Kategoria: Dominik Dubiel SJ – blog

Chciałem powiedzieć o tym, że dobrze mieć tylu braci (jak to z resztą Ewangelia obiecuje…). Tak totalnie innych i tak bardzo podobnych. Którzy mają zupełnie inne problemy niż ja, ale którzy rozumieją na czym polegają te moje. I są w stanie posłuchać, czasem coś podpowiedzieć, a czasem… wyszydzić. Sprowadzić na ziemię i pozwolić nabrać dystansu.

Cała rzeczywistość działa generalnie według tej samej zasady: do dobrych, wielkich rzeczy, dochodzi się przez trud. Czasami przez wyrzeczenie, czasami przez ciężką pracę, czasami przez cierpienie. A czasem przez wszystko naraz.

Czy o piękno jest zatem bezsensowna? Nie sądzę. Fakt, że Pan Bóg ze zła potrafi wyprowadzić dobro nie jest zaproszeniem, by dawać Mu jak najwięcej szans, do zabłyśnięcia tą Boską umiejętnością. Ale jest to na pewno ważne przypomnienie, że Ewangelia, nawet najlepiej opakowana, zawsze jest skandalem i nic tego nie złagodzi.

Gdybym miał odpowiedzieć na pytanie: jak bycie chrześcijaninem przekłada się na codzienne życie? Powiedziałbym: popatrz na scenę aresztowania Pawła i Sylasa.

Od kilku dni chodzi za mną piosenka „Do syta” Hanki Wójciak. Dlaczego?

Jakoś tak się moje życie układało ostatnio, że… nie żyłem.

Czy życie ludzkie jest „najwyższą wartością”?

Katolik powinien być radykalnym konserwatystą, czy radykalnym liberałem?

Jak tak patrzę na samego siebie, dostrzegam mechanizmy, które widzę też u innych. Jednym z nich jest prosta zależność zachodząca między tym co się głosi, a tym jak się żyje.

Ci, których rozproszyło prześladowanie, jakie wybuchło z powodu Szczepana, dotarli aż do Fenicji,...