Autor: Dominik Dubiel SJ

Czy życie ludzkie jest „najwyższą wartością”?

Katolik powinien być radykalnym konserwatystą, czy radykalnym liberałem?

Jak tak patrzę na samego siebie, dostrzegam mechanizmy, które widzę też u innych. Jednym z nich jest prosta zależność zachodząca między tym co się głosi, a tym jak się żyje.

Ci, których rozproszyło prześladowanie, jakie wybuchło z powodu Szczepana, dotarli aż do Fenicji,...

W trudnych chwilach, można celebrować swój Weltschmerz. Przez jakiś czas, chyba nawet warto – bo to ludzka rzecz. Ale w końcu trzeba się wziąć w garść. Może ktoś potrafi zrobić to za pomocą jakichś autosugestii i trików cachingowych – ja nie potrafię.

„Kim ja jestem? Pytam siebie coraz częściej…”, ciśnie się za klasykiem na usta – bo faktycznie, ostatnio sporo się zastanawiałem nad sensem mojego bycia chrześcijaninem, zakonnikiem, jezuitą.

Jakoś w ostatnim tygodniu kwietnia przyszła mi taka myśl: fajnie byłoby dać słuchaczom „Modlitwy w drodze” coś ekstra na maj. Tylko że jest strasznie mało czasu. No ale warto spróbować – jeśli Panu Bogu na tym zależy, to się uda.

Tego samego dnia dwaj z nich byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej sześćdziesiąt stadiów...

Gdyby tak sprowadzić chrześcijaństwo do języka, to zyskalibyśmy zbiór sentencji, maksym i twierdzeń. Jednak posługiwanie się nimi, a nawet postępowanie według nich, nie gwarantuje bycia chrześcijaninem.

Uczynki są istotnie związane z głoszeniem. Ale nie mogą go zastąpić. Wystarczy popatrzeć na pierwszych chrześcijan i bodajże wszystkich świętych w historii – najważniejsze dla nich ratowanie życia wiecznego.