W sobotę, 12 listopada 2016 zakończyła w Rzymie trwająca ponad 40 dni Kongregacja Generalna zakonu jezuitów. W kościele pod wezwaniem św. Ignacego, Generał jezuitów przewodniczył mszy św. dziękczynnej.

W specjalnie wybranych na tę okazję czytaniach przeważało przesłanie wzajemnej miłości (1 J 4,7–16) oraz misja głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu: „Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły” (Mk 16,20).

Końcowa homilia Ojca Generała

Ojciec Arturo Sosa powiedział w homilii między innymi, że Bóg chce być poznany jako Miłość, która objawia się bardziej w czynach niż w słowach, jako ten, który obdarowując nas jednocześnie przynagla nas, byśmy stawali się darem dla innych, byśmy kochali i służyli we wszystkim. To pragnienie przyświecało jezuitom podczas trwania 36. Kongregacji Generalnej. “ Chrystus na krzyżu był obecny w naszym mozole, aby wznieść rozeznanie ponad nasze racje, nasze upodobania czy niezadowolenie, by doświadczyć pociechy związanej z dostrojeniem się do woli Ojca.” – mówił ojciec Generał odnosząc się do pracy delegatów. Porównał emocje towarzyszące Jezusowi podczas modlitwy w Ogrodzie Oliwnym do głębokiego poruszenia, jakie towarzyszyło zebranym na Kongregacji i które powodowane było świadectwem jezuitów posługujących pośród toczących się wojen.

Kongregacja była doświadczeniem miłości Boga, który zaskakiwał bogactwem i różnorodnością darów. Jednocześnie jezuici stanęli przed ważnym wyzwaniem, by stać się szafarzami pojednania w świecie naznaczonym ranami wojen, w świecie, w którym wciąż rośnie liczba uchodźców, a cierpienia migrantów coraz bardziej poruszają. Ojciec Generał odniósł się do roli polityki jako sztuki negocjowania, by dobro wspólne było ponad partykularnymi interesami, które w ostatnim czasie dochodzą do głosu przybierając maskę nacjonalizmów.

Rozeznanie, które trwało ponad 40 dni, pozwoliło jezuitom spojrzeć na świat oczyma ubogich i dostrzec konieczność większej współpracy z nimi, konieczność pójścia na peryferie, by szukać sposobów rozwiązania światowego kryzysu, by lepiej zrozumieć przyczyny ucisku człowieka.

„Znakami towarzyszącymi naszemu głoszeniu Ewangelii są te, które odpowiadają wyrzucaniu demonów fałszywego pojmowania rzeczywistości. Dlatego uczymy się nowych języków, by zrozumieć życie różnych ludów i dzielić się Dobrą Nowiną o zbawieniu dla wszystkich. Jeśli otwieramy nasze  serce  na  działanie  Ducha  Świętego  i  nasze  umysły  na  prawdę  miłości  Bożej,  nie będziemy  pić  trucizny  ideologii  usprawiedliwiających  ucisk,  przemoc  pośród  ludzi  oraz nierozumne  wykorzystywanie  zasobów  naturalnych” – mówił ojciec Arturo Sosa i zakończył apelem, by głosić Ewangelię w każdym zakątku świata docierając do ludzi różnych kultur.

Rezultaty prac Kongregacji Generalnej

Kongregacja Generalna przygotowała dekret zatytułowany “Życie i misja Towarzystwa”, który został zaaprobowany przez Kongregację 10 listopada 2016 i ma zostać opublikowany za kilka tygodni. To najważniejszy dokument, który odnosi się do postulatów zgłoszonych do Kongregacji, nakreśla kontekst jezuickiej misji i kładzie nacisk na wspólnotowe rozeznawanie. Zachęca jezuitów, by byli ludźmi rozpalonymi ogniem Ewangelii, współczującymi w działaniu, zdolnymi rozpalać serca tych, do których są posłani. Podstawowym zadaniem Towarzystwa Jezusowego na nasze czasy powinna być misja jednania człowieka z Bogiem i ludzi między sobą – szczególnie poprzez niesienie pokoju i sprawiedliwości, walkę przeciw nierównemu traktowaniu – a także misja pojednania człowieka z naturą w myśl Encykliki „Laudato Si”. Jezuita powinien wspierać wszystkich, którzy szukają wspólnego dobra i jednocześnie walczą przeciw fundamentalizmowi, nietolerancji i wszelkiego rodzaju konfliktom.

Na Kongregacji podjęto także wiele decyzji dotyczących zarządzania zakonem. I tu dekret „Odnowione rządy w odnowionej misji” zwraca uwagę na to, że rozeznanie powinno leżeć u podstaw wszystkiego co jezuickie, a jezuicki sposób postępowania powinien kierować się współdziałaniem, rozeznawaniem i tworzeniem sieci współpracy.

Inny ważny dokument, nad którym pracowała Kongregacja jest zatytułowany “Wsparcie oraz solidarność z jezuitami i ich współpracownikami żyjącymi na obszarach ogarniętych wojną lub w innych niebezpiecznych sytuacjach” (Support and Solidarity with Jesuit Companions and their Collaborators Living in Was Zones or Dangerous Situations). Przez cały czas trwania Kongregacji uwaga delegatów skierowana była na sytuacje napięć i przemocy, w jakich żyją i posługują liczni jezuici dając świadectwo wiary, stając po stronie cierpiących niesprawiedliwość i niosąc przesłanie pojednania.

Jestem przekonany, że 36. Kongregacja Generalna wniesie do zakonu jezuitów więcej dynamizmu, odnowi entuzjazm synów Ignacego Loyoli oraz zogniskuje wysiłki jezuitów na szerzeniu wiary, która zawsze idzie w parze ze społecznym zaangażowaniem.