Słowo Boże: „Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów. A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka: Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy: Bóg z nami. Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie” (Mt 1, 18-24).

 

Obraz do medytacji: Przywołaj ulubiony obraz świętego Józefa, Oblubieńca Najświętszej Marii Panny.

Prośba owoc medytacji: Módl się o wiarę i zaufanie Bogu w sytuacjach niepewności i wątpliwości.

 

1. Dramat Józefa

Bóg w swojej odwiecznej mądrości tak zaplanował moment na wcielenie swego Syna, by miał nie tylko wspaniałą matkę, ale również bardzo dobrego opiekuna. Nie była to łatwa rola. Maryja została brzemienna. Józef miał świadomość, że nie jest ojcem. Został postawiony w sytuacji niezrozumiałej, upokarzającej dla mężczyzny, narzeczonego i opiekuna Maryi. W czasach Jezusa kobieta była drogocennym naczyniem. Gdy ojciec dziewczyny powierzał swą córkę narzeczonemu, był on za nią odpowiedzialny. Józef nie potrafił uchronić drogocennego skarbu.

Mąż sprawiedliwy przeżywał wewnętrzną walkę; walkę między miłością a poczuciem prawa wymagającego sprawiedliwości. Prawo skazywało wiarołomną narzeczoną na karę śmierci przez ukamienowanie na progu rodzicielskiego domu (por. Pwt 22,22-27). Józef wybrał rozwiązanie dyskretne, choć bolesne, poprzez które chciał ocalić dobre imię. Postanowił zerwać zaręczyny i oddalić, porzucić Maryję.

Kontemplując te scenę, możemy stawiać liczne pytania: Dlaczego Maryja nie dzieli się doświadczeniem zwiastowania z Józefem? Dlaczego zachowuje tajemnicę? Dlaczego idzie do Elżbiety, pozostawiając narzeczonego w niepewności? „Bóg jest zazdrosny. Istnieją głębie, w których dusza spotyka swego Pana i tam nie dopuszcza się już żadnej innej obecności ludzkiej” (B. Martelet).

Czy masz świadomość własnej głębi? Czy szanujesz głębię innych?

 

2. Objawienie z Wysoka

Józef zostawił na później wykonanie decyzji o odesłaniu Maryi. Dzięki temu miał proroczy sen. (Czasem dobrze jest przespać się przed realizacją trudnej decyzji. Gdy „rozsądek śpi”, może przemówić Bóg). Miał widzenie anioła, który objawił mu plany Boga. Zauważmy ogromną delikatność Boga, który prosi, a nie rozkazuje. Nie mówi „weź, ale „nie bój się wziąć”. Nie bój się, nie lękaj się – ­to jedno z najczęstszych słów, jakie Bóg kieruje do człowieka w Biblii. Także do nas. W sytuacjach bólu, zagubienia, w chwilach wątpliwości, Bóg postępuje w czuły, delikatny sposób.

Czy w sytuacjach rozterek i lęków o przyszłość (własną lub bliskich) potrafisz wsłuchiwać się w delikatny głos Boga, który mówi, by się nie lękać, by spojrzeć Jego oczami na swoje doświadczenie? Czy w trudnych sytuacjach pozwolisz działać Bogu, gdy On zechce i jak chce?

 

3. Człowiek wiary

Dzięki objawieniu, które odwołuje się do Pism, Józef podjął decyzję zgodną z poleceniem Boga. Zaufał Bogu i Maryi. Józef jest prawdziwym mężczyzną, człowiekiem z krwi i kości. Ale jest również człowiekiem wiary ukrytej w Bogu. Pozostaje tajemnicą, czy był do końca świadomy posłannictwa Jezusa. Na pewno wiele nie rozumiał. Patrząc na zwyczajne życie i wzrost Jezusa zapewne nieraz zadawał sobie pytania, czy to jest naprawdę Syn Boży, który ma wybawić Izraela. Na pewno miał wiele pytań, problemów, trudności. Jego wiara wystawiona była na codzienną próbę i walkę ze zwątpieniem.

Józef pozostał na swoim miejscu i wypełnił trudną rolę. Nie cofnął nigdy pierwszego tak danego Bogu. Otwarł się na to, co nowe, zaryzykował nawet poczucie własnej sprawiedliwości i zaakceptował osobiste upokorzenie. Uszanował czystość Maryi. Pozwolił, by Bóg do końca doprowadził w Niej swe dzieło. Nazwał Syna Maryi imieniem Jezus. Uznał Go więc Zbawicielem.

„Józef dał Maryi bardzo dużo: swój czas, uczucie, pracę i całe swoje przywiązanie. To pewne. Ale nie mniej pewne jest również to, że otrzymał w zamian o wiele więcej niż dał. Maryja oddała mu całe swoje serce, swe staranie, wszystko co miała. Ponadto dała mu Syna Bożego. Przy boku Maryi Józef doskonalił swe serce i swój umysł; otrzymał dobroć, delikatność, wyjątkowe zrozumienie” (B. Martelet).

Jakich trudności w wierze doświadczasz w codziennym życiu? Czy jesteś wierny Bogu? W jaki sposób podejmujesz ryzyko wiary? Co dajesz swoim bliskim? A co otrzymujesz od nich?

 

Rozmowa końcowa: Rozmawiaj ze św. Józefem. Proś Go, by uczył cię ufnego zawierzenia Bogu, cichości serca a także mądrego rozeznawania.