Kategoria: Dominik Dubiel SJ – blog

Pan przemówił do Mojżesza tymi słowami: Oto czasy święte dla Pana, zwołanie święte, na które...

W historii szeroko rozumianej muzyki rozrywkowej mieliśmy wykonawców, którzy byli/są aktywni przez...

Lubię Levinasowskie zestawienie wędrówki Odyseusza i Abrahama. Jeden – wracał przez całe życie do miejsca, z którego wyszedł. Drugi – szedł do nieznanej „ziemi obiecanej”, nie mając żadne gwarancji, że ona istnieje, a nawet nie mając pewności, czy w ogóle istnieje ów nieznany Bóg, który go do tej wędrówki zachęcił – szedł tylko z nadzieją, że to wszystko ma sens. Szedł i odkrył, że Ziemią Obiecaną jest nie tyle samo miejsce, co przyjaźń z Panem Bogiem, bycie z Nim w drodze…

Po różnych przejściach modlitewno-duchowych, dociera do mnie wyraźniej, że najważniejszą sprawą mojego życia (sic!) jest modlitwa Serca.

Z każdym rokiem życia nabieram pokory wobec rzeczywistości. Zwłaszcza z każdym kolejnym zaskoczeniem lub rozczarowaniem samym sobą. 

Codziennie mamy dziesiątki okazji, żeby być „światłem świata”. Czasami w mikroskali – dla kilku osób, które spotykamy; czasami pracując nad wielkimi projektami, które docierają do dziesiątek tysięcy ludzi. Jednak nie zasięg jest tu ważny, a skutek – żeby ludzie zwrócili uwagę na Pana Boga, może czegoś się o Nim dowiedzieli, może jakoś doświadczyli Jego dobroci.

Piękne święto dziś mieliśmy w naszym Kościele katolickim – Najświętszej Maryi Panny, Matki Kościoła.

Często mówię i piszę o nowoczesnej muzyce chrześcijańskiej. Często kręcę nosem i narzekam. Ale co jakiś czas pojawia się perełka, która wpisuje się idealnie w moją filozofię muzyki chrześcijańskiej. I oto przyszedł drugi kawałek wypuszczony przez Mateusza Fransa Frankiewicza.

Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w [pokoleniu] Judy. Weszła do...

Chciałem powiedzieć o tym, że dobrze mieć tylu braci (jak to z resztą Ewangelia obiecuje…). Tak totalnie innych i tak bardzo podobnych. Którzy mają zupełnie inne problemy niż ja, ale którzy rozumieją na czym polegają te moje. I są w stanie posłuchać, czasem coś podpowiedzieć, a czasem… wyszydzić. Sprowadzić na ziemię i pozwolić nabrać dystansu.