Kategoria: Dominik Dubiel SJ – blog

To teraźniejszość jest jedną wielką świętą przestrzenią, w której spotykamy Boga. W każdej, nawet najbardziej banalnej sytuacji. To święty czas, w którym możemy podjąć decyzję o zaufaniu Mu mimo wszystko.

Im lepiej siebie poznaję, tym bardziej widzę jakie mam braki w miłości. Nie, żebym się tym jakoś katował – w końcu po to MIŁOŚĆ stała się człowiekiem, żeby wszystkie te nasze (w tym moje) braki uzupełnić.

Przez całe wieki, obecność Boga w świecie, jako źródła wszelkiego dobra i piękna, była dla przeciętnego Europejczyka czymś zupełnie oczywistym. Naturalnym było, że za każde dobro należy Bogu dziękować, za grzech i zło, którym ową dobroć Bożego świata psujemy – przepraszać, a w pięknie natury i sztuki – Boga uwielbiać.

Najpierw trzeba nauczyć się odnajdywać Pana Boga w tym co jest tu i teraz.

Tym co naprawdę karmi i cieszy jest kochanie ludzi swoim głoszeniem, swoją muzyką, swoją pracą.

W podejmowaniu decyzji jesteśmy narażeni na wpadnięcie w jedną z dwóch skrajności.

„Jestem Bogiem, uświadom to sobie. Ty też jesteś Bogiem, tylko wyobraź to sobie” – powiedział kiedyś poeta. No to wyobraziłem sobie.

Są momenty, w których warto pościć. I są takie, w których warto pójść z przyjaciółmi na wielką pizzę, albo tłustego burgera.

Kto szuka Pana Boga dla niego samego, będzie widział znaki i doświadczy cudów.

Kto szuka Pana Boga dla znaków i cudów, ten ani nie zobaczy znaków i cudów, ani nie znajdzie Boga.

Jeśli trwamy przy Panu Jezusie, to doświadczymy, że On nie da nam zginąć; że zawsze zaserwuje nam tyle łaski, ile potrzebujemy.