Szkoły jezuickie powstały w XVI wieku jako odpowiedź Towarzystwa Jezusowego na potrzebę gruntownego kształcenia młodzieży w duchu katolickim. Założyciel zakonu, św. Ignacy Loyola, uznał edukację za jeden z kluczowych środków formowania przyszłych liderów i obrońców wiary. Jezuici stworzyli nowoczesny jak na swoje czasy system nauczania, oparty na „Ratio Studiorum” – jednolitym programie dydaktycznym, który łączył nauki humanistyczne z moralnym i duchowym rozwojem ucznia. Z czasem szkoły jezuickie zyskały renomę w całej Europie i poza nią, wychowując pokolenia wykształconych obywateli, duchownych, naukowców i artystów.

Pierwsza szkoła jezuicka w Polsce została założona w Braniewie w 1564 roku. Wkrótce kolejne placówki powstawały w miastach takich jak Wilno, Poznań, Kraków czy Lwów. Sieć szkół rozwijała się dynamicznie, a jezuici odegrali kluczową rolę w reformie polskiego szkolnictwa, kształtując elity intelektualne i duchowe Rzeczypospolitej. Ich szkoły łączyły wysoki poziom nauczania z formacją moralną, patriotyczną i religijną. Wkład jezuitów w rozwój edukacji w Polsce był ogromny – nie tylko jako nauczycieli, ale również twórców podręczników, teatrów szkolnych i bibliotek. Tradycja ta trwa do dziś, a współczesne szkoły jezuickie kontynuują misję formowania ludzi sumienia, wiedzy i służby.