Oprócz świadectwa życia (wspólnota) pierwsi chrześcijanie dawali świadectwo krwi. Pierwszym męczennikiem misji Jezusa jest Szczepan (Dz 6, 8 – 7, 60). Szczepan osiąga całkowitą tożsamość z Jezusem, jest jak alter Christi (drugi Chrystus). Szczepan przeżywa doświadczenie Jezusa: zostaje oskarżony o bluźnierstwo i skazany z pomocą fałszywych świadków. Umiera podobnie jak Jezus – przebacza prześladowcom i oddaje się całkowicie Jezusowi.
Po mowie obronnej, Szczepan stoi otoczony przez ludzi, których serca zawrzały gniewem. Szczepan musi sam, podobnie jak Jezus, stawiać czoło drwinom, oszczerstwom i przemocy. Uczeń Jezusa niejednokrotnie musi doświadczać chłodu ze strony innych, osamotnienia; jest przedmiotem złośliwych dowcipów, drwin. Wybór Jezusa wymaga odwagi. Szczepan wskazuje, skąd ją czerpać:
1. Szczepan pełen Ducha Świętego patrzy w niebo (Dz 7, 55). Szczepan żyje w Duchu Świętym i wpatruje się w niebo. Życie w Duchu Świętym daje mu wolność serca, pokój, radość. Lęk i niepewność ustępują miejsca pewności i odwadze, której udziela Duch Święty (zob. Mt 10, 19n; Łk 12, 11n).
Szczepan wpatruje się w niebo. Nie szuka pomocy wokół siebie, nie liczy na własne siły, nie myśli o ucieczce czy obronie. Patrzy tam, skąd może otrzymać pomoc. Duch Święty daje odwagę i pozwala mu patrzeć we właściwym kierunku.
Najnowsza historia dostarcza wiele wspaniałych przykładów takiej odwagi i pokoju w obliczu przeciwieństw, np. w Polsce męczennicy II wojny światowej czy ks. Jerzy Popiełuszko, w Salwadorze arcybiskup Oscar Romero, w Indiach – Mahatma Gandhi.
2. Szczepan widzi chwałę Bożą i Jezusa stojącego po prawicy Boga (Dz 7, 55). W obliczu krzyczącego tłumu, oskarżeń, śmierci, Szczepan doświadcza względności tej rzeczywistości. Ponad tym wszystkim jest Jezus, który jest Panem wszystkiego, jest chwała Boża. Ta wizja Bożej chwały, wizja Chrystusa – Pana, Kyriosa daje wolność i pokój wewnętrzny. W obliczu Bożej chwały i Jezusa wszystkie problemy stają się małe i względne.
Tę intuicję Szczepana podejmie później św. Paweł, który zgadzał się na zabicie go (Dz 8, 1): Jeśliście więc razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus zasiadając po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi. Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu. Gdy się ukaże Chrystus, nasze życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale (Kol 3, 1-4).
3. Szczepan modli się: Panie Jezu, przyjmij ducha mego (Dz 7, 59). Umierając, Szczepan powierza siebie całkowicie Jezusowi. Jest to modlitwa całkowitego ofiarowania siebie Bogu. Ponadto modli się, jak Jezus, za swoich morderców: Panie, nie poczytaj im tego grzechu (Dz 7, 60). Szczepan umiera pojednany wewnętrznie. Pokój i głębia ducha świadczy o wielkiej harmonii duchowej Szczepana.
Pytania do refleksji i modlitwy:
Czy w trudnych chwilach, w sytuacjach lęku, gdy inni są wrogo nastawieni do mnie [i do prawdy, którą głoszę], wpatruję się w niebo? Czy towarzyszy mi wtedy świadomość obecności i mocy Ducha Świętego?
Co dla mnie osobiście oznacza, że Jezus jest Panem?
Jaki sens ma dla mnie śmierć?
Czy patrzę na moje życie i śmierć w perspektywie śmierci i zmartwychwstania Jezusa? Czy bliskie mi są słowa św. Pawła: Dla mnie bowiem żyć – to Chrystus, a umrzeć – to zysk (Flp 1, 21)?
fot. Pixabay
