Autor: Dominik Dubiel SJ

Z każdym rokiem życia nabieram pokory wobec rzeczywistości. Zwłaszcza z każdym kolejnym zaskoczeniem lub rozczarowaniem samym sobą. 

Codziennie mamy dziesiątki okazji, żeby być „światłem świata”. Czasami w mikroskali – dla kilku osób, które spotykamy; czasami pracując nad wielkimi projektami, które docierają do dziesiątek tysięcy ludzi. Jednak nie zasięg jest tu ważny, a skutek – żeby ludzie zwrócili uwagę na Pana Boga, może czegoś się o Nim dowiedzieli, może jakoś doświadczyli Jego dobroci.

Piękne święto dziś mieliśmy w naszym Kościele katolickim – Najświętszej Maryi Panny, Matki Kościoła.

Często mówię i piszę o nowoczesnej muzyce chrześcijańskiej. Często kręcę nosem i narzekam. Ale co jakiś czas pojawia się perełka, która wpisuje się idealnie w moją filozofię muzyki chrześcijańskiej. I oto przyszedł drugi kawałek wypuszczony przez Mateusza Fransa Frankiewicza.

Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w [pokoleniu] Judy. Weszła do...

Chciałem powiedzieć o tym, że dobrze mieć tylu braci (jak to z resztą Ewangelia obiecuje…). Tak totalnie innych i tak bardzo podobnych. Którzy mają zupełnie inne problemy niż ja, ale którzy rozumieją na czym polegają te moje. I są w stanie posłuchać, czasem coś podpowiedzieć, a czasem… wyszydzić. Sprowadzić na ziemię i pozwolić nabrać dystansu.

Cała rzeczywistość działa generalnie według tej samej zasady: do dobrych, wielkich rzeczy, dochodzi się przez trud. Czasami przez wyrzeczenie, czasami przez ciężką pracę, czasami przez cierpienie. A czasem przez wszystko naraz.

Czy o piękno jest zatem bezsensowna? Nie sądzę. Fakt, że Pan Bóg ze zła potrafi wyprowadzić dobro nie jest zaproszeniem, by dawać Mu jak najwięcej szans, do zabłyśnięcia tą Boską umiejętnością. Ale jest to na pewno ważne przypomnienie, że Ewangelia, nawet najlepiej opakowana, zawsze jest skandalem i nic tego nie złagodzi.

Gdybym miał odpowiedzieć na pytanie: jak bycie chrześcijaninem przekłada się na codzienne życie? Powiedziałbym: popatrz na scenę aresztowania Pawła i Sylasa.

Od kilku dni chodzi za mną piosenka „Do syta” Hanki Wójciak. Dlaczego?