Przed tygodniem, dnia 3 marca 2021 roku, zmarła w 95. roku życia Helena Janina Królikowska z d. Sobótka. Sanitariuszka i łączniczka Powstania Warszawskiego, pseudonim „Lena”, „Królewna”. Jej nieszczęśliwa miłość związała ją na zawsze z jezuitami.

Jej narzeczony, Stanisław Rutkowski (Dyzio), organista w kościele jezuitów na warszawskiej Starówce przy ul. Świętojańskiej 10, zginął w 1944 roku wraz z jezuitami w masakrze przy ul. Rakowieckiej 61.

Helenka śpiewała w kościelnym chórze, którego dyrygentem był starszy od niej o siedem lat Stanisław. Zakochali się. Czekała na niego, gdy poszedł w drugi dzień Powstania na Rakowiecką zastąpić na Mszy św. swojego brata organistę. Już stamtąd nie wrócił.

Było po godz. 10:00, gdy do klasztoru wkroczyło kilkudziesięciu funkcjonariuszy SS – opisuje o. Felicjan Paluszkiewicz SJ w książce „Marakra w klasztorze”. Ponad 50 osób zegnano do sutereny, gdzie mieściła się kotłownia centralnego ogrzewania. Niemcy wrzucili do pomieszczenia kilka granatów i otworzyli ogień z broni maszynowej. Niewielu ocalało. Wraz z jezuitami zginął także Stanisław Dionizy Rutkowski – Dyzio.

O historii miłości Helenki i Dyzia można przeczytać w artykule opublikowanym dwa lata temu w Biuletynie Informacyjnym Związku Powstańców Warszawskich.

Krótki biogram Heleny Janiny Królikowskiej przesłany nam przez panią Hannę Haską (córkę śp. Heleny)

Urodziła się 6 maja 1925 r. w Warszawie. Mieszkała przy ul. Freta 40 (Rynek Nowego Miasta). Od stycznia 1942 r. do sierpnia 1944 r., harcerka „Szarych Szeregów” 19 War­szawskiej Drużyny Harcerskiej im. Emilii Plater (drużynową Alicja Grabowska ps. „Malutka”). W Powstaniu od 1 do 31 sierpnia 1944 r. służyła na Starym Mieście. Z Pruszkowa (Dulag 121) zabrana wraz z matką do niemieckiego obozu koncentracyjnego Ravensbrück. Więziona od 4 września 1944 r. do 25 kwietnia 1945 r. (Numer obozowy 63 440). 25 kwietnia 1945 r. uratowana przez Szwedzki Czerwony Krzyż, z inicjatywy hrabiego Folke Bernadotte, i zabrana pierwszym transportem, białymi autobusami, do Danii. Następnie z Kopenhagi okrętem do Szwecji (Malmö). Powróciła do Warszawy w październiku 1945 roku.

Po wojnie pracowała jako starszy radca w Departamencie Kadr Ministerstwa Rolnictwa, następnie jako kierownik kadr Państwowych Torów Wyścigów Konnych.

Odznaczona: Odznaka Weterana Walk o Niepodległość, Krzyż Oświęcimski, Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złota Odznaka Honorowa za zasługi dla Warszawy.

Najbliżej Rodzinie śp. Heleny składamy szczere wyrazy współczucia i zapewniamy o modlitwie.