Autor: Dominik Dubiel SJ

Po własnym upadku mamy trzy opcje…

To mogło być jakieś sześć lat temu. Ale do dziś doskonale pamiętam ten moment, kiedy przeżyłem jedno z moich najważniejszych doświadczeń religijnych.

Pan Bóg daje nam tyle roboty (obowiązków, wyzwań, problemów, cierpienia etc.) ile każdy jest w stanie udźwignąć…

Do Boga Żywego przybliża harmonia między dwoma płucami naszej katolickiej duchowości. Jednym jest znajomość świętej historii zbawienia i Tradycji Kościoła i wierność przepisom, które Kościół ustala dla naszego własnego dobra. Drugim – świadomość, że Bóg jest zawsze większy, niż to co jesteśmy w stanie poznać oraz to co z tego wypływa – pokora i szacunek dla Drugiego. Również tego, którego zachowania nie rozumiemy.

Jezus jest sobą i pozwala innym by byli sobą.

Podczas gdy katolicy okopani na skrajnych pozycjach naszego Kościoła przekrzykują się dowodząc, że to oni mają rację, a „tamci drudzy” są poza Kościołem, w sam środek tego mentalno-duchowego zgiełku, jak zawsze subtelnie i jakby nieśmiało, wchodzi Pan Bóg ze swoim słowem.

Jak tak czytam Ewangelię, to wydaje mi się, że najistotniejsze momenty objawienia Boskości Jezusa to te, o których można powiedzieć, że są głęboko ludzkie.

Dwie myśli w związku z uroczystością, którą jako jezuici świętowaliśmy.

Może to zabrzmi śmiesznie, ale odnoszę wrażenie, że najtrudniej nam przebaczyć (zarówno sobie, jak i innym) bycie sobą.

Wstrząsający to obraz: Bóg umierający na krzyżu i Niepokalana Dziewica patrząca na Niego… Ale niemniej wstrząsające jest inne spojrzenie na tę scenę: Kobieta patrzy, jak w nieludzkich cierpieniach umiera jej jedyne Dziecko, odrzucone i nawet w ostatnich chwilach życia wyszydzane przez oszalały tłum…