O serafinach mówi jedynie prorok Izajasz. W VIII wieku p.n.e. doświadczył wizji mistycznej. Miała ona miejsce w świątyni jerozolimskiej, gdzie zapewne modlił się prorok. Izajasz ujrzał Pana siedzącego na wysokim i wyniosłym tronie, a tren Jego szaty wypełniał świątynię (Iz 6, 1). Wizji Boga towarzyszą dwa symbole: tren szaty (w innych miejscach obłok) oraz dym (kadzideł). Symbole te są synonimem chwały Bożej (hebr. „kabod”).
Chwała wypełniająca niebo i spływająca na świątynię jest wyrazem transcendencji i immanencji najświętszego Boga. Zapowiada możliwość dostępu do Boga bez przeniknięcia Go; przesłania Boga i ukazuje Go w całym Jego majestacie, potędze oraz dynamizmie promieniowania (B. Marconcini).
Obecności Bożej towarzyszą serafiny: Serafiny stały ponad Nim; każdy z nich miał po sześć skrzydeł; dwoma zakrywał swą twarz, dwoma okrywał swoje nogi, a dwoma latał (Iz 6, 2). Nazwa serafiny (z hebr. „seraph” – „palić się, płonąć”) oznacza istoty ogniste, płonące. Według dawnego ujęcia hierarchicznego są aniołami stojącymi najbliższej Boga (pierwszy chór) i mogą Go oglądać twarzą w twarz.
W sztuce przedstawiane są w kolorze czerwonym symbolizującym płomienną miłość. Sześć skrzydeł pełni określone funkcje: dwa służą im do latania, kolejne dwa do zakrywania oblicza na znak czci dla Boga i ostatnie dwa do zakrywania nóg (eufemizm oznaczający narządy płciowe). Serafiny będąc czystym intelektem nadzorują porządek wszechświata i działanie opatrzności Bożej (M. Bussagli).
W wizji Izajaszowej serafiny głoszą chwałę i świętość Boga: I wołał jeden do drugiego: Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały (Iz 6, 3). Świętość jest istotnym przymiotem Boga. On jest najświętszy, czysty, bez najmniejszej skazy, jedynie godny uwielbiania i miłości. Świętość wyraża całkowicie odmienną naturę Boga, fascynującą i budzącą trwogę, przyciągającą i płomienną, godną podziwu i zdolną budzić trwogę… Taka świętość jest faktycznie uczestnictwem i promieniowaniem Bożego majestatu, jaśniejącą Bożą obecnością, dla której odległość staje się bliskością, a niedostępność – relacją komunikowania się (B. Marconcini). Podobnego styku z świętością Boga doświadczył Mojżesz na górze Synaj (Wj 34, 5nn) i uczniowie na górze Tabor w czasie przemienienia Jezusa (Łk 9, 28-36).
Świętość oznacza odmienność, odrębność; jest wyłączeniem ze sfery świeckiej, profanum i włączeniem w boską sferę, sacrum. Jej znakiem zewnętrznym są gesty rytualne: czystość szat i serc (seksualna), należna cześć i dystans wobec miejsc świętych; wyłączenie ze wspólnoty osób i rzeczy „nieczystych”. Każdy chrześcijanin na mocy chrztu świętego jest włączony w świętość Boga i wezwany do świętości w codziennym życiu: Bądźcie świętymi, ponieważ Ja jestem święty! (Kpł 11, 44); Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski (Mt 5, 48).
Pytania do refleksji:
- Czy miałem kiedyś przeżycia mistyczne? Jak opisałbym to doświadczenie?
- W jaki sposób opisałbym świętość Boga?
- Co dla mnie oznacza być świętym?
- Kto jest moim ulubionym świętym? Dlaczego?
- W jaki sposób realizuję powołanie do naśladowania Boga w świętości i doskonałości?
Więcej w książce: Aniołowie. Medytacje biblijne, WAM 2016
