Znajdź odpowiedź na swoje pytanie

• Zdolność do zachowania pełnego milczenia, w tym: wyłączenie telefonu komórkowego i nie korzystanie z urządzeń łączących z internetem
• Zdolność do osobistej przedłużonej modlitwy (medytacja, kontemplacja) 3-4 razy dziennie po ok. 45-60 min.
• Wewnętrzna równowaga psychiczno-duchowa
• Szczera wola spotkania z Bogiem i podjęcia trudu rekolekcyjnego
• Otwartość i gotowość do dzielenia się doświadczeniem rekolekcji z osobą towarzyszącą w Ćwiczeniach duchowych
• Wiek powyżej 20. roku życia

Jaką rolę pełni towarzyszenie duchowe?

Osoba towarzysząca pomoże zrozumieć, nazwać to, co się w nas dzieje podczas modlitwy. Czuwa nad właściwym odprawianiem rekolekcji, wspomaga modlitwą i rozeznaniem duchowym.

Na ile powinniśmy się otworzyć przed osobą towarzyszącą?

Taka osoba na pewno chce naszego dobra, ale to nie znaczy, że mamy jej opowiadać wszystkie historie i sekrety swojego życia. Towarzyszenie podczas rekolekcji zawęża się do tego, co przeżywamy podczas czasu modlitwy.

Osoba towarzysząca nie jest jednak terapeutą ani kimś, kto może nam nakazać, co mamy teraz zrobić. Jest raczej osobą, która wsłuchuje się w to, co mówimy, aby wskazać, czy w tym, czym się dzielimy, jest doświadczenie spotykania się z Bogiem i czy są podejmowane próby zrozumienia Słowa, które On kieruje do nas.

Skąd mam mieć pewność, że taka osoba potrafi odróżnić, co jest głosem Pana Boga, a co tylko naszymi wyobrażeniami? Jakie kwalifikacje mają takie osoby? Czy tylko osoby duchowne mogą nam towarzyszyć?

Towarzysz duchowy powinien być człowiekiem prawdziwie wierzącym, a nie tylko praktykującym. Nie musi to być ksiądz czy siostra zakonna. Może to być osoba świecka, która przez swoje doświadczenie duchowe, weryfikowane też niejeden raz przez inne osoby towarzyszące, przez miesiące, a nawet lata przygotowywała się do tego, aby pełnić posługę towarzyszenia duchowego.

Czy wśród osób towarzyszących są również psychoterapeuci? Czy podczas rekolekcji można łączyć rozmowy z terapeutą i kierownikiem duchowym?

Wśród osób, które towarzyszą podczas rekolekcji, są psycholodzy, pedagodzy, terapeuci, ale rekolekcje ignacjańskie nie są drogą terapii psychologicznej. Rekolekcje ignacjańskie są po to, aby przyglądać się obecności Pana Boga w naszym życiu i rozważać, co przez dane Słowo, modlitwę (nazywaną medytacją), On chce nam powiedzieć. Oczywiście doświadczenie terapeutyczne przydaje się w czasie rekolekcji, ale, co warto podkreślić, rekolekcje ignacjańskie nie są czasem terapii.

Czy możemy sami wybrać sobie osobę towarzyszącą, czy to raczej ktoś z organizatorów rekolekcji o tym decyduje? Skąd ktoś może wiedzieć, że akurat taka osoba będzie dla mnie najlepsza?

Po przyjeździe do domu rekolekcyjnego, na początku rekolekcji przedstawiane są osoby, które będą nam towarzyszyły. W duchu wolności możemy poprosić, aby konkretna osoba, która wydaje nam się odpowiednia, została nam przydzielona. Czasami przed rekolekcjami jesteśmy proszeni, aby napisać kilka słów o sobie i wówczas, na podstawie takich ankiet czy wstępnych rozmów, osoby z grupy towarzyszącej wiedzą, kto ma jakie predyspozycje i same proponują, aby dana osoba stała się naszym towarzyszem. Najlepszym rozwiązaniem byłby wybór osoby towarzyszącej na poziomie obustronnej decyzji: propozycji ze strony zespołu przygotowującego rekolekcje i odpowiedzi osoby, która bierze w nich udział.

Jeśli otworzę się przed taką osobą, powierzę jej ważne dla mnie sprawy, tematy, sekrety, to czy mogę mieć pewność, że nie zostanie to powtórzone komuś innemu?

Relacja osoby, która uczestniczy w rekolekcjach z osobą, która jej towarzyszy, opiera się przede wszystkim na zaufaniu i szczerości. Zakłada również poufność tejże rozmowy, do której są zobowiązane obie strony. Treść rozmowy nie może wyjść poza dane spotkanie oraz obszar działania rekolekcji.

Ile czasu trwa taka rozmowa rekolekcyjna? Jak często odbywają się takie rozmowy?

Zwyczajowo, podczas rekolekcji, które odbywają się w domach rekolekcyjnych, rozmowa z osobą towarzyszącą odbywa się codziennie i trwa około 20-30 minut. Czasami jest krótsza, czasami, gdy potrzeba jakiegoś doprecyzowania, może się przedłużyć.

Jeśli dobrze by mi się rozmawiało z osobą towarzyszącą, to czy jest możliwość dalszej współpracy po rekolekcjach? Czy jest taka praktyka?

Osoba, która towarzyszy nam podczas rekolekcji, może dalej nam towarzyszyć w życiu codziennym.

Dlaczego warto skorzystać z możliwości towarzyszenia przez doświadczoną osobę?

Zdajmy sobie sprawę, że nie jest to żaden warunek obligatoryjny, nie jest to konieczność, aby po rekolekcjach towarzyszyła nam jakaś osoba. Może być ona dla nas zapewne jakimś punktem odniesienia czy wsparcia, ale przecież nie chodzi o to, byśmy w naszym życiu ciągle się na kimś opierali. Natomiast jeśli chcemy, aby w naszym rozwoju duchowym ktoś nam towarzyszył, to taka osoba będzie dla nas wzmocnieniem i pewnie zachęceniem do postępów w życiu duchowym, które chcemy rozwijać.

Więcej tutaj 

Obowiązek zachowania milczenia w trakcie rekolekcji ignacjańskich oznacza, że uczestnicy są zobowiązani do powstrzymania się od rozmów i innych form komunikacji werbalnej.

Rekolekcje uczą spotkania z Bogiem poprzez rozważanie Słowa Bożego zawartego w Piśmie Świętym. Są także ścieżką poznania i spotkania ze sobą samym. Zakładają, że do poznania Boga potrzebne jest poznanie siebie. I na odwrót: poznanie siebie prowadzi do poznania Boga.

Z tych powodów uczestnicy są proszeni o wyłączenie telefonów na czas rekolekcji.

Warto dodać, że choć milczenie obowiązuje przez większość czasu, to zazwyczaj jest kilka momentów, w których uczestnicy mogą się komunikować – na przykład podczas spotkań z towarzyszem duchowym, który pomaga w interpretacji doświadczeń i udziela pomocy w odprawianiu rekolekcji.

1. Pismo Święte.
2. Notatnik i długopis (najlepiej 2): Służą do zapisywania refleksji, myśli i przeżyć z medytacji oraz notowania treści konferencji i wprowadzeń do modlitwy. Pomocne w późniejszej analizie i dalszej pracy duchowej.
3. Wygodne ubrania: Ubrania powinny być wygodne i dostosowane do pogody oraz warunków miejsca, w którym odprawia sie rekolekcje. Warto zadbać także o obuwie do chodzenia po terenie ośrodka.
4. Obuwie do chodzenia w budynku: Wybieraj buty, które nie hałasują podczas chodzenia.
5. Zegarek: Pomocny w kontrolowaniu czasu, szczególnie jeśli telefony komórkowe mają być ograniczone lub wyłączone.
6. Budzik.
7. Artykuły higieniczne: Szczoteczka do zębów, pasta, ręcznik, mydło i inne podstawowe przybory toaletowe.
8. Leki i suplementy: Jeśli potrzebujesz regularnie zażywać leki, koniecznie zabierz ich odpowiednią ilość na cały czas trwania rekolekcji.
9. Termos lub butelka na wodę: Przyda się do utrzymania odpowiedniego poziomu nawodnienia.

Domy rekolekcyjne zapewniają podstawowe rzeczy, takie jak pościel, ręczniki i wyżywienie.

Na plan rekolekcyjnego dnia składają się:

• wprowadzenia do medytacji i 3 medytacje dziennie po ok. 45 min.
• konferencja
• rozmowa z osobą towarzyszącą (osoba duchowna lub osoba świecka po ok. 25 min.)
• Eucharystia
• adoracja Najświętszego Sakramentu
• rachunek sumienia.

Pierwszym etapem rekolekcji ignacjańskich jest tzw. „Fundament”, który trwa 5 dni. W czasie Fundamentu rekolektant uczy się ignacjańskiej metody medytacji oraz rachunku sumienia. Kolejnymi etapami są tzw. „Tygodnie”, które mają określoną tematykę i trwają zazwyczaj 8 dni. Poszczególne etapy rekolekcji ignacjańskich proponujemy odprawiać nie częściej niż raz w roku.

Zasadniczo, Ćwiczenia duchowe są przeznaczone do odbycia w określonej kolejności. Tematem Fundamentu jest miłość Boga do człowieka. Pierwszy tydzień koncentruje się na rozważaniu grzechu i Bożej miłości, drugi na medytacji nad życiem Jezusa, trzeci na Jego męce, a czwarty na zmartwychwstaniu Jezusa.

Każdy z tych etapów buduje na poprzednim, a przeskakiwanie między nimi mogłoby utrudnić osiągnięcie pełnych owoców duchowych, które Ignacy przewidział.

Rekolekcje ignacjańskie są głównie organizowane w środowiskach katolickich i wyrosły z tradycji katolickiej. Jednak nie są one zarezerwowane wyłącznie dla katolików. Chociaż mają korzenie w katolickiej teologii, duchowości i praktyce, są otwarte również dla osób z innych chrześcijańskich denominacji.

Ważne jest jednak, aby być świadomym, że kontekst rekolekcji może być silnie katolicki, z odniesieniami do sakramentów, modlitw katolickich i praktyk liturgicznych. Dla niekatolików, którzy chcą uczestniczyć w tego rodzaju rekolekcjach, zalecane jest wcześniejsze wyjaśnienie zasad i formy rekolekcji z prowadzącym.

Osoby, które z różnych względów nie mają możliwości odbycia rekolekcji ignacjańskich w domach rekolekcyjnych, są zaproszone do skorzystania z oferty rekolekcji ignacjańskich w innych formach.

Uczestnictwo w rekolekcjach ignacjańskich może przynieść wiele owoców zarówno w sferze duchowej, jak i osobistej. Owoce te są wynikiem głębokiej refleksji, modlitwy, wyciszenia i indywidualnego spotkania z Bogiem. Oto kilka kluczowych owoców rekolekcji ignacjańskich:

1. Głębsza relacja z Bogiem

Rekolekcje ignacjańskie pomagają uczestnikom w odkrywaniu i pogłębianiu osobistej relacji z Bogiem. Poprzez codzienną modlitwę i rozważanie Pisma Świętego uczestnicy uczą się słuchać Boga i dostrzegać Jego działanie w swoim życiu.

2. Lepsze poznanie siebie

Rekolekcje te zachęcają do głębokiej refleksji nad własnym życiem, pragnieniami i dążeniami. Uczestnicy uczą się rozeznawać swoje wewnętrzne poruszenia duchowe, takie jak pocieszenie i strapienie, co pozwala lepiej rozumieć swoje uczucia i motywacje.

3. Rozeznanie życiowe

Jednym z głównych celów duchowości ignacjańskiej jest rozeznawanie woli Bożej w życiu. Uczestnicy rekolekcji są prowadzeni przez proces, który pomaga im podejmować mądre, świadome decyzje, zgodne z głębokim pragnieniem serca i wolą Bożą.

4. Pokój wewnętrzny

Dzięki praktykom medytacji, kontemplacji i modlitwy rekolekcyjnej, uczestnicy często doświadczają głębokiego pokoju wewnętrznego. Świadome oddawanie swoich trudności Bogu oraz poszukiwanie Jego obecności w codziennych wydarzeniach przynosi ukojenie i równowagę duchową.

5. Zdolność do znajdowania Boga w codzienności

Ignacjańskie podejście do życia duchowego uczy, że Boga można znaleźć w każdej chwili życia, nie tylko w formalnej modlitwie. Po rekolekcjach wielu uczestników zauważa, że zaczynają dostrzegać Bożą obecność w zwykłych, codziennych sytuacjach, co daje im nowe spojrzenie na życie.

6. Przemiana wewnętrzna

Dzięki głębokiemu doświadczeniu rekolekcyjnemu uczestnicy często odczuwają potrzebę zmiany swojego życia. Może to obejmować przemianę moralną, etyczną, poprawę relacji z innymi, a także większe zaangażowanie w życie duchowe i religijne.

7. Większa świadomość grzechu i przebaczenia

Rekolekcje ignacjańskie często prowadzą do głębszej świadomości swoich grzechów i słabości, ale jednocześnie pomagają doświadczyć miłosierdzia i przebaczenia Boga. Sakrament spowiedzi odgrywa w nich ważną rolę, a wielu uczestników odczuwa duchowe odnowienie po pojednaniu z Bogiem.

8. Umiejętność lepszego zarządzania emocjami

Rekolekcje uczą rozpoznawania i rozumienia emocji, co pozwala na bardziej świadome ich przeżywanie. Ignacjańska zasada rozeznawania pocieszeń i strapień pomaga w lepszym zarządzaniu uczuciami i w podejmowaniu decyzji w zgodzie z głębszymi wartościami.