Dnia 14 listopada 1852 roku zmarł o. Karol Antoniewicz. Jego sylwetkę i działalność przypomina portal internetowy Magna Polonia.
Karol pochodził ze spolonizowanej rodziny ormiańskiej. Urodził się i wychował we Lwowie, gdzie jego ojciec pracował jako prawnik. Matka była głęboko wierzącą katoliczką, która zaszczepiła w nim gorącą wiarę oraz polski patriotyzm. W tamtych czasach typowe było, że syn szedł w ślady ojca i przejmował po nim zawód. Z tego powodu młody Karol podjął studia prawnicze, które ukończył w 1827 roku.
W 1832 roku ożenił się z kuzynką, Zofią Nikorowiczówną, z którą miał pięcioro dzieci. Po śmierci żony, jesienią 1839 roku, wstąpił do nowicjatu zakonu jezuitów w Starej Wsi koło Brzozowa. W zakonie rozwijał swoje zdolności literackie, pisząc wierszowane pogadanki i pieśni religijne.
Najsłynniejsze jego utwory to Chwalcie łąki umajone i Nie opuszczaj nas oraz Panie. , które zyskały znaczną popularność. Po święceniach kapłańskich podjął się prowadzenia misji kaznodziejskich wśród mieszkańców Galicji.
W swoich kazaniach poruszał często kwestie społeczne i narodowe. Odwiedzał wiernych w ich domach i w rozmowach z nimi kładł nacisk na jakość edukacji i lecznictwa, budowanie wspólnoty oraz walkę z chorobami społecznymi. W pierwszej kolejności zwalczał alkoholizm.
Dzięki współpracy z lokalnymi proboszczami zaczął otwierać tzw. bractwa trzeźwości, które na dobre rozkwitły dopiero po jego śmierci.
Więcej na stronie: Magna Polonia
