Autor: Dominik Dubiel SJ

To teraźniejszość jest jedną wielką świętą przestrzenią, w której spotykamy Boga. W każdej, nawet najbardziej banalnej sytuacji. To święty czas, w którym możemy podjąć decyzję o zaufaniu Mu mimo wszystko.

Im lepiej siebie poznaję, tym bardziej widzę jakie mam braki w miłości. Nie, żebym się tym jakoś katował – w końcu po to MIŁOŚĆ stała się człowiekiem, żeby wszystkie te nasze (w tym moje) braki uzupełnić.

Przez całe wieki, obecność Boga w świecie, jako źródła wszelkiego dobra i piękna, była dla przeciętnego Europejczyka czymś zupełnie oczywistym. Naturalnym było, że za każde dobro należy Bogu dziękować, za grzech i zło, którym ową dobroć Bożego świata psujemy – przepraszać, a w pięknie natury i sztuki – Boga uwielbiać.

Najpierw trzeba nauczyć się odnajdywać Pana Boga w tym co jest tu i teraz.

Tym co naprawdę karmi i cieszy jest kochanie ludzi swoim głoszeniem, swoją muzyką, swoją pracą.