Autor: Dominik Dubiel SJ

Dwie myśli w związku z uroczystością, którą jako jezuici świętowaliśmy.

Może to zabrzmi śmiesznie, ale odnoszę wrażenie, że najtrudniej nam przebaczyć (zarówno sobie, jak i innym) bycie sobą.

Wstrząsający to obraz: Bóg umierający na krzyżu i Niepokalana Dziewica patrząca na Niego… Ale niemniej wstrząsające jest inne spojrzenie na tę scenę: Kobieta patrzy, jak w nieludzkich cierpieniach umiera jej jedyne Dziecko, odrzucone i nawet w ostatnich chwilach życia wyszydzane przez oszalały tłum…

Wszystko co mamy: ciało, ducha, psychikę, wrażliwość, inteligencję, talenty, rodzinę, historię, życiowe powołanie, obowiązki, wyzwania itd. (można by wymieniać w nieskończoność…), tak naprawdę, zostało mi dane na jakiś czas przez Pana Boga.

Pan młody przychodzi codziennie.