Kategoria: Dominik Dubiel SJ – blog

Podczas gdy katolicy okopani na skrajnych pozycjach naszego Kościoła przekrzykują się dowodząc, że to oni mają rację, a „tamci drudzy” są poza Kościołem, w sam środek tego mentalno-duchowego zgiełku, jak zawsze subtelnie i jakby nieśmiało, wchodzi Pan Bóg ze swoim słowem.

Jak tak czytam Ewangelię, to wydaje mi się, że najistotniejsze momenty objawienia Boskości Jezusa to te, o których można powiedzieć, że są głęboko ludzkie.

Dwie myśli w związku z uroczystością, którą jako jezuici świętowaliśmy.

Może to zabrzmi śmiesznie, ale odnoszę wrażenie, że najtrudniej nam przebaczyć (zarówno sobie, jak i innym) bycie sobą.

Wstrząsający to obraz: Bóg umierający na krzyżu i Niepokalana Dziewica patrząca na Niego… Ale niemniej wstrząsające jest inne spojrzenie na tę scenę: Kobieta patrzy, jak w nieludzkich cierpieniach umiera jej jedyne Dziecko, odrzucone i nawet w ostatnich chwilach życia wyszydzane przez oszalały tłum…

Wszystko co mamy: ciało, ducha, psychikę, wrażliwość, inteligencję, talenty, rodzinę, historię, życiowe powołanie, obowiązki, wyzwania itd. (można by wymieniać w nieskończoność…), tak naprawdę, zostało mi dane na jakiś czas przez Pana Boga.

Pan młody przychodzi codziennie.

Ostatnio zainteresowałem się trochę minimalizmem, slow life i generalnie całym tym modnym ostatnio stylem życia.
Trzy główne myśli w związku z tym…

Jeśli ktoś jest zaangażowany w Kościół, nie może przejść obojętnie obok zarzutu Pana Jezusa wobec faryzeuszów – „obchodzicie morze i ziemię, żeby pozyskać jednego współwyznawcę. A gdy się nim stanie, czynicie go dwakroć bardziej winnym piekła niż wy sami”. 

Mówimy, że Maryja jest Królową. Wielu krzywi się, że to folklor. Ale jeśli spróbujemy popatrzeć głębiej, to zobaczymy: faktycznie – jest Królową nieba i ziemi. I to potężną.