Duszpasterzem prowadzącym sesję był o. prof. Józef Augustyn SJ – rekolekcjonista mający duże doświadczenie spotkań i rozmów w bardzo różnych środowiskach; redaktor naczelny kwartalnika „Życie Duchowe”. W zjeździe uczestniczyli również księża kapelani Wojska Polskiego i psychologowie, mający doświadczenia z misji bojowych.
Celem spotkania było między innymi większe sampoznanie, pełniejsza samoświadomości emocjonalna i moralna, dzięki której żołnierz będący często w sytuacjach traumatycznych – bezpośredniego zagrożenia kalectwem i śmiercią może zachowywać się bardziej spójnie i odpowiedzialnie; polepszenie kontaktu z własnymi emocjami, które konieczne jest, gdy budzi się w człowieku lęk, poczucie zagrożenia, chore poczucie winy.
W godzinach przedpołudniowych miały miejsce wspólne konferencje. Najważniejsze tematy podejmowane w tym czasie to: kondycja egzystencjalno – duchowa ludzkiej osoby; odpowiedzialność za życie swoje i bliźnich; człowiek bogiem nie jest i nie ma prawa zniewalać bliźniego; równość wszystkich ludzi wobec Boga; skąd się biorą wojny; człowiek – istota krucha i potrzebująca pomocy i wsparcia; lęk i poczucie winy w obliczu śmierci; jak przekraczać ludzką słabość; cel i sens ludzkiego życia. Prowadzący spotkania zachęcał żołnierzy do osobistej refleksji nad czasem spędzonym w warunkach misji, by tym bardzo trudnym doświadczeniem ubogacić własne życie. Żołnierze żywo interesowali się nauczaniem Kościoła Katolickiego o wojnie, o użyciu broni, o pojęciu wojny sprawiedliwej i niesprawiedliwej. W konferencji były podjęte także tematy związane z ludzką miłością, małżeństwem, rodziną: troska o małżeństwo i rodziny; jak być dobrym synem, aby stawać się dobrym ojcem; rodziny żołnierzy uczestniczących w misjach zagranicznych. Po konferencji był czas odpowiedzi na pytania i dyskusje. Spotkania wspólne prowadzący rozpoczynał chwilą ciszy i modlitwą psalmami. W trzecim dniu spotkań uczestnicy modlili się za kolegów poległych w misjach zagranicznych, przywołując ich z imienia i nazwiska.
Po południu natomiast odbywały się spotkania w małych kilkuosobowych grupach, animowane przez psychologów i księży kapelanów. Miały one charakter kameralnych spotkań, w których żołnierze bardzo żywo angażowali się dzieląc się własnym doświadczeniem z czasów spędzonych na misjach zagranicznych. Ważniejsze tematy zaproponowane do pracy w małych grupach to: „Moje najtrudniejsze i najpiękniejsze doświadczenia w czasie misji zagranicznej. Koleżeństwo na misji: wzajemna pomoc, wsparcie, zaufanie. Moje więzi z rodziną: z żoną, dziećmi, rodzicami: przed misją, w czasie misji i po misji. Co misja wniosła w moje życie osobiste i życie rodzinne?” W miarę rozwijania się sesji narastało wzajemne zaufanie żołnierzy, którzy przyjechali z różnych jednostek rozsianych po całej Polsce i wcześnie się nie znali. Umożliwiło to bardzo szczere dzielenie się tym ważnym, ale i bardzo trudnym doświadczeniem, jakim było dla nich uczestnictwo w misji zagranicznej. Cały dzień pracy kończył się rozmowami przy ognisku.
Ppłk Agnieszka Gumińska
