Tekst z Pisma świętego: „Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce błogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba. Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jeruzalem, gdzie stale przebywali w świątyni, <wielbiąc i> błogosławiąc Boga” (Łk 24,50-53).
„Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy jeszcze wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba. Wtedy wrócili do Jeruzalem z góry, zwanej Oliwną, która jest blisko Jeruzalem, w odległości drogi szabatowej” (Dz 1,9-12).
Obraz do kontemplacji: Wyobraź sobie Jezusa, który na Górze Oliwnej błogosławi swych uczniów, żegna się z nimi i wstępuje do nieba.
Prośba o owoc kontemplacji: Proś o żywą wiarę w Jezusa, który zmartwychwstał, wstąpił do nieba i zasiada po prawicy Ojca. Proś też, by każdy dzień zbliżał cię do domu Ojca.
- Pożegnanie
Wyobraź sobie Jezusa, który zabiera swych uczniów na Górę Oliwną. Tam błogosławi ich, zwrócony ku świątyni jerozolimskiej. Przywołaj w wyobraźni również liturgię świątynną Starego Testamentu. Po jej zakończeniu arcykapłan uroczyście błogosławił całe zgromadzenie, a następnie znikał w Miejscu Najświętszym, zasłonięty przez obłoki kadzidła. Jezus, Arcykapłan Nowego Przymierza, w podobny sposób błogosławi uczniów, a następnie znika zasłonięty przez obłok, który w Biblii symbolizuje obecność Boga. Błogosławieństwo uczniów jest równocześnie pożegnaniem z nimi. Odtąd Jezus będzie obecny na inny sposób. Zakończyła się Jego fizyczna ziemska wędrówka.
Pożegnanie Jezusa z uczniami przypomina o wielu pożegnaniach, jakich doświadczyłeś i jeszcze doświadczysz w swoim życiu. Każdy musi pożegnać się z dzieciństwem, z młodością, z okresem sukcesów, z czasem, gdy był w centrum uwagi, potrzebny innym. Musi pożegnać się z drogimi ludźmi, z rzeczami, z ulubionymi miejscami… Każde takie pożegnanie boli, ale w każdym rozstaniu jest szansa, by odkryć i przeżyć coś nowego, ubogacającego.
Z czym powinieneś się dziś pożegnać? Co chciałbyś pozostawić za sobą, aby być bardziej wolnym, aby pełniej i głębiej żyć?
- Został wzięty do nieba
Kontempluj Jezusa, który znika w słupie obłoku, by na wieczność przypieczętować swoją boskość i połączenie z Ojcem. „Wniebowstąpienie Chrystusa oznacza Jego uczestnictwo, razem z człowieczeństwem, w mocy i władzy samego Boga. Jezus Chrystus jest Panem i dlatego posiada wszelką władzę w niebie i na ziemi. Jest On «ponad wszelką Zwierzchnością i Władzą, i Mocą, i Panowaniem», ponieważ Ojciec «wszystko poddał pod Jego stopy» (Ef 1,20-22). Chrystus jest Panem wszechświata i historii. W Nim historia człowieka, a nawet całe stworzenie osiąga swoją «rekapitulację», swoje transcendentne wypełnienie” (Katechizm Kościoła Katolickiego, 668).
Przemyśl, że Chrystusie także ludzkie człowieczeństwo doznaje uwielbienia i chwały. Wstępując do nieba, Jezus zaniósł do Ojca swoją ludzką naturę. Wraz z nią również naszą – ludzką witalność, tęsknoty, potrzeby, lęki, siły i słabości. Zaabsorbowany ziemskimi sprawami, zapominasz, że życie ziemskie ma swój kres, a ziemia nie jest wiecznym mieszkaniem. Upływ czasu, lat, starzenie się nie jest tylko koszmarnym zdążaniem ku nicości, śmierci, ale zdążaniem do Boga. Dopiero wraz ze śmiercią i wejściem do domu Ojca przychodzi wyzwolenie i życie w przestrzeni miłości.
Uświadom sobie szczególnie mocno, że „nasza ojczyzna jest w niebie” (Flp 3,20), a ziemskie życie jest wstępowaniem do nieba. Orygenes stwierdził: „Jesteś niebem i idziesz do nieba”. A święty Paweł napisał: „Jeśli więc razem z Chrystusem powstaliście z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus zasiadający po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi. Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu. Gdy się ukaże Chrystus, nasze Życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale” (Kol 3,1-4).
Pomyśl, jaki sens ma wniebowstąpienie Jezusa w życiu samego Jezusa, świata i twoim osobistym? Czy przeżywasz swe życie na wzór życia pielgrzyma? Czy odczuwasz czasem, że niebo jest w tobie?
- Świadkowie
Kontempluj uczniów będących świadkiem wniebowstąpienia ich Mistrza. Odczuj ich reakcje: zdziwienie, niepewność, niepokój, wzruszenie, zapatrzenie. Wsłuchaj się w ciszę, która zapanowała po odejściu Jezusa. Zauważ poruszenie uczniów, gdy pojawiają się dwaj mężczyźni w białych szatach (aniołowie), którzy zapewniają ich o ponownym przyjściu Pana i lekko karcą. Uczniowie nie muszą wpatrywać się w niebo. Jezus jest z nimi obecny „przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,20). Muszą jedynie zaakceptować nowy, inny wymiar Jego obecności. Zamiast bliskości fizycznej, będzie im towarzyszył z drugiego brzegu w sposób duchowy.
Obserwuj, jak po słowach aniołów uczniowie z rozpromienionymi twarzami i wielką radością wracają do Jerozolimy. Są szczęśliwi, bo wiedzą, że On żyje. W Świętym Mieście będą trwać nieustannie na modlitwie i uwielbieniu Boga, aż do chwili zesłania Ducha Świętego.
W jaki sposób odczuwasz obecność Jezusa zmartwychwstałego? W jakich sytuacjach i trudnościach chciałbyś uciec od ziemi i jej ograniczeń?
Rozmowa końcowa: Dziękuj Jezusowi za „ubóstwienie” ludzkiej natury i wyniesienie człowieczeństwa do chwały samego Boga. Proś, by przemijanie nie rodziło w tobie smutku, ale nadzieję na szczęście wieczne. Odmów Ojcze nasz.
