Groty betlejemskie tworzą zawiły labirynt. Znalezione wykopaliska świadczą, że były używane już w VI wieku przed Chrystusem, później opuszczone, zostały ponownie „zagospodarowane” w I wieku. „Groby w tych grotach, wskazujące, że starożytni chrześcijanie pragnęli być pochowani w pobliżu świętego miejsca, stanowią potwierdzenie tradycji, wskazującej właśnie tutaj miejsce narodzenia Chrystusa” (D. Baldi).
W grotach betlejemskich żyli i zostali pochowani święci: Hieronim, Euzebiusz z Cremony, Paula i jej córka Eustachia. Obecnie groty zostały zamienione na kaplice i dostosowane do funkcji liturgicznych. Jest więc kaplica św. Józefa, upamiętniająca sen, w którym anioł polecił mu emigrować do Egiptu, kaplica Młodzianków, którzy pierwsi (choć nieświadomie) oddali krew za Jezusa, świętego Hieronima, świętego Euzebiusza z Cremony oraz świętych Pauli i jej córki Eustachii, matron rzymskich, które przybyły do Betlejem podążając za Hieronimem. Założyli wspólnie męskie i żeńskie wspólnoty monastyczne („Kołyski Jezusa”) praktykujące modlitwę i ascezę.
Według lokalnej tradycji ostatnia z kaplic była celą świętego Hieronima. W latach 386-406 pracował w niej nad dziełem swego życia, jakim było przetłumaczenie Biblii z języków oryginalnych na łacinę, tak zwana Wulgata, która stała się oficjalnym tekstem Kościoła rzymskokatolickiego.
Więcej w książce: Ogród Boga. Stąpając po Ziemi Świętej, WAM 2019
fot. autor
