Z kim idziemy po drodze?

Musimy być blisko ubogich, jeśli chcemy stać się na drodze prawdziwie towarzyszami w stylu Jezusa. Nasza misja nadal ma być służbą wierze i promocją sprawiedliwości. Dzisiaj w szczególny sposób jesteśmy powołani, by starać się iść drogą, która promuje sprawiedliwość społeczną i pojednanie, rozwija kulturę gościnności wobec zmuszonych do migrowania, sprzyja tworzeniu bezpiecznej przestrzeni dla słabych i zagrożonych.

1. Rozpoczynając modlitwę, poproszę o Łaskę: o pragnienie bycia blisko ubogich, wykluczonych, ofiar nadużyć.

2. Pozwolę, by przykład Jezusa, który identyfikuje się z wykluczonymi, był dla mnie wyzwaniem.

Wówczas zapytają sprawiedliwi: „Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? Albo spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię, lub nagim i przyodzialiśmy Cię? Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?” A Król im odpowie: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25, 37-40).

3. Pozwolę, aby pragnienia wyrażone w drugiej Preferencji stały się dla mnie wyzwaniem

To On, wcielony, ukrzyżowany i zmartwychwstały Pan, pokazujący nam swoje rany, zapraszający nas, by przyłączyć się do Niego w poszukiwaniu sprawiedliwości; by udać się na nowe granice, towarzysząc tym, których społeczeństwo odrzuciło; by głosić Dobrą Nowinę wszystkim ludziom, aby mogła ich przemienić miłość naszego Boga. Nasze zatwardziałe serca również zmieniają się z dnia na dzień, napełniając się miłością i współczuciem.

Posłani jako towarzysze w misji pojednania i sprawiedliwości, postanawiamy kroczyć z osobami i wspólnotami zranionymi, wykluczonymi, marginalizowanymi, po ludzku zubożonymi, ofiarami wykorzystywania władzy, sumienia lub wykorzystania seksualnego. Postanawiamy kroczyć z odrzuconymi przez ten świat, z tymi wszystkimi, których tradycja biblijna zna jako ubogich tego świata, na wołanie których odpowiada Pan swym przynoszącym wyzwolenie wcieleniem.

  • Jakie było moje dotychczasowe doświadczenie bycia blisko ubogich i zmarginalizowanych oraz czego mnie ono nauczyło? Jak mogę te bliskość uczynić bardziej efektywną i owocną?
  • Jak przeżywam swój apostolat jako misję sprawiedliwości i pojednania?

Rozważę te pytania i porozmawiam o nich z Panem.

4. Po modlitwie przeczytam ponownie sekcję B listu O. Generała z lutego 2019: Kroczyć razem z ubogimi, odrzuconymi w świecie, zranionymi w swej godności, w misji pojednania i sprawiedliwości (s. 3-4).