Kategoria: Dominik Dubiel SJ – blog

Im głębiej się nad tym zastanawiam nad tym moim konsekrowanym życiem, tym mocniej nasuwa mi się jedno określenie: „dziwne”.

Król Dawid zmienił się. Po srogim upadku na skutek uwikłania się we własną gnuśność, pożądliwość i lenistwo, mimo pojednania z Panem Bogiem, ponosi nadal smutne skutki swoich grzechów.

Z każdym rokiem mojego życia utwierdzam się w przekonaniu, że historia Dawida jest moją historią.

No cóż. Nawet na zakonnika może przyjść taki czas, kiedy wszystko się chwieje, bo deadline goni deadline, a studia na Akademii Muzycznej, pozostałe obowiązki zakonne i sen, bezwzględnie konkurują między sobą o miejsce w planie doby, która za nic nie chce się przedłużyć ponad 24 godziny. 

Chciałbym być trochę mądrzejszy. Choć nie pogardziłbym większą erudycją (ot, taka jezuicka tęsknota), to akurat w tym wpisie nie chodzi mi o wiedzę, a o mądrość Bożą, czyli o Mądrość Miłości

Przez całe życie odczuwam, jak niesie mnie wsparcie świętych – zarówno tych, którzy już „wybielili swoje szaty we krwi Baranka”, jak i tych, którzy ciągle żyją „pośród (mniejszego czy większego) ucisku”. I zasadniczo stąd moje zamiłowanie do tego dzisiejszego święta.

Tylko radykalizm jest atrakcyjny.

Każde prawo ma swoją literę i ducha. Duch ukazuje sens litery, litera pomaga uchwycić ducha. Sztuczne rozdzielanie tych elementów od siebie i lekceważenie któregokolwiek z tych elementów zawsze prowadzi do wypaczeń.

Przestrzeganie „największego i pierwszego” przykazania jest kwestią nie tyle jakiejś zgodności z prawem, czy moralności, co wstrząsającą zasadą egzystencjalną.

Okradanie samego siebie z czasu zarezerwowanego na bycie sam na sam z Bogiem, na rzecz pracy, jest próbą zbawiania się własnym wysiłkiem, własnymi siłami, na własną rękę.