Autor: Dominik Dubiel SJ

Chciałbym być trochę mądrzejszy. Choć nie pogardziłbym większą erudycją (ot, taka jezuicka tęsknota), to akurat w tym wpisie nie chodzi mi o wiedzę, a o mądrość Bożą, czyli o Mądrość Miłości

Przez całe życie odczuwam, jak niesie mnie wsparcie świętych – zarówno tych, którzy już „wybielili swoje szaty we krwi Baranka”, jak i tych, którzy ciągle żyją „pośród (mniejszego czy większego) ucisku”. I zasadniczo stąd moje zamiłowanie do tego dzisiejszego święta.

Tylko radykalizm jest atrakcyjny.

Każde prawo ma swoją literę i ducha. Duch ukazuje sens litery, litera pomaga uchwycić ducha. Sztuczne rozdzielanie tych elementów od siebie i lekceważenie któregokolwiek z tych elementów zawsze prowadzi do wypaczeń.

Przestrzeganie „największego i pierwszego” przykazania jest kwestią nie tyle jakiejś zgodności z prawem, czy moralności, co wstrząsającą zasadą egzystencjalną.

Okradanie samego siebie z czasu zarezerwowanego na bycie sam na sam z Bogiem, na rzecz pracy, jest próbą zbawiania się własnym wysiłkiem, własnymi siłami, na własną rękę.

Trwa duchowa walka o każdą naszą decyzję

Pan daje „proroków” adekwatnych do tego, kim jestem.

Wszystko byłoby okej, gdyby nie to, że znacznie ważniejsze od tego, czym ja się zajmuję, jest to, żeby pozwolić Panu Jezusowi zajmować się mną. 

Doświadczanie cudów jest raczej kwestią decyzji, niż jakiejś nadzwyczajnej łaski.