duchowych i „trzema czasami wyboru”.

Trzecim elementem było trzydniowe skupienie, proponowane w świętolipskiej bazylice w dniach 28-30 lipca podczas Mszy świętych o 12.00 i 18.00. W kolejne dni o. Aleksander Jacyniak SJ, w nawiązaniu do liturgii słowa z danego dnia, ukazywał, co stało się dla św. Ignacego bezcennym skarbem i drogocenną perłą, jak uczy on postawy ewangelicznej Marii, wyrażającej się w modlitwie kontemplacji oraz jak na wzór niezrozumianego i odrzuconego w Nazarecie Jezusa św. Ignacy dorasta do zaproponowania zasady porozumienia i dialogu, jaką jest praesupponendum (ĆD 22). To trzydniowe skupienie podprowadzało pod uroczystość św. Ignacego, w czasie której, oprócz liturgii, udostępnialiśmy ulotki informujące o możliwości uzyskania odpustu zupełnego w czasie Jubileuszowego Roku Ignacjańskiego i o ignacjańskim rachunku sumienia, a także wodę św. Ignacego z folderami opisującymi jej działanie i zawierającymi stosowne modlitwy.

Czwartym elementem była uroczystość 50-lecia kapłaństwa o. Edmunda Lenza SJ, który przez ponad 15 lat swego kapłańskiego życia posługiwał właśnie w Świętej Lipce. Odbyła się ona w niedzielę 1 sierpnia o 11.00. Dostojny jubilat przewodniczył Mszy św., podczas której kazanie wygłosił o. proboszcz Aleksander Jacyniak SJ. Na jej zakończenie jubilat skierował słowo wdzięczności, a następnie niósł monstrancję z Najświętszym Sakramentem w procesji eucharystycznej, która przeszła wokół placu przed bazyliką.

Ostatnim elementem stały się warsztaty ikonopisania, współorganizowane przez Akademię Ikony, która ma swą siedzibę w Warszawie. Rozpoczęły się one w uroczystość św. Ignacego i potrwały do niedzieli 8 sierpnia. I tu podczas codziennych wieczornych konferencji nie zabrakło tematów związanych z duchowością ignacjańską.

Ikona św. Ignacego zawitała w naszej świątyni 10 sierpnia, w wigilię Uroczystości Matki Świętolipskiej. Podczas centralnej liturgii w tym dniu, której przewodniczył i kazanie podczas niej wygłosił o. Leszek Gołębiewski SJ, asystę pełnili nasi nowicjusze. W jej obecności są teraz sprawowane wszystkie liturgie Najświętszej Ofiary odprawiane w bazylice. W obecności tej ikony był przeżywany tegoroczny dzień chorych, podczas którego też udostępnialiśmy wodę św. Ignacego. Uroczysta liturgia, połączona z udzielaniem sakramentu namaszczenia chorych, poprzedzona modlitwą różańcową, odbyła się w wigilię Uroczystości Wniebowzięcia NMP, w sobotę 14 sierpnia o 12.00. Ikona towarzyszyła również w tym dniu czuwaniu modlitewnemu, które rozpoczęło się Apelem Maryjnym o 21.00 i rozważaniem nawiązującym do Roku Ignacjańskiego i do jezuickiego wkładu w rodzenie się i rozwój idei Apelu Jasnogórskiego, które poprowadził o. Prowincjał Tomasz Ortmann SJ. Czuwanie zakończyło się Mszą św. o północy, której przewodniczył neoprezbiter o. Damian Krawczyk SJ. W uroczystość Wniebowzięcia NMP, w niedzielę 15 sierpnia, przez nasze Sanktuarium przewinęło się i przed ikoną przeszło kilka tysięcy osób. W głównej celebracji sprawowanej na placu przed bazyliką przez biskupa seniora Diecezji Drohiczyńskiej Tadeusza Pikusa uczestniczyło około 5 tysięcy wiernych (zgromadzonych na samym placu, w krużgankach i w bazylice). Przez cały ten dzień odbywała się także promocja bogato ilustrowanej publikacji „Postacie Sanktuarium Świętolipskiego w ciągu wieków” autorstwa Edgara Sukiennika.

Obecności ikony towarzyszy także zbiórka zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego w ramach akcji „Oczyść dom i świat z elektrośmieci. Wesprzyj z nami Kościoły na Wschodzie, gdzie mieszkają nasi rodacy i posługują Siostry Matki Bożej Loretańskiej”. Zużyty sprzęt zostanie od nas wywieziony we wtorek 24 sierpnia o 14.30.

W obecności ikony odbyły się również dwa koncerty w ramach Świętolipskich Wieczorów Muzycznych, a kolejny odbędzie się w najbliższy piątek. Ikona będzie też towarzyszyła jutrzejszej Mszy prymicyjnej, którą o 11.00 odprawi o. Łukasz Wysocki SJ.

Ikonę pożegnamy w ostatnim dniu sierpnia. Zostanie ona przewieziona w tym dniu do Gdyni, gdzie jezuici prowadzą nowicjat, szkołę podstawową, liceum, dom rekolekcyjny i parafię.

Tekst: o. Aleksander Jacyniak SJ
Zdjęcia: o. Leszek Gołębiewski SJ

Podczas wczorajszych obchodów święta patronalnego Towarzystwa Jezusowego w Częstochowie, homilię wygłosił o. Leszek Gęsiak SJ, rzecznik prasowy Konferencji Episkopatu Polski. Rozpoczął od refleksji nad rozmową uczniów z Jezusem nazywając ją rozmową o sensie życia.

Nazajutrz Jan znowu stał w tym miejscu wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: «Oto Baranek Boży». Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem. Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: «Czego szukacie?» Oni powiedzieli do Niego: «Rabbi! – to znaczy: Nauczycielu – gdzie mieszkasz?» Odpowiedział im: «Chodźcie, a zobaczycie». Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej” (J 1,35-39).

Następnie kaznodzieja ukazał sylwetkę nawracającego się Ignacego Loyolę, który coraz bardziej pragnął naśladować Jezusa, którego Pan Bóg długo kształtował. Wreszcie Ignacy nie tylko się nawrócił, ale zmienił oblicze Kościoła, dał Kościołowi narzędzie do odkrywania woli Bożej (Ćwiczenia duchowe) oraz Towarzystwo Jezusowe…

Całą homilię można wysłuchać poniżej

Na zdjęciu Dom Rekolekcyjny ojców jezuitów w Częstochowie

W sobotę 31 lipca przypada wspomnienie św. Ignacego Loyoli, które w zakonie jezuitów, we wszystkich kościołach jubileuszowych, ma rangę uroczystości ku czci założyciela Towarzystwa Jezusowego. Ojcowie i bracia zapraszają do wspólnego świętowania wszędzie tam, gdzie posługują wiernym, czy to w parafiach czy w kościołach rektoralnych.

Dzisiejsze uroczystość poprzedzały kilkudniowe przygotowania, konferencje, nowenny, dni skupienia. Na całym świecie odbywa się wiele wydarzeń towarzyszących, inicjatywy w internecie, publikacje i różnego rodzaju projekty adresowane do młodzieży.

W Sanktuarium św. Andrzeja Boboli w Warszawie, uroczysta Msza św. zostanie odprawiona 31 lipca o godz. 12:00.

Od 20 maja 2021 do 31 lipca 2022 trwa Ignacjański Rok Jubileuszowy i we wszystkich jezuickich kościołach, które są na ten czas świątyniami jubileuszowymi, można otrzymać odpust zupełny pod zwykłymi warunkami, to znaczy: trzeba być w stanie łaski uświęcającej, przyjąć Komunię Świętą i pomodlić się w intencjach Ojca Świętego.

Poniżej link do adresów internetowych jezuickich parafii i kościołów rektoralnych.

Znajdź uroczyste obchody w twoim mieście na stronie internetowej.

Również dzisiaj siedmiu polskich jezuitów obchodzi swoje jubileusze święceń kapłańskich.

Przed pięćdziesięciu laty, dnia 31 lipca przyjęli święcenia: o. Michał Bogusz, o. Sylwester Jasiak, o. Edmund Lenz, o. Lech Rynkiewicz, o. Józef Tarnawa. Natomiast sześćdziesiąt lat temu w uroczystość św. Ignacego święcenia przyjęli: o. Antoni Masier i o. Julian Sulowski. Jubilatom życzymy Bożego błogosławieństwa w dalszej posłudze na większą chwałę Bożą.

Na zdjęciu jubilaci, którzy świętowali dzisiaj w Gdyni. Od lewej stoją z kwiatami o. Jasiak, o. Sulowski, o. Rynkiewicz, o. Lenz. Mszy św. przewodniczył o. Prowincjał (w centrum). Pierwszy z prawej: o. Magister Nowicjatu (foto: Sławomir Maj).

Na zdjęciu głównym ikona jubileuszowa św. Ignacego w kościele parafialnym pw. św. Ignacego Loyoli w Jastrzębiej Górze.

Tym razem relikwie św. Ignacego Loyoli podróżowały z Zakopanego do Jastrzębiej Góry, gdzie w kościele pw. św. Ignacego towarzyszą modlitwie zarówno wiernych parafian jak i wczasowiczów, którzy licznie zjechali do nadmorskiego kurortu.

W dniach 24-27 lipca uczestnicy rekolekcji wakacyjnych „Pełni Życia”, które prowadzi o. Jacek Olczyk SJ i Mocni w Duchu, proszą św. Ignacego o wstawiennictwo, by owoce rekolekcji były hojne i trwałe.

Pod koniec lipca przypada XX rocznica konsekracji kościoła, którą jezuici będą obchodzili wraz ze św. Ignacym obecnym w swoich doczesnych szczątkach. Natomiast w samą uroczystość patronalną parafii i kościoła św. Ignacego Loyoli, dnia 31 lipca, odbędzie się szczególne błogosławieństwo kobiet w stanie błogosławionym i modlitwa o szczęśliwy poród za wstawiennictwem św. Ignacego.

Dowiedz się dlaczego Ignacy Loyola jest patronem kobiet w stanie błogosławionym.

Ponadto w każdy czwartek o godz. 20:00 jezuici zapraszają na konferencję zatytułowaną „Duchowość ignacjańska w praktyce”, a w piątki o godz. 21:00 każdy będzie mógł uczestniczyć w ignacjańskim rachunku sumienia.

Dodatkową okazją do poznania sylwetki Założyciela zakony jezuitów będzie projekcja w parafii filmu „Ignacy Loyola”.

Na film zapraszamy 25 oraz 26 lipca, a także 2, 9, 16, 23 sierpnia.
Kościół jest otwarty cały dzień, aby umożliwić wiernym indywidualną modlitwę przed ikoną św. Ignacego oraz jego relikwiami. Można też zaopatrzyć się w wodę św. Ignacego i przede wszystkim wyspowiadać.

Jezuici zachęcają do skorzystania z możliwości uzyskania odpustu zupełnego przy każdym pobożnym nawiedzeniu kościoła, który przez cały czas trwania Roku Ignacjańskiego, jako świątynia jubileuszowa, korzysta z tej łaski udzielonej przez Penitencjarię Apostolską.

We środę 7 lipca relikwie wraz z ikoną św. Ignacego Loyoli przybyły na jezuicką Górkę w Zakopanem. Prosto z Czechowic – Dziedzic przywiózł je na Podhale o. Witold Trawka SJ. Popołudniu relikwiarz wraz z wizerunkiem założyciela Towarzystwa Jezusowego pod czujnym okiem ojca superiora Jana Gruszki SJ został wystawiony w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W każdą środę w naszym zakopiańskim kościele po wieczornej eucharystii odmawiana jest nowenna w intencji próśb i podziękowań do patronki świątyni. W związku z peregrynacją o. Tadeusz Hajduk SJ – dyrektor domu rekolekcyjnego działającego na Górce – wygłosił kazanie, w którym poruszył wątek historii założyciela zakonu i jego duchowości, a później wśród próśb i podziękowań zanoszonych do Matki Bożej odczytał wezwania nawiązujące do jezuickich dzieł. Zanoszono więc prośby za składających śluby abstynenckie na Górce, za dających i odprawiających ćwiczenia duchowne w naszym domu rekolekcyjnym, za naszych darczyńców i współpracowników, a także o nowe powołania do naszego zakonu.

W kolejnych dniach każdy z duszpasterzy odprawiający mszę w naszym kościele na początku eucharystii przypominał wiernym o obecności relikwii i ikony, a także o możliwości uzyskania odpustu zupełnego pod zwykłymi warunkami w związku z obchodzonym w Towarzystwie Jezusowym jubileuszem 500-lecia nawrócenia ojca Ignacego i 400 rocznicy jego kanonizacji. W niedzielę zaś na wszystkich mszach świętych kazanie oprócz komentarza do czytań było poświęcone baskijskiemu rycerzowi, który zdecydował się walczyć pod sztandarem krzyża.

Cieszy nas czas obecności naszego świętego założyciela na Górce – tym bardziej, iż jest ona miejscem dawania ćwiczeń – aspektu naszego charyzmatu tak ważnego dla ojca Ignacego. Wielu rekolektantów w skupieniu przychodziło modlić się w obecności relikwii i ikony autora i patrona ignacjańskich rekolekcji.

Ufamy, że obecność wśród nas św. Ignacego Loyoli oraz obchodzony jubileusz przyniesie wielkie owoce w życiu naszej wspólnoty zakonnej, odwiedzających nasz kościół wiernych, gości oraz odprawiających tu rekolekcje.

Święty Ojcze Ignacy – módl się za nami i oręduj za dziełami prowadzonymi przez twoich duchowych synów na Górce!

Jan Głąba SJ

Relikwie św. Ignacego Loyoli i ikona z wizerunkiem świętego przebywają w pierwszym tygodniu lipca w Czechowicach-Dziedzicach w Parafii św. Andrzeja Boboli oraz w Domu Rekolekcyjnym pw. św. Józefa. Modlą się przy nich jezuici wraz ze wspólpracownikami, parafianie i uczestnicy programów rekolekcyjnych już od 30 czerwca. To siódmy etap na trasie peregrynacji, która zaplanowana jest na cały Jubileuszowy Rok Ignacjański 2021-2022.

ETAP 7: Czechowice Dziedzice,
kościół parafialny, dom rekolekcyjny i dom zakonny jezuitów, 30 czerwca – 7 lipca 2021

Dnia 30 czerwca (środa) odbył się uroczysty ingres relikwii oraz odprawiono mszę św. o św. Ignacym. Po liturgii wierni mogli wysłuchać konferencji o postaci św. Ignacego Loyoli. W kolejnych dniach, po Mszy św. o godz. 18:00 jezuici głosili konferencje na temat nawrócenia Ignacego, rozeznawania duchów i ignacjańskiego rachunku sumienia.

Dzisiaj, 3 lipca, zapraszają na konferencję wyjaśniającą, czym są „Ćwiczenia duchowe”.

W niedzielę, 4 lipca, na wszystkich mszach świętych głoszone będą okolicznościowe kazania i po Mszy św. o godz. 17:00 relikwie wraz z ikoną zostaną uroczyście przeniesione do kaplicy Domu Rekolekcyjnego, gdzie pozostaną przez kolejne dni, by towarzyszyć w modlitwie osobom odprawiającym rekolekcje według metody św. Ignacego.

Historia Domu Rekolekcyjnego w Czechowicach Dziedzicach

Dom Rekolekcyjny Księży Jezuitów w Czechowicach-Dziedzicach został otwarty 8 grudnia 1905 roku, w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Działalność domu była odpowiedzią na apel papieża Leona XIII, wzywającego do duszpasterstwa robotników zagrożonych komunizmem.

Rozwijającą się pracę rekolekcyjną przerwano 2 września 1939 roku, kiedy to dom został zamieniony przez Niemców na “mały obóz koncentracyjny”, głównie dla kobiet i dzieci. Jezuitów aresztowano za “politykę wrogą wobec państwa niemieckiego” i wywieziono do Dachau. Powracają oni do opuszczonego przez Niemców Domu Rekolekcyjnego w 1945 roku. Dom wyremontowano i w tym czasie ponownie rozpoczął on swoją działalność.

Aby nie dopuścić do przejęcia budynku przez władze komunistyczne, w 1951 roku przy kaplicy rekolekcyjnej bp Stanisław Adamski erygował nową parafię. Od tej pory prowadzi się tu zarówno pracę rekolekcyjną, jak też duszpasterstwo parafialne.

Czasy komunistycznego reżimu to jednak wciąż trwające ograniczenia działalności jezuitów w Czechowicach, zwłaszcza pod kątem głównej jego misji, dla której został powołany. Chęć bronienia wiary u robotników i bronienie ich przez zniewoleniem niesionym przez ideologie marksistowskie, ateistyczne, socjalistyczne musiały przecież być dla PRLu “solą w oku”. Toteż, choć tolerowana była działalność religijna przy kaplicy św. Józefa, wśród okolicznego społeczeństwa – jak można ograniczano działalność Domu Rekolekcyjnego i zabroniono jej poza wymiarem wewnętrznym, zakonnym. Jednym słowem, mogły być prowadzone rekolekcje dla jezuitów, tolerowano dla księży diecezji katowickiej bądź nawet dla kapelanów wojskowych, których funkcje Wojsko Polskie “fasadowo” zachowało – zabroniona była jednak szersza działalność, działalność dla świeckich. Klasztor świecił pod tym względem pustkami, choć przejściowo przez kilkanaście lat była prowadzona wewnętrzna jezuicka formacja, tzw. Trzecia Probacja, czyli dopełnienie formacji młodych zakonników po kilku, kilkunastu latach – oraz utwierdzała się przez obecność w zabudowaniach jezuickich też bardzo bezpośrednia, braterska więź z jezuitami okolicznej ludności, całego wręcz Miasta.

Wraz ze wzrostem liczby parafian konieczna była więc budowa nowego kościoła. W 1988 roku, w 50-tą rocznicę kanonizacji i sprowadzenia do Polski relikwii św. Andrzeja Boboli, został poświęcony plac pod budowę nowego kościoła pod jego wezwaniem, który konsekrowano w 1998 roku. Kościół konsekrował Biskup Ordynariusz powstałej parę lat wcześniej diecezji bielsko-żywieckiej, do której Czechowice należą. Imię św. Andrzeja w związku z tymi rocznicami, konsekracją, otrzymał więc nie tylko kościół – ale i parafia, dotychczas funkcjonująca pod patronatem Patrona kaplicy w jezuickim klasztorze i Domu Rekolekcyjnym, która służyła dotąd parafii. Patronat św. Andrzeja przez te 50 lat od jego “zawitania” w Czechowicach, także za przyczyną posługi jezuitów, rozrastał się zresztą nad całym Miastem, czego dowodem stawała się także ta nowokonsekrowana świątynia, z pewnością choćby z racji swego uroku architektonicznego i wielkości, przekraczającej wymiar potrzeb kilkutysięcznej parafii. Jej wrastanie za przyczyną św. Andrzeja, który w kościele króluje, w ten ogólnomiejski patronat, zrazu szczególnie było akcentowane figurą św. Andrzeja spoglądającego na Miasto znad wejścia do świątyni i okolicznościową tablicą wewnątrz kościoła przy relikwiach Świętego. Szczególnym zaś wydarzeniem, po staraniach podjętych ze szczególnym zaangażowaniem Burmistrza, p. Jana Bergera, było nadanie Miastu przez Stolicę Apostolską – szczególnego Patronatu św. Andrzeja Boboli nad Miastem. W naszym też to kościele stosowny dekret Kongregacji d/s Kultu Bożego i Sakramentów odczytał Ks. Bp Ordynariusz, co znaczyło, że oficjalny Patronat stał się faktem – Czechowice Dziedzice są miastem objętym opieką św. Andrzeja a świątynia pod Jego wezwaniem tego Kultu szczególną strażnicą…

Końcowe kilkanaście lat dwudziestego wieku, to zaś lata przywracania jednocześnie pierwotnego celu popularnego w okolicy “Klasztoru”. Ba – można powiedzieć, że następuje już jego rozwój. Najpierw, jeszcze w ograniczony sposób, niemniej stopniowo przywrócona została możliwość pracy rekolekcyjnej wśród świeckich. W latach osiemdziesiątych Czechowice stały się miejscem ożywiania znajomości metod dawania Ćwiczeń Duchownych – począwszy od Kursów Duchowości Ignacjańskiej, jeszcze w wymiarze wewnątrzzakonnym, jak również pojawiały się stopniowo pierwsze grupy świeckich, którym zaczęto tych rekolekcji metodą św. Ignacego udzielać… Stopniowo ilość tych serii, jak i bogactwo proponowanych trzydniowych skupień, nawiązujących do pierwotnej działalności – wzrastały. Warto podkreślić też od początku tego powojennego wzrostu działalności występujące zaangażowanie prorodzinne, tak że za przyczyną ówczesnego Duszpasterstwa Akademickiego z Katowic pod wodzą ks. St. Puchały, które do nas zawitały, Czechowice stały się miejscem znaczących dla rodzin rekolekcji metodą Spotkań Małżeńskich, już w samych początkach tego ruchu w Polsce, co trwa do dziś Z czasem, za przyczyną m.in. dobrych owoców osiąganych w Czechowicach, do dawania rekolekcji powróciły inne ośrodki w Polsce, udało się odzyskać zabrany przez reżim Dom Rekolekcyjny u stóp Jasnej Góry, powstały inne domy, także nie prowadzone przez jezuitów… Można więc powiedzieć, że duszpasterstwo metodą Ćwiczeń św. Ignacego, zyskał już znaczący wkład i miejsce w życiu Kościoła w Polsce także przełomu tysiącleci – a początek, to właśnie były Czechowice. W RP 2005 uroczyście obchodziliśmy Stulecie samego Domu Rekolekcyjnego bogato korzystającego z opieki św. Józefa – i z nadzieją wkraczamy w następne 100 lat, dążąc już do dwustulecia, drogą owocnej pracy dziś i jutro, na miarę wyzwań XXI wieku.

(żródło: strona internetowa Domu Rekolekcyjnego w Czechowicach-Dziedzicach)

Poznaj także dzieje jezuickiej parafii w Czechowicach Dziedzicach.

Jezuici z Indii zapraszają z okazji Jubileuszowego Roku Ignacjańskiego na serię pięciominutowych filmów poruszających tematy ignacjańskie. Zaproszenie kierują do wszystkich osób posługujących się językiem angielskim i pragnących poświęcić kilka minut dziennie na refleksję. Pierwszy film już jutro.

5-minutes of Daily Brief Reflections on Ignatian Insights (1-31 lipca 2021)
na kanale YouTube

W programie „Rozmowy na dachu” realizowanym przez ekipę medialną Archidiecezji Białostockiej gościł w tych dniach o. Paweł Bucki SJ, proboszcz parafii pw. św. Stanisława Kostki w Wasilkowie.

Kontekstem rozmowy było nawrócenie św. Ignacego Loyoli, które miało miejsce przed 500 laty i skłoniło dzisiejszych jezuitów do ogłoszenia Jubileuszowego Roku Ignacjańskiego. Ojciec Paweł, z wykształcenia astrofizyk i teolog, opowiada historię nawrócenia założyciela Towarzystwa Jezusowego i nakreśla charyzmat zakonu, który założył. Ponadto podejmuje bardzo inspirujący temat braku sprzeczności między naukami ścisłymi a nauką o Bogu.

Z rozmowy dowiadujemy się także o działalności jezuitów na terenie Archidiecezji Białostockiej, a głównie w Białymstoku i Wasilkowie.

Zachęcamy do śledzenia ciekawych programów na kanale YouTube – ArchiBial MEDIA