Słowo Boże: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. Pojawił się człowiek posłany przez Boga – Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz /posłanym/, aby zaświadczyć o światłości. Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było /Słowo/, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego – którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy. Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie. Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali – łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział, Ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, /o Nim/ pouczył” (J 1, 1 – 18).
Obraz do medytacji: Wyobraź sobie siebie w ramionach ojca lub matki. Poczuj miłość płynącą z doświadczenia bliskości kochającej osoby.
Prośba o owoc medytacji: Proś o doświadczanie dziecięctwa wobec Boga Ojca. Proś również, abyś w Jezusie odkrywał serce Ojca.
1. Boga nikt nigdy nie widział
Boga nikt nigdy nie widział ani nie będzie mógł zobaczyć w pełni na ziemi. Ojcowie Kościoła nazywają tę trudność „apofatyczną”. Oznacza ona niemożliwość powiedzenia czegokolwiek o Bogu. Nasze określenia Boga są jedynie bełkotem, lub niezdarną dziecięca próbą wyrażania nieznanej nam rzeczywistości. Nigdy nie będziemy w stanie stwierdzić, że zrozumieliśmy, kim On jest. Jeżeli sądzimy, że Go znamy, jest to raczej wyraz naszej ignorancji. Wobec Boga można tylko zamilknąć i pochylić się w postawie czci i adoracji, albo otworzyć oczy ze zdziwienia, jak małe dziecko.
Czy zachowujesz wciąż świeżą postawę zadziwienia wobec niezgłębionej tajemnicy Boga? Może próbujesz zamykać Boga we własnych ograniczonych schematach myślowych?
2. Słowo stało się ciałem
Chociaż Bóg jest daleki, wszechmocny, niepojęty i niezgłębiony, odsłania nam rąbek swojej tajemnicy w Słowie. Logos, Słowo stało się ciałem. Jezus jest Słowem, które trwa od początku w Ojcu, przebywa w „łonie Ojca”. Spoczywa w sercu Boga. Pozostaje w najbardziej intymnej więzi z Ojcem. Wsłuchuje się w słowa Ojca i staje się jakby Jego zwierciadłem. Odbija w sobie piękno, miłość, głębię ducha, nieśmiertelność, dobroć… Ojca, ale nie zatrzymuje w sobie, przekazuje dalej – nam.
Kontemplując ziemskie życie Jezusa, Jego słowa i czyny, możemy uchwycić coś z życia niezgłębionej tajemnicy Ojca. W Jezusie my, ludzie, oglądamy Boga i Jego miłość. I w Jezusie uzyskujemy intymną więź z Ojcem. W Nim możemy niejako spoczywać w sercu Ojca. Kontemplując serce Jezusa, „oglądamy chwałę Boga”.
Naszym powołaniem na ziemi nie jest jedynie kontemplacja Jezusa. Mamy Jak On stawać się zwierciadłami, odbijającymi w sobie i swoim życiu Jego piękno, miłość, głębię, prawdę… Istnieją różne lustra; jedne wiernie oddają rzeczywistość, inne ją deformują. Jako osoby i uczniowie Jezusa powinniśmy naszymi myślami, słowami, wyborami, czynami odzwierciedlać myśl i obraz Boga. W przeciwnym razie zaczniemy Go deformować.
W jaki sposób poznajesz Jezusa? Jakim „zwierciadłem” jesteś? Czy odbijasz piękno Stwórcy i Jezusa i przekazujesz je innym? Czy zatrzymujesz tylko dla siebie? A może nawet je deformujesz?
3. Dzieci Boga
Przyjęcie Jezusa, Słowa Ojca czyni nas dziećmi dobrego Boga. Ojciec jest jednym z najczęstszych określeń Boga w Piśmie św. Sam Jezus nazywa Boga Ojcem aż 170 razy. Słowo to przejęte ze słownictwa rodzinnego budzi uczucie bliskości, ufności, bezpieczeństwa, pewności i szacunku. W odniesieniu do Boga wyraża nie tylko pierwiastek męski, ale również żeński, matczyny. Bóg jest ojcem i matką, ale też kimś, kto przekracza nasze ludzkie sposoby obrazowania.
Bycie dzieckiem Boga Ojca sprawia, że możemy zwracać się do Niego jak Jezus: Abba, Ojcze (dosłownie: Tato, Tatusiu!). Słowa tego w czasach Jezusa używały dzieci w stosunku do ziemskich ojców, nikt natomiast nie ośmieliłby się zwrócić w ten sposób do Boga. Jezus zachęcając nas (w modlitwie „Ojcze nasz”), by tak rozmawiać z Bogiem, wprowadza nas w intymną więź, jaka łączy Go z Ojcem. Bóg i Ojciec Jezusa Chrystusa jest również naszym Bogiem i Ojcem (por. J 20, 17).
Bóg jest naszym Ojcem; my jako dzieci wszystko zawdzięczamy Jemu. Otrzymujemy „łaskę po łasce”. Stąd wezwanie Ojcze powinno wyrażać wdzięczność, jaka rodzi się w nas – synach dobrego Ojca. Ta wdzięczność winna prowadzić do pragnienia i działania, by imię Boga Ojca było uznawane przez wszystkich, a Jego miłość rozszerzała się w świecie i w naszych sercach.
Czy jesteś głęboko świadomy dzięcięctwa wobec Boga? Czy jesteś dumny z „twojego Ojca „w niebie? W jaki sposób zwracasz się do Boga w modlitwie (rozmowie z Nim)? Za jakie łaski powinieneś szczególnie dziś podziękować?
Rozmowa końcowa:
Dziękuj Bogu Ojcu za wszystkie otrzymane łaski. Proś, byś zawsze czuł się Jego dzieckiem i nie przynosił Mu wstydu.
fot. Pixabay
