Autor: Dominik Dubiel SJ

Dopiero kiedy zniknęło wszystko co zasłaniało Hiobowi Pana Boga, zdołał Go dostrzec i mógł powiedzieć: „Dotąd Cię znałem ze słyszenia, teraz ujrzało Cię moje oko”.

Choć jest to nieszczęście nieporównywalne z wielkimi ludzkimi dramatami, to podobnie jak one, nasuwa pytanie: DLACZEGO mi się to przytrafiło? I złość na klimat, na własny organizm, etc., a ostatecznie – na Pana Boga.

Jestem przekonany, że publiczne oburzanie się i załamywanie rąk nad stanem Kościoła oraz dramatyczne rozważania, czy warto jeszcze być w Kościele (nawet jeśli zakończone łaskawą puentą, że jednak się zostanie), nie służy uzdrowieniu.

Czytając na Facebooku komentarze podekscytowanych fanów wiedźmina, mnie samemu serce zabiło nieco mocniej. Nie tylko dlatego, że w liceum zakochałem się w wiedźmińskim uniwersum Andrzeja Sapkowskiego i liczę mocno, że fantastyczna fabuła sagi doczeka się w końcu godnej ekranizacji, ale również z tego powodu, że lektura książek Sapkowskiego doprowadziła do wydarzeń, które zmieniły moje życie.

„Nie może mieć Boga za Ojca, kto nie ma Kościoła za Matkę”, pisał św. Cyprian.