(fot. shutterstock.com)
6 lutego 2015 roku przypada 250. rocznica ustanowienia na prośbę króla Augusta III i biskupów polskich uroczystości Najświętszego Serca Jezusowego w Polsce. Dopiero dekretem w 1856 roku papież Pius IX rozszerzył to święto na Kościół powszechny. Pius XII docenił zasługi Polaków w encyklice poświęconej Sercu Jezusowemu Haurietis aquas, a Paweł VI w liście apostolskim Investigabiles divitias Christi.
Jeszcze przed ustanowieniem przez papieża Klemensa XIII w 1765 roku święta ku czci Serca Jezusowego, było obchodzone święto włóczni, aby uczcić Serce Jezusa. Wiązało się ono z uroczystościami drugiego piątku po Wielkanocy. Ustanowił je, najpierw na prośbę króla Karola IV dla Niemców, papież Innocenty IV bullą Redemptoris noster. Oficjalnie nie istniało ono w kalendarzu liturgicznym, ale formularz tego święta znajdujemy w polskich mszałach z XV i XVI wieku. Teksty mszalne odnosiły się do Serca Jezusowego i przebitego boku Zbawiciela.
Należy też dodać, że w piątek trzeciego tygodnia Wielkiego Postu, najpierw u dominikanów, w sposób szczególny oddawano cześć pięciu ranom Chrystusa. Karol Wojtyła, będąc jeszcze arcybiskupem Krakowa, z okazji 200. rocznicy ustanowienia święta Najświętszego Serca Jezusa wspomniał krótko jego historię, podkreślając, że w Polsce zostało ustanowione w 1765 roku. Dodał, że otwarte zostały w ten sposób szersze możliwości oddziaływania Serca Boga-Człowieka, Jego pracy nad sercami ludzkimi, Jego troskliwego czuwania nad losem całych społeczeństw (…). Naprzeciw udręczonych niejednokrotnie serc człowieczych, naprzeciw doświadczonej ludzkości stoi otwarte na krzyżu włócznią setnika Serce Boga-Człowieka. Otwarte dla wszystkich, którzy się przed Nim otworzą. Żywiąc szczerą wdzięczność dla tych wszystkich, którzy nam udostępnili tę życiodajną tajemnicę naszej wiary, nie przestajemy czerpać z niej wszystkiego, co w sobie kryje. Powiedział bowiem Pan Jezus: „Jeśli kto pragnie, niech do Mnie przyjdzie, a pije, kto wierzy we Mnie” (J 7, 37).
Wyproszenie święta Najświętszego Serca Pana Jezusa było jakby owocem wiary i religijności Polaków zapoczątkowanej przez chrzest Polski. Ojciec Paweł Warchoł OFMconv pisze: Uwidacznia się w tym tajemnica naszej wiary i bogactwa Kościoła w Polsce, bo poprzez sakrament chrztu, który na polskiej ziemi zapoczątkował dostęp do pozostałych sakramentów i życia w stanie łaski uświęcającej, krew i woda z otwartego Serca Chrystusa wyznaczają tajemniczą przestrzeń, odmieniając poszczególnych ludzi i naród w sferze ducha. Nic zatem dziwnego, że Karol Wojtyła nazwał Polskę „drugą ojczyzną kultu Serca Jezusa”.
