Przy końcu roku liturgicznego towarzyszą nam czytania kierujące wzrok na ponowne przyjście Pana (potocznie kojarzone z końcem świata i całą paletą trudów i nieszczęść). Adwent, który za chwilę zaczniemy to czas podwójnego oczekiwania. Z jednej strony chcemy ponownie przeżywać radość Bożego Narodzenia, kiedy to Bóg wcielił się i stał człowiekiem. Z drugiej strony wydarzenia wokół mogą kojarzyć się z opisami apokaliptycznymi. Jako chrześcijanie mamy jednak perspektywę, że koniec to nie całkiem koniec, ale zasadniczo początek.

W przeżywaniu adwentu proponujemy „Jezuicki Trójbój Adwentowy”. W soboty, poniedziałki i środy zaczynając od 26 listopada (publikacja o godz. 19:00) zapraszamy do trzech wymiarów patrzenia na oczekiwanie.

W soboty o. Krystian Mółka SJ dzielić się będzie komentarzem do niedzielnego Słowa. Kilka zdań, które mogą pomóc połączyć tekst Pisma Świętego z konkretem życia.

W poniedziałki Karol Cygan SJ opowiadać będzie o swoim nawróceniu ekologicznym. Nawróceniu, które uwzględnia nie tylko relacje z innymi ludźmi, ale całym stworzeniem, które pochodzi od Boga.

W środy Andrzej Pietrzyk SJ będzie pozwalał powalić się Słowu Bożemu i apokaliptycznemu wołaniu „Marana tha!”, „Przyjdź!”. Słuchając wołania będzie mówił, dlaczego modlitwa o powtórne przyjście Pana jest w samym sercu chrześcijańskiej tożsamości.

Serdecznie zapraszamy do obejrzenia filmowego zaproszenia i przeżywania adwentu razem z nami!

Modlitwa „Zabierz, Panie, i przyjmij” stanowi modlitewne uświadomienie sobie i przyjęcie miłości Boga, który dla mojego dobra działa w całej rzeczywistości. Jednocześnie wyraża odpowiedź na tę miłość, czyli pragnienie zaangażowania się w misję Boga pracującego w świecie dla dobra innych.

Piosenka ta została napisana podczas rekolekcji ignacjańskich w Loyoli w 500. rocznicę początków nawrócenia św. Ignacego.

Piotr Jabłoński SJ: Modlitwę „Zabierz Panie i przyjmij” można nazwać wielkim finałem Ćwiczeń Duchowych św. Ignacego Loyoli. Czym jednak jest ta modlitwa dla Ciebie, czyli jezuity w 10-tym roku powołania zakonnego?

Dominik Dubiel SJ: Na to pytanie nie sposób odpowiedzieć jednym zdaniem, ponieważ ten „wielki finał” jest też podsumowaniem całego doświadczenie miesięcznych rekolekcji w milczeniu. Ignacy zaprasza, aby wrócić do początku Ćwiczeń z nową perspektywą. Odnowione widzenie bierze się najpierw z odkrycia  bezwarunkowej miłości Boga do człowieka, która przyjmuje mnie z tym co we mnie dobre, ale też w całej mojej grzeszności. Później jest towarzyszenie Jezusowi w całym Jego życiu od ubogiego przyjścia na świat w betlejemskiej grocie, przez całe nauczanie w Ziemi Świętej, aż po intymne towarzyszenie w męce, śmierci i chwalebnym zmartwychwstaniu. Na koniec wracamy do tego początkowego doświadczenia miłości, by dostrzec intensywną obecność Boga trudzącego się dla mnie w całym stworzeniu. I to dosłownie we wszystkim: w blaskach i cieniach rzeczywistości, w radościach i cierpieniach całego świata. W tym właśnie wieńczącym doświadczeniu Ignacy poleca zadać sobie pytanie o moją odpowiedź na taką obecność Boga. Przypomina równocześnie, że miłość to czyny, a nie słowa oraz że w miłości chodzi o obopólne obdarowywanie się, w którym możliwość przyjmowania miesza się z pragnieniem dawania.

PJ: Dużo jak na jedną krótką modlitwę.

DD: Być może tak to brzmi, ale w dynamice milczenia rekolekcyjnego nie czuje się tego w ten sposób. Staję przed realnym wyborem. Nie muszę przyjmować tego co daje mi Pan Bóg, ale chcę, ponieważ doświadczyłem tego wszystkiego w mojej modlitwie. Pozwalam wcielić się temu wszystkiemu w całość mojego życia. Pozwalam, by Boża dobroć zamieszkała w mojej codzienności, a przeze mnie w świecie.

PJ: Jakie są zatem okoliczności powstania wersji polskiej, która ma dziś premierę?

Jest to historia moich 8-dniowych rekolekcji z wrześniu tego roku. Wiesz jak to jest zazwyczaj z naszymi dorocznymi rekolekcjami. O 15-tej kończysz pracę, a o 19-tej zaczynasz 8 dni w milczeniu. Szok jest zazwyczaj tak duży, że przez pierwsze 3 dni uczysz się milczeć, by potem wejść w głębię spotkania z Bogiem. Tym razem nie było u mnie takiego ostrego hamowania. Moje rekolekcje wypadły pod koniec miesiąca kapłańskiego w Hiszpanii. Przed święceniami diakonatu jezuita bierze udział w takim miesięcznym skupieniu, które jest wchodzeniem w głąb siebie, w swoje motywacje i pragnienia oraz pytaniem dlaczego chce się być księdzem w Towarzystwie Jezusowym. Po 3 tygodniach wykładów i warsztatów w temacie zaczęły się moje rekolekcje, więc byłem już mocno wyciszony. Trzeba przyznać, że zaczynałem z ogromnym pocieszeniem. Mój towarzysz duchowy powiedział do mnie: „Dominik, pisz piosenkę. Pocieszenie duchowe trzeba w jakiś sposób wyrazić”. No więc włączyłem komputer w trakcie rekolekcji i zacząłem komponować. Od początku było we mnie dużo nieśmiałości i respektu, bo wielokrotnie próbowałem w moim życiu jezuickim żyć modlitwą „Zabierz Panie i przyjmij” i wiem jak z tą gotowością różnie bywa – czasem jest słodko, a czasem gorzko.

W każdym razie szybko skończyłem pisać, a potem przyszło strapienie. Wielkie strapienie. Pierwszy raz w życiu miałem takie doświadczenie, że zupełnie nie umiałem się modlić. Może to zabrzmi trochę dziwnie, albo i zuchwale, ale widzę w tym doświadczeniu pewne podobieństwa do stanu duchowego Ignacego w Manrezie. W tym roku świętujemy 500-lecie nawrócenia Ignacego i często powtarzamy, że to kula armatnia była tym kluczowym punktem zwrotnym w nawróceniu Inigo. A to nie do końca jest prawda. Owszem, Ignacy z rycerza na dworze królewskim stał się wojownikiem dla Boga. Jednak nadal był zapatrzony w swoje wyobrażenie i własny pomysł na życie. Dopiero w Manrezie doświadczył, że nie da się zapracować na miłość Boga własnym wysiłkiem. Jedyne co można zrobić to przyjmować ją bez pozorowania własnej doskonałości. To zrozumiałem mocno podczas moich rekolekcji: że moja modlitwa to jest takie chodzenie ze swoimi wyobrażeniami i pomysłami, a nie z tym, co Pan Bóg chce mi pokazać. Przez tyle lat wydawało mi się, że wszystko jest w porządku (super akcje ewangelizacyjne, towarzyszenie innym w rekolekcjach, itp.). Zobaczyłem, że w tym wszystkim (z moją modlitwą osobistą włącznie) zawsze było dużo więcej mnie, niż Pana Boga. No i zaczęło się strapienie.

PJ: Brzmi groźnie!

DD: Tak też się czułem. Nie byłem w stanie się modlić. Wiem, że to brzmi mega pretensjonalnie, ale tak po prostu było. Całe pocieszenie z początku rekolekcji rozpłynęło się jak poranna mgła. Jedyne co trzymało mnie w tych rekolekcjach to przeświadczenie, że Pan Bóg zamieszkuje jakiś fragment mojego serca, nawet jeśli sam Go nie czuję. Tego się uchwyciłem i starałem się trwać przy tej malutkiej nadziei, mimo totalnej ciemności.

PJ: A światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła?

DD: Jak najbardziej! Ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu w tym miejscu urodziła się nowa modlitwa, jakiej dotąd nie znałem. W ciszy, mroku i wątłym pragnieniu, by szukać Boga, a nie siebie. Nie było żadnego ponownego wybuchu duchowych fajerwerków, ale spokojne wychodzenie do świata, któremu towarzyszy zwyczajne siedzenie i trzymanie się nadziei na obecność Boga mimo wszystko. W pewnym momencie uświadomiłem sobie, że jedyną modlitwą, jaką jestem w stanie wypowiedzieć, jest śpiewanie napisanego kilka dni wcześniej „Zabierz Panie i przyjmij”. Czyli pokorna prośba, żeby Pan Bóg przyjął to, co moje – takie małe, słabe, nieidealne, jakie jest w rzeczywistości, a nie w mojej idei bycia super-jezuitą, robiącym nie wiadomo jakie rzeczy dla Niego. Jeśli mimo wszystko Pan Bóg to przyjmuje to chcę, żeby tym się posługiwał. Wyszedłem z rekolekcji z modlitwą, która wyrosła ze mnie, choć nie była tak naprawdę moim pomysłem. Piosenka zaczęła modlić się sama.

PJ: A więc po 5ciu latach komponujesz muzykę do tekstu, od którego tak naprawdę zacząłeś swoją drogę jezuity-muzykanta. Można powiedzieć, że historia zatacza koło właśnie na tej modlitwie Ignacego. Tylko tym razem po polsku, a nie w wersji angielskiej.

DD: Na angielskiej wersji się nie skończyło, bo przez te 5 lat powstała jeszcze wersja hiszpańska i włoska. Polska wersja jest najmłodsza.

Fajnie jest porównać te kawałki, bo za każdym razem byłem w innym momencie życia i to można łatwo usłyszeć. „Take and receive” to było doświadczenie moich wielkich rekolekcji w nowicjacie – wielki entuzjazm, który wyrywał się z mojego serca i chciał jak najszybciej doczekać się realizacji w codzienności. Ciągnęło mnie mocno do świata, by opowiedzieć o Bożej miłości. Można powiedzieć, że ta energia mnie pchała do działania.

”Todo”, czyli wersja hiszpańska, to tak naprawdę cover mojej „Take and receive” stworzony przez chilijskiego jezuitę, kompozytora i wokalistę Cristóbala Fonesa SJ. On podjął temat radości jeszcze mocniej nadając pierwotnej około-jazzowej wersji brzmienie typowo pop-rockowe. Bardzo mi się to podoba.

Wreszcie włoska aranżacja to zupełnie inny klimat. Rok temu przyjechałem do Rzymu studiować teologię i już drugiego dnia okazało się, że mój współbrat nakręcił film o ostatnich chwilach z życia Ignacego i potrzebna jest muzyka. Byłem wtedy w zupełnie innym momencie – mój drugi dzień za granicą, duże wyzwanie związane ze studiowaniem w obcym języku, nastrój raczej bojowy. To wszystko w jakiś sposób przełożyło się na tę interpretację.

Premierowa wersja polska to już głębokie doświadczenie kolejnego etapu mojego nawracania się na ostatnich rekolekcjach. Jest dużo spokojniej i w pewnym sensie bardziej nieśmiało, bo wiem jak bardzo różni się moja codzienna odpowiedź na miłość od tego pragnienia, które wyniosłem 9 lat temu z miesięcznych Ćwiczeń Duchowych.

PJ: Jak to zrobiłeś, że mieszkając w Rzymie zdołałeś nagrać piosenkę z polskimi muzykami?

DD: To jest zawsze dla mnie zaskakujące jak łatwo można zrobić skomplikowane projekty kiedy ma się przyjaciół. Nigdy nie jestem sam w tym co robię. Nie jestem w stanie zrobić dobrej muzyki bez wsparcia i opinii innych. Zapraszam ludzi, którzy są wrażliwi i nie tylko podobnie czują muzykę, ale też rozumieją mnie, bo po prostu są mi bliscy.

Gdy pisałem tę piosenkę to miałem w głowie konkretną osobę, którą chciałem usłyszeć jako solistę – Rafała Maciejewskiego, mojego bliskiego przyjaciela z którym w ogromnej mierze dzielimy zarówno wrażliwość muzyczną jak i duchowe rozumienie świata. Miałem w głowie głos Rafała i to mnie ukierunkowywało od strony kompozycyjnej. A znając jego wrażliwość oraz sposób patrzenia na świat wiedziałem, że w jego interpretacji będzie obecne doświadczenie duchowe, z którego zrodziła się ta piosenka.

Reszta składu to rezultat organicznego zasięgu przyjaźni – ludzie do których nie tylko mam zaufanie, jako do muzyków, ale przede wszystkim moi przyjaciele, z którymi lubię spędzać czas. Od momentu gdy dostałem pierwsze nagranie z próby po prostu czułem, że „to się modli”; że w ich muzykowaniu jest moja modlitwa – ta z wrześniowych rekolekcji w hiszpańskiej Loyoli.

Już w tym miesiącu, 20 maja rozpocznie się Jubileuszowy Rok Ignacjański. Zachęcamy do wysłuchania kolejnego, 10-minutowego odcinka Autobiografii Ignacego Loyoli. Proponowany na początek maja fragment jest zatytułowany „Droga powrotna do Europy (1523-1524)”.

Ignacy wraca do Wenecji z pielgrzymki do Ziemi Świętej. Spędził na morzu prawie trzy miesiące. Miał wiele czasu, by rozważać, co ma dalej robić skoro zrozumiał, że jego miejsce nie jest w Jerozolimie. Ferrara, Genua to kolejne miejsca, do których pieszo zmierzał. Po drodze nie ominęły go trudne przygody. Wreszcie z Genui wypłynął do Barcelony.

Czyta Ksawery Jasieński.

Zachęcamy do wysłuchania czwartego fragmentu Autobiografii Ignacego Loyoli zatytułowanego „Pielgrzymka do Ziemi Świętej”. Ignacy odbył ją w 1523 roku.

Poznajemy osoby, które spotkał po drodze. Dowiadujemy się, że wielu odradzało mu tę pielgrzymkę. Sypiał na dworze i utrzymywał się z jałmużny, a dotarłszy po długiej morskiej podróży do Jerozolimy doznał tak wielkiej radości, że postanowił tam pozostać.

Czyta Ksawery Jasieński.

Zachęcamy do wysłuchania trzeciego już fragmentu Autobiografii Ignacego Loyoli zatytułowanego „Udręki ducha”. Tym razem proponujemy ponad 30 minut słuchania.

Ignacy przeżywa w Manresie udręki ducha, pości, umartwia się, przeżywa doświadczenia mistyczne, skrupuły i pokusy. Choruje i przygotowuje się na śmierć. O tym mówi między innymi ta część opowieści pielgrzyma.

Czyta Ksawery Jasieński.

Zachęcamy do wysłuchania kolejnego fragmentu Autobiografii Ignacego Loyoli. To jedna z form przygotowania się do obchodów Roku Ignacjańskiego, który rozpocznie się w maju tego roku.

Ignacy opuszcza swoją rodzinną miejscowość i rusza w samotną pielgrzymkę do Klasztoru na górze Montserrat. Pokutuje, umartwia się, przygotowuje się, by w przyszłości dokonywać takich dzieł, jakich dokonywali wielcy święci. Porzuca rycerski strój i postanawia udać się do miejscowości Manresa.

Czyta Ksawery Jasieński.

Przygotowując się do Jubileuszowego Roku Ignacjańskiego, który rozpocznie się 20 maja 2021 roku, będziemy regularnie proponowali na naszej stronie internetowej kolejne fragmenty Autobiografii Ignacego Loyoli. Prezentowane nagrania zostały przygotowane przez bydgoskich jezuitów. Tekst autobiografii, czytany przez wybitnego lektora Ksawerego Jasieńskiego, jest ilustrowany scenami z życia świętego.

Pierwszy odcinek obejmuje lata 1521-1522 i opowiada o nawróceniu założyciela Towarzystwa Jezusowego. Aż do 26. roku życia Inigo był pochłonięty marnościami tego świata i pragnął zostać sławnym rycerzem! Ale wszystko się zmieniło, gdy kula armatnia strzaskała mu nogę…

Posłuchajcie.

Dzisiaj odbyła się w internecie premiera utworu „Jezu ufam Tobie” (muz. Mateusz Banasiuk) w wykonaniu scholi akademickiej i parafialnej oraz przyjaciół Sanktuarium św. Andrzeja Boboli przy ul. Rakowieckiej 61 w Warszawie. Jezuici dedykują utwór wszystkim stęsknionym za scholą i orkiestrą, za pięknymi i uroczystymi – zwyczajnymi – obchodami Świąt; kochającym piękną muzykę; pragnącym miłosierdzia, tym, którzy potrzebują nadziei i ufności w tych czasach…

W filmie wykorzystano wyłącznie nagrania nadesłane przez wykonawców zarejestrowane za pomocą telefonów, wbudowanych kamerek w laptopach. W postprodukcji nie wykorzystano żadnych dodatkowych instrumentów wirtualnych.

Warto posłuchać

Wykonawcy:

Dyrygent: Mateusz Banasiuk

Chór:
Soprany:
Julianna Bielińska
Zuzanna Czechowska
Faustyna Dąbrowska
Małgorzata Foryś
Valeriia Havrysh
Maria Jakubowska
Jadwiga Koprowska
Karolina Lizer
Maria Łodyga
Paulina Tulińska

Alty:
Urszula Bielińska
Aleksandra Jaromin
Danuta Kodłyczewska
Marcelina Koprowska
Anna Lewczuk
Emilia Pietras
Magdalena Wawrzyńska
Magdalena Wolak
Anna Ziółkowska

Tenory:
Paweł Gołaszewski SJ
Roman Groszewski SJ
Wiktor Łodyga
Tomasz Matyka SJ
Dariusz Ziółkowski

Basy:
Marcin Bieliński
Jan Dominiczak
Dominik Dubiel SJ
Jakub Kosiński
Stanisław Łopuszyński

Marko Petričević
Kacper Pietraszewski
Adam Śmietanka

Orkiestra:
Skrzypce:
Emilia Łapko
Judyta Kluza
Konrad Witkowski
Małgorzata Jakubowska
Joanna Olędzka
Marcin Molski

Altówki:
Hanna Witulska
Anna Stankiewicz

Wiolonczele:
Anna Filipiak
Kamila Bonder

Kontrabasy:
Olga Adamska
Mateusz Wadowski

Harfa:
Julia Łopuszyńska

Flety:
Anna Jasińska
Helena Jurkowska
Małgorzata Cegielska

Obój:
Magdalena Basaj

Klarnety:
Jan Tomaszuk
Emilia Pietras

Fagot:
Bernard Łasecki

Waltornie:
Katarzyna Koc
Dariusz Borkowski-Thieu

Montaż dźwięku i obrazu: Mateusz Banasiuk

Ludzie, którzy poznali miłość Jezusa dzięki śp. ojcu Józefowi Kozłowskiemu SJ, jego duchowe dzieci, wspominają go w przygotowanym w tych dniach filmie. Ojciec Józef nie potrafił śpiewać i nie potrafił grać a założył niesamowity zespół muzyczny „Mocni w Duchu”. Dzisiaj spuścizna ojca Józefa to całe środowisko Odnowy w Duchu Świętym w Łodzi z wydawnictwem, świetlicą środowiskową, domem dziecka i licznymi wspólnotami. Pokazywał Boga odpornego na ludzką słabość, czułego, zainteresowanego każdym człowiekiem. Nie sądził, zachęcał do życia przepełnionego wdzięcznością, miał zaufanie do ludzi świeckich.

„Potrzebujemy ojców, którzy pokażą nam jak dobry jest Ojciec w niebie” – mówi Inga Pozorska. Takim ojcem duchowym był ojciec Józef.

Posłuchajmy wypowiedzi o charyzmacie ojcostwa ojca Kozłowskiego.

Na głównym zdjęciu: Inga Pozorska, dziewica konsekrowana, szefowa zespołu Mocni w Duchu.

W szóstej części Rekolekcji od Serca zaproponowanych na czas epidemii i koniecznej izolacji o. Paweł Sawiak SJ wprowadza nas w refleksję nad tajemnicą Niedzieli Palmowej. Jezus wjeżdża triumfalnie do Jerozolimy i za chwilę zacznie się jedna z najbardziej znanych historii świata: męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa z Galilei. Wszyscy, którzy czekali na rewolucję i na dzień wyzwolenia z rzymskiej okupacji, odchodzą rozczarowani.

Wielki Post ma teraz szczególny charakter, tzn. łatwiej jest usłyszeć co na temat sytuacji, w jakiej się znajdujemy ma do powiedzenia sam Bóg. Jezuici z Bydgoszczy przygotowali dla was codzienną refleksję rekolekcyjną. Weźcie do ręki Pismo święte, usiądźcie wygodnie przed komputerem, nastawcie umysł oraz otwórzcie serce na natchnienie Ducha Świętego i posłuchajcie kolejnej nauki.

Poniżej część szósta: Hosanna i rozczarowanie

Niemal wszystkie jezuickie placówki w Polsce proponują wiernym przeżycie Wielkiego Tygodnia za pomocą środków masowego przekazu, głównie internetu. Na naszej stronie publikujemy pierwszą odsłonę „Wielkiego Tygodnia z jezuitami” z Warszawy Falenicy jako wprowadzenie w przeżycie Niedzieli Palmowej oraz rozpoczynającego się Tygodnia.

Dzisiaj wspominamy dzień, w którym Jezus był po królewsku witany w Jerozolimie. Jest to zarazem wstęp do Jego męki. Okrzyki „Hosanna” musiały mieszać się z lękiem przed nieznanym w sercach uczniów towarzyszących Nauczycielowi z Nazaretu. Gdy Mistrz zapowiedział, że zostanie zabity i zmartwychwstanie, nikt jeszcze tego nie rozumiał.

Chcemy Wam pomóc w modlitewnym spotkaniu z Jezusem w tym szczególnym wydarzeniu.

O. Grzegorz Lojtek SJ, o. Piotr Kropisz SJ i ks. Michał Maciejny SJ przewidzieli serię „Wielki Tydzień z jezuitami” na osiem dni: od Niedzieli Palmowej do Niedzieli Zmartwychwstania. Na każdy odcinek tej serii składa się:

1) omówienie dnia;

2) prowadzona mini-kontemplacja w czasie Adoracji Najświętszego Sakramentu;

3) zadanie na dzień, które zarazem jest pogłębieniem treści modlitwy oraz połączeniem jej z życiem codziennym.

W piątej części Rekolekcji od Serca zaproponowanych na czas epidemii i koniecznej izolacji o. Piotr Twardecki SJ wprowadza nas w refleksję nad ewangelicznym tekstem wskrzeszenia Łazarza. Jezus dowiadując się o chorobie swojego przyjaciela przybywa do jego domu i zastaje tam jego siostry pogrążone w bólu. Ich wiara jest potrzebna, by Bóg zwyciężył śmierć. I gdy brakuje im nadziei,  na głos Zbawiciela staje sie cud. Łazarz powraca do żywych potwierdzając, że miłość jest w stanie zwyciężyć śmierć. Do ludzkich serc powraca nadzieja.

Wielki Post ma teraz szczególny charakter, tzn. łatwiej jest usłyszeć co na temat sytuacji, w jakiej się znajdujemy ma do powiedzenia sam Bóg. Jezuici z Bydgoszczy przygotowali dla was codzienną refleksję rekolekcyjną. Weźcie do ręki Pismo święte, usiądźcie wygodnie przed komputerem, nastawcie umysł oraz otwórzcie serce na natchnienie Ducha Świętego i posłuchajcie kolejnej nauki.

Poniżej część piąta: Łazarz

W czwartej części Rekolekcji od Serca zaproponowanych na czas epidemii i koniecznej izolacji o. Bogusław Choma SJ wprowadza nas w refleksję nad Liturgią zmierzającą ku Zmartwychwstaniu Chrystusa, który rozjaśnia ciemności grzechu. Wychodząc od ewangelicznej sceny uzdrowienia niewidomego przybliża nam tajemnicę radości tych, którzy byli smutni; radość tych, którzy byli niewidomi, a przejrzeli. Światło Chrystusa nas prowadzi i chodzi o to, abyśmy nie zgubili tego prawdziwego światła. Jak nie stracić tej relacji z uzdrawiającym nas Chrystusem? Czy patrzę w Jego kierunku? Czy mojego wzroku nie kieruję gdzie indziej?

Wielki Post ma teraz szczególny charakter, tzn. łatwiej jest usłyszeć co na temat sytuacji, w jakiej się znajdujemy ma do powiedzenia sam Bóg. Jezuici z Bydgoszczy przygotowali dla was codzienną refleksję rekolekcyjną. Weźcie do ręki Pismo święte, usiądźcie wygodnie przed komputerem, nastawcie umysł oraz otwórzcie serce na natchnienie Ducha Świętego i posłuchajcie kolejnej nauki.

Poniżej część czwarta: Niewidomy

W trzeciej części Rekolekcji od Serca zaproponowanych na czas epidemii i koniecznej izolacji o. Artur Kołodziejszyk SJ wprowadza nas w refleksję nad źródłem życia wiecznego. Wychodząc od ewangelicznej sceny spotkania Jezusa z Samarytanką rekolekcjonista przybliża nam tajemnicę Boga, który przychodzi do człowieka tam, gdzie żyje, objawia mu się w codzienności. To Bóg rozpoczyna dialog z człowiekiem, kiedy chce i tam, gdzie chce. Nie musimy biec do kościoła, aby się z Nim spotkać. Jezus spotyka się z Samarytanką w jej codziennym bałaganie i to spotkanie przemienia ją, wprowadza ład w jej życie.

Wielki Post ma teraz szczególny charakter, tzn. łatwiej jest usłyszeć co na temat sytuacji, w jakiej się znajdujemy ma do powiedzenia sam Bóg. Jezuici z Bydgoszczy przygotowali dla was codzienną refleksję rekolekcyjną. Weźcie do ręki Pismo święte, usiądźcie wygodnie przed komputerem, nastawcie umysł oraz otwórzcie serce na natchnienie Ducha Świętego i posłuchajcie kolejnej nauki.

Poniżej część trzecia: Rozmowa Jezusa z Samarytanką

W drugiej części Rekolekcji od Serca zaproponowanych na czas epidemii i koniecznej izolacji o. Mieczysław Łusiak SJ proponuje nam przejście od tego, co działo się na górze kuszenia do wydarzenia z góry Przemienienia. Zachęca nas do refleksji nad sceną, w której Jezus ukazuje wybranym uczniom wizję nowego życia. Wielki Post ma teraz szczególny charakter, tzn. łatwiej jest usłyszeć co na temat sytuacji, w jakiej się znajdujemy ma do powiedzenia sam Bóg. Jezuici z Bydgoszczy przygotowali dla was codzienną refleksję rekolekcyjną. Weźcie do ręki Pismo święte, usiądźcie wygodnie przed komputerem, nastawcie umysł oraz otwórzcie serce na natchnienie Ducha Świętego i posłuchajcie kolejnej nauki.

Poniżej część druga: Góra Przemienienia

W czasie zaostrzania izolacji związanej z Covid-19 chcemy was nieco podnieść na duchu i pocieszyć. Wielki Post ma teraz szczególny charakter, tzn. łatwiej jest usłyszeć co na temat sytuacji, w jakiej się znajdujemy ma do powiedzenia sam…Bóg. Jezuici z Bydgoszczy przygotowali dla was rekolekcje internetowe, które możecie sobie odprawić w domu. Wystarczy internet oraz Pismo Święte.

Poniżej część pierwsza: Kuszenie Jezusa

Chociaż dzisiaj cały świat żyje wiadomościami o siejącym strach wirusie, nie zapominajmy, że są takie miejsca, w których ludzie żyją od wielu lat w ciągłym niepokoju o swoją przyszłość. Jednym z takich miejsc jest Północny Bengal. Dla turystów jest to herbaciany ogród urzekający swoimi krajobrazami. Dla mieszkających tam ludzi – ośrodek współczesnego niewolnictwa. Większość wyzyskiwanych przez herbaciane firmy stanowią kobiety i dzieci. Pracują za 10 dolarów tygodniowo.

Jezuici pomogli zorganizować się kobietom w grupy samopomocy, kilkunastoosobowe wspólnoty, które zakładają sklepy i miniprzedsiębiorstwa, organizują w wioskach szkolenia. Poziom życia poprawia się, a firmy wyzyskiwaczy tracą wpływy.

Jezuicka edukacja i profesjonalny coaching zmienia oblicze Północnego Bengalu. Zobaczcie to sami na filmie Mikołaja Cempli „Uciekając z ogrodów herbacianych” zrealizowanym przez Humanstories.studio na zlecenie Kurii Generalnej Towarzystwa Jezusowego. To ostatni film z serii, która opowiada historie jezuitów. #JesuitStories

Zobacz także:

Dom z gościnnych ramion

Internetowy projekt, który wskazuje drogę do Boga

Jezuici pomagają spełniać marzenia

Uzdrawiając Matkę Ziemię

W latach 2019-2029 jezuici koncentrują się na czterech aspektach swojej misji: na wskazywaniu drogi do Boga poprzez ćwiczenia duchowe i rozeznanie, na kroczeniu razem z wykluczonymi, na towarzyszeniu młodym ludziom i na dbaniu o nasz wspólny dom.

Realizatorzy cyklu „Jezuickie historie” pokazują, jak jezuici chcą te postawione przed sobą cele realizować w praktyce.

W poniższym filmiku zatytułowanym „Ludzie, którzy stają się domem” usłyszycie młodych mężczyzn, którzy wędrowali przez pustynię, płynęli przez ocean, przebijali się przez niekończące się trudności, by zacząć realizować swoje marzenia. Przyszli im z pomocą jezuici i ich współpracownicy z organizacji BAOBAB. To jedna z wielu organizacji prowadzonych przez jezuitów, które stają się domem dla tych, którzy swój dom stracili lub musieli go opuścić. Usłyszycie o nich w tym kilkunastominutowym materiale.

Wideo zostało wyprodukowane dla Kurii generalnej Towarzystwa Jezusowego w Rzymie przez Humanstories.studio i wyreżyserowane przez Mikołaja Cemplę.

„Marzyciele z Biharu” to kolejny odcinek z cyklu historii opowiedzianych przez jezuitów pracujących w różnych częściach świata. Prezentuje on zaangażowanie Towarzystwa Jezusowego w pracę na terenie jednego z północno-wschodnich stanów Indii.

W stanie Bihar żyje ponad 100 milionów ludzi na powierzchni trzykrotnie mniejszej od Polski. Jezuici starają się tam pomóc wielu młodym ludziom w realizacji ich marzeń. Prowadzą szkoły i organizują kursy szkoleniowe przygotowujące do wejścia na rynek pracy. Zachęcamy do obejrzenia tego odcinka (polskie napisy).

Wideo zostało wyprodukowane przez Kurię Generalna Towarzystwa Jezusowego w Rzymie w Humanstories.studio i wyreżyserowane przez Mikołaja Cemplę.

Medytacja ignacjańska przed komputerem i spotkania w realu. To projekt młodego jezuity, który wciąga coraz więcej ludzi. Modlą się przez godzinę. Wpatrzeni w palące się na ekranie świece, wsłuchani w głos prowadzącego, nie klikają, nie serfują w internecie. Kanał na youtube, na którym można znaleźć także archiwalne medytacje, ma już ponad 18 tysięcy subskrybentów i blisko dwa miliony wyświetleń.

Kanał na youtube

Projekt „Pogłębiarka – mobilna wspólnota” proponuje co tydzień medytację ignacjańską prowadzoną przez kleryka Daniela Wojdę SJ i jego współbraci będących jeszcze na drodze do kapłaństwa. Jednocześnie powstaje społeczność w realu. Ludzie spotykają się w różnych miejscowościach, nawiązują przyjaźnie, rodzą się między nimi głębsze więzi. Są i tacy, którzy rozeznają powołanie do życia we wspólnocie zakonnej.

Strona internetowa projektu

Umieszczony poniżej film, zrealizowany został w Humanstories.studio przez Mikołaja Cemplę na zlecenie Kurii Generalnej Towarzystwa Jezusowego w Rzymie i dostępny jest od dziś w wielu wersjach językowych.

Dowiedz się także czym są rekolekcje ignacjańskie i gdzie oraz kiedy można odprawić je w realu i całkowitym milczeniu.

Prezentowany film jest pierwszym z serii prezentującej jezuickie historie z różnych stron świata, a poniżej zapowiedź kolejnych:

W dniach 6-18 maja gościł w polskich prowincjach generał o. Arutro Sosa. W czasie wizyty odwiedził Kraków, Gliwice, Nowy Sącz, Trójmiasto, Warszawę, Łódź i Lublin.

W czasie wizyty Generała w Polsce, o. Arturo Sosa  SJ spotkał się z jezuitami pracującymi w regionie Rosyjskim. Jezuici pracują aktualnie na Białorusi, w Rosji i Kirgistanie. Prowadzą m.in. katolicki Instytut św. Tomasza w Moskwie oraz parafię i szkołę w Tomsku na Syberii.

Mają różne doświadczenia, wykształcenie i pochodzenie. Są z wielu kontynentów, ale połączyło ich marzenie o służeniu innym.

Niektórzy z nich nigdy nie myśleli o takiej przyszłości, ale w życiu każdego nastąpiła radykalna zmiana. Sięgnęli do istoty najgłębszej miłości i chcą się nią dzielić.

„Kiedyś wierzyłem, że to co daje szczęście, to pieniądze, szacunek ludzi, sława. Pewnego dnia spotkałem autentycznych ludzi bez masek” – mówi Artur Pruś, twórca nagrania.

„Nagle przychodzi myśl, żeby podzielić się tym, co Pan zrobił w naszym życiu. Nagrać widejko. Bo to przeciekawe w sumie! Pokazuje bogactwo Ducha. Pokazuje Jego” – dodaje.

Autor filmu pisze o motywach powstania na DEON.pl

Dlaczego jezuici mają generała? Co jest najlepsze w tej pracy? Ile odwiedził już krajów, a nawet kiedy zdał sobie sprawę, że chce być jezuitą? Te i wiele innych pytań padło podczas spotkania ojca Arturo Sosy SJ z młodzieżą Publicznego Liceum Ogólnokształcącego Jezuitów w Krakowie.