Autor: Dominik Dubiel SJ

Wszystko co mamy: ciało, ducha, psychikę, wrażliwość, inteligencję, talenty, rodzinę, historię, życiowe powołanie, obowiązki, wyzwania itd. (można by wymieniać w nieskończoność…), tak naprawdę, zostało mi dane na jakiś czas przez Pana Boga.

Pan młody przychodzi codziennie.

Ostatnio zainteresowałem się trochę minimalizmem, slow life i generalnie całym tym modnym ostatnio stylem życia.
Trzy główne myśli w związku z tym…

Jeśli ktoś jest zaangażowany w Kościół, nie może przejść obojętnie obok zarzutu Pana Jezusa wobec faryzeuszów – „obchodzicie morze i ziemię, żeby pozyskać jednego współwyznawcę. A gdy się nim stanie, czynicie go dwakroć bardziej winnym piekła niż wy sami”. 

Mówimy, że Maryja jest Królową. Wielu krzywi się, że to folklor. Ale jeśli spróbujemy popatrzeć głębiej, to zobaczymy: faktycznie – jest Królową nieba i ziemi. I to potężną.

Ostatni tydzień upłynął mi pod znakiem współpracy z dominikanami. Są setki dowcipów o „walce” między naszymi zakonami, które nie wzięły się znikąd – historia naszych relacji naznaczona jest sporami i kontrowersjami. Tendencja do rywalizacji, w szczątkowej postaci widocznie przetrwała do dziś, bo w naszych polemikach (prywatnych i publicznych) gęsto od wzajemnych (przyjacielskich, co prawda, ale jednak…) złośliwości.

Uwielbiam czytanie z Apokalipsy o Oblubienicy Baranka. Oczywiście daleki jestem od dogłębnego zrozumienia go – za wysokie progi, na nie-studiującego-teologii-kleryka nogi. Ale jest w nim kilka poruszających elementów, do wychwycenia których wystarczy szczera modlitwa i trochę wrażliwości na Kościół.

Pierwsza rzecz, która zatrzymała mnie w przypowieści o robotnikach w winnicy jest fakt, że Jezus nie posłużył się przykładem potężnego i bogatego właściciela wielkiej winnicy, ale opowiada o średnio zamożnym właścicielu, który musi osobiście troszczyć się o znalezienie i zatrudnienie robotników. Bo faktycznie – oto cały nasz Pan Bóg, który przez całą świętą historię zbawienia wychodzi i szuka człowieka…

Zauważyłem, że jeśli nie łączy nas z kimś żadna pozytywna relacja i tenże ktoś zajdzie za skórę – ciężko przebaczyć choćby jeden raz…

Boję się śmierci.
Tej ostatecznej trochę mniej – wtedy po prostu stanę przed Panem Bogiem zupełnie nagi i bezbronny, na swoje usprawiedliwienie mając tylko Miłosierdzie, które Bóg mi okazał umierając za mnie na krzyżu.
Bardziej boję się śmierci „starego człowieka”, jak określa to św. Paweł.