Nasze życie doczesne jest drogą prowadzącą przez pustynię do Ziemi Obiecanej. Droga przez pustynię jest na ogół bardzo jednostajna i towarzyszy jej uczucie pragnienia i nienasycenia, czego duchowym odpowiednikiem jest pokusa zniechęcenia i buntu.

Najpierw, jako zapowiedź, pojawia się zmęczenie, a potem rodzi się zawód i podejrzliwość . Poddane zostają w wątpliwość kwalifikacje, a potem nawet dobre intencje przewodnika. Następuje ciche, a potem coraz bardziej głośno wyrażane szemranie i wreszcie dochodzi do gwałtownego wybuchu gniewu.

Zaczyna się rewolucja i wrogie odwrócenie dotychczasowych paradygmatów życia. Zaczyna się powiewanie nowymi sztandarami i wykrzykiwanie nowych, szokujących i pociągających swoim radykalizmem haseł. Wierzy się powszechnie, dzięki propagandzie, że oto powstaje na naszych oczach nowy świat, tworzą się nowe partie i nowe hierarchie. Zdaje się spełniać obietnica natychmiastowego i totalnego wyzwolenia.

Potem coraz bardziej staje się oczywiste, że to wyzwolenie jest tylko wirtualne, propagandowe, pozorne – tylko oczom wyobraźni się tak zdaje, bo rzeczywistość jest zupełnie inna. Wtedy pojawia się nagle, ale przez proroków było to przecież już dużo wcześniej zapowiadane – plaga węży ognistych, z którymi nie można w żaden sposób sobie poradzić, a ilość ofiar , jak katastrofalne tsunami stale rośnie.

Budzi się wówczas refleksja, która powoduje stopniowe otrzeźwienie i bierze górę zdrowy rozsądek nad ideologicznym zaczadzeniem umysłów i woli. Następuje naturalny zwrot ku przewodnikowi, aby on wziął kierownictwo marszu przez pustynię w swoje ręce i zmienił tę dramatyczną sytuację, bo w życiu nie chodzi bynajmniej o sztukę gadania, ale o możliwość spełnienia obietnic. Chodzi w pierwszym rzędzie o powstrzymanie plagi węży, o realną obronę przed nimi, a nie o słowa czczej propagandy.

Jeden jest tylko sposób niezawodny na węże. Nie można ich się pozbyć inaczej, jak tylko umieściwszy wysoko na palu miedzianego węża – symbol Boskiego sposobu na pokonanie mocy piekła i śmierci. W przeciwieństwie do ognistych węży, które były skutkiem buntu, wąż miedziany jest praktycznym wyznaniem wiary w Bożą obietnicę zbawienia. Kto spogląda na krzyż Chrystusa z wiarą – ten go dostępuje.

Photo by FAICAL Zaramod from Pexels