Autor: Dominik Dubiel SJ

Chrześcijanin dzisiaj jest narażony przede wszystkim na dwie pokusy.

Po własnym upadku mamy trzy opcje…

To mogło być jakieś sześć lat temu. Ale do dziś doskonale pamiętam ten moment, kiedy przeżyłem jedno z moich najważniejszych doświadczeń religijnych.

Pan Bóg daje nam tyle roboty (obowiązków, wyzwań, problemów, cierpienia etc.) ile każdy jest w stanie udźwignąć…

Do Boga Żywego przybliża harmonia między dwoma płucami naszej katolickiej duchowości. Jednym jest znajomość świętej historii zbawienia i Tradycji Kościoła i wierność przepisom, które Kościół ustala dla naszego własnego dobra. Drugim – świadomość, że Bóg jest zawsze większy, niż to co jesteśmy w stanie poznać oraz to co z tego wypływa – pokora i szacunek dla Drugiego. Również tego, którego zachowania nie rozumiemy.

Jezus jest sobą i pozwala innym by byli sobą.

Podczas gdy katolicy okopani na skrajnych pozycjach naszego Kościoła przekrzykują się dowodząc, że to oni mają rację, a „tamci drudzy” są poza Kościołem, w sam środek tego mentalno-duchowego zgiełku, jak zawsze subtelnie i jakby nieśmiało, wchodzi Pan Bóg ze swoim słowem.

Jak tak czytam Ewangelię, to wydaje mi się, że najistotniejsze momenty objawienia Boskości Jezusa to te, o których można powiedzieć, że są głęboko ludzkie.

Dwie myśli w związku z uroczystością, którą jako jezuici świętowaliśmy.

Może to zabrzmi śmiesznie, ale odnoszę wrażenie, że najtrudniej nam przebaczyć (zarówno sobie, jak i innym) bycie sobą.