Autor: Dominik Dubiel SJ

Trudny i pokręcony jest mój stosunek do fenomenu Krzysztofa Pendereckiego. Od totalnego niezrozumienia kiedy w dzieciństwie zetknąłem się z jego muzyką, poprzez płynne przejście z fazy buntowniczo-snobistycznego podziwu-bo-wypada, jak się jest muzykiem, do fazy buntowniczo-ignoranckiego przekonania, że to jakieś – przepraszam za ten autocytat z tamtych czasów – „awangardowe gó*no” pisane przez hochsztaplera, po wejście wgłąb i odkrycie świata, jakiego dotąd nie znałem…

Powiem krótko. Piosenka powstała podczas rekolekcji ignacjańskich. Jest więc zapisem specyficznego, jezuickiego spojrzenia na rzeczywistość.

W końcu udało mi się wybrać na „Kler” [UWAGA SPOILERY]

Dopiero kiedy zniknęło wszystko co zasłaniało Hiobowi Pana Boga, zdołał Go dostrzec i mógł powiedzieć: „Dotąd Cię znałem ze słyszenia, teraz ujrzało Cię moje oko”.

Choć jest to nieszczęście nieporównywalne z wielkimi ludzkimi dramatami, to podobnie jak one, nasuwa pytanie: DLACZEGO mi się to przytrafiło? I złość na klimat, na własny organizm, etc., a ostatecznie – na Pana Boga.