Kategoria: Dominik Dubiel SJ – blog

Do Boga Żywego przybliża harmonia między dwoma płucami naszej katolickiej duchowości. Jednym jest znajomość świętej historii zbawienia i Tradycji Kościoła i wierność przepisom, które Kościół ustala dla naszego własnego dobra. Drugim – świadomość, że Bóg jest zawsze większy, niż to co jesteśmy w stanie poznać oraz to co z tego wypływa – pokora i szacunek dla Drugiego. Również tego, którego zachowania nie rozumiemy.

Jezus jest sobą i pozwala innym by byli sobą.

Podczas gdy katolicy okopani na skrajnych pozycjach naszego Kościoła przekrzykują się dowodząc, że to oni mają rację, a „tamci drudzy” są poza Kościołem, w sam środek tego mentalno-duchowego zgiełku, jak zawsze subtelnie i jakby nieśmiało, wchodzi Pan Bóg ze swoim słowem.

Jak tak czytam Ewangelię, to wydaje mi się, że najistotniejsze momenty objawienia Boskości Jezusa to te, o których można powiedzieć, że są głęboko ludzkie.

Dwie myśli w związku z uroczystością, którą jako jezuici świętowaliśmy.

Może to zabrzmi śmiesznie, ale odnoszę wrażenie, że najtrudniej nam przebaczyć (zarówno sobie, jak i innym) bycie sobą.

Wstrząsający to obraz: Bóg umierający na krzyżu i Niepokalana Dziewica patrząca na Niego… Ale niemniej wstrząsające jest inne spojrzenie na tę scenę: Kobieta patrzy, jak w nieludzkich cierpieniach umiera jej jedyne Dziecko, odrzucone i nawet w ostatnich chwilach życia wyszydzane przez oszalały tłum…

Wszystko co mamy: ciało, ducha, psychikę, wrażliwość, inteligencję, talenty, rodzinę, historię, życiowe powołanie, obowiązki, wyzwania itd. (można by wymieniać w nieskończoność…), tak naprawdę, zostało mi dane na jakiś czas przez Pana Boga.

Pan młody przychodzi codziennie.

Ostatnio zainteresowałem się trochę minimalizmem, slow life i generalnie całym tym modnym ostatnio stylem życia.
Trzy główne myśli w związku z tym…